Livia snapte niet hoe mensen van hoge afkomst zoveel tijd door konden brengen op feesten. Al was dit nog maar de tweede avond in Pomtar, de puf om zichzelf opnieuw op te tutten en dit vreselijke masker om te zetten had ze niet.

De meiden maakten zich klaar voor het volgende feest. Deze duurde tot middernacht. Klokslag twaalf uur werd het vuur door generaal Velez ontstoken en het Lichtjesfestival ter ere van de Godin Demna kon beginnen.

Enkele uren voor het aansteken van het vuur kregen alle gasten een vijfgangen menu voorgeschoteld, maar er was zoveel eten, dat Livia al snel geen hap meer door haar keel kreeg. De misselijkheid van het weinige slapen, woog zwaar op haar schouders.

Na het eten was er opnieuw de mogelijkheid om te dansen. Kenna werd als eerste opgehaald door een jongen die ze een dag eerder had leren kennen. Voor de rest van de avond was de zangeres nergens meer te bekennen en Livia bleef alleen achter met Teegan en Selene.

Livia keek meerdere keren de tuin door, maar het was moeilijk om een goed overzicht te krijgen van iedereen die aanwezig was. Sommige gasten herkende ze van de dagen ervoor, maar niet iedereen. Heel onbedoeld probeerde ze Mateo Tomaso te vinden, maar hij was nergens te bekennen.

Het feest van vandaag was een stuk groter dan de dag ervoor. Er waren meer mensen, maar Livia moest toegeven dat de tuin zelf minder imposant was. In vergelijking met de dag ervoor liep de tuin van generaal Velez niet uit op de reusachtige kliffen aan de kust. Hoe dan ook was het de generaal wel gelukt om op vele andere manieren de aandacht van zijn gasten te trekken. Er waren verschillende voorstellingen – waaronder de Desalto – en de tuin was indrukwekkend ingericht. Duizenden lichtjes en lampionnen waren boven hen opgehangen, er was een dansvloer, de tuin was gevuld met grote standbeelden van de Goden, er waren verschillende lichtgevende fonteinen en om het helemaal af te maken, was er ook een groot doolhof aan heggen aangelegd.

Door haar enorme vermoeidheid was ze niet in de stemming om te dansen en om deze reden hadden Teegan en Selene beloofd haar niet te verlaten. Maar toen ook zij om een dans gevraagd werden, hadden ze de grootste moeite om dit af te slaan. Lachend had Livia de meiden verlost van hun belofte, waardoor ze alleen achter bleef aan hun tafeltje.

Voor een langere tijd zat ze alleen en ze aanschouwde de gasten. Zo nu en dan kwamen er mannen naar haar toe voor een dans, maar keer op keer wees ze hen af.

Geregeld gingen haar ogen naar Sean, die aan de rand van de tuin stond. Hij hield Sabina in de gaten, maar soms keek hij ook haar kant op. Livia deed alsof ze niets doorhad, maar na wat er gister was gebeurd, was het moeilijk om haar gevoelens te onderdrukken...

'Hoe kan het dat zo'n mooie dame als jij nog niemand heeft om mee te dansen?' hoorde ze opeens een bekende stem vragen. Livia draaide zich om en zag Mateo staan. Alhoewel haar lichaam zich vulde met haat, verscheen er een glimlach op haar gezicht.

Livia wist niet waar ze het vandaan haalde om pesterig te reageren, alsof ze niet eens wist wie hij was. 'Ik ben nog moe van gister,' vertelde ze hem en er verscheen een kleine grijns op haar gezicht. 'Ik kan me herinneren dat er een zekere jongen was met wie ik liedje na liedje danste en jeetje, dat was vermoeiend.'

Mateo had eerst nog wat onzeker gekeken, maar zodra hij haar antwoord hoorde, verscheen er een glimlach op zijn gezicht. 'Was deze jongen op z'n minst wel een goede danser?'

