Livia had een groot boek uit de kast gehaald en met grote ogen keek ze naar de plaatjes die hierin stonden.

'Wat is dit, mama?' Het jonge meisje kwam overeind en liep met het grote boek, dat bijna net zo groot was als haar bovenlichaam, naar haar moeder toe. 'Wat is dit?'

Het meisje kwam naast haar moeder staan, die in de keuken het eten aan het klaarmaken was.

Macee Veturius keek naar haar jonge dochter.

'Waar heb je dat boek gevonden, lieverd?' vroeg ze en er verscheen een bezorgde uitdrukking op haar gezicht.

'In de kast op jullie kamer,' vertelde Livia zonder op te kijken. In het boek stond een plaatje van een grote open vlakte. 'Maar wat is dit, mam?' Ze wees, balancerend op één been om het boek vast te houden, naar de dode dieren die op deze open vlakte lagen.

Macee pakte het boek uit haar handen en sloeg deze dicht. 'Het is niets, lieverd.'

Livia kon nog niet heel goed lezen – haar moeder was haar dit nog aan het leren, maar ze had wel enkele zorgwekkende dingen zien staan.

'Gaat de wereld dood?' vroeg ze voorzichtig. 'Hoe kan dat?'

Macee keek naar het boek en legde het daarna met een zucht op tafel. Ze knielde neer bij haar dochter. Er verscheen een kleine sombere glimlach op haar gezicht.

'Dat is niet iets waar jij je zorgen om hoeft te maken, lieverd, want dit zijn allemaal verhalen. Niets van wat er in dat boek staat gaat echt gebeuren. Onthoud dat goed, oké? Het zijn maar gewoon verhalen.'

Macee gaf haar dochter een kus op haar voorhoofd. Hierna pakte ze het boek op en Livia vond het nooit meer terug.

Livia keek om naar Talia, maar had geen passend antwoord. Ze wist niet wat dit was.

Ze keek om naar de voorkant van de karavaan. Nog meer artiesten waren uit hun koets gestapt. Geschrokken reacties kwamen op uit de menigte. Iedereen had moeite om zijn ogen te geloven.

'Terug de koets in!' schreeuwde de bekende stem van Sean opeens. Hij werd al snel bijgevallen door Aeryn en enkele andere soldaten. Door de dreigende ondertoon in hun stem stribbelde niemand tegen, maar de gordijntjes in hun koets gingen niet meer dicht.

Het gezelschap trok verder, maar hoe dieper ze de woestijn introkken, hoe meer de temperatuur steeg en hoe meer dode dieren er naast de weg kwamen te liggen. Ze trokken zelfs door verlaten dorpjes, waar alleen de huizen nog overeind stonden, maar waar verder niemand meer te bekennen was.

Ze bewogen zich steeds dieper in dit onbekende deel en niemand wist wat het precies was. Iedereen had wel eens gehoord dat er zo'n plek als deze bestond, maar niemand had het serieus genomen.

Langzaam begon de nacht te vallen. Nog steeds werd er niet gestopt.

Via het raam kregen ze wat brood toegereikt, maar een echte pauze liet op zich wachten. Sabina wilde zo snel mogelijk weg uit deze woestenij.

Ze nu en dan werden er woorden uitgewisseld met de andere meiden in de koets, maar Livia nam niet vaak deel aan deze gesprekken. Ze keek naar buiten en nam alles in zich op. Dit was een beeld dat ze nooit van haar leven meer ging vergeten.

Ze reden door, tot uiteindelijk diep in de nacht besloten werd dat er toch gestopt moest worden, zodat ook de bewakers enige rust konden krijgen. Deze keer stapte echter niemand meer naar buiten, omdat bijna iedereen al sliep.

Livia was de enige die besloot een kijkje te nemen.

De soldaten zaten in verschillende groepjes bij elkaar, maar er was er een enkele man die zich van hen gescheiden hield. Met een glimlach liep Livia naar hem toe.

'Hallo,' zei ze zachtjes. Sean keek verbaasd om. Toen hij zag dat zij het was, verscheen er een zachte glimlach op zijn gezicht.

'Kan je niet slapen?'

Livia haalde haar schouders op en kwam naast hem zitten. 'Nee...' Ze keek de duisternis en slaakte een diepe zucht. 'Weet jij wat dit is?'

'Er gaan hier verschillende verhalen de ronde over,' vertelde hij haar voorzichtig. 'De één geeft aan dat het een vloek is die opgeheven moet worden, de ander zegt dat de aarde sterft en dan natuurlijk de meest voorkomende: het is een straf van de Goden...'

Voordat Livia nog wat zei, dacht ze terug aan het boek dat ze ooit bij haar ouders op de kamer had gevonden.

