Το σχέδιο που οργάνωσε ο Ντέβερελ ήταν πέρα για πέρα τρελό. 
Ο αδερφός μου ποτέ δεν οργάνωνε παράτολμα σχέδια, αλλά μάλλον κάτι είχε πάθει τον τελευταίο καιρό και αυτό οδήγησε στην τραγικά επικίνδυνη ιδέα του. Ίσως το ότι ξανάρχισε να κάνει παρέα με τον Κάρτερ είχε ένα περίεργο αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεσή του. 
"Εγώ δεν το κάνω αυτό" σχολίασα και έριξα την πλάτη μου στην καρέκλα. Ο Κάρτερ δίπλα μου άφησε ένα γελάκι. 
Μου αρέσεις όταν είσαι επιθετική. 
Για όνομα του Θεού, Κάρτερ, έκανα δήθεν θιγμένη, παρόλα αυτά δεν μπόρεσα να κρύψω το χαμόγελο ακόμα και από την σκέψη μου. 
"Είναι ο μόνος τρόπος" είπε ο πατέρας μου. Δέχτηκε ένα δολοφονικό βλέμμα από την μητέρα μου, τον Κρις και την Σκάι, αλλά δεν σταμάτησε. "Εξάλλου, θα σας έχουμε το νου μας". 
"Ο Μεγάλος Αδερφός" έκανε ειρωνικά ο Ντέβερελ. 
"Αυτά τα πλάσματα, τραυμάτισαν τον Κάρτερ!" φώναξα σε έξαλλη τώρα κατάσταση. "Δεν μπορεί να το εννοείς αυτό!"
"Είναι άνθρωποι, όχι πλάσματα" είπε ο πατέρας μου ήρεμα.
"Όχι για μένα" σχολίασα εξετάζοντας προσεκτικά το μαύρο βερνίκι των νυχιών μου. Ας βρισκόταν ακόμα ένας που θα έδινε τον όμορφο χαρακτηρισμό "άνθρωπος" στα πλάσματα που είχαν βλάψει τον Κάρτερ και, πραγματικά, δεν ήξερα πως θα αντιδρούσα. 
"Θα πάμε" είπε ο Κάρτερ. 
Τινάχτηκα στη θέση μου και τον κοίταξα με μάτια γουρλωμένα. "Είσαι τρελός" είπα. Δεν ρώτησα. Το ήξερα. Να πάρει, έπρεπε να το ήξερα. 
Ο Κάρτερ γύρισε να με κοιτάξει. Ανασήκωσε το ένα φρύδι, έριξε το βλέμμα του στη σιλουέτα μου και μου έστειλε αισθησιακά: Αγαπώ να σε εκνευρίζω και να θυμώνεις. Με κάνει να ανυπομονώ για αργότερα. 
"Είσαι όντως τρελός!" επανέλαβα, αναφερόμενη στο σχόλιό του στο κεφάλι μου. Δεν πρόσεξα τότε τα βλέμματα που μας κάρφωναν. 
Για σένα. 
Κόφ' το, Κάρτερ.
Ποτέ. 
"Το ξέρουμε όλοι εδώ μέσα ότι μιλάτε με την σκέψη σας, πιτσουνάκια" έκανε ο Κρις αφού πρώτα προσποιήθηκε ότι ξερνούσε πίσω από την πλάτη του. "Είναι ανάγκη να μας το χτυπάτε;"
"Να σε δω άμα βρεις κι εσύ τον έρωτα της ζωής σου" ψέλλισε ο Κάρτερ στον μεγαλόσωμο βρικόλακα και με μια θεατρική κίνηση, πέρασε το χέρι του γύρω από τους ώμους μου. 
"Παιδιά" διέκοψε η Έμπονι. "Στο θέμα μας;"
"Ναι" έκανε ο πατέρας μου. "Λοιπόν, Ρέιβεν, Κάρτερ, πηγαίνετε να ετοιμαστείτε. Ο Ντέβερελ και ο Κρις θα σας ακολουθούν μεταμφιεσμένοι. Σκάι, θέλω να βάλεις τα δυνατά σου στην μεταμόρφωσή τους". 
Η Σκάι χαμογέλασε γλυκά και πρόθυμα. "Το λιγότερο που μπορώ να κάνω". 



