Στον alexd1997 του οποίου το βιβλίο "Έγκλημα στο Μουσείο" ήταν το πρώτο αστυνομικό που διάβασα στο wattpad!  

    Ούτε που κατάλαβα πότε έφτασα σπίτι. Ο Λάζαρος έτρεμε στα χέρια μου καθώς κοιτούσα για μια ακόμη φορά τις φωτογραφίες. Έκανα ζουμ στο πρόσωπο του άτυχου θύματος. Το μακελειό άρχιζε από το στήθος και κάτω οπότε το πρόσωπο φαινόταν αψεγάδιαστο. Ολόλευκο δέρμα, ψηλά ζυγωματικά, αισθησιακά χείλη. Την είχα ανγνωρίσει από την πρώτη στιγμή, αλλά τώρα, και η παραμικρή αμφιβολία είχε εξανεμιστεί: Το θύμα μας ήταν η Vera Rostislavovna. Διάσημο μοντέλο από τη Ρωσία, «αγγελάκι» της Victoria Secret και πρόσωπο της νέας καμπάνιας αρώματος της Gucci. Η λίστα του περιοδικού Forbes αποδείκνυε πως ήταν εξίσου ακριβοπληρωμένη όσο αναγνωρίσιμη ή όμορφη καθώς για το 2017 είχε εκτοξευθεί στην πρώτη θέση αφήνοντας πίσω της τις συναδέλφους της- και τιτάνες του μόντελινγκ. Συν τοις άλλοις η Vera ήταν και Instagram influencer. To προχθεσινό της story για την άφιξή της στην Αθήνα εν όψει της εβδομάδας μόδας οδήγησε σε πληρότητα 100% των πτήσεων εξωτερικού προς την πρωτεύουσά μας. Και ναι, φυσικά και την ακολουθούσα στο insta.

    Είχα ακόμη μία ώρα πριν ν' αρχίσω να ετοιμάζω πράγματα για να φύγω. Έβαλα ειδοποίηση στο κινητό και πέταξα τον Λάζαρο στις μαξιλάρες του καναπέ με τα κεντητά λουλούδια από το ΙΚΕΑ. Σκατά. Έβγαλα το κουτί με τα πουράκια μου, πλησίασα το ψυγείο και πέταξα μερικά παγάκια από τον καταψύκτη σε μια κούπα, κλώτσησα τους δυο- τρεις παγωμένους κύβους που είχαν πέσει στο πάτωμα μακριά από το χαλί και έσκυψα στο ντουλάπι να βρω το μπουκάλι του four roses. Σκατά. Γέμισα την κούπα δυο δάκτυλα κεχριμπαρένιου αλκοόλ και συνέδεσα το κινητό στην τηλεόραση. Η οθόνη LED αναβόσβησε και εγώ είχα μπροστά μου μια καλλιτεχνική σφαγή 20 ιντσών σε αποκλειστική προβολή.

     Άναψα τον τυλιγμένο καπνό και ρούφηξα μια φορά. Με λες και κοινωνική καπνίστρια. Να ανάψω τσιγάρο μόνη μου ποτέ. Κυρίως το κάνω για να παρατηρήσω με την ησυχία μου τις αντιδράσεις του εκάστοτε υπόπτου. Αλλά τώρα η υπόθεση ήταν ζόρικη και το μόνο που είχα για να ανακρίνω ήταν μια οθόνη. Έβγαλα τον καπνό αργά. Απομακρύνθηκα από την τηλεόραση όσο πιο μακριά μπορούσα και κόλλησα στον τοίχο, δίπλα στην αφίσα της Dita von Tease. Τώρα, γιατί εγώ που έχω τόση ανασφάλεια με το σώμα μου που ούτε κοντή φούστα δεν φοράω έχω σε αφίσα την βασίλισσα του burlesque κανείς δεν ξέρει. Μυστήριο και αυτό.

