Napaiwas ako ng tingin saka ngumuso ng bahagya. Parang nagpaulit-ulit sa akin ang sinabi niya. Ang bilis ng tibok ng puso ko, hindi maipagkakailang napakalaki ng epekto ng sinabi niya sa akin.

Napaangat ang tingin ko sa kanya, nakatingin siya sa akin. Pinagmamasdan ang magiging reaksyon ko. Tinignan ko ang kabuuan ng mukha niya. My heart arched painfully. Alam kong nagugustuhan ko na rin siya pero bakit ganun? Mas lamang ang sakit na nararamdaman ko? Natatakot ako sa mga mangyayare? Damn.

"O-Okay?" I just said and ate some food. His eyes narrowed, reading what was in my eyes. But unlike before, I did not meet his gaze— Instead I just shrugged and bowed.

"This one is delicious, you cooked it?" I asked him. Hindi siya kumibo kaya nagpatay malisya ako at ngumiti sa kanya. Huminga siya ng malalim saka tumango. Seryoso niya akong tinignan, pinanood kumain.

"Yeah." I heard him say, I nodded and continued eating.

I could feel that he want to ask about his confession, I could feel his frustration, and I could feel his slight embarrassment. Palihim akong napakagat sa ibabang labi, I know that I am stupid. Umaamin 'yung tao, pero wala akong sinabi manlang. Napabuntong hininga ako saka tinapos ang pagkain, tamihimik lang din siyang gaya ko.

"Ako na ang maghuhugas 'ha?"

"Nah, ako na."

"Pretty plese?" Matamis na ngiting sabi ko, tinignan niya ako saka napailing.

"Fine, be careful okay?"

Tumango ako. "Oo naman, marunong akong mag-ingat ng mga plato 'noh."

He stared at me. "Hindi naman ang mga gamit ang tinutukoy ko. Babasagin ang lahat ng gamit sa kusina, 'baka masaktan ka. Ako nalang kaya."

"Ako na, maupo ka nalang doon sa sala."

Huminga siya ng malalim, tinignan ako at napipilitang tumango. "Mag-iingat ka sa paghuhugas, ayokong masaktan ka."

Napahalakhak ako. "OA ka, doon ka na nga."

He tsked as he mumbled something that I didn't heard. Napangiti naman ako ng umalis na siya sa harapan ko. Tinignan ko ang likuran niya, gustong gusto ko talaga kapag nakikita ko siyang naguguluhan. 'Yung tipong wala na siyang magawa, napipilitan siya na parang gusto niya rin. Weird isn't? But that's one of the reason why I like him.

I took the brown gloves then removed the leftover food, put it in the trash. I turned on the faucet to really get everything off. After that, I took the white sponge that was on the side along with the dish soap. Gaya sa kusina namin, liquid rin ang gamit niya. Mamahalin ang brand kaya napangiwi ako, sana lahat.

Matapos kong punasan gamit ang tuyo at malinis na twalya ang mga gamit ay inilagay ko na ito sa tamang cabinet isa-isa. Napapatingkayad pa ako dahil masyadong mataas. Napailing ako ng bahagyang gumalaw ang paa ko, may liquid pala na natapon sa lapag.

Sa isang iglap lang ay naramdaman ko ang pagdurugo ng daliri ko at ang pagkabasag ng isang plato sa harapan ko. I winced as I fell to the floor. I felt pain in my leg but I forced myself to stand up. I was secretly depreciated. Shit.

"What the hell?! Hazel!' Napalingon ako kay attorney, madilim ang mukha nito at mabilis na nagtungo sa pwesto ko.

"S-Sorry.." Mahinang bulong ko habang hawak niya, inalalayan niya ako paupo sa counter.

He tsked, nagtagis ang bagang habang nakasulyap sa platong nabasag. Pilit niyang pinpakalma ang sarili ngunit hindi siya nagtagumpay. Mariin niya akong sinamaan ng tingin kaya napayuko ako. Itinago ang kamay ko sa kanya na hindi niya napansin kanina.

"I told you to be careful." He emphasize the last word. Nagagalit.

"I'm s-sorry..H-Hindi ko sinasadya."

"So stubborn." He hissed.

"Aayusin ko lang 'toh, maupo ka lang diyan—"

Mabilis pa sa hangin akong nag-angat ng tingin sa kanya, hinawakan siya sa braso para pigilan. "A-Ako na—"

"W-Why are you bleeding.. Nasugatan ka?!" Sigaw niya, nanlaki ang mata ko at 'agad na naitago ang kamay.

"A-Ayos lang—"

"No!" Mariin niyang hinawakan ang braso ko ngunit ramdam ko ang pag-iingat doon. Tinignan anh hintuturo ko saka inangat ito, napangiwi ako ng maramdaman ko ang hapdi. Madali niyang sinipsip ang dugo saka tumingin sa akin.

