Toen Selene haar tranen had gedroogd, liep de groep terug naar de Grote Markt. De straten waren nog altijd vol, al men zich ook al op de daken verzameld. Het hoogtepunt van de avond stond op het punt te beginnen.

Op de Grote Markt stond iedereen al klaar met de lampionnen. Mateo en de meiden gingen ertussen staan en keken naar de vele lichtjes om hen heen. Kenna legde haar arm om Livia heen en liet haar hoofd op haar schouder steunen. Er verscheen een glimlach op Livia's gezicht toen ook zij haar arm om haar vriendin heen sloeg.

Iedereen op de Grote Markt was blij en enthousiast. Hoe lang het nog zou duren totdat de lampionnen opgelaten werden, wist Livia niet. Deze vraag bleef echter niet lang onbeantwoord, want al snel zette een hevig tromgeroffel op uit de menigte.

Het geluid van de trommels werd over de markt gedragen en ze voelde hoe de trillingen haar lichaam introkken. Nerveus keek ze om zich heen.

Het tromgeroffel hield aan, totdat het tempo waarmee de stokken op de trommels vielen daalde. Het aftellen was begonnen. Een minuut lang stemden de drumslagen over de Grote Markt.

Met een grote glimlach op haar gezicht hield Kenna haar vriendin stevig vast.

De laatste seconden gleden weg. Een enorm enthousiasme zette op uit de menigte en de lampionnen werden de lucht in gelaten.

Overal om hen heen – van de Grote Markt tot op de hoge daken – stegen de lampionnen op. De duizenden lichtjes gingen omhoog en staken fel af tegen de donkere lucht. De magie die de situatie met zich meebracht vulde Livia's hart en voor een moment was ze haar zorgen vergeten.

De lampionnen trokken verder omhoog, totdat het sterren waren tegen de nachtelijke hemel.

Nadat ze afscheid hadden genomen van Mateo, liepen de vriendinnen terug naar de herberg. De straten waren nog net zo vol als eerder, al dan misschien wel voller.

Eenmaal terug in de herberg en afscheid te hebben genomen van haar vriendinnen, liep Livia terug naar haar kamer. Ze wilde in bed gaan liggen, maar ze was nog te rusteloos. Ten eerste wist ze niet wanneer Aeryn zou komen, maar daarnaast was ze nog helemaal niet zo lang wakker. Moe was ze nog niet.

Om deze reden liep Livia gelijk door naar het dakterras van de herberg. Diep in gedachten verzonken opende ze de deur, waardoor ze pas laat door had dat ze niet alleen was. Er stond nog een tweede figuur bij de reling.

Sean draaide zich verbaasd naar haar om.

'Sorry,' zei Livia gelijk en ze wilde weer weglopen.

'Doe niet zo gek,' zei Sean en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Kom er gewoon bij.'

Nerveus liep Livia naar de reling, waar ze op gepaste afstand van hem ging staan. Ze probeerde niet te laten merken hoe ongemakkelijk ze zich voelde, zeker niet na eergister.

'En hoe was het met de heer Tomaso?' vroeg Sean nadat ze beiden niet wisten wat ze moesten zeggen.

Livia rolde met haar ogen. Ze keek naar de mensen onder haar en probeerde de vraag te negeren, maar kwam al snel tot de conclusie dat dit niet in haar aard zat.

'Waarom maakt jou dat wat uit?' vroeg ze hem gefrustreerd. Sean merkte de ondertoon in haar stem en liet zijn hoofd zakken.

Hoe had ze ooit zo stom kunnen zijn om met hem te dansen? Toen ze daaraan begonnen was, wat had ze gedacht dat er ging gebeuren? Had ze gehoopt dat er iets zou gebeuren?

Sean slaakte een diepe zucht en legde zijn hoofd in zijn handen. 'Sorry,' zei hij zachtjes. Hij haalde zijn hand weer uit zijn handen. 'Sorry voor wat er die avond gebeurd is.' Hij draaide zich naar haar om en ze had hem nog nooit zo onzeker gezien. 'Het was nooit mijn bedoeling geweest om...'

