'Wat?' Sean had alle mogelijke antwoorden verwacht, maar niet dit.

'Hij lijkt zoveel op zijn vader...' fluisterde Livia. Met lege ogen staarde ze naar de andere kant van de zaal, waar een enkele piano stond. Ze schudde haar hoofd en draaide zich naar hem om. Haar donkere ogen zochten bij hem voor steun. 'Ik wist in Rian al dat ik hem ergens van herkende, maar.... maar de realisatie kwam niet tot nu...'

Er was zoveel aan die zin dat Sean niet begreep. Hij ging verzitten op de bank en keek de jonge vrouw niet-begrijpend aan. 'Waar heb je het over?'

Livia haalde haar handen door haar rode haar en schudde haar hoofd. 'Wat zijn de kansen?' lachte ze, duidelijk van slag. 'Wat zijn de kansen dat ik de zoon tegen kom van de man die mijn familie heeft vermoord?'

Sean wist niet goed wat er van hem verwacht werd en dus legde hij voorzichtig zijn hand op haar schouder, waardoor ze gelijk naar hem opkeek. Wanneer haar ogen die van hem vonden, ging zijn hart sneller kloppen.

'Maar alleen omdat hij op die man lijkt, betekent dit nog niet dat hij het is.'

'Hij zei het ook. Niet met zoveel woorden, maar hij zei dat zijn vader de hoogste generaal uit het leger van Velantre is. Dat en de vergelijking in het uiterlijk...' Livia schudde opnieuw haar hoofd.

Sean wilde dat hij haar pijn kon verlichten.

'Misschien is hij nog helemaal niet zo slecht.'

Een sombere glimlach verscheen op Livia's gezicht, maar ze bleef stil. De vrouw wist niet wat ze moest zeggen en zat net als Sean zonder woorden. Ze bleven in stilte naast elkaar zitten, met vele ongezegde woorden tussen hen in. Op de achtergrond was de muziek vanuit de tuin nog hoorbaar, maar zorgde niet voor een verbetering van de situatie.

Het was Livia die zich als eerste weer naar hem omdraaide. 'Weet je al of Cassia naar het noorden is getrokken?'

Sean knikte. De gebeurtenissen van die nacht voelden als een eeuwigheid geleden, terwijl het eigenlijk nog maar enkele dagen eerder had afgespeeld. 'Aeryn heeft contact met haar kunnen maken en alles lijkt erop te wijzen dat ze Castella achter zich heeft gelaten.'

Het was niet niks om een zus, waarvan je nog niet heel lang wist dat die nog leefde, weer achter te laten, niet wetende of je haar ooit nog eens zou zien. Toch verscheen er een kleine, opgeluchte glimlach op Livia's gezicht.

'Wat waren de moeilijkheden die ze had veroorzaakt? Naast dat met haar krachten natuurlijk.' Livia keek naar hem op en hij kon de nieuwsgierigheid in haar ogen zien glinsteren. Maar hoe langer Sean erover deed een antwoord te formuleren, hoe meer de angst bij haar begon door te schemeren.

'Wat zou jij in haar geval gedaan hebben?'

Livia begon aan haar jurk te zitten. Enkele seconden gleden voorbij waarin ze over haar antwoord nadacht.

'Ik zou naar de gouverneur toe zijn gegaan...' antwoordde ze fluisterend. 'En als hij niet luisterde, dan... dan zou ik hebben gezorgd dat mensen de waarheid te horen kregen over Castella en wat daar is gebeurd. Ik zou...' Een diepe zucht verliet haar mond en ze schudde haar hoofd, alsof ze zichzelf duidelijk probeerde te maken dat ze realistisch moest blijven.

'Dat is precies wat Cassia heeft gedaan.'

Livia keek hem aan, maar toen hun ogen elkaar vonden, wendde ze haar blik weer af. Haar lange rode haar kwam van achter haar oren en viel langs haar gezicht.

'Zo dom...' fluisterde ze.

