In de vroege middag bereikten ze de reusachtige stad Pomtar, die groter was dan zowel Larmondur als Dragmar. Van veraf stond de karavaan al in de lange rij om de stad in te mogen. Enkele dagen voor het Lichtjesfestival wilde iedereen naar de stad waar het straks allemaal gebeurde.

Toen ze na uren van wachten eindelijk door de stadspoorten Pomtar betraden, zagen ze dat de vele versieringen voor het Lichtjesfestival – dat pas over drie avonden plaatsvond – al opgehangen werden. Zelfs al waren ze alles nog aan het opzetten, Livia kon de magie van de stad al voelen en ze kon niet wachten tot het Lichtjesfestival zelf.

Nadat ze eindelijk de grote stad door waren gekomen en de herberg hadden bereikt, werd hen geen tijd gegund om bij te komen van de lange reis. De rest van de middag hadden ze nodig om zich klaar te maken voor het eerste feest, dat plaatsvond in de ambtswoning van burgemeester Qichon.

Het moment dat ze zijn tuin betraden, werden ze overspoeld door verbazing. De ambtswoning was gelegen aan de rand van de stad, waardoor de tuin eindeloos ver uit kon strekken. De tuin trok door tot het in de verte de kliffen ontmoette die boven de zee uittorenden.

Teegan, die naast haar stond, haakte haar arm door die van Livia. 'We zeiden het toch: Pomtar is geweldig.'

Livia moest toegeven dat ze gelijk had.

Vele kleine tafeltjes waren opgesteld door de tuin. Sommige mensen aten hier, terwijl anderen zich op de dansvloer begaven die in het midden van de tuin was aangelegd. Helemaal in teken van het Lichtjesfestival, was de tuin gevuld met vele kleine kaarsjes en hingen er boven hun hoofd talloze kleine lichtjes. Onbedoeld verscheen er een glimlach op Livia's gezicht en verdwenen al haar zorgen.

'De Desalto!' werd er geroepen en een groot applaus zette op uit de menigte.

'Gedraag je netjes en beleefd,' deelde Sabina hen nog even mee, waarna ze de groep voorging de tuin in. Het Hoofd van de Desalto begon gelijk te praten met de eerste mensen die ze tegenkwam en voor vanavond waren de meiden vrij.

Teegan, die Livia's arm nog vasthad, trok haar lachend mee naar een tafeltje aan de zijkant van de tuin. Kenna en Selene volgden. De meiden waren alle vier gehuld in de mooiste jurken die ze hadden kunnen vinden.

Teegan droeg een lichtblauwe jurk en haar lange, witte haar viel in krullen langs haar gezicht. Kenna had een rode, uitdagende jurk aangetrokken en had haar haar opgestoken, waardoor haar open rug voor iedereen zichtbaar was. Selene had van Kenna een eenzelfde jurk gekregen, maar ze voelde zich hier niet comfortabel in en dus was ze gegaan voor een simpele, lichtgroene jurk. Livia zelf had een prachtige witte jurk aangedaan. Ondanks dat het haar deed denken aan haar vroegere trouwjurk, lukte het haar te genieten van de pracht van deze jurk.

De meiden gingen aan de tafel zitten en begonnen gelijk te eten van het voedsel dat hierop tentoongesteld was. Er lag van alles: fruit, vlees, groente... Het duurste eten uit heel Rhâga lag uitgestald voor haar neus.

'Dit is echt belachelijk,' lachte Livia. Wat onzeker pakte ze wat van het eten.

'Rijke mensen moeten ergens hun geld aan uitgeven,' lachte Selene.

Livia stopte het eten in haar mond en een frisse, zure smaak zette haar smaakpapillen aan het werk. Verbaasd door wat ze zojuist had opgegeten legde ze haar hand voor haar mond. Selene en Teegan moesten allebei lachen. Teegan opende zelfs haar mond om nog wat te zeggen, maar Kenna was haar net voor.

'Mateo!' schreeuwde ze luid. Ze hief haar arm en begon te zwaaien.

Livia fronste verward haar wenkbrauwen en draaide zich om. Een jongeman, met warrige donkerblonde haren, zwaaide terug en hij kwam hun kant opgelopen. De jongen kwam haar bekend voor en ze keek hem bedenkelijk aan.

'Kennen we hem?' vroeg Livia aan Selene, die het dichtst bij haar zat.

