Hoofdstuk 7; De Zon gaat onder
Dit hoofdstuk wordt mede mogelijk gemaakt door: Elias Mercheler

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

De hele klas was aan de lange tafel gaan zitten en Mechanobeer sprong erboven op. "Ik heb nog iets dat ik moet zeggen."
"Wat dan?" vroeg Violet. Haar geduld leek op te raken en Mechanobeer zei:

"Prank."

Degenen die de beer überhaupt hadden geloofd, waren nu hoogstwaarschijnlijk met stomheid geslagen.

"Dacht je nou serieus dat je grappig was of zo?" vroeg Olivia, maar intussen riep Elias naar Eve: "Leg dat mes neer! Je steekt iemand nog neer, idioot!"

"Je hebt toch geen mes nodig om een teddybeer te verslaan?" vroeg Navy ongelovig. "Gebruik je vuisten, man!"

"Het is geen teddybeer", zei Laurence. "Dat ding daar is hard, als een robot of iets dergelijks. Je kunt er absoluut niet mee knuffelen."

"Wat? Had je daar dan behoefte aan?" lachte Lucien, duidelijk spottend. Maar Laurence trapte er deze keer niet in en besloot de rollen om te draaien.

"Eh, nee. Ik ben niet iemand die nog met knuffels slaapt."

Zijn truc werkte: Lucien hapte meteen toe. "En je zegt dat ik dat wel doe dan!?" Laurence genoot hier echt van en besloot om olie op het vuur te gooien. "Je lijkt me wel het type daarvoor."

"Wat!?" Lucien was witheet van woede nu en Laurence kreeg die vuile lach op zijn gezicht. "Precies zoals ik zei: je lijkt me-" "Hou je mond!"

"Trouwens," begon hij weer, "het valt me nu pas op dat je nooit gezegd hebt dat het niet waar is."

"Huh?" Toen pas realiseerde Lucien de fatale fout die hij gemaakt had en zijn ogen werden groter. "Nee, wa-" "Schattig, hoor!" Laurence kapte hem af. "Het is níet waar!" "Verwacht je nu echt dat ik dat ga geloven?"

Lucien was inmiddels rood van schaamte en siste: "Jij praat te veel!" Hij greep naar het mes dat naast zijn bord lag, maar Elias sloeg nu keihard met zijn vuist op tafel. "Kappen, stelletje kleuters! Er wordt hier niemand neergestoken!"

Tygo was geschrokken van de plotselinge klap en hij zag dat hij zeker niet de enige was. "Je moet geen klap van Elias krijgen..." mompelde Chelsea naast hem.

Gelukkig had Elias' actie effect en hielden de twee op met hun kinderachtige gekibbel. En wat nog beter was, was dat er echt geen vissenogen op tafel kwamen.

Iedereen werd voor een moment verblind, maar daarna lagen er ineens verschillende groentes op hun borden.

"Hoe heb je dat gedaan?" vroeg Tygo aan Mechanobeer. "Magíííc!" antwoordde de beer meteen. Hij had zich duidelijk voorbereid op die vraag.

"En nu serieus", zuchtte Tygo geërgerd. De beer sprong op zijn schoot. "Ugh, denk eens even na met je dinobrein. We zitten in een game! En in games kan alles!" Hij wapperde met zijn poten voor het gezicht van Tygo die al zijn geduld was verloren en de beer ruw van zich afduwde, zodat die niet zo zacht op de grond terechtkwam. Maar ja, het was maar een robot-beer.

Het avondeten verliep verder normaal. Er werd gegeten en sommigen probeerden elkaar beter te leren kennen. Natuurlijk was er ook geklaag over de gebruikersnamen en dat was zo'n beetje hoe alles verliep.

Nadat iedereen klaar was, nam Mechanobeer opnieuw het woord.
"Oké, jullie hebben nu vrije tijd! Het zou natuurlijk helemaal geweldig zijn als je iemand vermoord, maar je mag doen wat je wilt. Je mag het gebouw verkennen, maar je mag ook de gymzaal gebruiken. Om tien uur 's avonds is het nachttijd, maar het maakt niet uit als je later gaat slapen, maar maak het niet te bont. Het zou natuurlijk niet leuk voor mij zijn, wanneer ik morgenochtend allemaal zombies zie."