'Daarom moest ze weg, Livia. Niet alleen vanwege haar krachten, maar ook vanwege al de problemen die ze de afgelopen weken heeft veroorzaakt. Ik durf te wedden dat zelfs de koning van Velantre al op de hoogte is gebracht van wat ze heeft gedaan.'

Livia slaakte een diepe zucht en liet zich weer tegen de bank zakken. Ze staarde naar het plafond en Sean wilde zo graag weten wat er door haar hoofd ging.

Bijna leken ze opnieuw een diepe stilte te betreden, totdat Livia opeens weer naar hem opkeek.

'Mag ik je een vraag stellen?'

Een kleine glimlach brak door op zijn gezicht. 'Tuurlijk.'

Livia keek naar haar handen en probeerde de juiste woorden te vinden. Er kwam een vraag die hij eigenlijk niet had verwacht. 'Hoe zijn jouw ouders overleden?' vroeg ze hem voorzichtig.

In Dragmar, wat voelde als een eeuwigheid geleden, had hij Livia deze informatie na enige overwegingen toch toevertrouwd.

'Ze zijn vermoord,' gaf Sean eerlijk toe. Jarenlang was de waarheid een last op zijn schouders geweest, die hij nooit aan iemand kwijt kon. Zelfs zijn zus wilde het er nooit over hebben. 'Door een vreemd wezen... We zijn er nooit achter gekomen wie of wat het was.'

Livia trok haar benen op de bank en keek hem met grote ogen aan. 'Een vreemd wezen?'

'Niet-menselijk,' verduidelijkte Sean. 'Magie, waarschijnlijk...'

Medelijden was zichtbaar in haar ogen. Als er iemand wist hoe hij zich voelde, dan was het Livia. 'Wat verschrikkelijk...'

Sean haalde zijn schouders op. 'Ik heb het wel geaccepteerd, maar ik denk niet dat Aeryn er ooit mee heeft leren leven,' gaf hij toe en hij dacht even aan zijn zus, die zich altijd zo sterk voordeed. 'Zij heeft het zien gebeuren. Ik niet.' Het verbaasde hem dat hij opeens zoveel met Livia deelde; dit was niets voor hem.

'Wil je er achter komen?' vroeg ze zo zachtjes dat ze bijna fluisterde. Sean ging verzitten en legde zijn arm op de rugleuning van de bank. Hij liet zijn hoofd op zijn hand steunen.

'Ik weet het niet,' gaf hij eerlijk toe. Jarenlang zat hij al over deze kwestie in en nog altijd wist hij het antwoord niet. Ook Aeryn uitte hier nooit haar gevoelens over. De dood van hun ouders was één van hun verboden onderwerpen, net als Ellen.

Het bleef weer een tijd stil. Livia wendde haar hoofd af en leek verzonken in haar eigen gedachten. Sean keek haar nog even aan, maar ging uiteindelijk weer verzitten. Pas na enkele minuten voelde hij dat haar ogen weer op hem gericht waren. Er verscheen een kleine glimlach op haar gezicht die Sean nog niet gelijk kon plaatsen.

'Kom.' Livia stond op en hield haar hand naar hem uit.

Sean trok zijn wenkbrauw op. 'Wat ben je van plan?'

'Kan je dansen, Sean Selavan?'

Sean lachte. 'Wat? Ik ga niet dansen.'

Hij had nog nooit gedanst.

Livia boog zich voorover en pakte zijn armen vast. Ze wilde hem omhoog trekken, maar hij gaf niet mee.

'Oh kom op,' lachte ze. 'Laten we voor eens onze zorgen opzij zetten. Laten we heel even alles vergeten. Ik heb dat even nodig en jij misschien ook wel...'

Haar hoofd was gevaarlijk dicht bij die van hem en hij kon haar ademhaling op zijn huid voelen prikkelen. Livia deed alsof ze het niet opmerkte.

'Ik dans niet,' lachte hij nerveus.

'Alsjeblieft.'

