Cassia stond voor de spiegel en keek naar de witte jurk die ze aan had. Met haar handen streek ze de stof glad. Een nerveuze glimlach verscheen op haar gezicht.

'Ik kan niet geloven dat je echt gaat trouwen, Cas...' Livia zat bij haar zus op bed en keek naar de jurk waar de jonge bruid zich in had gekleed. Cassia was altijd al knap geweest, maar vandaag had ze een extra beeldschoon tintje. Ze had lange krullende haren, die vandaag, voor haar speciale dag, waren opgestoken. Enkele plukken vielen nog langs haar gezicht naar beneden.

'Ik ook niet. Hoe lang we het hier al niet over hebben!' lachte ze. 'Het voelt zo onwerkelijk aan...' Dromerig streek Cassia opnieuw over de witte stof en draaide zich een kwartslag om, waardoor ze net de achterkant van haar jurk kon zien.

'Je ziet er prachtig uit. Net een prinses...'

Cassia lachte. Ze draaide zich naar Livia om en spreidde haar armen. 'Prinses Jael Benici tot uw dienst.' Ze maakte een kleine buiging. Livia lachte.

Ze sprong van haar bed af en stak haar hand uit naar Cassia. 'Mag ik deze dans van u, prinses?' Lachend legde Cassia haar hand in die van haar jongere zusje.

De soldaten hadden niemand in Castella in leven gelaten.

De onbekende vrouw nam tegenover haar plaats in de koets. Ze deed Livia denken aan haar oudere zus. Cassia had dezelfde bruine haren en donkere ogen, maar hetgeen dat het meest overeenkwam, was dat deze vrouw alle aandacht naar zichzelf toe wist te trekken als ze een kamer betrad. Al was het het huis van de gouverneur geweest, zij was degene die met haar excentrieke uitstraling in het middelpunt van de belangstelling stond. Cassia had een eenzelfde gave gehad: Livia had de bijzondere rode haren, maar het was altijd Cassia die de aandacht van jongens trok.

De koets kwam in beweging. De vrouw wachtte totdat ze het landgoed van gouverneur Grimphan verlaten hadden voordat ze begon te praten. 'Ik ben Sabina,' vertelde de vrouw met weer dezelfde rustige stem die ze ook in de studeerkamer van de gouverneur had op gezet. 'En ik ben het hoofd van de Desalto.'

Livia probeerde haar verbazing te verbergen, maar slaagde hier niet in. Van de Desalto had ze vaak genoeg gehoord.

Jaren geleden, toen ze met haar vader en Cassia naar de markt in Larmondur was geweest, had de Desalto hier opgetreden. Cassia en zij hadden het geweldig gevonden: de zangers, dansers, acrobaten en zelfs magiërs – magie was niet wettelijk verboden in Rhâga, maar het was wel iets dat niet geaccepteerd werd. Maar wat wisten kleine kinderen hier nou van? Cassia en Livia hadden het gehele optreden hun ogen uitgekeken.

Diezelfde avond had haar vader zijn dochters apart genomen en ze op het hart gedrukt dat ze nooit met dit soort mensen in contact mochten komen. Ze verkochten hun lichaam, had hij gezegd. Destijds, als een kind van twaalf jaar oud, had Livia niet begrepen wat hij hiermee bedoelde, maar daar was door de jaren heen enige verandering in gekomen.

'Je hebt geen magie, toch?' vroeg Sabina. Ze liet haar ogen weer over Livia's lichaam naar beneden glijden. Het meisje moest de neiging onderdrukken om niet opnieuw haar armen om zichzelf heen te slaan.

'Nee, mevrouw.'

Sabina's mond trok in een dunne rechte streep. 'Ik heb veel geld voor je betaald, meid. Vertel me alsjeblieft dat je iets kan: zingen? Dansen? Ben je lenig?' Sabina schudde haar hoofd en ging verder met praten voordat Livia ook maar de kans kreeg om te antwoorden. 'Nee, je stem is veel te ruw om mooi te kunnen zingen... Als je wat meer te eten krijgt, heb je een mooi lichaam. Laten we je indelen bij de dansgroep.'

Een knoop ontstond in Livia's maag en ze werd misselijk. Ze wilde tegenstribbelen. Dit was precies hetgeen wat haar vader had bedoeld...

Sabina boog zich voorover en pakte een kleine rijkversierde doos onder de zitting vandaan. Ze opende deze op haar schoot, waardoor Livia net niet kon zien wat de doos te verbergen had.

'Geef me je arm,' droeg Sabina op. Ze pakte iets op en in haar handen hield de vrouw een brede gouden armband, die glinsterde in de zon die door de ramen van de koets naar binnen viel.

Livia deed wat er van haar verwacht werd en stak haar trillende arm uit. Sabina's vingers sloten zich stevig om haar pols. In haar andere hand lag de armband, klaar om zich te sluiten om Livia's vermagerde arm. Maar Sabina wachtte. Haar ogen gingen weer omhoog en een dringende blik was zichtbaar in haar ogen.