Livia schudde haar hoofd. 'Het is al goed,' zei ze zachtjes en hoeveel pijn het ook deed, ze wist er een glimlach uit te krijgen. 'Het is nou niet... Het is nou niet dat er toch iets had kunnen gebeuren.'

De pijn was zichtbaar in Seans ogen. 'Dat is het niet,' fluisterde hij gelijk, al wist hij dat Livia wel gelijk had.

Er was hier geen toekomst.

'Wat is er dan?' vroeg Livia zo zachtjes dat ze niet wist of Sean haar kon horen.

Sean legde opnieuw zijn hoofd in zijn handen. De huurmoordenaar schudde zachtjes zijn hoofd. Hij balde zijn vuisten en draaide zich weer naar haar om. Livia kon alleen maar naar hem kijken terwijl ze zich afvroeg wat er, bij de Goden nog aan toe, dan was.

Sean slaakte opnieuw een diepe zucht. De pijn was zichtbaar in zijn ogen.

'Het is al goed,' zei ze zachtjes. 'Je hoeft het niet te vertellen.'

Sean beet op zijn lip en keek naar haar om. Er was een kleine glimlach op zijn gezicht verschenen, uit dankbaarheid voor de ruimte die hij van haar kreeg. Toch schudde hij zijn hoofd.

'Het is al goed. Je mag het weten,' vertelde hij. Hij verzamelde zijn moed bijeen en enkele seconden gleden voorbij voordat hij begon te vertellen. 'Lang geleden, toen wij nog opgeleid werden tot wat later onze identiteit werd, leerde ik een meisje kennen. Ellen, was haar naam...' Sean zocht naar de juiste woorden en Livia merkte hoe haar hartslag angstig versnelde. 'Ik was bereid alles voor haar op te geven... Ik wilde alles achter me laten.' Sean haalde zijn handen door zijn haar. 'Maar ze werd vermoord toen mijn trainster erachter kwam dat er iets gaande was tussen ons.'

Livia wist niet wat ze moest zeggen. Er was niets over van de sterke huurmoordenaar die ze kende.

'Het spijt me,' fluisterde ze.

Er verscheen een sombere glimlach op Seans gezicht en hij draaide zich naar haar om. 'Je hebt geen flauw idee hoe graag ik toe had willen geven,' fluisterde hij. 'Maar het kan niet. Niet zolang Sabina ons in haar macht heeft.'

Livia's hart stopte zowat met kloppen. Met grote ogen keek ze naar de jongen die voor haar stond. Met meer moed dan dat ze ooit had gehad, deed ze een stap in zijn richting.

'Ik weet dat het geen toekomst heeft,' zei ze zachtjes. Het was hetgeen wat ze zich voor had gehouden, een excuus om niet de pijn van de afwijzing te hoeven ervaren. Maar nu Sean had toegegeven... het veranderde alles... 'Maar soms moet je je over je angsten zetten.' Livia wist niet waar ze de kracht vandaan haalde. 'Blijf niet hangen in het verleden, maar werk aan je toekomst.'

'Maar wat heeft het voor zin om onszelf onnodig pijn te doen? We willen dingen die we niet kunnen krijgen. Je zei het zojuist zelf ook: er kan hier niets gebeuren. We zitten vast aan Sabina.'

Livia duwde zich af van de reling en liep rustig naar Sean toe. Waar haalde ze de kracht vandaan? Op enkele centimeters van hem verwijderd kwam ze tot stilstand. Sean draaide zich om en keek haar aan, hij wist niet hoe hij moest reageren.

'Ze mag ons misschien onder controle hebben, maar mijn gevoelens blijven van mij,' fluisterde Livia. Zonder na te denken over haar acties, overbrugde ze de afstand tussen Sean en haarzelf. Ze ging op haar tenen staan en drukte haar lippen op die van hem. Haar armen sloeg ze om zijn nek en ze trok zichzelf dichter tegen hem aan.

Voor een moment leek het alsof Sean er nog onderuit probeerde te komen, maar toen beantwoordde hij vol verlangen haar kus en trok hij haar nog dichter tegen zich aan.