Napakagat ako sa ibabang labi. Kita ko ang talim ng mga mata niya, ang pagpirmi ng kanyang labi, at ang pandidilim ng mukha niya. Napadaing ako ng nasobrahan na siya sa pagsipsip. He sighed and took out a medicine kit. He sat next to me and treated my wound.

"M-Masakit.." Mahinang suway ko sa kanya ng maramdaman ko ang hapdi ng alcohol.

He tsked, marahang inilapat ang bulak at hindi tumingin sa akin. Pinagmasdan ko ang nag-aalala niyang mukha. It's my first time to heard him shouted or yelled, mukhang nagalit nga talaga. Napanguso ako, ang dami kong kasalanan.

"Masakit ba ang paa mo?" I heard him asked, umiling ako. Nagulat pa ako ng hawakan niya ang paa ko, naninigurado kung nagsasabi ba ako ng totoo.

"Hindi n-nga.." Saway ko na sa kanya.

"Just checking." He said seriously as he gently massage my foot.

"You can still stand?"

Ngumuso ako. "Oo naman."

Tumayo ako at humarap sa kanya. "Don't worry I'll fix what I've done—"

"No, go to the living room. You'd better just sit there."

"But.."

He looked at me sharply. "No, buts."

Ang mga mata niya ay nagsasabing wala na nga talaga akong magagawa pa. Napabuntong hining ako at napipilitang tumango sa kanya. He took a deep breath, hinihintay akong umalis sa kusina. Napakamot ako sa kilay at naglakad na nga paalis.

Nararamdaman ko naman ang pagtingin niya sa akin. Nang makapunta na ako sa mismong daanan paalis sa kusina ay huminto ako. Lumingon ako sa kanya, madilim ang mukha niya habang inaayos ang nabasag na plato. Dito inilalabas ang frustration sa nagawa ko, naninisi.

Malakas akong napabuntong hininga at tahimik na naglakas sa sala. Naupo ako sa unahan saka napatingin sa nakapatay na flat screen tv, sobrang laki. Parang nanonood na ako sa sine, sana lahat. Sa tabi nito ay ang malaking vase na singlaki ng tao, the beautiful flower placed there.

There is a long cabinet at the bottom, to fit the TV seat. There is a glass table in the middle, while I sit on a soft black sofa. Long and spacious. Just a single sofa. I leaned over and was lifted up. There was a beautiful chandelier placed there, amazing.

Napatingin ako sa phone ko, tumunog ito. Sinabi ni Louie kanina na natawagan niya si mommy ganda, sinabi niya na nakatulog ako. Ang nakakapagtaka lang ay bakit parang hindi mukhang galit si mom. I mean, hello —Hindi kaya ako nakauwi. Lagi pa naman 'yung nag-aalala sa akin.

Sunshine is calling...

"Hello?" Mahinang sabi ko.

"Hey best! Anong ganap sa'yo huh?"

"Huh? May ganap ba sa akin?" Nakakunot ang noong tanong ko.

"Hala sige, mag-deny ka lang sa pinakamaganda mong bestfriend."

Natawa ako. "So cocky."

"Just being honest Hazel, so ano nga?"

"Anong ano nga?"

"Sige lang! Magtatampo ako niyan!" Singhal niya sa kabilang linya. Napailing ako saka pumikit ng mariin, inangat ang kamay ko, at tinignan ang daliri kong may bandaid.

"Fine, what do you want to know?" I asked her, kilala ko siya. Hindi niya talaga ako tatantanan.

"What do you want me to know?" She asked back.

"Wala namang bago sa akin kung 'yan ang gusto mong malaman, may mga mata pa naman ako, isa pa lang naman 'yung puso ko, may laman pa rin naman 'yung utak ko—"

"Shut up! I'm not kidding okay, talk to me seriously."

Napairap ako. "Okay, I think I am seeing someone again."

"Oh, is it mutual understanding ba? You both feel the same way?"

"Yeah, he did admit it to me earlier." I said and glanced into the kitchen, it looked like the attorney hadn’t finished yet.

"Tapos kayo na niyan?"

I shook and sighed. "I'm not ready for a relationship again Sunshine."

"So, what did you do?"

"None, i change the topic. I don't know what to say, you know my past lovelife best. It's traumatic, I'm scared."

"That's understable, but if you're not ready. Then tell him, kung talagang gusto ka niya. Maghihintay siyang maging handa ka."

"You think so?"

I heard her sighed. "Yes, I'm not into serious relationship kaya wala pa akong alam sa mga ganyan."

"I know."

"If he really like you, then he like you. Be honest to him best. Sabihin mo 'yung nararamdaman mo, kung kayo—magiging kayo. Natatakot ka? Edi hayaan mo siyang tanggalin ang takot mo."

"I'll try."

"No, don't just try—do it with him."

"Pero.. "

"Paprangkahin na kita, mag-move on ka na. Kalimutan mo na siya. Hindi na kayo pwede okay? Isiksik mo 'yan sa utak at puso mo. Hayaan mong maging masaya ka ulit, hindi na sa kanya kung hindi sa iba na." I was stunned.