'En wat denk jij dat het is?'

Sean bleef enkele seconden stil en keek de duisternis in. Uiteindelijk slaakte hij een lange, diepe zucht. 'Ik weet het niet.'

Livia wist dat het in een normale woestijn koud werd 's nachts, maar op deze vreemde, niet-natuurlijke plek bleef de temperatuur hoog.

Iets anders waar ze zich over bleef verbazen, was dat er helemaal niet zoveel bekend was over deze plek. Iedereen wist dat het er was, maar niemand boeide het iets; iedereen deed alsof het niet bestond.

Totdat het straks te laat was...

'Waar is Aeryn eigenlijk?' realiseerde Livia zich opeens. Ze keek even om zich heen, maar zag naast de vele koetsen alleen enkele soldaten op de grond zitten. Ze praatten en lachten met elkaar. Alhoewel Livia zich niet kon voorstellen dat Aeryn zich tussen deze mannen begaf, zag ze de jonge vrouw nergens.

'Sabina heeft haar vooruit gestuurd,' vertelde Sean. Het was duidelijk dat dit hem dwars zat. 'Om te kijken hoe lang het landschap nog aanhoudt. Ze wil er zo snel mogelijk doorheen.'

'Wist Sabina niet dat dit eraan zat te komen?' vroeg Livia verbaasd.

Sean haalde zijn schouders op. 'De vorige keer was het nog niet zo ver opgetrokken.' Hij klonk bezorgd, terwijl hij de omgeving nauwlettend in de gaten hield. 'Mensen kijken vaak over hun eigen fouten heen. Men moet dit onder ogen komen, maar dit gebeurt niet. Daarom zien ze niet dat dit fenomeen zich alleen maar uitbreidt.'

'Totdat het straks te laat is,' fluisterde ze. Het was een angstaanjagende gedachte. 'Raar hoe de mens dan eigenlijk in elkaar zit.'

Een holle lach ontsnapte Seans mond. 'We zijn arrogant en egoïstisch.'

Ook Livia begon te lachen, terwijl ze wist dat er een trieste waarheid zat achter deze woorden.

Hun gelach nam af en ze werden omhuld door de stilte. Voor even kon ze hier wel van genieten. Dag na dag zat Livia opgescheept met haar vriendinnen. Alhoewel ze goed met deze meiden op kon schieten, had ze zo nu en dan ook tijd voor zichzelf nodig. Ze was nu niet helemaal alleen, maar toch kreeg ze de rust waar ze de afgelopen paar dagen zo naar verlangd had.

Livia sloot haar ogen en ademde de warme lucht in. Het enige wat ze hoorde was het gelach van de soldaten op de achtergrond. Normaal gesproken zouden er nog wel wat krekels hoorbaar zijn geweest, maar nu was het helemaal stil. Livia kreeg er kippenvel van op haar armen.

De rest van de avond zeiden ze niets meer, totdat ze allebei hun eigen slaapplek weer opzochten. Voordat Livia de koets instapte, keek ze Sean nog even na.

Vanwege zijn verleden wist ze dat hij één van de mensen was die ze het meest moest vrezen. Toch deed ze dit niet. Aeryn had gelijk, realiseerde ze maar al te goed: zo koud was hij niet.

Met een glimlach op haar gezicht geplakt stapte ze de koets weer in.

Het duurde nog een dag voordat Aeryn terugkwam. Wat voor nieuws ze had, werd hen niet meegedeeld, maar woord ging al snel dat deze vreselijke woestenij nog meer dan twee dagen aanhield. Hierdoor besloot Sabina nog minder te stoppen.

De dagen gleden voort en hoe langer deze woestenij aanhield, hoe vermoeider en prikkelbaarder iedereen werd. Een grote opluchting was merkbaar toen er na vier dagen eindelijk een einde aan kwam. Het moment dat ze deze plek verlieten, keek Livia nog een laatste keer naar achter.

Zomaar in het groene landschap van Velantre lag de grens. Hiervoor zag alles eruit alsof het nog in de bloei van zijn leven was, terwijl hierachter de skeletten lagen in het dorre landschap... Dit aanzicht stond nu voor altijd op haar netvlies gebrand.

Livia kon het nog altijd niet bevatten dat er zulke vreemde dingen gaande waren op het continent en dat niemand hier enige aandacht aan leek te besteden. Zodra ze de woestenij verlieten nam Livia zichzelf voor dat zij dit niet zou vergeten, maar toch was de gebeurtenis na enkele dagen alweer naar de achterkant van haar geheugen verschoven.

Zelfs Livia, die inzag hoe verschrikkelijk was, vergat het.

Net als de rest van het continent. 

Hint, hint naar deel 2 of 3 ;)