======================*======================*=======================*===

Έμοιαζα με επιχειρηματία. 
Αυτή ήταν η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου, μόλις είδα το φόρεμα που είχε διαλέξει η Έμπονι. Μια επιχειρηματίας, με πολλές σκοτούρες στο κεφάλι της, με έναν απαιτητικό σύντροφο ντυμένο στην πένα με ένα - ναι, κλασσικά - μαύρο κοστούμι και σχέδια επέκτασης της ήδη υπάρχουσας επιχείρησης. Πιθανότατα μεσιτικής επιχείρησης, που είχε κάνει του κόσμου τα κέρδη σε Καλιφόρνια καθώς και σε Καραϊβική και άλλα τέτοια. 
Όλα, εκτός από τον απαιτητικό σύντροφο, ήταν απλά ψέμματα. 
"Κουκλάρα μου!" αναφώνησε ο Κάρτερ γελώντας, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. "Σου πάει πολύ το φόρεμα". 
"Μοιάζω με επιχειρηματία" είπα παραπονιάρικα. 
"Αυτός είναι ο σκοπός, λατρεία μου" σχολίασε και άφησε ένα φιλί στο μάγουλό μου, ενώ έσυρε τα χέρια του στο κορμί μου. 
"Τί σε έχει πιάσει με τα παρατσούκλια;" ρώτησα ανασηκώνοντας το φρύδι και αρπάζοντας το παλτό μου από την πολυθρόνα. 
"Σκέφτηκα πως πρέπει να σε λέω κάπως, όταν είμαστε μόνοι. Έτσι κάνουν τα ανθρώπινα ζευγάρια". 
"Ακριβώς" είπα γελώντας. "Τα ανθρώπινα". 
"Σήμερα θα είμαστε κι εμείς ένα τέτοιο, τουλάχιστον για τον έξω κόσμο". 
"Μπορείς να μην μου το θυμίζεις, σε παρακαλώ;" έκανα παρακαλώντας τον με το βλέμμα να αλλάξει γνώμη. 
"Έλα, γκρινιάρικο πλάσμα" σχολίασε και με πήρε από το μπράτσο τραβώντας με προς την πόρτα. "Εξάλλου, μπορούμε να δείρουμε και οι δύο μαζί την Έμπονι μόλις επιστρέψουμε. Σου αρέσουν κάτι τέτοια". 
"Γιατί να την δείρουμε;" ρώτησα ανήξερη, πηγαίνοντας προς την έξοδο. 
"Για το φόρεμα που διάλεξε" είπε ο Κάρτερ. "Έχει αυθάδικο φερμουάρ, θα μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να το ανοίξω". 
"Κάρτερ!" τον μάλωσα. Εκείνος μου γέλασε. "Έλα, δεσποινίς Σεμνοτυφία. Το καθήκον μας καλεί". 
"Θα έλεγα τίποτα τώρα..." μουρμούρισα και τον ακολούθησα.
 




