Mateo ging verzitten en er was een hernieuwd enthousiasme zichtbaar in zijn ogen. 'Maar genoeg over mij. Vertel eens, hoe ben je bij de Desalto gekomen?'

'Is dat voor een nieuw verhaal van je? De Danseres met de Rode Haren,' lachte Livia. Ze liet haar handen door het frisse water gaan dat tintelde op haar huid.

'Wie weet,' grijnsde hij mysterieus.

Livia haalde haar hand weer uit het water en droogde deze af aan haar jurk. 'Maar nee, daar kan ik je niets over vertellen.'

'Is er iets waar ik het wel over mag hebben?'

'Nee, eigenlijk niet,' lachte Livia. Ze keek weer op naar de jongeman die tegenover haar zat. Met zijn donkere ogen keek hij haar nog onderzoekend aan. Het maakte haar ongemakkelijk. 'Wat is er?' vroeg ze voorzichtig.

'En mag ik je wel wat vragen over die bewaker?' Met een nieuwsgierige fonkeling in zijn ogen keek hij haar aan.

Livia opende haar mond, maar ze zat zonder woorden. 'Wat?' vroeg ze verbouwereerd. 'Hoe...'

Dat ze hem niet gelijk een negatief antwoord gaf, zorgde voor een vleugje extra enthousiasme op zijn gezicht. 'Je hebt je hart aan hem gegeven,' grijnsde hij.

'Wat? Nee!' riep Livia verontwaardigd. Ze voelde hoe haar hart sneller ging kloppen.

De glimlach op zijn gezicht werd nog groter. 'Oh kom op, Livia, jullie zoeken elkaar, zowel vandaag als gister, de gehele tijd op. Misschien is dit onbedoeld, misschien niet.'

'Dat is niet waar!' riep ze opnieuw verontwaardigend uit. Gelijk keek ze even om zich heen of er niemand was die haar kon horen, maar de omgeving was verlaten.

Mateo moest lachen van haar opmerking. 'Oh echt wel.'

Ze wilde nog meer protesteren, maar wist dat het niet zou helpen. Ze slaakte een diepe zucht en zocht naar de juiste woorden. 'Het spijt me,' zei ze zachtjes, 'je moest vast denken dat wij...' Ze zocht naar de juiste woorden, maar kon deze niet vinden.

De glimlach was niet van Mateo's gezicht te krijgen, ook niet toen hij nu zijn hoofd schudde. 'Bied nooit voor iets als dit je excuses aan, Livia. En daarnaast, nee, ik had die verwachting niet. Misschien ooit, als we de kans krijgen elkaar nog beter te leren kennen, kom je erachter waarom niet, maar voor nu hoor je alleen dat ik die verwachting niet had.'

Met enige verbazing kon Livia de jongen alleen maar aanstaren. Het was raar om deze woorden te horen uit de mond van iemand van het andere geslacht, in wie ze de laatste paar weken alleen maar teleurgesteld was geraakt.

Misschien had ze het fout; misschien was dit niet de zoon van de generaal die haar familie had vermoord.

'Wat is er?' Mateo merkte haar aarzeling op en Livia zette een kleine glimlach op haar gezicht.

'Je hebt geen flauw idee hoeveel dit voor me betekent.'

De jongen haalde nonchalant zijn schouders op. 'Ach, ooit zal ik de ware vinden. Maar voor nu, vertel eens hoe het met jou en die wachter zit? En nee, ik accepteer deze keer geen antwoord als "ik kan het niet vertellen". Je moet me eens iets aan informatie geven, want anders kom je nog niet van me af,' dreigde hij pesterig.

Livia moest lachen van zijn opmerking, maar wanneer ze aan Sean dacht, werd ze gelijk een stuk somberder. 'Het ligt gecompliceerd,' vertelde ze hem onzeker. 'Hij... Hij lijkt de enige te zijn bij de gehele Desalto die op ieder moment gelijk doorheeft hoe ik me voel. Hij is de enige die echt waarde lijkt te hangen aan mijn gevoelens...' De glimlach op Mateo's gezicht werd groter en Livia merkte dat ze rood aan begon te lopen. 'Zonder dat ik het hem vraag probeert hij me beter te laten voelen,' ging ze verder en er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht toen ze zich voor de eerste keer realiseerde dat ze hem leuk vond. De gevoelens die hierbij op kwamen zetten, had ze nog nooit eerder kunnen ervaren.

'Maar wat is dan het gecompliceerde deel van dit alles? Want als ik het zo hoor vind jij hem leuk en hij jou ook.'

Maar dan dacht ze aan gisteravond en stortte haar hele wereld in.

'De toekomst,' vertelde ze onzeker. 'We hebben hier geen toekomst.' Hoeveel pijn het ook deed toen ze dit realiseerde, ze wist dat het niets kon worden. Sean had gister elk recht gehad om zich terug te trekken... Ze hadden het zelfs nooit zo ver hebben moeten laten komen.

'En is het geen optie om de Desalto te verlaten?'

Was dat maar een optie.

Livia schudde haar hoofd en ze merkte dat haar emoties de overhand begonnen te krijgen. Er ontstond een zware brok in haar keel.

'Nee,' fluisterde ze. 'We kunnen niet weg.'

'Waarom niet?' Mateo was de draad kwijt, maar Livia kon hem deze niet aanreiken.

Er ontstond een zware druk op haar borst en langzaam begon de armband om haar pols te gloeien. Ze opende haar mond, maar de woorden waren nergens te bekennen. De paniek begon langzaam toe te slaan. Haar hand legde ze op de plek waar ze de druk voelde, maar ze voelde niets anders dan de dunne stof op haar huid.

