Ενας σοφός είπε πως ή εμπιστοσύνη είναι σαν το γυαλι. Αν σπάσει,δεν ξανακολλαει. Βιωσα πρόσφατα ένα περιστατικό που με έκανε να καταλαβω πως αυτά τα λόγια ισχύουν. Εγώ πίστευα πως εάν αγαπάς και σε αγαπάει ένα άτομο,η εμπιστοσύνη γεννιέται και κατοικεί μόνιμα στην καρδιά του καθενός.

Γίνεται ένα με την ψυχή του και την εικόνα του, για το άλλο ατομο. Νόμιζα πως ο καθένας αξίζει μία δευτερη ευκαιρία. Εστω και αν έκανε ένα σοβαρό λάθος, αρμόζει στον καθένα μια δεύτερη ευκαιρία. Μα δεν είχα ιδέα πως τελικά όλες οι απόψεις που ειχα ήταν μία ροζ φούσκα μακριά από την πραγματικότητα. Συνειδητοποίησα, λοιπόν, πως ή εμπιστοσύνη τελικά σπάει.

Και όχι μόνο σπάει,αλλα θρυψαλιαζεται με ένα απλό φύσημα του ανέμου. Έτσι είναι και οι πράξεις. Την σπρώχνουν σιγα σιγα προς τον γκρεμό. Μία μία άσχημη πράξη, μέχρι να την ρίξει κάτω, και να χαθεί διαμελισμενη στην άγρια θάλασσα. Μα εγώ σε έβλεπα για ορίζοντα,και ας εισουν ο γκρεμός μου. Ήξερα πως θα τέλειωνε όλο αυτό που ζησαμε κάποτε. Μα στα βάθη της ψυχής μου,ειχες φυτέψει ένα λουλουδι, την ελπίδα,που με έκανε να πιστεψω πως ότι ζησαμε θα κρατήσει.

Αλλά βλέπεις το ειχες φυτέψει στα βάθη,εκει όπου δεν το έβλεπε ο ήλιος,και έτσι μαραθηκε. Ή μια και μοναδική ελπίδα μου μαραθηκε με τον χειρότερο τρόπο. Αλλά ποτέ δεν φανταστηκα πως θα γινόταν τόσο γρήγορα. Κάποιες φορές μου λείπεις. Αλλά εκείνη την στιγμή έρχεται αυτή ή σκληρή ανάμνηση που μου έκανε την καρδιά κομμάτια και στροβιλιζει γύρω από το κεφάλι μου. Και έτσι δεν μετανιώνω για τίποτα. Και ουτε το κάνω. Απλά Θα ήθελα μία ειλικρινή απάντηση στο ερώτημα μου:
Ένιωσες κάτι, ποτέ;

(απόσπασμα από το βιβλίο μου, ''You can't break the broken " Κεφάλαιο 7)