Livia staarde naar het plafond van haar kamer. Haar ogen waren wijd open. Zo nu en dan vielen haar ogen dicht van de vermoeidheid, maar iedere keer dat dit gebeurde opende ze ze weer vol vastberadenheid.

Aan de ene kant wilde ze slapen, want ze was doodop, maar aan de andere kant was ze zo ontzettend bang.

Livia duwde zichzelf overeind en staarde naar haar handen. Hoe moest ze verder?

Met alle macht die ze nog in zich had, probeerde Livia zich te concentreren op haar handen. Minuten streken voorbij, maar ze was te moe om ook maar iets te bereiken. Gefrustreerd liet ze zich weer terug op het bed vallen.

Livia dacht terug aan vanavond en hoe ze Sabina's krachten voor het eerst had gevoeld. Haar hand ging naar de armband om haar pols.

Ze kon de hitte nog voelen dat het uitstraalde, of de onzichtbare hand die haar had vastgegrepen en haar luchtwegen had dichtgeknepen. Was Aeryn er vanavond niet geweest, dan wist ze niet of ze de avond had overleefd...

Livia kwam uit haar bed en trok een badjas over haar nachtjapon aan, waarna ze de gang opstapte. Er had zich een idee gevormd in haar hoofd. Het was een gestoord idee, maar misschien kon het haar helpen met slapen...

Allereerst zocht ze door de lege gangen haar weg naar Sabina's kamer, maar zowel Sean als Aeryn hielden hier niet de wacht vannacht.

'Gaat alles goed?' vroeg de man hier. Hij trok zijn wenkbrauwen samen en keek haar onderzoekend aan.

Livia sloeg haar armen om haar lichaam en kwam tot stilstand in de koude gang. 'Ja,' zei ze snel. 'Ik moest mijn benen even strekken.' De man opende zijn mond om nog iets te zeggen, maar Livia had zich al omgedraaid en liep de gang weer uit.

Op haar tenen sloop ze de trap af. Voor de vierde deur in deze gang bleef ze staan. Misschien moest ze dit niet doen. Er lagen twee mensen in deze kamer te slapen en er was altijd een mogelijkheid dat de verkeerde persoon de deur opendeed.

Voor een moment was ze overtuigd. Ze draaide zich om en wilde weglopen, maar toen bleef ze staan. Ze balde haar vuisten en keek weer om naar de deur. Nee, dit was misschien wel de enige manier waarop ze ooit nog een fatsoenlijke nachtrust kon krijgen.

Zonder na te denken, klopte Livia op de deur. Voor een enkele seconde leek het erop dat er geen antwoord kwam, maar toen was er gestommel hoorbaar en de deur werd geopend door Sean.

Zijn warrige, donkerblonde haren stonden alle kanten op. Hij haalde zijn handen erdoor en onderdrukte een gaap. Verbaasd keek hij naar Livia, die zichzelf ondertussen vervloekte. Wat had ze gedaan?

'Livia, wat doe jij hier?'

Livia probeerde om hem heen naar binnen te kijken, maar zijn grote bovenlichaam versperde haar zicht op de rest van de kamer. Een hopeloze zucht verliet haar mond. 'Ik zoek Aeryn.'

'Nu?'

'Is ze hier?'

Sean deed een stap opzij en liet Livia twee lege bedden zien. 'Ze heeft waarschijnlijk een opdracht gekregen van Sabina. Kan het wachten tot morgen?' Gefrustreerd balde ze opnieuw haar vuisten. Ze had hier niet moeten komen. Dit was een grote fout geweest.

'Ja,' probeerde Livia nonchalant te zeggen. 'Laat maar zitten. Ik spreek haar morgen wel. Sorry dat ik je wakker heb gemaakt...' Ze wilde zich omdraaien en snel weer teruglopen naar haar kamer. Ze had zich alleen nog maar net omgedraaid, toen ze opeens een hand om haar pols voelde verschijnen. Sean hield haar vast en zorgde ervoor dat ze er niet vandoor liep.