Ze wilde ademhalen, maar haar luchtwegen werden dichtgeknepen.

Livia draaide zich weg van Mateo en probeerde haar ademhaling weer onder controle te krijgen, maar de lucht kwam niet meer bij haar longen.

Langzaam kreeg ze het steeds benauwder en angstig probeerde ze uit alle macht de lucht haar luchtwegen in te krijgen. Haar hand gleed naar haar keel, maar daar was er ook niets dat ze kon verwijderen.

Het enige wat ze voelde was haar blote huid en de armband die rondom haar pols gloeide. 

Een wazige Mateo verscheen in haar gezichtsveld en ze voelde zijn handen op haar knieën. 'Hé,' probeerde hij geruststellend te zeggen. 'Het is al goed.' Mateo zat voor haar, maar hij klonk alsof hij van een eind naar haar aan het schreeuwen was. Zijn woorden bereikten haar net.

'Help!' Mateo's handen verdwenen van haar knieën en plaatsten zich nu onder haar oksels. Hij wilde haar overeind tillen, maar deze hopeloze pogingen gaf hij snel op.

De jongen schreeuwde nog verscheidende keren om hulp, maar zijn stem verdween alleen maar verder op de achtergrond.

Livia graaide naar haar blote keel, maar hoe ze haar best hier ook voor deed, de druk die ze hier voelde verdween niet.

Een immense kou begroette haar via haar zij en ze keek naar de donkere hemel, waar vannacht geen sterren aan te zien waren. Alles was donker. Bijna zou ze gedacht hebben dat ze haar bewustzijn was verloren, totdat er iemand in haar gezichtsveld verscheen. Het was niet Mateo. Nee, deze persoon had veel langere en blondere haren.

Livia, luister goed naar me, Aeryns stem hoorde ze opeens luid en duidelijk. Probeer je te ontspannen. Geef je over aan de duisternis.

Eraan overgeven voelde als opgeven en ze was nog niet bereid dit leven, hoe vreselijk ze het soms ook vond, los te laten.

Sluit je ogen. Livia deed wat er van haar verlangd werd. Of dit vrijwillig ging, wist ze niet. Tel nu langzaam tot tien en probeer je helemaal af te sluiten van de wereld om je heen. Vergeet alles wat er gaande is. Sluit je af. Aeryn sprak met zo'n overtuiging, dat het moeilijk was om hier niet naar te luisteren. Sluit je af.

Ze deed wat de jonge vrouw haar opdroeg. Ze sloot haar ogen, telde tot tien en probeerde alles te vergeten, zelfs het verstikkende gevoel in haar keel.

Livia had verwacht haar bewustzijn te verliezen, maar in plaats van dat ze verder het zwarte onbekende in werd getrokken, kwam ze langzaam terug op de normale wereld. Zo plotseling als het was komen opzetten, was het nu ook weer verdwenen.

Met een paar diepe teugen lucht liet ze haar longen vullen voordat ze haar ogen weer opende. Zowel Sean als Aeryn zaten boven haar. Een kleine vorm van opluchting was zichtbaar in Seans ogen, maar Livia kon hem niet aankijken. Ze keek naar Aeryn, die dezelfde harde uitdrukking op haar gezicht had als normaal

'Wat was het dat je wilde vertellen?' vroeg Aeryn streng. Haar ogen schoten naar achter, waar ze Mateo zag staan. Vervolgens keek ze even naar de armband om Livia's pols, die langzaam zijn warmte begon af te nemen. 'Laat maar zitten,' zei ze bitter. Aeryn kwam overeind en veegde de viezigheid van haar broek. 'Pas in het vervolg beter op.' Met die waarschuwing verliet de huurmoordenares de binnenplaats.

'Gaat het weer met je?' vroeg Sean nu bezorgd. Livia knikte en hij hielp haar voorzichtig omhoog.

Mateo was ondertussen in haar gezichtsveld verschenen en wit weggetrokken keek hij naar beide leden van de Desalto.

'Wat gebeurde er?'

Van zowel Sean als Livia kreeg hij geen antwoord.

Livia haalde haar handen door haar bezweette haar en keek naar het gras op de grond. Wat was er zojuist gebeurd?

Sean schraapte opeens zijn keel, waardoor Livia weer naar hem opkeek. 'Als het weer gaat en jullie willen het ontsteken van het vuur nog zien, dan raad ik jullie aan om zo snel mogelijk terug te gaan naar het feest,' vertelde hij hen. Hij was teruggesprongen in zijn rol als bewaker en huurmoordenaar.

Haar versnelde hartslag was nog aanwezig toen ze hem met grote ogen aankeek. Ze wilde niet terug. Ze wilde...

Livia knikte en zette haar gevoelens opzij. 'Ja,' zei ze met een schorre stem. 'Ja, is goed.' Zonder iemands hulp kwam ze overeind. Sean wilde haar nog ondersteunen, maar hij bedacht zich snel. Mateo kwam naar haar toe en ondersteunde haar zodra ze overeind was gekomen.

'Weet je dit zeker?' vroeg hij haar bezorgd. 'Ik kan je ook terugbrengen naar de herberg?'

Livia rechtte haar rug en haalde diep adem. De frisse avondlucht liet ze haar longen intrekken, waar het hoorde te zijn. De wereld draaide nog enigszins voor haar ogen, maar dankzij Mateo behield ze haar evenwicht.

'Het gaat.' Ze toverde een glimlach op haar gezicht en keek naar Sean, die nu zijn hoofd al had weggedraaid.

Met een pijnlijk hart liet Livia hem achter toen Mateo haar terug naar het feest begeleidde. De magische sfeer van het Lichtjesfestival was verdwenen en het was een gevecht om de rest van de avond door te komen.