She took a deep breath. "Open the another chapter of your life Hazel, don't let it end so easily. You may be right, hindi kayo para sa isa't isa but you don't have to stop. The world doesn't stop Hazel, it just keeps going to its movement. "

I smiled, something strange in her voice. A huh. "Mukhang inspired ka 'ah, anong ganap sa'yo?"

Natahimik siya. "Anong ganap —ang pinagsasabi mo diyan."

Mahina akong natawa. "May nangyare 'eh, may hindi ba ako nalalaman?"

"Wala 'ah! Sige na, papatayin ko na 'toh!Pakasaya ka na!" Napahalakhak ako ng isang iglap lang ay pinatay niya na ang tawag.

"Mukhang tama nga ako, nagseseryoso na ang bestfriend ko." Pumuslip ang ngiti sa akin saka napailing.

Ipinikit ko ang mga mata ko, inisip ko ang mga sinabi niya. Tama siya pero may 'what ifs' pa rin talaga. Hindi mawawala 'yun, bumuntong hininga ako saka nagmulat ng mata. Naramdaman ko ang pag-upo ni attorney sa tabi ko. Napatingin ako sa kanya, hawak niya na ang isang libro. Mukhang magbabasa naman, sinilip ko kung gaano kakapal. Makapal kapal nga.

"A-Attorney.." Tawag ko pero hindi siya kumibo, parang walang narinig.

Napanguso ako. "Woi, Louie."

Sumandal lang siya sa sofa, hindi manlang nag-react. "Sorry na.."

Hindi niya ako pinansin, napabuntong hininga ako at ipinatong ang paa ko sa mesa. Napalingon siya roon, nagsalubong ang kilay pero hindi nagsalita. Ang ayaw niya pa naman ay 'yung ginagawang patungan ang lamesa. Napangisi ako sa kaloob-looban ko. Bahala siya diyan.

"Pansinin mo na ako." Sabi ko, pero suplado lang siyang nagbalik sa pagbabasa.

Nagkibit balikat ako saka lumapit ng upo sa kanya, I heard him tsked saka lumayo ng upo. Lumapit ulit ako, lumayo naman siya. Muli akong lumapit ngunit muli naman siyang lumayo. Napangisi ako ng nasa dulo na siya ng sofa, mayabang akong tumabi sa kanya. Magkadiki ang mga braso namin sa sobrang lapit.

Napatingin siya roon kaya nagkibit balikat lang ako, he sighed saka tumingin sa binabasa. Napailing 'iling ako saka nakibasa din, pero dahil wala akong maintindihan ay napakamot ako sa kilay. Number lang 'yata ang naintindihan ko. Nakita ko ang bahagya niyang pag-ngisi, natutuwa dahil wala akong magawa.

"Attorney naman, pansinin mo na ako." Nakasibangot na sabi ko, hindi siya kumibo.

Dahan 'dahan akong sumandal sa balikat niya. Naramdaman ko ang pagkatigil niya ngunit nagpatuloy ako. Hinawakan ko ang braso niya saka inayos ang wristwatch na suot niya. Naramdaman ko naman ang paglingon niya sa harapan ngunit ramdam ko din ang palihim niyang pagtingin sa akin.

Huminga ako ng malalim saka pinagsiklop ang kamay naming dalawa. Naramdaman ko ang pagkagitla niya, ang laki talaga ng kamay niya pero sumakto naman sa akin. Weird. Inangat ko ang magkahawak naming kamay sa harapan niya.

"See, ang ganda diba? Bagay 'yung mga kamay natin." I said, smiling.

"Parang hindi naman." Narinig kong sabi niya, seryoso.

"Oo kaya, pero mas bagay siguro kung.." Nambibitin na sabi ko. Sumulyap ako sa kanya, kasalukuyan siyang nakatingin sa akin. Ngunit ng makita ang paglingon ko ay mabilis siyang nag-iwas ng tingin. Ang cute niya.

"Mas bagay siguro kung.." Nakangiting sabi ko at mahinang bumulong, hindi niya narinig kaya kumunot ang kilay niya.

"Mas bagay siguro kung?" He asked, bumigay na. Marupok talaga.

Napangisi ako saka inosente siyang tinignan. "Wala, wala naman akong sinasabi."

He tsked. "May sinabi ka."

Natawa ako. "Nakalimutan ko na."

"Hazel." He said in warning tone.

"Nakalimutan ko na nga."

"Fine, bahala ka." Supladong sabi niya na at bumalik muli sa pagbabasa.

"Mas bagay siguro kung.." Nangingiting sabi ko at bumulong sa kanya. "Kung magkatuluyan tayo.."

He stopped breathing, released the book he's holding, then blinked. He turned to me, nagtama ang mata naming dalawa. I erased the smile on my lips then looked at him seriously, touched his cheek then spoke.

"I like you too attorney.."