Zijn hand op haar huid bracht haar terug naar gisteravond, toen ze samen hadden gedanst. Pijnlijk dacht Livia terug aan het moment dat hij haar had afgewezen.

'Wat is er aan de hand?' De toon in zijn stem gaf aan dat hij bezorgd was.

Zijn handen gleden van haar pols af. Ze kon haar huid nog voelen tintelen op de plek waar hij haar aan had geraakt.

'Niets,' zei ze zachtjes. Hoe hij daar stond, met zijn warrige donkerblonde haren en dat gespierde lichaam dat zichtbaar was door zijn dunne blouse... Haar hart ging sneller kloppen.

Sean fronste zijn wenkbrauwen. Het was duidelijk dat hij haar niet geloofde. 'Je komt hier midden in de nacht naartoe. Wat is er zo dringend dat niet kan wachten tot morgen?'

Livia had zo'n grote fout gemaakt, besefte ze nu. Ze had nooit haar bed moeten verlaten... 'Er is niets,' loog ze. 'Het kan best wachten tot morgen.'

Zonder nog iets te zeggen liep ze op een gehaast tempo terug naar haar kamer. Even dacht ze dat Sean misschien nog achter haar aan kwam lopen, maar de gang het bleef stil.

Een grote zucht verliet haar mond toen ze eindelijk de deur achter zich sloot en ze weer alleen was.

Livia vervloekte zichzelf. Ze had in angst voor zichzelf zo graag Aeryn willen vinden, dat ze haar angsten om Sean tegen te komen, volkomen opzij had geschoven. 

Livia onderging een vermoeiende, rusteloze nacht. Ze viel geregeld in slaap, maar dit was telkens voor korte duur. Iedere keer werd ze weer wakker en onderzocht ze angstig haar bed. Gelukkig ging de nacht zonder een incident voorbij.

Vroeg in de ochtend werd ze gewekt door geklop op haar deur. Haastig controleerde Livia of er niets was gebeurd en nadat ze een badjas om haar nachtjapon had geslagen, opende ze de deur.

Aeryn stond in de deuropening. Ze had haar handen in haar zij gezet en keek emotieloos in Livia's richting. Er waren grote wallen zichtbaar onder haar ogen.

Zonder uitnodiging kwam de jonge vrouw haar kamer ingelopen. Ze sloeg haar armen over elkaar en keek Livia aan.

'Je had naar mij gevraagd?' vroeg ze niet-begrijpend. Livia sloot de deur en ze voelde Aeryns ogen over haar lichaam glijden. 'Jeetje, je ziet er slecht uit.'

Niet dat het veel hielp, maar Livia haalde een borstel door haar haar. 'Ja, klopt. Ik vroeg me af of je met... je jeweetwel... je ervoor kon zorgen dat ik van mijn nachtmerries af kom.'

Aeryn trok haar ogen samen. 'Je nachtmerries?'

Met overtuiging probeerde Livia te knikken, maar ze merkte hoe haar nervositeit toenam. Heel even keek ze naar haar bed. Voor nu was hier niets te zien.

'Ja, ze zijn zo erg dat ik niet kan slapen.' Aeryn deed een stap in haar richting en keek haar diep aan, alsof... 'Blijf uit mijn hoofd!' riep Livia angstig en ze legde haar handen tegen haar slaap.

De huurmoordenares lachte. 'Ik heb mijn krachten niet nodig om te zien dat je liegt.'

Ze draaide zich om naar het bed. Livia bleef nerveus op haar plek staan. Waarom had ze vannacht gedacht dat dit een goed idee was? Nog voordat ze iets uit kon brengen had Aeryn had kussen opgetild. Haar ogen vielen op het verschroeide stof van het kussen. Aeryn hield deze op en keek naar Livia.

'Heb jij dit gedaan?' vroeg ze verbaasd.

Livia wendde haar hoofd af.

