Aeryn wekte haar op tijd voor het optreden. Livia werd wakker en ze voelde zich beter dan ze zich in maanden had gevoeld. Een droomloze slaap als deze had ze sinds de plundering niet meer gehad.

Livia kleedde zich om en voegde zich bij haar vriendinnen beneden.

'Waar heb jij de hele dag gezeten?' vroeg Teegan haar nieuwsgierig. Het Lichtjesfestival ter ere van de Godin Demna was al begonnen, dus de kans was groot dat de meiden de gehele dag in de stad hadden doorgebracht.

Livia trok haar rok recht en haalde nonchalant haar schouders op. 'Ik was nog altijd niet lekker,' vertelde ze haar vriendin, 'dus ik heb de hele dag op bed gelegen.'

Selene keek haar bezorgd aan. 'Gaat het nu wel weer?'

Livia knikte glimlachend.

Nadat Kenna zich als laatste bij de groep had gevoegd, liepen ze naar de Grote Markt, wat vanavond het centrum was van het Lichtjesfestival.

Allereerst werd de fakkel van het huis van generaal Velez naar de Grote Markt gebracht. Wanneer een nog groter vuur werd aangestoken, was het aan de Desalto om hier op te treden. Vervolgens hadden ze de gehele avond voor zichzelf. Ze mochten langs de verschillende kraampjes lopen of naar andere optredens kijken, totdat rond middernacht de lampionnen werden losgelaten.

Livia keek haar ogen uit terwijl ze door de drukke straten naar de Grote Markt liepen. De gehele stad werd verlicht met kleine lichtjes die boven de straten en aan de huizen waren opgehangen. Nog nooit in haar leven had ze zoiets magisch als dit gezien.

Livia stond op ongeveer de derde rij op de Grote Markt toen het tromgeroffel kwam opzetten en de fakkel met de heer Velez in zicht kwam. De generaal liep door de grote mensenmenigte en hield het vuur triomfantelijk omhoog. Er vormde zich een gang door de mensenmenigte en mensen klapten enthousiast voor hem in hun handen.

Ook Livia deed mee met het luide applaus dat meeging op de maat van het tromgeroffel. Ze had een hekel aan de man, maar het was moeilijk om die haat te blijven voelen met deze blije en opgetogen sfeer.

Met de fakkel boven zijn hoofd liep generaal Velez langs de Desalto. Hij stapte het podium op en een nog luider gejuich stemde op uit te menigte. Lachend draaide de generaal zich om naar het publiek.

'Voor Velantre!' schreeuwde hij. Alhoewel zijn eigen stem opging in de menigte en niet iedereen hem kon horen, werden de mensen nog enthousiaster, alsof iedereen toch wel wist wat zijn woorden waren geweest.

De generaal liet de fakkel zakken in de reusachtige kom die een groot gedeelte van het podium in beslag nam. Hij liet hem zakken en gelijk zette een immens grote vlam op. Het vuur verspreidde zich door de kom totdat een groot gedeelte van het podium in vuur en vlam leek te staan.

Niemand kan vuur beheersen.

Het is een demonische kracht.

'Succes!' fluisterde Selene enthousiast en de eerste meiden sprongen het podium op. Het optreden van de Desalto – dat zich rondom de grote kom met vuur afspeelde – begon.

Voordat Livia het podium betrad, dacht ze terug aan Larmondur. Ze zag Talia voor zich, dat na de dans nog blij naar haar had gelachen. Livia stokte in haar bewegingen en voor een moment stond ze niet op de Grote Markt in Pomtar, maar in Larmondur.

Ze haalde diep adem en bracht deze herinnering naar de achtergrond van haar gedachten. Vanavond moest ze zich hier overheen zetten.

Alhoewel de Desalto vanavond niet het middelpunt van de avond was, had het optreden wel een betoverend tintje. De Grote Markt was prachtig versierd; het was een beeld om nooit te vergeten. Daarnaast was de sfeer hier vrolijker en de mensen waren enthousiaster.

Voor ze het wist stierf de muziek weer weg.

Livia vreesde voor wat erna kwam. Terwijl ze haar ogen had gesloten en de laatste beweging had gemaakt, kon ze de bom al horen ontploffen, precies zoals in Larmondur was gebeurd.

Talia lachte.

Een oorverdovend applaus stemde op uit het publiek en Livia opende haar ogen. Trillend blies ze haar adem uit.

Er was niets gebeurd.

Toen deze realisatie binnen kwam, verscheen er een glimlach op haar gezicht en viel Livia in de armen van haar vriendinnen.

'Dat was geweldig!' zei een bekende stem. Livia liet Selene los en zag dat Mateo naast haar was verschenen.

'Dankjewel!' zei ze oprecht en ze voelde de adrenaline nog door haar lichaam gieren.

'Mateo!' Kenna gaf Mateo een stevige knuffel en toen ze hem losliet keek ze hem breed glimlachend aan. 'Ga je straks met ons mee de stad in?'

'Oh ik weet het niet, meiden. Jullie willen mij er toch niet bij hebben?' vroeg Mateo onschuldig, maar dit zorgde ervoor dat Teegan, Selene en Kenna enthousiast riepen dat hij juist wel mee moest. Livia schudde lachend haar hoofd. Mateo wist hoe hij met meiden om moest gaan. 'Oké, oké,' zei de jongen lachend. 'Ik kom al.'

