When I opened my eyes, I immediately got up. I looked out the window, there was a sun na. I was shaken and then looked at my wristwatch, it's already 11:55 am. I woke up late, I also came home late last night. about 11 pm, Louie even said that I would just sleep there and he would take me tomorrow but I didn't agree. Nakakahiya kase binilin pala ako sa kanya ni mommy ganda.

I took the towel and used it for bathing then went downstairs. I caught my sister washing the dishes, and mommy was sitting in the dining area. It looks like they just finished eating. Binati ko sila kaya nginitian naman ako ni mom, as usual si ate ay inirapan lang ako.

I laid my hand on the table then lifted the steel covering the dishes. I smiled when I saw that it's my favorite food, mukhang sinadya itong lutuin ni mommy. There were also vegetables and fruit that is ready. I thanked her so she was shaken. I took a ponkan and peeled it.

"Inihatid ka niya kagabi?" Mommy ganda asked.

Tumango naman ako saka sumubo ng prutas. "Yeah, paano mo nga pala siya nakilala? At tiwalang 'tiwala ka na 'agad?"

Mahinang natawa si mom. "Well, sa boses palang niya katiwa-tiwala na."

Pinukulan ko siya ng tingin. "You're lying mom, hindi ka basta 'basta nagtitiwala ng ganun."

She sighed. "Fine, his mom? She's my schoolmates in college. We met because she helped me then. Your grandmother is very strict. She's the one who wants me to be a doctor even though I want to be a chef. His mom, Galicia is my friend. She's good at giving advice. She told me that even if I get a doctorate, it won't be an obstacle for me not to learn cooking even if it's secret."

"Oh, kaya naman pala. But if she's your friend mom, why don't I know her?"

Mom smiled bitterly. "She became busy with advocacy, came to the point where she had almost nothing to talk about. Louie's mother was a brave woman, I witnessed how much she fought for the victims of violence. Hanggang mabalitan ko nalang na—na wala na siya. Patay na silang mag-asawa."

"Yeah, Louie told me."

"He told you?" She asked, incredulous.

"Yeah." I whispered softly, enough for her to hear.

"Ahm, do you really think mom that the fire was i-intentional?" I asked uncontrollably.

She was stunned and did not answer. Wala akong nagawa kung hindi ang hindi nalang din kumibo. Nang maabos ko ang limang ponkan ay nagtungo ako sa kusina. Sakto namang kalalabas lang ni ate.

"Ayusin mo ang pagtapon, nagwalis ako sa kusina hazel chocolate." Sabi niya sa maarteng boses.

Umismid ako. "Oo na po ate."

"So sarcastic." I heard her said as she passed me.

I just shook my head and shrugged. I opened the trash can, then carefully placed the ponkan skin. I turned it off and then turned on the faucet to wash my hands. Habang dumadaloy ang tubig sa kamay ko ay bumalik sa akin ang nangyare kahapon.

After Louie told me about his parent, I felt very worried. Maybe his life has been difficult. He was left alone, although he had a relative but he did not want to depend on others. He did everything to recover —even if he's alone. He formed a firm to help the victims as well. He really have a good heart. Behind his serious and frightening presence is a man seeking justice for the one he loves in life.

I am thankful because he has friends who have been the way to make his life happy. I smiled when I remembered what he said. I was also one of the reasons why he fought so hard. I was also one of the reasons why he is happy now.

Huminga ako ng malalim at naghilamos. Dito na ako sa kusina nag-sipilyo. When I returned to the dining area, I found my sister focused again on her laptop sitting in a chair on the right. Mommy, on the other hand, is in deep thought.

I sat down next to her, I asked her what the problem was. She said she just remembered dad, she said she missed him. I felt the pain of my heart. Nasasaktan akong nalulungkot ang mommy ko. Napayuko ako at napakagat sa ibabang labi. Alam ko, alam kong kasalanan ko.

"S-Sorry mom." Naramdaman ko ang pagkahawak niya sa balikat ko.

"Ayos lang ako sweethazel, i just missed your father." Malumanay na sabi niya. Nakangiti ngunit kita mo ang lungkot sa mga mata. I murmured sorry at her, but she just shook her head habang sinasabi na hindi ko kasalanan.

