My attention was in the depth of my subconscious. Still trying to comprehend what I just saw earlier. I told Lupus what I saw, but he concluded that it might be some kind of animal. There's nothing to worry about, he said. But I knew it was different.

It is something―I impetuously tweaked my hair in frustration. Napatigil na lamang ako dahil sa hiya nang mapagtanto kong nakatingin na sa akin ang ibang pasahero. I smiled at them awkwardly. Pagkatapos niyon ay inalis nila ang tingin sa akin na kaagad kong pinasalamat.

Pumara ako sa tapat ng isang eskinita. Bago ako bumaba ay nagpasalamat ako sa driver. Pinasok ko ang eskinita't dire-diretso lang ang aking lakad. To my surprise, nakita ko si Lola papalabas ng aming bahay. Bihis na bihis siya at tila parang may lalakarin.

"'La, saan ka pupunta?" Natataranta akong tumakbo papalapit sa kaniya. Inalalayan ko siya. "Pasado ala-sais na ng gabi," I added.

Naglakad siya muli habang ako naman ay nakasunod lang sa kaniya upang alalayan siya.

"Punta lang ako ng palengke sandali. Bibili ako ng isang kilong baboy dahil paglulutuan kita ng sinigang na baboy bukas ng umaga," she responded.

Bigla akong napahawak sa aking dibdib dahil sa sinabi niya. I am touched, of course. She really wanted to make up those days she missed to bond with me.

"Ako na bibili niyan, 'la." She looked at me with worried in her eyes. I smiled at her. "Ayos lang po. At tutulungan po kitang magluto ng sinigang na baboy bukas ng umaga."

Huli kong sabi sa kaniya't iniwan siya sa sala ng aming bahay. Dumiretso ako sa aking kuwarto't nagpalit ng damit. Lumabas kaagad ako't nadatnan ko si Lola na nanood na ng T.V. Nang mapansin niya ako ay inabot niya sa akin ang pera.

Umalis ako ng bahay dala-dala ang aking bisikleta. The public market isn't that far from our house. Therefore, kakayanin ko lang ito gamitan ng bisikleta o 'di kaya'y maglalakad. All the way there while driving my bicycle, I am humming a random song to kill my boredom.

A heavy sigh escaped from my mouth. Ilang ulit ko na itong sinabi. But, how I wish Wesley was here. Hindi niya ako hahayaang mag-isa. Kapag may lakad ang isa sa amin ay talagang sasamahan namin ang isa't isa.

Pero hindi ko rin maipagkaila ang katotohanang hindi sa lahat ng bagay ay dapat kaming magkasama. Kailangan naming matoto nang mag-isa. Because I know we all had a short amount of time here on earth. Pinahiram lang ito ng Diyos ang ating mga buhay.

Hindi sa lahat ng oras ay aasa lang tayo sa mga taong nakapaligid sa atin. We must learn how to be independent. We cannot stay dependent for long because we won't learn how to stand for ourselves. And we won't understand the true meaning of life.

Sumilay ang matamis na ngiti sa aking labi nang madaanan ko ang seawall ng aming lugar. The smell of the ocean met my nose. Hindi ko masyadong makita ang kagandahan ng dagat. But I could properly hear the waves crashing against the wall. Napatingin naman ako sa kalangitan. There I saw a waxing crescent moon glistening beyond the clouds.

"Oy, Kai, ikaw pala." Gulat na sabi ni Renan nang makita niya akong kararating lang sa bilihan ng mga baboy.

Nginitian ko siya. "Dating gawi?" tanong ko sa kaniya. A smile plastered upon his lips. Tinanggap niya naman ang bisikleta ko. "Babalik kaagad ako," dagdag ko bago ko siya tinalikuran.

Si Renan ay ang taong pinagkakatiwalaan kong magbantay sa bisikleta ko sa tuwing pumupunta ako rito sa palengke. Nasa labas kasi 'yong stall niya sa bilihan ng mga baboy. Nagtitinda kasi siya ng lemonsito at iba't ibang klaseng gulay. At isa rin siya sa dahilan kung bakit nakahanap ako ng raket na may malaking sweldo noong mga panahong nagkasakit si Lola.

Nang mabili ko na lahat ang kakailanganin ni Lola bukas ng umaga ay umuwi na kaagad ako. I looked at my wristwatch, pasado alas-otso na ng gabi. Natagalan ako dahil talagang ang daming tao sa palengke. Idagdag na rin na nagka-kuwentuhan kami ni Renan.

Dumaan muli ako sa seawall. Huminto ako sa pagpedal ng aking bisikleta't napagdesisyunang tumambay muna ng ilang minuto. I wanted to unwind for everything that happened to me in my first day of school.

I crossed the road easily. Dahil pasado alas-otso na ng gabi ay medyo hindi na busy ang daan. Karamihan sa mga taga-rito ay nasa kaniya-kaniyang pamamahay na. After two years of moving here in Luna Roja, napansin ko talaga na kapag pumatak na ang alas-nueve ng gabi ay nasa loob na ang lahat sa bahay.

O 'di kaya'y nagpapahinga na. Dahil ang mga tao rito sa Luna Roja ay talagang pursigido sa kani-kanilang trabaho. They really took the city's tagline seriously. Kaya nga mas lalong nag-i-improve ang siyudad dahil dito.

Umupo ako sa semento, paharap sa karagatan. Narinig ko muli ang hampas ng alon na tila parang musika sa aking tenga. And a cold breeze brushed against my skin. Napansin ko ring nag-iba ng direksyon ang buwan.

Sandali kong ipinikit ang aking mga mata para ramdamin ang hangin. While humming a random song. What I witness this morning instantaneously faded away. Maging doon sa nakita kong dilaw na mga mata.