Livia haalde haar schouders op. 'Niet zo goed als ik, maar hij kon er wel wat van.'

Zonder dat ze hem had uitgenodigd kwam hij aan haar tafel zitten. De blik in zijn ogen was opeens een stuk ernstiger. 'Oké, het spijt me voor gister. Het was niet mijn bedoeling om je zo te behandelen.'

Er verscheen een kleine, sombere glimlach op Livia's gezicht die voor deze keer wel oprecht aanvoelde. Zou Sean gelijk hebben? Was deze jongen oprecht anders dan zijn vader?

Misschien kwam het omdat ze op het moment andere dingen aan haar hoofd had, misschien kwam het doordat ze oprecht genoot van zijn gezelschap, maar voor nu het lukte het haar om de jongen niet verantwoordelijk te houden voor de acties van zijn vader.

'Je hoeft je nergens voor te verontschuldigen. Ik was opeens erg misselijk...' vertelde Livia hem. Ze wilde nog meer zeggen, misschien om haar eigen excuses aan te bieden, maar ze besloot dit niet te doen.

'Wat zeg je ervan als we een klein eindje gaan lopen? Dan vergeten we het hele voorval van gister en misschien kunnen we opnieuw beginnen.' Mateo hield zijn hand naar haar uit en na enkele seconden van twijfeling, nam Livia deze aan.

Mateo begeleidde haar weg van het feest en nam haar mee naar het grote doolhof aan heggen. Het was hier een stuk rustiger en alleen de lichtjes waren er nog om ze de weg te wijzen. Langzaam verdween het harde geluid van het feest naar de achtergrond.

Hoe verder ze het doolhof inliepen, hoe nerveuzer Livia werd. Ze wilde de jongen niet verantwoordelijk houden voor de acties van zijn vader, maar ze moest toegeven dat ze Mateo niet kende. Ze wist niet wat zijn intenties waren...

Mateo leek haar nervositeit op te merken en draaide zich naar haar om. Ook liet hij Livia's arm los, waardoor ze naar haar gevoel meer vrijheid kreeg.

'Vertel me eens,' zei hij met een kleine glimlach die zijn gezicht sierde. 'Waar kom je vandaan?'

De vraag die hij haar stelde, bracht haar terug naar Dragmar, toen Noah Degallo hetzelfde had gevraagd.

'Ik praat niet graag over mijn verleden,' gaf Livia deze keer eerlijk toe.

Mateo merkte haar aarzeling op. 'Je komt niet uit Velantre, toch?'

Livia keek verbaasd naar hem op, maar er verscheen weer en speelse glimlach op Mateo's gezicht. 'Hoe wist je dat?'

'Het was een gokje,' lachte hij en Livia boog lachend haar hoofd.

'Stel alleen verder geen vragen, want de rest van de antwoorden ga je niet leuk vinden,' waarschuwde ze hem weer serieuzer. Ze had geen zin om de jongen te moeten vertellen wat zijn vader had gedaan.

Mateo wilde nog protesteren, maar toen hij haar ernstige gezicht zag, deed hij dit niet.

De twee liepen verder door het donkere doolhof, waardoor ze zich steeds verder afzonderden van de rest van het feest. Ze wist dat er een onbekende jongen naast haar liep en ze wist maar al te goed wiens familie hij was, maar vreemd genoeg voelde ze zich bij hem op haar gemak. Dit joeg haar enige angst aan.

'Je had trouwens beloofd vandaag je verhaal te vertellen,' merkte Livia opeens op. 'Over je toekomstplannen.'

Mateo draaide zich lachend naar haar om. 'Als ik het me goed herinner was dat in ruil voor een dans.'

Livia rolde met haar ogen. 'Oh kom op, vertel het gewoon. Ik beloof je niet te lachen.'

Tussen de heggen kwam Mateo tot stilstand en hij draaide zich naar haar om. Hij verstopte zijn handen in zijn zakken en keek naar zijn voeten. Het was vreemd om deze jongen zo onzeker te zien. 