Gefrustreerd, maar ook enigszins nerveus kwam Sean toch overeind. De blijdschap toen Livia merkte dat hij toegaf was alles voor hem.

Hij had al veel mensen zien dansen, maar nog nooit had hij het zelf moeten ondervinden. Zoals hij zich herinnerde legde hij zijn handen op haar rug. Livia deed lachend haar rode haren achter haar oren en legde vervolgens haar handen om zijn nek. Langzaam bewogen ze mee op de muziek die van buiten afkomstig was.

Hoe langer ze meebewogen op de muziek, hoe comfortabeler Sean zich ging voelen. Hij pakte zelfs haar hand en liet haar ronddraaien.

Livia lachte. 'Je kan best goed dansen,' vertelde ze grijnzend toen ze haar handen weer om zijn nek legde.

Sean lachte en keek Livia in haar donkere ogen, die sprankelden in het gedempte licht van de kamer.

'Heb ik ooit gezegd dat ik het niet kon?'

De glimlach op Livia's gezicht werd groter. 'Waarom dans je dan niet?'

'Wees eerlijk, zie je mij echt als iemand die danst?'

'Het gaat niet om hoe anderen jou zien, maar om hoe jij jezelf ziet.'

Sean lachte en wendde zijn hoofd af. De piano was opeens heel interessant.

'Wat is er?' vroeg Livia voorzichtig na enkele lange seconden van stilte. Op de achtergrond speelde de muziek nog, maar ze hadden hun eigen ritme gevonden.

Sean liet zijn hoofd weer zakken. Enkele seconden gleden voorbij waarna hij weer opkeek naar Livia. 'Voor mij maakt het wel degelijk uit wat de mensen om wie ik geef van me denken.'

Zelfs al kende hij haar destijds nog maar amper, hij had het verschrikkelijk gevonden dat ze dacht dat hij een koudbloedige huurmoordenaar was.

Livia's mondhoeken trokken omhoog. 'Klopt,' gaf ze toe.

Sean had niet gedacht dat hij zo van een moment kon genieten. Terwijl ze hier dansten, werd de hele wereld om hen heen vergeten. Niemand deed er meer toe, behalve hun twee.

'Dankjewel,' zei Sean na de dans. Ze stonden stonden stil op hun plek, maar allebei maakten ze nog geen aanstalten om weer te zitten. Ze hadden nog een liedje kunnen dansen, maar nu Livia verbaasd naar hem op keek, begon de muziek alweer te spelen.

'Voor wat?'

'Mijn eerste dans.'

Livia's mond ging open, maar ze zat zonder woorden. Ze wilde lachen, maar deze vormde zich nog niet op haar gezicht. Hun ogen vonden elkaar, maar ook bij hem schoten de woorden te kort om een gesprek gaande te houden.

Hij wendde zijn blik af toen het te ongemakkelijk voor hem werd.

Livia bleef hem aankijken. Hij merkte hoe haar ogen op hem bleven hangen en hem onderzochten.

Met een snel kloppend hart dwong hij zichzelf weer naar haar op te kijken. Hun ogen vonden elkaar en er verscheen een kleine glimlach op Livia's gezicht. Sean wilde ook glimlachen, maar de nervositeit nam zijn lichaam over.

Hij kon haar ademhaling op zijn gezicht voelen. Bijna kreeg hij het idee dat ze op iets aan het wachten was, dat ze op hem aan het wachten was. En bijna wilde hij hieraan toegeven.

Maar op dat moment zag hij een andere vrouw in de kamer verschijnen.

Ellen, de jonge vrouw met lange blonde krullen, stond nu midden in de kamer.

Zijn adem stokte en hij ging weer rechter staan. Zijn ogen bleven hangen op Ellen, die alleen maar kon glimlachen.

Livia draaide zich even verbaasd om, maar Ellen was alleen aan hem om te zien, om hem te herinneren aan zijn fouten.

'Sorry,' fluisterde Sean.

Met pijn in zijn hart liet hij Livia los en liep hij de kamer uit.