Nadat Sabina toestemming had gegeven, trokken ze met z'n vijven de stad in. Onder de vele lichtjes die de straten vulden, stonden honderden kraampjes opgesteld. Hier konden spelletjes gespeeld worden, er kon eten geproefd worden uit alle streken van Rhâga en er waren vele exotische dieren opgesteld. Alles was vanavond mogelijk.

'Waar ga jij na vanavond naartoe, Mateo?' vroeg Teegan terwijl ze door de grote mensenmassa probeerden te komen. Ze hadden geen flauw idee waar ze naartoe gingen, de meiden wilden alleen maar hun ogen uitkijken.

'Ik ga met jullie mee naar Yta,' deelde Mateo glimlachend mee. 'Mijn vader is daar ook, dus dat gaat gezellig worden,' zei hij sarcastisch.

Mijn vader.

Er werden nog wat dingen over en weer gezegd tussen Mateo en Teegan, maar Livia luisterde niet meer. Haar gedachten waren bij de blonde generaal.

Had ze het in zich om deze man onder ogen te komen?

In Castella had ze zichzelf voor genomen dat ze wraak wilde voor wat er met haar familie was gebeurd, maar kon ze dit?

'Ik wil dit wel proberen!' riep Selene opeens enthousiast. Ze was gestopt bij een kraampje waar een waarzegster op een stoeltje naar al de voorbijgangers keek. De meesten ontweken haar, maar Selene, met haar goede hart, stond voor alles open.

Kenna haalde haar neus op. 'Ik wil ver gaan, maar ik ga echt niet meedoen aan deze onzin.'

De oudere vrouw, die binnen gehoorsafstand zat van Kenna, deed net alsof ze de beledigende woorden niet hoorde. De vrouw stak haar hand uit naar Selene. 'Kom zitten, meid.'

Selene keek onzeker naar de oudere vrouw en daarna naar Kenna. Teegan merkte haar onzekerheid op en gaf haar een bemoedigend duwtje. 'Kenna mag het onzin vinden, maar als jij wilt mag je het best proberen.' Selene keek glimlachend naar Teegan en knikte toen vastberaden. Ze nam plaats op het stoeltje tegenover de waarzegster.

Mateo kwam naast Livia staan. 'Ga jij het proberen?'

De oudere vrouw pakte Selene's hand vast en ze sloot haar ogen. Onzeker keek de jonge vrouw naar haar vriendinnen.

'Ik weet het niet,' fluisterde Livia oprecht. 'Jij?' Mateo haalde zijn schouders op, maar gaf geen antwoord.

'Ah, interessant,' zei de waarzegster en snel opende ze haar ogen weer. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht. 'Jij hebt een prachtige toekomst voor je, lieverd.' De waarzegster liet Selene's hand los en boog zich naar de jonge vrouw toe. Allen hielden ze hun adem in, want ze wilden de woorden van de vrouw niet missen. Zelfs Kenna niet. 'Je grootste droom komt binnenkort uit, lieverd,' zei ze fluisterend.

Selene trok wit weg.

Ze keken allemaal van Selene naar de vrouw, maar die keek nu naar de groep jonge vrouwen om haar heen. 'Goed, wie van jullie wil er nu?'

Selene stond op en trok haar jurk glad. Het meisje zag lijkbleek. 'Je hebt gelijk, Kenna,' zei ze zachtjes. 'Dit is onzin.' Kenna sloeg haar armen om haar heen en haalde haar weg van de waarzegster.

'Geloof me maar niet,' riep de vrouw de twee meiden achterna. 'Maar je zal snel genoeg zien dat ik gelijk had!' De vrouw draaide zich om naar de drie die nog bij haar waren blijven staan. 'Willen jullie nog wel of gaan jullie je vriendin achterna?' vroeg de vrouw glimlachend.

Ze gingen Selene achterna.

Kenna had het meisje naar een rustiger gedeelte gebracht en probeerde haar nu onder controle te krijgen.

'Het spijt me,' huilde Selene.

'Gaat het?' vroeg Teegan toen ze zich weer bij Kenna en Selene voegden. Kenna keek haar onzeker aan. Selene probeerde haar tranen weg te vegen, maar ze bleven terugkeren.

'Wat is je grootste droom?' vroeg Mateo voorzichtig. Hij gaf het meisje een zakdoek en deze pakte Selene dankbaar aan. Ze schudde haar hoofd, maar niet omdat ze het niet wilde vertellen, maar omdat ze het niet kon vertellen, niet aan Mateo, realiseerde Livia zich.

Net voordat ze Pomtar bereikt hadden, hadden de vier meiden het over hun verleden gehad. Selene had verteld over haar broertjes in Larmondur en hoe ze hen niet onder ogen durfde te komen.

Als haar grootste droom ook maar iets met dit te maken had, dan had de oude vrouw ze zojuist verteld dat hun dagen bij de Desalto geteld waren... 

[A/N] Trouwens, gister had dit verhaal de 1k bereikt, dus ik wil iedereen even bedanken voor het lezen en de support <3 Het betekent heel veel voor me dat jullie al tot hier zijn gekomen!