Palihim na napakuyom ang kamao ko. Gusto kong igiit na kasalanan ko ngunit maski ang bibig ko ay hindi makapagsalita. Pagsisisi at panghihinayang ang nararamdaman ko ngayon. Nilukob ng guilt at sakit ang puso ko. Wala sa sariling napatayo ako at tumakbo paakyat sa hagdan.

Narinig ko man ang pagtawag nila sa'kin ngunit hindi na ako lumingon pa. I closed the door and weakly leaned against the back of it. I felt hot tears constantly dripping from my eyes. Hinayaan ko 'yun at hindi ko pinunasan. Parang na blangko ang isip ko, napakuyom ang kamao ko saka tahimik na humikbi.

"I-It's my fault.. k-kasalanan ko." I whispered softly as I bent down and hugged my knees.  Ipinatong ko ang baba ko sa mismong tuhod na magkatabi ngayon. Nanginginig ang mga kamay ko at panay lang ang pagluha ng mga mata ko.

Namatay si dad dahil sa'kin. Ako ang may kasalanan. Alam kong alam nila 'yun, alam kong sinisi din nila ako kahit hindi nila sa akin sabihin. Kasalanan ko; three years have passed but there still the guilt, remorse, and pain that I am feeling in my heart. I can't forget that, it's hard to forget because at the same time my heart was broken was his death. The pain is double. It's traumatic.

Nakarinig ako ng katok mula sa pintuan, si ate. "Hazel Duro open the door!"

But when did my sister stop? I took a deep breath then did nothing but stand up and wipe the tears from my eyes. Binuksan ko ang pintuan at sumalubong sa akin si ate. Seryoso ang ekspresyon niya, pero nagawa niya akong taasan ng kilay.

"Let's talk." I silenty tsked at pinapasok siya. Naupo siya sa kama ko kaya tumabi ako sa kanya. Narinig ko ang pagbuntong hininga niya saka nilingon ako.

"What's going on with you again?"

I shook my head then averted my eyes. "It's nothing."

"I'm serious Hazel, are you still blaming yourself?" She asked. I could not answer.

"Oh, bakit pa ba ako nagtanong? Wala ka namang ginawa kung hindi isipin ang sarili mo. You're so selfish, ano sa tingin mo ang mararamdaman ni mommy dahil sa inaakto mo nanaman ngayon?" Sarkastikong sabi niya.

"Magsalita ka!" She hissed, nauubos na ang pasensiya.

"A-Anong gusto mong sabihin ko?" Hindi mapigilang sabi ko sa kanya.

Nilingon ko siya. "Oo, selfish ako ate. Iniisip ko lang ang nararamdaman ko at wala akong pake sa nararamdaman ng iba. Selfish ako! Totoo 'yun, kaya nga namatay si dad diba?!"

Hindi siya nakapagsalita. "He died because of me. I know that. Even if you don't say it, I know you're blaming me too—"

"Hindi ka sinisisi ni mom!" Pigil niya sa sasabihin ko.

Sarkastiko akong natawa. "Alam ko, pero ikaw ba? Hindi? Baka nga hanggang ngayon hindi pa rin nawawala 'yang galit mo sa'kin."

"H-Hindi 'yan totoo! Napatawad na kita Hazel, alam mo 'yan." Umiling ako sa kanya saka tinignan siya sa mga mata.

"Hindi ate, walang kapatawaran ang nagawa ko. Sinasabi mo lang 'yan ngayon para makapante na ako. Para hindi ko na sisihin ang sarili ko. Ate, tama na ang pagpapanggap!  Alam kong hanggang ngayon, sinisisi mo pa rin ako!"

“Hazel.." I heard her said as she tried to hold my hand pero iniwas ko ang kamay ko.

"Ramdam ko 'yun ate, k-kahit hindi mo sabihin. You always said that it's okay, na wala lang 'yun, napatawad mo na ako, hindi na maibabalik pa ang nangyare, pero alam kong hindi 'yun totoo! You're just trying to convince yourself that you've forgiven me even though you haven't really!"

"Nagagalit ka! Nasasaktan ka! Pilit mong sinasabi na hindi mo ako sinisisi, kahit 'yun 'yung sinisigaw niyang puso mo! Sinisisi mo ako! Alam na alam ko 'yun! Mas-close kayo ni daddy ate kaya mas nasasaktan ka. I-ikaw kase 'yung favorite niya diba?"

"Hazel! Walang favorite si dad sa atin!" Sigaw niya, umiling ako.