'Dit was de jongen die we in Rian tegenkwamen. Je weet wel, die avond voordat we in Dragmar aankwamen,' vertelde Selene haar, 'maar volgens mij heb jij hem niet ontmoet. Ging je toen niet vroeg naar bed?' Terwijl ze dit zei, zwaaide Selene ook enthousiast naar de jongen.

Livia keek weer naar de jongen die zich nu lachend bij hun tafel voegde. 'Goedenavond, meiden. Wat is het goed om jullie weer te zien.' De jongen wilde er een stoel bij pakken, maar op dat moment bleven zijn ogen hangen op Livia. 'Volgens mij heb ik jou nog niet ontmoet.' Zijn donkere ogen keken haar onderzoekend aan.

'Dat is Livia,' vertelde Kenna. 'Livia, dit is de heer Mateo Tomaso.' De manier waarop ze de nadruk legde op 'heer', liet Livia verbaasd naar haar omkijken. Tegelijkertijd pakte Mateo haar hand en hij plaatste hier een zachte kus op.

'Alhoewel het me pijn deed dat je de vorige keer was weggelopen, beschouw ik het nog altijd als een eer om je eindelijk te ontmoeten.'

'Insgelijks, heer Tomaso.' Mateo kwam overeind en pakte er nu wel een stoel bij. Deze zette hij tussen Selene en haar neer.

De jongen lachte. 'Ik vergeef het je omdat je er de vorige keer niet bij was, maar noem me alsjeblieft nooit meer "heer Tomaso". Het doet me teveel denken aan mijn oude pa. Dat geldt ook voor jou, Kenna.'

Livia stemde hier lachend in mee. Kenna kon alleen maar onschuldig lachen en haar schouders ophalen. Natuurlijk, het was wel iets voor Kenna om de jongen hiermee te pesten. Nadat hij dit gezegd had, werd zijn uitdrukking wat ernstiger.

'Ik hoorde trouwens wat er gebeurd was in Larmondur. Zijn jullie er allemaal goed vanaf gekomen?' Bezorgd keek hij de groep door.

Een ongemakkelijke sfeer daalde op hen neer. Het bleef een tijd stil voordat Kenna hem het slechte nieuws vertelde. 'Talia heeft het niet overleefd.' Kenna's ondeugende blik was uit haar ogen verdwenen. 'Samen met nog twee andere meiden...'

'Wat verschrikkelijk...' De jongeman schrok van dit nieuws. 'Hoe gaat het met jullie?'

'We leren ermee om te gaan,' gaf Kenna als antwoord. De vrouw liet het niet altijd zien, maar ook zij had het er moeilijk mee. 'We moeten ermee omgaan.'

Het gesprek bleef nog even hangen op de aanslag totdat Selene aangaf dat ze liever over iets anders wilde praten. In de gesprekken die volgden bleek Mateo al snel een aardige en charmante jongeman te zijn, met wie alle vier de meiden het goed konden vinden.

'Dus, vertel eens iets meer over jezelf, Mateo. Hoe heb jij de uitnodiging tot dit feestje gekregen?' vroeg Livia toen Kenna met een andere jongen was verdwenen en ook Teegan en Selene even met elkaar aan het praten waren. Livia bleef op deze manier als enige met de onbekende man over.

'Ah, zoals de meeste mensen hier,' lachte Mateo en hij nam een slok uit zijn glas. 'Ik kom uit een hoge familie, pa zit in het leger, het typische, saaie verhaal.' Hij wuifde het weg alsof het niets was. Er verscheen een glimlach op Livia's gezicht.

'Dat moet verschrikkelijk zijn,' lachte Livia.

Mateo haalde zijn schouders op, maar er speelde een glimlach rondom zijn mond. Plotseling boog hij zich naar haar toe. 'Wat zeg je van een dans? Wil je de volgende dans met me?' Hij hield zijn hand al naar haar uit. Livia keek er onzeker naar. 'Oh kom op, Livia, dat ben je me wel verschuldigd.'

Livia lachte. 'Hoezo dat?'

'Je had mijn gevoelens gekwetst door de vorige keer de tafel te verlaten voordat we elkaar konden ontmoeten. Dat deed pijn.'

Lachend legde Livia haar hand in die van Mateo. 'Oké, vooruit dan. Eén dans.' 

[A/N] Even nog een kleine opmerking omdat niet iedereen het gelijk doorhad, haha. Maar mensen, dit is de Mateo Tomaso, ook wel de man die de proloog heeft opgeschreven ^^ Duss, wat zal zijn rol nog zijn in het verhaal?