"Oh mijn god! We moeten met een aantal personen gaan tennissen!" riep Dex enthousiast uit en Elias zuchtte. "Natuurlijk is dat mogelijk, maar niet iedereen is net zo goed als wij. Je kunt niet op 100% gaan spelen." "Zo fanatiek ben ik ook weer niet, hoor!" protesteerde Dex, maar Elias negeerde hem en keek de klas rond. "Is er überhaupt iemand die mee zou willen?"

Uiteindelijk besloten Tygo, Jira, Zoey en Yazuki om mee te gaan.

"Zouden we niet ondertussen al op vermist staan?" vroeg Tygo zich hardop af. "Ik neem aan van wel", antwoordde Yazuki. "Onze families moeten het allang hebben gemerkt. Dit zou alleen maar een kennismakingsdag zijn."

"Kunnen jullie rekenen?" vroeg Zoey heel opeens. Het hele groepje keek haar verbaasd aan. "Eh... ja?" antwoordde Dex vragend. "Reken dan vooral niet op de politie", zei Zoey toen, haar stem kouder dan normaal.

"Wat? Waarom niet?" vroeg Dex en Zoey zuchtte. "Dit is geen televisieprogramma met een gepland happy end. Dit is de realiteit." "Je begint op die beer te lijken", merkte Yazuki op.

"Waag het nog eens te zeggen!" Ze wierp een duistere blik op hem, maar toen hij zijn mond hield, vervolgde ze: "Heb je niet geluisterd? De beer zei dat alles mogelijk is in een game! En als hij ons überhaupt hier heeft kunnen opsluiten, dan zal hij ook wel een manier hebben om de politie hierbuiten te houden." "Daar heb je een punt", gaf Tygo toe. "Eindelijk iemand die me begrijpt! Dank je!" riep Zoey uit.

"Maar toch vind ik het knap dat zelfs familie niets in de gaten heeft en zal hebben", zei Tygo tegen zichzelf. "Stop met piekeren!" riep Dex. "Zijn jullie klaar om te tennissen?" Hij was té enthousiast. Het was maar tennis.

"Eh. Nee", zei Jira. "Ik kan niet tennissen." "Ik ook niet!" zei Yazuki, maar hij klonk in tegenstelling tot Jira opgewekt. "Maar we slaan ons er wel doorheen, lol." "Hou toch alsjeblieft je mond dicht!" Elias keek geërgerd om. "Het is dat ik nu geen tennisracket in mijn handen heb!" "Of anders zou je me slaan?" vroeg Yazuki. "Dat is mishandeling, Eli! Dat mag niet!" "Dat is 'Elias' voor jou! En ook voor de rest van de wereld!"

Gelukkig ben ik niet de enige die een hekel heeft aan bijnamen, dacht Tygo. Maar hij hield zich verder buiten de discussie.

"Er zijn al best veel ruzies tussen personen, terwijl we nog maar een dag bij elkaar zijn", merkte Dex op. "Vind je?" vroeg Tygo. "Dat valt toch best wel mee?" "Nee," hield Dex koppig vol, "Elias en Yazuki op dit moment! En ook Laurence en Lucien vechten elkaar letterlijk de tent uit. Oh ja, en er lijken ook spanningen te zijn tussen Félicia en anderen. Oh, en ik durf te wedden dat Eve en Xavier de eerstvolgende twee zijn die gaan vechten!" "En jij kent ook gelijk iedere naam uit je hoofd", mompelde Tygo. "Ik ben gewoon goed in het onthouden van namen!" antwoordde Dex.