    Προσπάθησα να αναγνωρίσω κάποιο μοτίβο ή σύμβολο στην εικόνα. Ίσως ο δολοφόνος είχε στήσει το θύμα επίτηδες σ' αυτή την πόζα. Κάποιο στόχο πρέπει να είχε. Κάποιο μοτίβο έχει ακολουθήσει σίγουρα. Γιατί δεν καταστρώνεις μια δολοφονία υπερπαραγωγή με θύμα ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα πρόσωπα του πλανήτη απλά επειδή έτυχε. Δεν κατάφερα να αναγνωρίσω κάτι. Η όρθια στάση δήλωνε ότι είχε χρησιμοποιηθεί κάποιου είδους κατασκευή στήριξης για να συγκρατείται το πτώμα. Πήγα στην επόμενη εικόνα. Αυτή ήταν από άλλη οπτική γωνία και ο θέαμα δεν ήταν σε καμία περίπτωση τόσο απαστράπτον όσο στη μετωπική όψη: Μία μεταλλική σκαλωσιά σαν ανοξείδωτη εξωτερική σπονδυλική στήλη ήταν κατά τόπους καρφωμένη στη γυμνή πλάτη του μοντέλου. Ξεκινούσε από τον αυχένα απ' όπου εκτείνονταν στους ώμους και συνέχιζε μέχρι κάτω, χαμηλά, όπου και χάνονταν στις ματωμένες πιέτες της βραδινής τουαλέτας. Κατά τ' άλλα, στις υπόλοιπες φωτογραφίες η Vera κοιτούσε διαπεραστικά τον φακό ενώ ελάχιστα πιο κάτω τα σωθικά της έχασκαν ανοικτά σ' ένα απόλυτα γκροτέσκο θέαμα. Ήπια μια γουλιά ουίσκι αηδιάζοντας.

    Τράβηξα άλλη μια γενναία ποσότητα καπνού και τερμάτισα το ζουμ στην εικόνα με το τηλεκοντρόλ. Ώρα για τις λεπτομέρειες. Τα υπέροχα χαρακτηριστικά της κοπέλας είχαν σίγουρα δουλευτεί για αρκετή ώρα από κάποιον εξαιρετικά ταλαντούχο makeup artist. Το ίδιο και τα άλλοτε μακριά ξανθά μαλλιά της που τώρα είχαν κοπεί ατημέλητα κοντά. Κύλισα το δάχτυλό μου στη οθόνη νιώθοντας ένα κόμπο στο λαιμό μου μόλις τα πρώτα ίχνη αίματος έκαναν την εμφάνισή τους πάνω στη εξαίσια δαντέλα του φορέματος που αγκάλιαζε το πανύψηλο κορμί της. Τί είδους φρικιό το κάνει αυτό;

    Πίεσα το κουμπί και η εικόνα κύλισε αργά από κάτω προς τα πάνω μπροστά στα μάτια μου. Επέμεινα στο πρόσωπο. Κάτι δεν κολλούσε. Όλα έμοιαζαν εντάξει αλλά κάτι δεν ήταν σωστό. Και αυτό δεν το λέω ως μία τελειομανής υπερ-παρατηρητική ντετέκτιβ με OCD και φωτογραφική μνήμη γιατί σε καμία περίπτωση δεν είμαι τέτοια αλλά, ως μια κοπέλα που έχει δει άπειρες φωτογραφίες του θύματος στα social media και μπορούσε να αναγνωρίσει ότι κάτι ήταν διαφορετικό. Ήμουν έτοιμη να εξετάσω την εικόνα άλλη μια φορά όταν ο Λάζαρος άρχισε να δονείται υπό του ρυθμού του μισητού ήχου της υπενθύμισης.

Τιριριιι τιριριιι τιριριιι. Άντε χέσου και συ!

    Έπιασα τη μεταλλική συσκευή και απενεργοποίησα το ξυπνητήρι. Έκανα screenshot το πρόσωπο του θύματος για να μπορώ να το δω αργότερα στο λεωφορείο και έτρεξα να ετοιμάσω βαλίτσα. Τελευταία στιγμή. Φυσικά και δεν διπλώνω τα ρούχα μου. Αφού θα ανακατευτούν έτσι κι αλλιώς. Στοίβαξα πρόχειρα μερικά τζιν μαζί με μερικά μπλουζάκια, ένα αθλητικό κολάν, καθαρά εσώρουχα, τα δύο μοναδικά ζευγάρια από ψηλές διαφανείς κάλτσες που δεν μου έχουν σκιστεί ακόμη (καθώς απεχθάνομαι με πάθος τα καλσόν) και ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια. Σε μια στιγμιαία έκρηξη προνοητικότητας που ομολογουμένως με άφησε άφωνη αποφάσισα να στριμώξω πάνω στον σωρό των υπόλοιπων ρούχων κι ένα καλό μαύρο φόρεμα, το παλτό μου και ένα ζευγάρι γόβες, μερικά βερνίκια νυχιών και κάποια κοσμήματα. Γιατί το Bond girl μέσα μου υπέθεσε πώς αν σκοπεύω να κινηθώ στον κύκλο του θύματος μπορεί να βρισκόμουν και σε ποιο black-tie καταστάσεις. Γέμισα τον κενό χώρο στη βαλίτσα με φορτιστές και τον εφεδρικό σκληρό μου δίσκο. Και τώρα πάμε στα ωραία.