'Weet dat je veel geluk hebt dat je bij mij terecht bent gekomen, meid. Het leven bij de Desalto is niet gemakkelijk; ik zal veel van je verwachten... Maar je had het veel slechter kunnen treffen.' De gouden armband werd om Livia's pols geklikt.

Op de plek waar de armband zich had gesloten, ontstond een fel gouden gloed. Livia probeerde haar verbazing en paniek niet de overhand te laten krijgen. Met grote ogen keek ze naar de armband. Wat voor magie gebruikte deze vrouw?

De gloed verdween na enkele seconden.

'Stel me niet teleur, Livia,' zei de vrouw zachtjes, waarna ze zichzelf tegen de rugleuning van de bank liet zakken. Ze keek naar het voorbijgaande landschap en ze werd weggedragen door haar gedachten.

Livia keek naar de armband. Haar vingers gleden over de plek waar zojuist de opening nog had gezeten. Deze was nu nergens meer te bekennen. Hoe moest ze hem dan nu van haar pols afkrijgen? Livia keek op naar Sabina, maar die schonk haar geen aandacht meer. Nee, het was niet de bedoeling dat deze armband ooit nog haar pols zou verlaten. Door de gouden armband zou ze voor altijd als het eigendom van Sabina worden gezien, als een dier met een halsband...

Het duurde nog ongeveer anderhalf uur voordat de koets tot stilstand kwam. Sabina had willen slapen, waardoor de gordijntjes dicht waren getrokken. Livia had zichzelf in de hoek van de koets genesteld en probeerde door het kleine kiertje tussen de koets en de gordijntjes naar buiten te kijken.

Ze trokken door kleine steden en verlaten wegen op het platteland. Met de enorme bergen die om hen heen de lucht in schoten, had ze geen flauw idee waar ze ergens op het continent waren. Livia was namelijk nooit verder getrokken dan Larmondur, de dichtstbijzijnde grote stad van Castella.

De koets was gestopt voor een groot landhuis, dat aan de voet lag van een grote heuvel. Sabina opende haar ogen en Livia betwijfelde of de vrouw echt had geslapen.

De koetsdeur werd geopend door Sabina's bewaker Sean. Hij stak zijn arm uit om Sabina te helpen en een eenzelfde gouden armband glinsterde om zijn pols. Ook hij verbleef hier niet uit vrije wil... Terwijl ze naar zijn armband keek, schoten Seans ogen naar haar op. Livia wendde haar gezicht af en zonder Seans hulp klom ze achter Sabina de koets uit.

Ver buiten de drukte van de stad, stonden ze voor een groot, vrijstaand landhuis. Deze was groter dan die van gouverneur Grimphan. Het huis was met zijn vier verdiepingen hoog net een klein kasteel. Ze had altijd gedacht dat de boerderij in Castella groot was geweest, met al het land dat er nog bij hoorde, maar het was niets vergelijken met dit.

'Livia,' zei Sean opeens. Hij stond onderaan de trap op haar te wachten. Sabina was al naar boven gelopen, maar had zich hier omgedraaid naar Livia. Ze wachtte totdat het meisje in beweging zou komen. Er was een ongeduldige uitdrukking zichtbaar op haar gezicht, waardoor Livia snel volgde.

Buiten had het huis al indrukwekkend groot geleken, maar binnen was het nog imposanter. Met de vele schilderijen, vloerkleden en vazen straalde het huis enorme rijkdom uit. Het meest indrukwekkende waren nog wel de gouden versieringen op de muren en het plafond.

'Livia!' riep Sabina streng. De vrouw was het beu dat ze niet opschoot.

Livia versnelde haar pas en volgde Sabina een kamer in. Net voordat ze naar binnen stapte, zag ze een kleine, geamuseerde glimlach op Seans gezicht. Deze verdween echter als sneeuw voor de zon toen ook hij de kamer inliep.

'Ga zitten,' zei Sabina terwijl ze met de kachel bezig was. Livia deed wat er van haar gevraagd werd en nam plaats op de stoel voor het bureau. De kamer waar ze zich nu in bevond was groot en zelfs nog rijker versierd dan de rest van het gebouw. Livia had gelijk door dat dit Sabina's kantoor moest zijn. De vrouw was bezig met de kachel, maar draaide zich naar haar om toen ze begon te praten. 'Ik laat je zo naar je kamer gaan, maar eerst moeten we nog even wat regelen. Sean?'

De bewaker leek te weten wat er van hem verwacht werd, want opeens werd haar haar opzij geschoven en zijn stevige handen plaatsen zich op haar bovenarmen. Ze kon geen kant meer op.

'Hè,' zei Livia verward en ze probeerde zichzelf te bevrijden uit zijn greep.

'Blijf zitten,' zei Sean zachtjes, maar Livia luisterde niet.

Haar jurk werd iets van haar schouder getrokken. Een geschrokken gil ontsnapte haar mond en ze wilde zich omdraaien, maar op dat moment werd ze verrast door een immense hitte die neerkwam op haar huid.