Sean ontweek haar vraag. 'Cassia, je hebt het Velantre de laatste paar weken moeilijk gemaakt door op zoek te gaan naar Livia. Je vraagt aandacht voor de moorden die hier zijn gepleegd en daar heb je geen vrienden mee gemaakt. Dus alsjeblieft, doe het voor je zus, breng jezelf in veiligheid.'

Livia volgde het gesprek niet meer. Allebei wisten ze meer dan haar, wat niet kon kloppen. Ze keek van Sean naar Cassia, maar haar blik bleef hangen op haar oudere zus.

'Wat heb je gedaan?' vroeg ze niet-begrijpend. Haar stem was zacht en angstig. Ze durfde het bijna niet te vragen.

Ongemakkelijk keek Cassia weer naar de envelop die in haar vermagerde handen lag. Heel moeilijk kwam ze uit haar woorden. 'Het spijt me, Livia. Ik wilde je terug hebben... I-ik wilde je zo graag terug... En ik wist dat je nog moest leven, want je lichaam was nergens te bekennen...' fluisterde ze en de tranen vielen over haar wangen. 'Het spijt me zo erg voor de rotzooi die ik heb gemaakt...'

Livia omhelsde haar zus. Bij de Goden, wat had Cassia gedaan?

'Het is al goed,' zei ze zachtjes, maar na enkele seconden liet ze weer los. 'Maar ga alsjeblieft naar het noorden. Zorg dat je veilig bent.'

'Ga met me mee,' probeerde Cassia nog hoopvol, waarbij het haar niet lukte om de tranen te bedwingen. 'Ga alsjeblieft met me mee.'

Met pijn in haar hart schudde Livia haar hoofd. 'Nee,' wist ze uit te brengen. 'Ik kan niet weg...'

Cassia veegde haar tranen weg. Ze nam enkele seconden de tijd om zichzelf weer onder controle te krijgen. Haar ogen keken even op naar Sean en vervolgens aanschouwde ze de grafstenen van haar overleden familieleden.

En uiteindelijk, heel voorzichtig, begon ze te knikken.

'Oké,' fluisterde ze. 'Oké, maar wanneer dit voorbij is, kom ik voor je terug. Het maakt me niet uit hoe de situatie dan is. Ik kom je halen.'

Een treurige glimlach vormde zich op Livia's gezicht. Ze had niets anders verwacht. Opnieuw sloeg ze haar armen om het fragiele lichaam van haar zus.

'Maar houd je in de tussentijd gedeisd,' fluisterde Cassia. 'Doe geen gekke dingen.'

Een lach ontsnapte haar mond. 'Dat beloof ik.'

De zussen lieten elkaar los en na een lange tijd van afscheid nemen, was het uiteindelijk weer tijd voor Sean en Livia om te gaan. Met pijn in haar hart liet ze haar zus achter. Natuurlijk, ze was blij en opgelucht dat Cassia nog in leven was, maar wat had ze allemaal uitgespookt de laatste paar weken?

In stilte verlieten ze het dorp, maar toen ze de heuvel opliepen, draaide Livia zich naar Sean om.

'Hoe wist je het?' vroeg ze hem. Er was een strenge ondertoon merkbaar in haar stem. Ze had geen zin om er omheen te draaien. Tegen Cassia kon hij het misschien verborgen houden, maar zij wilde het weten. 'Hoe wist je dat ze hier was?'

Sean keek haar niet aan. 'Dat is niet belangrijk, Livia. Het belangrijkste is dat ze nu veilig is. Voor de rest hoef je niets te weten.'

'Nee!' riep Livia boos.

Ze trok een klein sprintje en kwam voor Sean tot stilstand, waardoor ook hij gedwongen werd te stoppen.

'Hoe denk je dat ik me op het moment moet voelen?' riep ze gefrustreerd. 'Je neemt me mee naar Castella onder het mom van een herdenking voor mijn familie, terwijl je eigenlijk...' De realisatie dat hij het mogelijk niet om deze reden had gedaan, deed pijn.