    Παίζει να είναι μία από τις αγορές του αιώνα. Γιατί μετά το μικρό διάστημα απαγωγής μου στην προηγούμενη υπόθεση αποφάσισα πως αν είναι να συνεχίσω να έχω τα ίδια ριψοκίνδυνα χόμπι θα έπρεπε να μπορώ να αμυνθώ αντισταθμίζοντας την ευάλωτη θέση στην οποία με φέρνουν τα μόλις 160 εκατοστά του κορμιού μου. Και έτσι πέρα από τα εντατικά μαθήματα μεικτών πολεμικών τεχνών (στις οποίες δεν είχα και μεγάλη έφεση πρέπει να ομολογήσω) αποφάσισα να πάω και για ψώνια. Και αν δεν ήμουν τόσο πεπεισμένη ότι τα χρειάζομαι τόσο πολύ (μου άρεσε και η ιδέα να τα έχω ας μην γελιόμαστε) μπορεί τελικά να μην ξόδευα και τα μαλλιά της κεφαλής μου για τον εκτελωνισμό αυτών των αντικειμένων που τόσο καιρό σκονίζονταν παρέα μέσα σ'ένα παλιό κουτί παπουτσιών κάτω απ' το κρεβάτι μου. Έβγαλα το χάρτινο κουτί κάτω από το κρεβάτι με το πόδι μου και άδειασα το περιεχόμενό του πάνω στον καναπέ. Σήκωσα το φρύδι μου γεμάτη ικανοποίηση.

Γειά σας παιδιά! Λέω να πάμε ένα ταξιδάκι να πάρουμε αέρα. Συμφωνείτε;

    Πέταξα τον μεταλλικό κύλινδρο με το σπρέι πιπεριού στη τσάντα μου. Εντάξει σιγά τα ωά. Και στράφηκα στις άλλες δύο αγορές μου: ένα καλογυαλισμένο combat knife και ένα Taser. Δεν ξέρω κατά πόσο η μαμά μου θα ήταν περήφανη να ξέρει ότι η κόρη της κυκλοφορεί με μαχαίρια και ηλεκτροφόρα όπλα. Από την άλλη, γι' αυτό και δεν της έχω πει ποτέ πως έχω προβεί σ' αυτές τις εξαιρετικές επιλογές. Fair enough υποθέτω.

    Στρίμωξα μέσα στη βαλίτσα το Taser και έκλεισα με κόπο το φερμουάρ. Έριξα το μαχαίρι στην εσωτερική τσέπη του μαύρου δερμάτινου μπουφάν μου και έπιασα τα μαλλιά μου με ένα κόκκινο-μπλε πουά μαντίλι αλά pinup. Τς τς κοκεταρίες. Έβαλα τα Ray Ban με τους καθρέφτες και έπιασα αποφασιστικά το χερούλι της βαλίτσας. Έλα Νάνσυ Ντρου καιρός να φεύγεις.

    Περίμενα στο πεζοδρόμιο να έρθει το ταξί έχοντας ήδη γυρίσει μια φορά στο διαμέρισμα να δω αν κλείδωσα τελικά, και με το χέρι μου να πηγαινοέρχεται στις τσέπες του δερμάτινου και της τσάντας μου τσεκάροντας τα απαραίτητα. Κλειδιά- Πορτοφόλι- Μαχαίρι- Λάζαρος- Τσιγάρα- Αναπτήρας. Και τούμπαλιν.

Jolene, Jolene, Jolene, Joleeeene

Oh I'm begging of you please don't take my man

Jolene, Jolene, Jol-

    Ο Λάζαρος έδινε πόνο παίζοντας τον ήχο κλήσης μου. «Α Πέτρος σας καλεί». Δαγκώθηκα και σήκωσα το ακουστικό

«Έλα Πέτρο. Καλημέρα»

«Καλημέρα Λίνα» μια μικρή παύση «Έλα Λίνα στη σχολή είσαι;»

«Όχι, δεν πήγα σήμερα»

«Έπαιρνε η μάνα μας στο σταθερό και δεν απαντούσες..»

«Ε και καλά εσένα πήρε για να βρει εμένα;» είπαμε δίδυμα είμαστε, όχι σιαμαία.