'Oké, goed dan.' Er verscheen een grote glimlach op Livia's gezicht. Een diepe zucht verliet zijn lippen. 'Ik houd van verhalen,' vertelde hij haar. Hij tilde zijn hoofd weer op en op zijn gezicht stond een kleine glimlach. 'Ik houd van verhalen, legendes, mythes, van alles. En dit continent heeft zoveel prachtige verhalen die in de vergetelheid zijn geraakt, dat ik ze graag wil verzamelen en opschrijven.'

Livia trok verbaasd haar wenkbrauwen op. Ze wist niet wat ze had moeten verwachten, maar niet dit. 'Dat is zo gaaf,' gaf ze oprecht toe.

Mateo's glimlach werd iets zelfverzekerder. 'Het is ook heel gaaf. Er zijn zo veel mooie verhalen!'

Livia lachte toen ze zijn enthousiasme opmerkte. 'En wat is jouw favoriet?'

Mateo begon weer te lopen en Livia volgde zijn voorbeeld. 'Die over Duvessa,' vertelde hij haar.

Bij het horen van deze naam ging er een lichtje branden, maar het duurde even voordat ze wist over wie hij het had. 'De slechte heks,' vertelde ze zachtjes. 'Heel lang geleden, die het continent wilde overheersen?'

'Klopt. En hoe is ze uiteindelijk verslagen?'

Livia herinnerde zich het schilderij dat ze in de bibliotheek bij Noah Degallo had gezien. 'Was het niet Rhâga Benici?'

Mateo begon te grijnzen, alsof dit precies het antwoord was waarop hij had gehoopt. 'Dat is wat iedereen denkt, maar het mooie aan dit verhaal: men denkt dat de Benici's het hebben gedaan – dat is wat ze je willen geloven – maar dit klopt niet.' Het enthousiasme was weer hoorbaar in zijn stem en zijn ogen fonkelden. 'Duvessa was opeens verdwenen. Men heeft geen flauw idee wat er is gebeurd.'

'En wat denk jij?' Livia kon genieten van Mateo's passie over het onderwerp. Voor een moment vergat ze wie deze jongen werkelijk was.

'Er gaan verschillende verhalen en eerlijk gezegd weet ik nog niet welke ik moet geloven. Maar ik wil het wel graag verder uitzoeken.'

Ze liepen door totdat ze ergens midden in het doolhof een fontein bereikten. Het water van de fontein werd verlicht en een magisch blauw licht vulde de binnenplaats. Er was niemand anders dan Mateo en Livia die deze magische sfeer konden aanschouwen.

Mateo ging op de rand van de fontein zitten en liet zijn handen door het water glijden. Livia kwam naast hem zitten. 'Je liet net het woord 'legendes' vallen en ik moest opeens denken aan iets dat ik laatst voorbij heb horen komen...' Onzeker beet ze op haar lip. Moest ze hem dit vragen? Onzeker keek ze naar hem op, waarna ze er besloot toch voor te gaan. 'Weet jij iets van een ene Morgan?'

De jongen keek verbaasd naar haar op. 'Morgan? Hoe heb jij die naam voorbij horen komen?' lachte hij. Hij schudde zijn hoofd en trok zijn been op de rand van de fontein. 'Morgan is één van de onsterfelijke heksen, die al eeuwenlang ronddoolt op het continent. Tenminste, dat is het verhaal. Als er iemand is die ik ooit nog eens zou willen ontmoeten, dan is het haar...' Er waren zoveel dingen in deze woorden dat Livia niet begreep.

'En waarom is dat?'

'Omdat zij wel eens de enige overlevende op het continent kan zijn die weet wat er met Duvessa is gebeurd.' Mateo slaakte een diepe zucht. 'Maar niemand weet haar identiteit. Iedereen kan Morgan zijn.'

Hoe Morgan, bij de Goden nog aan toe, haar moeder had gekend, bleef een groot raadsel.