Sean was gevangen in tweestrijd. 'Ik kan het je vertellen, maar je gaat me toch niet geloven,' beet hij haar toe, waarna hij langs haar heen wilde stappen, maar Livia greep zijn arm vast.

'Vertel het me alsjeblieft,' smeekte Livia.

Sean slaakte een diepe zucht en draaide zich weer naar haar om. Livia liet zijn arm los. Hij keek haar even aan en de seconden gleden voorbij voordat hij eindelijk toegaf.

'Oké,' fluisterde hij gefrustreerd. Seans blik verhardde en ze keek hem nerveus aan. 'Maar wat ik je nu ga vertellen is een geheim dat je met je mee moet dragen tot in de dood. Niemand, maar dan ook echt niemand, mag dit weten.'

Livia merkte de strenge ondertoon in zijn stem en ze knikte. 'Ik ga het niemand vertellen,' beloofde ze hem.

Heel voorzichtig schudde Sean zijn hoofd, alsof hij er nog steeds niet helemaal zeker van was. Het bleef stil, maar na enkele seconden leek hij de goede woorden te hebben gevonden.

'Toen je hier net was, weet je nog dat je Aeryn tegen bent gekomen 's nachts?'

Livia fronste haar wenkbrauwen en ze snapte niet wat dit ermee te maken had, maar ze knikte. Het was de nacht na haar mislukte optreden voor Sabina. Aeryn had haar toen het advies gegeven om schijt te hebben aan wat anderen dachten.

'Toen Aeryn jou vertelde over de armband raakte haar arm die van jou. Kan je je dat nog herinneren?' Livia knikte opnieuw. 'Dat was het moment dat zij erachter kwam dat je mogelijk een zus had die nog in leven was. De connectie werd alleen niet gelegd totdat Cassia in Aeryns dromen verscheen, enkele dagen geleden.'

Het duurde even voordat de realisatie bij Livia binnenkwam. Met grote ogen keek ze naar Sean, die wachtte totdat ze de link had gelegd. Ze haalde geschokt adem.

'Je bedoelt...' Livia schudde haar hoofd. 'Aeryn heeft magie?' Sean knikte. Bij de Goden... 'Maar... maar waarom verscheen Cassia dan in Aeryns dromen?'

Sean slaakte een diepe zucht en haalde zijn handen door zijn haar.

'Niet alleen Aeryn heeft magie, Livia, maar Cassia ook.'

Als er van iemand ooit verwacht werd dat ze magie had, dan was het Livia met haar bijzondere rode haren. Niet Cassia.

'Dat kan niet,' fluisterde ze.

'Er is geen twijfel over mogelijk of ze magie heeft of niet. De vraag is alleen of zij het weet.'

Livia sloeg haar armen om haar buik en keek verslagen naar Sean. De logica ontging haar hier.

Sean merkte haar verwarring op en besloot het te verduidelijken. 'Mensen met psychische krachten kunnen veel als deze goed ontwikkeld zijn, maar wanneer dit nog niet het geval is, is een connectie met iemand met vergelijkende krachten makkelijker, waardoor ze in Aeryns dromen verscheen.'

Hij verduidelijkte zichzelf nog niet en Sean had dit door.

'Zie het als dit: jij als beginnende danseres, dan is het toch makkelijker om naast iemand te dansen die de dans al beter kent? Het voelt meer vertrouwd, want als je het niet meer weet kan je altijd naar diegene kijken.

Dit is, soort van, wat Cassia gedaan moet hebben. Uit wanhoop voor jouw leven, zijn haar krachten ontwaakt, waardoor ze onbewust naar jou op zoek is gegaan. Op den duur kwam ze naar voren in Aeryns dromen, schreeuwend om hulp...

Maar we kunnen ons alleen maar afvragen bij hoeveel andere mensen ze hun dromen is binnen komen wandelen en hoeveel mensen nu van haar krachten afweten. Om deze reden is het belangrijk dat ze vlucht, want je weet wat Velantre wil doen met iedereen die magie heeft?'