But my peaceful rest was interrupted by a horrendous growl behind my back. Nilamon kaagad ng takot ang aking kasiyahan. Fear was all over my face. Chills were racing down my spine. Nanginig kaagad ang aking sistema dahil napaka-pamilyar ng angil nito.

I slowly looked behind my back. Kumawala kaagad ang luha sa aking mga mata nang makita ko ang lobong nakatingin sa akin. He had the intent to kill on his eyes. Saliva were dripping from his mouth. Fangs that are looks perilous.

Mas lalong nasindak ang buo kong pagkatao nang sumalubong sa akin ang nanlilisik niyang mga mata. Kasing-kulay naman ito sa nakita ko kanina. Idagdag na rin ang laki ng lobong ito. Dahan-dahan kong dinampot ang plastic bag na pinaglalagayan ng aking pinamili.

Maging ang aking bisikleta. But I instantaneously fell upon the ground in fear when the wolf tried to bit me. Habang ang aking mga binili ay nagkalat sa sahig. Mabilis akong bumangon sa pagkakabagsak at dinampot ang aking bisikleta.

Lumakas ang angil ng lobong ito nang makita niya ang aking binabalak na gawin. Sumakay ako sa aking bisikleta. At sinimulan ang pagpedal upang tumakas sa mabangis na hayop na handang-handa na akong kagatin gamit ang naglakihang mga pangil nito.

Mas lalo kong binilisan ang pagpedal. Habang ang mga luha ko namang walang tigil sa pagragasa. Kahit nanghihina man dahil sa takot ay mas binilisan.

Lumingon ako nang marinig ko ang tila parang galit na galit na angil nito. I have never seen a wolf the size of a wild bear. Napatumba ako nang biglang naputol ang kadena. Dahil sa nangyari ay diretso ang aking tuhod sa sementadong daan.

Gasgas ang aking inabot. Pero hindi ko naramdaman ang sakit ng gasgas na aking natamo dahil mas nanaig ang takot sa katawan ko. It was as if fear absorb all my strength like a leech. Tumayo ako sa pagkakatumba't tumakbo.

Hindi inalintana ang hapdi ng aking tuhod.

"Tulong . . . " almost no voice escaped from my mouth. I was trying to scream for help, but to no avail. Pinangunahan na ako ng aking matinding takot. "Tulong!" and there I finally scream. Sumunod pa ang aking mga luha.

I couldn't think of anything but the eagerness to escape from this gigantic wolf. It wasn't the usual wolf I saw from the internet, but―I was quick to scold myself for thinking something unrealistic. Something where we can find it in fiction.

There's no way it's a werewolf!

Muli na naman akong bumagsak sa lupa nang mag-cross ang dalawa kong paa. Nauna kong naitukod ang aking siko sa lupa dahilan para makatamo na naman ako ng panibagong gasgas. My face impetuously grimaced when I felt how painful it was.

I looked behind my back. Nagtaasan ang aking balahibo nang mapagtantong malapit na ito sa akin. The fear I felt doubled. The wolf's growl grows louder. His eyes were glinting yellow. Fangs that are as big as broken bones and the edge as sharp as needle. And claws that are ready to decapitate someone's head.

I tried to get up. But to no avail. I only ended up falling upon the ground once more. Idagdag na ang hapdi at sakit dulot ng sugat ko sa aking tuhod at siko. For that, I lost hoped to at least escaped from this beast.

Therefore, I closed my eyes. Waiting to be clawed and bitten by a hungry wolf. Seconds later, a wind suddenly blows as fast as lightning. Narinig ko naman ang malakas na pagbagsak ng kung ano. Hindi ko alam kung ano 'yon dahil nakapikit pa rin ako.

Ang sumunod na aking narinig ay ang malakas na iyak ng isang hayop. And I decided to open my eyes. Pagkamulat ko'y tumambad sa akin ang isang lalaking nakatalikod sa kinaroroonan ko. He was few inches away from me.

Nakita ko namang bumangon ang lobo at tinignan ng masama ang lalaking nasa aking harapan. He was wearing a black sweatshirt and a trouser. My forehead quickly furrowed when I saw how long and sharp his nails was.

Lumingon siya sa akin. My eyes grew wider in fear when I saw his strawberry-colored eyes. And his nail-like fangs. I once again tweaked my hair in frustration. My mind couldn't cope with these things all at once.

I tried to have a look at his face. Pero hindi ko ito naanig dahil hindi siya natamaan ng ilaw. All I could saw is his blood moon eyes, and a fangs that are as white as snow.

"Are you okay?" tanong niya sa akin.

I was about to respond when I saw the wolf charge at him.

"Look out!"

Napabalikwas ako ng bangon nang kinakapos sa hangin. I am profusely sweating. My chest was felt heavy. My heart seems tried to leap out of my throat. Napahawak ako sa aking pisngi. A trace of tears falling down upon my eyes.

Napatulala ako sa kisame. Subalit nahinto lamang ito nang bigla kong narinig ang tilaok ng manok sa labas. Wala akong lakas na bumaba sa aking kama. At tinupi ang aking kumot habang sunod-sunod na kumawala ang aking malalim na buntonghininga.

Nananaginip ako sa mga nilalang na sa telebisyon ko lang napapanood. And surprisingly, napanaginipan ko pa ang pagpunta ko sa palengke kagabi.

Ang pag-uwi ko sa bahay, nakasalubong ko si Lola sa labas ng bahay, ang papunta ko sa palengke, at ang interaksyon namin ni Renan. Those things are accurate. Talagang nangyari 'yon sa akin kagabi. Pero 'yong tungkol sa pag-atake sa akin ng lobo at pagligtas sa akin ng isang bampira ay hindi totoo.

Even though it was a dream, it felt like it's real.