"Alam mo ang totoo Hershey! Napapansin mo din 'yun! Mula noon pa, lagi ka nalang niyang kinakampihan! Lahat ginawa ko para maging masaya siya na naging anak niya ako. Nasasaktan ako tuwing pinaparamdam niya sa akin na wala lang ako sa kanya. Na kahit anong gawin ko, hindi pa rin ako magiging sapat para tumbasan ka! Sa mata niya, laging ako nalang 'yung suwail na anak. Na ako nalang lagi 'yung magdadala ng sakit sa ulo niya. Malamig pa sa yelo 'yung turing niya sa akin. Kung ituring niya ako, parang pinagsisihan niya na nabuhay ako. Mahihiya nalang ang salitang 'obvious' kapag kasama ko siya." Mahina akong natawa.

"Wala na akong ginawang tama sa mga mata niya. Bawat kilos ko pinupuna niya. Lahat ng maling nagawa ko may sinasabi siya, pero kapag may maganda akong nagawa natatahimik siya. Bakit ba mas gusto niyang punahin ang mga mali ko kaysa ang sabihin 'proud akong naging anak kita'? Lagi nalang na sa'yo 'yung panig niya, mali man o hindi. Suportado ka niya. Kaya nga ang dali sa kanyang itakwil ako diba?" Puno ng hinanakit na sabi ko.

Pinunasan ko ang namumuong luha sa mga mata ko. Ramdam ko ang gulat ni ate, it's my first time to call her in her name without the word 'ate'. I could see the pain in her eyes but I didn't take back what I said.

"Hindi mo ako sinisisi? Bakit nahihirapan akong paniwalaan 'yan? Hindi ka galit sa akin? Totoo ba talaga 'yan? Napatawad mo na ako? 'Ayan ba talaga ang sinasabi ng puso mo? O baka naman gusto mo lang akong paniwalaing wala lang ang lahat dahil kapatid mo ako?"

"'Wag mong ipilit ang mga bagay na alam naman nating kasalanan ko. Dahil nakakadagdag lang 'yan ng guilt sa puso ko. Wala ka ng sasabihin? Sige, maliligo na ako." Sabi ko at tumayo na.

Ngunit bago ako makalabas ng pintuan ay narinig ko ang paghikbi niya at ang pag-sorry niya. Isang salita lang ngunit alam ko na. Tama nga talaga ako. I was shaken then wiped the tears from my eyes, I was shocked to see mom hiding on the side. She seems to be listening to us. I ignored her, pretended not to see her and then went to the bathroom.

I put down my belongings and turned on the shower. I immediately felt the flow of cold water through my body. I closed my eyes tightly and felt the cold water. When I closed my eyes, tears welled up in my eyes. I wiped my face and then sat down on the tiles.

"K-Kaylan ba matatapos ito?" Hindi mapigilang tanong ko. Tinapos ko ang pagligo, lumabas ako habang naka-twalya. Nakapulupot sa katawan ko. Ganun din ang pink na twalyang nasa buhok ko. Natigilan ako ng madaanan ang kwarto ni ate, huminga ako ng malalim, at nilagpasan 'yun.

Pumasok ako sa kwarto. Nagtungo ako sa closet at pinili ang simple pink shirt saka white cycling. Nagbihis ako saka naupo sa upuan kaharap ng salamin. Pinatuyo ko ang buhok ko habang pinagmamasdan ang mukha ko sa salamin. Ipinikit ko ang mga mata ko at bumuo ng imahinasyon sa utak ko. Sunset. Naramdaman ko ang pagkalma ko.

Sa pagbagsak ng balikat ko ay ramdam ko ang kapaguran. Itinigil ko ang pagpapatuyo ng buhok ko saka umu-ob sa lamesa. Pagod na pagod na ako, gusto kong magpahinga. Lihim kong hiling. Ikinuyom ko ang kamao ko saka umiling. Ano ba itong naiisip ko? Tumayo ako saka isinampay ang twalyang ginamit ko. Inayos ko ito bago bumalik sa pag-upo. Hindi na nga lang sa upuan kung hindi sa kama na.

Sunset really calm me, I have this bubby and cheerful character that everyone knows. But I know my self too well, behind of that character is the girl who's tired in living. But every time I remember them? My sister, mommy ganda, best friend, and attorney. I can’t help but have hope. That like the sunrise in the sky will serve as a light in my dark world.