«Έλα ρε Λίνα την ξέρεις τη μάνα μας. Δεν απαντάς μία φορά και έχει βάσιμες υποψίες ότι σε έχουν δολοφονήσει»

Υπό άλλες συνθήκες μπορεί και να γελούσα αλλά τώρα ανατρίχιασα

«Αχ να χαρείς Πέτρο.. μην λες τέτοια δεν μπορώ»

«Καλά εντάξ μια πλάκα έκανα... απλά είχα κενό στο εργαστήριο της ανατομίας και είπα να σε πάρω»

«Καλά έκανες. Τί καιρό έχει στη Λάρισα;» έχει όρεξη για κουβέντα

«Σαν Καλοκαίρι είναι. Σκάσαμε. Εκεί;» οπότε μπορώ να τον βάλω να ενημερώσει αυτός τη μάδερ

«Έχει κρυάκι ακόμα» Μέσα στον χαμό των διερχόμενων αυτοκινήτων επί της Δωδώνης είδα το ταξί. Κούνησα το ελεύθερο χέρι μου σαν την τρελή

«Εμ τι περίμενες; Στα Γιάννενα είσαι... Τέλος πάντων για καφέ έχεις βγει;» Ο ταξιτζής πάρκαρε μπροστά μου και του έκανα νόημα να με βοηθήσει με τη βαλίτσα

«Εεεε όχι..» καθάρισα λίγο τον λαιμό μου και άνοιξα την πόρτα του ταξί «Βασικά στον δρόμο για τα ΚΤΕΛ είμαι..»

«Τι θα μου 'ρθεις για έκπληξη; Το σπίτι μου είναι χάλια για να ξέρεις..»

«Καλά ναι. Αυτό δεν χρειαζόταν να μου το πεις. Το φανταζόμουν»

«Ά στον κόρακα ρε... Σα δε ντρέπεσαι.... Σοβαρά τώρα που πας;»

«Αθήνα»

«Παιδί μου πας καλά; Τι Αθήνα; Από που κι ως που;» είχε ψιλοφρικάρει

«Εεεε υπόθεση» ψιθύρισα. Από την άλλη άκρη του ακουστικού ακούστηκε κάτι ακατάληπτο. Μάλλον έβρισε. Βασικά, επειδή τον ξέρω, σίγουρα έβρισε.

«Α ωραία και ο τυχερός που θα τα πει στη μάνα μας θα είμαι εγώ;»

«Ε ναι;»

«Δεν είσαι σοβαρή μου φαίνετ-»

«Ωραία Πέτρο χαίρομαι που συμφωνείς. Ευχαριστώ πολύ. Επειδή πρέπει να κλείσω τώρα, απλώς πες της ότι θα σας παίρνω μόνο όταν μπορώ μην με παίρνετε κι εσείς. Εσύ όποτε θες στέλνε μου στο messenger ή στο insta. Σας αγαπώ πολύ. Πρέπει να κλείσω. Θα τα πούμε. Bye!» το είπα όλο με μια ανάσα και κατέβασα τον Λάζαρο από το μάγουλό μου. Το δάχτυλό μου αιωρήθηκε για λίγο πάνω από το κόκκινο τηλέφωνο στην οθόνη και μετά το πίεσε. Η γραμμή διακόπηκε αλλά όχι πριν ακούσω το «πρόσεχε μικρή» από την άλλη πλευρά. Ναι, τώρα σώθηκες.

Ο ταξιτζής έπαιξε τα δάχτυλα ανυπόμονα πάνω στο τιμόνι. «Πού πάμε δεσποινίς;»

«Ε γεια σας.. Στον σταθμό στα ΚΤΕΛ πάω»

Ξεπάρκαρε ομαλά και μπήκε στην κυκλοφορία

«Και για πού με το καλό;» έκανε μισό-τυπικά με τα μάτια καρφωμένα στην μπροστινή, που οδηγούσε το smart σαν να μανούβραρε μαούνα.

«Αθήνα.» του απάντησα. Σε πέντε ωρίτσες θα είμαι εκεί.

***

Λοιπόν τι λέτε; Η Λίνα μόλις μπλέχτηκε λίγο περισσότερο στην υπόθεση εξετάζοντας τις φωτογραφίες! Κάτι όμως δεν της κολλάει... like wtf; Θα το βρει υποθέτω... λέω εγώ τώρα.... Και τώρα πηγαίνει στην Αθήνα (αφού έβαλε τον αδερφό της να κάνει τη δύσκολη δουλειά- ξέρετε τώρα η ελληνίδα μάνα ;) ). Σχόλια και ψήφοι ευπρόσδεκτοι!