Al de nieuwe informatie... Het was zoveel, dat Livia niet wist of ze het allemaal wel binnen kreeg. Nadat ze Sean indringend zag kijken, schudde ze haar hoofd bij wijze van antwoord op zijn vraag.

'Iedereen met magie willen ze in hun leger hebben. Niet alleen door jouw bijzondere haarkleur heb jij het overleefd, Livia, maar ook omdat ze dachten dat jouw haarkleur betekende dat je magie had. Ze wilden je gebruiken... als wapen.' Livia keek naar hem op. 'Maar toen bleek dat je geen magie had, ben je verkocht aan Sabina.'

Ze haalde haar handen door haar haar en schudde haar hoofd. Het werd haar allemaal te veel. En er was nog zoveel dat ze niet snapte... Ze balde haar vuisten en keek gefrustreerd naar Sean.

'Maar het is allemaal niet logisch,' zei ze hopeloos. Ze was de wanhoop nabij en tranen verschenen bijna in haar ogen. 'Waarom kon je Cassia niet gewoon vertellen dat ze magie had?'

Sean was geduldig met haar. 'Iemand die niet weet dat ze magie heeft is gevaarlijk, maar iemand die het wel weet, maar geen enkele ervaring heeft en niet weet wat ze met haar krachten moet, is nog veel gevaarlijker.'

Sean sloeg zijn armen over elkaar en keek terug naar Castella.

'Aeryn en ik dachten dat het misschien kon helpen als ze jou zag, waardoor ze niet meer door andermans dromen zou lopen. En als we haar over konden halen om Velantre te verlaten... Misschien dat dit onze problemen kon oplossen zonder nog meer problemen te ontwikkelen...'

Livia haalde diep adem en liet al de nieuwe informatie tot zich komen. Aan de ene kant wilde ze boos zijn dat Sean haar dit niet eerder had verteld, maar aan de andere kant...

Nee, Livia wist niet wat ze moest denken.

'En wat als Cassia niet het land uitgaat?' vroeg ze onzeker. Het was op het moment het enige wat er nog door haar hoofd ging. Wat als het plan dat Sean en Aeryn hadden verzonnen niet werkte?

Sean haalde zijn schouders op. 'Dan kan Aeryn ingrijpen of we verzinnen iets anders, maar hoe dan ook, geloof me, alles gaat goedkomen.'

Livia wilde dit graag geloven, maar ook Sean kon dit niet weten.

Ze draaide zich om en liep verder de heuvel op. Langzaamaan kreeg ze meer grip op de situatie, maar ze kon het nog steeds niet bevatten. Ze wilde Sean niet geloven, maar ergens wist ze dat hij de waarheid sprak. Over Aeryn in ieder geval.

'Gebruikt Aeryn haar krachten ook tijdens het vechten?' vroeg ze toen de twee te paard weer terugreden naar Testo. Livia moest denken aan de avond bij de heer Bestian, toen de bewaker op de grond was gevallen.

Sean draaide zich naar haar om. Er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht voordat hij knikte. 'Constant,' antwoordde hij. 'We hebben nog niet vaak iemand vermoord.'

Er verscheen een kleine glimlach op Livia's gezicht, maar ze zei niets meer. Verstrengeld in haar eigen gedachten, probeerde ze alle nieuwe informatie te verwerken.

[A/N] Een klein overzicht van de hints: Aeryn die 's nachts advies gegeven had over Livia's optreden, ze wist dit dankzij haar krachten. Het geheim dat de Onverschrokken Krijgers hebben waardoor Sean zo'n hekel aan ze heeft, dat heeft ook hiermee te maken. Sean die na de ontmoeting met de Onverschrokken Krijgers inging op Cassia, hier was hij achtergekomen dankzij Aeryn, niet omdat hij Livia had horen vragen of Castella het enige dorp was dat was aangevallen. En natuurlijk ook de bewaker die Aeryn uit wist te schakelen bij de heer Bestian.  Zo snel weet ik even niet of ik nog meer hints naar haar krachten heb gegeven... 

Aeryn kan zomaar veel belangrijker zijn voor dit verhaal dan je misschien van tevoren had gedacht...