Aeryn lachte en gooide het kussen weer terug op het bed. 'Bijzonder, heel bijzonder.'

Livia zat zonder woorden.

'Vuur?' vroeg Aeryn onzeker. Toen Livia knikte floot ze zachtjes. 'Jeetje...' fluisterde ze verbaasd. Ze keek Livia met grote ogen aan. 'Niemand, maar dan ook niemand, vuur kan hanteren. Het is een kracht waar de verhalen over zijn geschreven, maar die niemand werkelijk heeft. Het is de kracht van de onderwereld, Livia, een demonische kracht.'

'Dat kan niet,' fluisterde Livia. 'Ik kan geen krachten hebben, Aeryn. Door mijn hele jeugd ben ik er vaker op getest. Had het dan niet zichtbaar moeten zijn?'

Aeryn lachte en liep naar Livia toe. Op enkele stappen van haar vandaan bleef ze staan. De jonge vrouw maakte een angstaanjagende indruk, al was dit waarschijnlijk niet haar bedoeling.

'Denk je serieus dat die testen werken?' vroeg ze lachend. 'En dan nog, op dat moment had je je krachten nog niet, dus die testen konden niet positief uitvallen.' Aeryn slaakte een diepe zucht en ze keek weer om naar het bed. 'Het enige wat ik me afvraag is waarom jouw krachten, maar ook die van je zus, voor zo lang verborgen zijn gebleven. De meeste magie ontwikkelt zich in de puberteit. Dus waarom bij jullie nu pas? Of...' Aeryn keek weer naar haar op. 'Of waarom niet tijdens de dood van je familie?'

Livia draaide zich om en probeerde haar ademhaling onder controle te houden. Tranen vormden zich in haar ogen. Ze wist maar al te goed wat Aeryn bedoelde. Als ze haar krachten iets eerder had gekregen... Misschien had ze dan iets aan de situatie kunnen veranderen.

'Livia,' zei Aeryn streng. 'Het is alleen maar goed dat je je krachten destijds niet had gekregen. Als ze toen op het punt van ontwikkelen waren geweest, dan hadden ze veel grootser tot uiting kunnen komen. Je hebt ze nog niet onder controle. Je kan alleen maar gokken naar wat er dan gebeurd zou zijn, maar ik denk niet dat je iets aan de dood van je familie had kunnen veranderen.'

Onzeker beet Livia op haar lip en ze draaide zich weer om naar Aeryn.

'Maar wat moet ik nu doen? Cassia moest het zuiden ontvluchten vanwege haar krachten, maar dat kan ik niet doen.' Ze gebaarde naar haar armband. Ze kon geen kant op.

'Klopt,' knikte Aeryn. 'En om deze reden moeten we ervoor zorgen dat niemand erachter komt. Ik vind het geen probleem om je daarmee te helpen, maar wel onder één voorwaarde...'

Livia hoorde de ernst in Aeryns stem en ze knikte snel. 'Alles!'

Met haar donkere ogen keek Aeryn haar indringend aan. Er was verder geen enkele vorm van emotie zichtbaar op haar gezicht. Ze hield zich heel rustig toen ze de volgende woorden uitsprak: 'Laat mijn broer met rust.'

Ze opende haar mond, maar Livia kon niets uitbrengen. Ze wilde protesteren, maar waarom zou ze? Sean had de afgelopen paar dagen duidelijk gemaakt dat het niets werd. Daarnaast stond ze nog altijd achter hetgeen wat ze Mateo had verteld: het had geen toekomst.

Livia boog haar hoofd en met moeite knikte ze.

Aeryn was tevreden met dit antwoord, maar liet dit niet zien. 'Ga liggen, dan zorg ik dat je nog wat slaap krijgt. Anders ben je niet fit vanavond.' Verdoofd deed ze wat er van haar gevraagd werd. Aeryns vingers verschenen tegen haar slaap en Livia viel in de eerste droomloze slaap die ze in maanden had gehad.