"Waarom Eve en die andere gast?" vroeg Zoey die dus toch aan het luisteren was. "Die andere gast vond het kennelijk leuk om Morrice voor gek te zetten", legde Dex uit. "Zag je die vuile blik niet die Eve op z'n gezicht had?" "Hij vindt het dus niet leuk wanneer iemand Morrice voor schut zet?" vroeg Tygo. "Nee!" antwoordde Dex direct. "Wow. Beste vrienden of zo?" vroeg Jira. "Klinkt een beetje overprotective..." "Jazeker!" riep Dex. "Die twee zijn goede vrienden en Eve is overprotective over het recht om Morrice te mogen vernederen!" "Plottwist!" was Yazuki's reactie.

"Trouwens, je hoefde Laurence niet op te noemen, hoor," zei Elias, "want die is altijd met iedereen aan het vechten." "Gekheid." was Tygo's reactie. "Beetje popu, zeker?" "Eigenlijk juist niet", zei Elias bedenkelijk. "Wat dan?" vroeg Jira. "Cliché 'the school's bad boy'?" "Nah, meer als cliché 'most feared boy' of 'strong, dangerous guy'..." antwoordde Elias al denkend. "Weet ik veel! Ik ben geen boekenworm." "Was dat een aanval op mij gericht?" vroeg Tygo. "Lezen is juist belangrijk! Denk maar aan literatuur en zo!" "Ja, ja. Tuurlijk. Lezen is saai." Elias maakte een gebaar met zijn hand alsof hij een vlieg wegsloeg en negeerde Tygo's protesten.

Dat was het einde van hun gesprekken, want het groepje was inmiddels aangekomen in de gymzaal.
"Trouwens, je tennist toch buiten en niet binnen?" had Yazuki gevraagd waarna Dex antwoordde dat je ook in een hal kon tennissen.

Het tennissen zelf viel niet tegen. Tygo vond dat hij het nog best goed deed voor iemand die nog nooit met een tennisracket in zijn handen had gestaan. Alles ging wel goed, op een klein ongelukje na.

Jira had kennelijk behoorlijk wat kracht in haar armen, want toen Elias de bal in haar richting sloeg, sloeg ze hem zo hard terug dat Dex niet meer kon wijken. Iedereen zag hoe de bal hem raakte en Yazuki vond het zo nodig om de opmerking "Lullig!" te maken.

Terwijl Elias al op weg was naar de andere kant van het net, probeerde Jira zich te verontschuldigen. "Sorry, ik heb het echt niet expres gedaan!" "Ja, geef die arme tennisbal de schuld maar weer, hoor! Ook al was het wel zijn daad. Dat is echt baldadig, Jira!" riep Yazuki. Daar beging hij een enorme fout, want hij was nu degene die geraakt werd door een bal.

"Eli, dat is vals!" "Dat is niet hoe ik heet!" riep Elias kwaad. "Dit is je eigen schuld! Ik was eerst van plan om die bal te gooien, maar toen moest je zo nodig een tweede woordgrap maken en daarom besloot ik om hem met een racket tegen je aan te slaan." "Jammer dit!" zei Yazuki. "Had ik dat eerder geweten..." "Dat had je het alsnog gedaan!" "Ha ha, klopt!" "Idioot."

Zo verliep de eerste avond zo'n beetje; best wel chill eigenlijk. Totdat de tijd kwam dat de laatste leerlingen naar hun kamers gingen om te slapen. Dat verliep niet helemaal als verwacht...

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

'Dat verliep niet helemaal als verwacht...'
Nee, zeker niet! Ik heb jullie maanden op mij laten wachten zonder überhaupt iets van me te laten horen. (En dan niet eens een wat langer hoofdstuk schenken... T-T) Ik ben gemeen en ik weet het.

Ander belangrijk iets...

WE ZIJN NU AL BIJNA EEN JAAR VERDER SINDS DE START VAN DIT VERHAAL (op 1 maart 2018 was het eerste hoofdstuk gepubliceerd) EN NOG NIEMAND IS DOOD! (De eerste dag is nog niet eens voorbij...) Ik moest eens wat meer en sneller gaan schrijven...

Happy smile & cya!
X— Silver Cat