Το Audi που ήταν σταθμευμένο μπροστά στην καγκελόπορτα του Σάντοουφορτ Μουρ ήταν κατάμαυρο, επιβλητικό και έμοιαζε σαν να έλιωνε από την καθαριότητα από στιγμή σε στιγμή. Και τεράστιο. 
"Τί είναι αυτό το αριστούργημα;" έκανα σαν υστερική, αφήνοντας το χέρι του Κάρτερ και σέρνοντάς το πάνω στην λαμπερή επιφάνεια του αυτοκινήτου. 
"Α, τίποτα, να, ένα μικρό δωράκι που ελπίζω να μου δανείσεις σήμερα για να πάμε στην πόλη" έκανε ο Κάρτερ αδιάφορα. 
"Ένα μικρό τι;"
"Δωράκι, για σένα" είπε ο Κάρτερ και πήγε προς την θέση του οδηγού. "Είχα καιρό να σου πάρω κάτι" συμπλήρωσε και σήκωσε αδιάφορα τους ώμους. 
"Και μου πήρες αυτοκίνητο;" ρώτησα σοκαρισμένη. "Χαθήκανε τα κοσμήματα;"
Ο Κάρτερ με κοίταξε, έβαλε το χέρι στην μέσα τσέπη του σακακιού του και έβγαλε ένα κουτάκι, το οποίο και μου πέταξε. "Όχι" είπε περήφανος. 
Άνοιξα το κουτάκι και βρήκα μέσα ένα ασημένιο βραχιόλι. "Δεν σε πιστεύω" απάντησα. 
"Είμαι απίστευτος, το ξέρω. Έρχεσαι;"
Μπήκα στο αμάξι και έκλεισα την πόρτα, ενώ τον παρακολούθησα να έρχεται δίπλα μου και να περνάει το βραχιόλι στον καρπό μου. Στο τέλος, μου φίλησε το χέρι. 
"Έδωσες μια περιουσία για αυτοκίνητο;" ρώτησα έπειτα από λίγα λεπτά σιωπηλής οδήγησης. 
"Για σένα μιλάμε, Ρέιβεν" έκανε χωρίς να ξεκολλήσει τα μάτια του από τον δρόμο μπροστά μας. "Θα έδινα και τη ζωή μου". 
Αγνόησα το αίσθημα απόλυτης ευτυχίας που με πλημμύρισε μόλις άκουσα τα λόγια του και τον κοίταξα. "Ακούγομαι αχάριστη, το ξέρω" παραδέχτηκα. " Αλλά, Κάρτερ, είχα αμάξι". 
"Εκείνο το σαραβαλάκι; Εκείνο είναι απλό, καθημερινό. Αυτό εδώ είναι... για εξαιρετικές περιπτώσεις. Να σου πω επίσης, ότι έχει απίστευτα άνετα πίσω καθίσματα. Αν με πιάνεις". 
Αγνόησα το πικάντικο σχόλιο, παρά την ανατριχίλα που μου χάρισε και συνέχισα. "Μα Κάρτερ-" Σταμάτησε απότομα το αμάξι και έκλεισε το στόμα μου με ένα φιλί, παρατώντας το τιμόνι.  
"Αν δεν σταματήσεις να μιλάς, θα το ξανακάνω" απείλησε σοβαρά. Δεν απάντησα. "Ωραία. Τώρα άκουσέ με. Έχω δικαίωμα να κάνω ό, τι δώρο θέλω στη γυναίκα μου, εντάξει; Μου άρεσε το αμάξι, σε φαντάστηκα να το οδηγείς - σε παρακαλώ μην ζητήσεις λεπτομέρειες γι' αυτό - και στο πήρα. Δεν καταλαβαίνω γιατί σοκάρεσαι". 
"Γιατί είναι αμάξι!" είπα. "Από αυτό που άμα του βάλεις βενζίνη σε πάει πέρα δώθε. Κάτι τέτοια είναι πανάκριβα. Πανάκριβα!"
"Ξέρω έναν τύπο" έκανε μυστηριωδώς ο Κάρτερ, με ένα αχνό χαμόγελο στα χείλη. "Και επιπλέον, όταν δεν βγαίνεις ποτέ σε σύνταξη, μπορείς να μαζέψεις μια ολόκληρη περιουσία. Οπότε σταμάτα και απόλαυσέ το. Στον γυρισμό οδηγείς εσύ". 



================*=================*==================*==================



Ο Κάρτερ πάρκαρε στον ειδικά διαμορφωμένο πάρκινγκ της εταιρίας και ήρθε από την μεριά μου, ανοίγοντάς μου την πόρτα. Με περίμενε μέχρι να απλώσω λίγο κόκκινο κραγιόν στα χείλη μου και μου άπλωσε το χέρι. Το δέχτηκα και τον ακολούθησα στο ασανσέρ. 
"Θυμάσαι τί είπαμε;" ρώτησε. 
"Θυμάμαι, Κάρτερ" έκανα. "Σκάρλετ και Τζέιμς Ο' Ντόνοβαν. Επιχειρηματίες που ενδιαφέρονται να αγοράσουν την έκταση του Σάντοουφορτ Μουρ για να την κάνουν ξενοδοχείο, αλλά ανησυχούν για της φήμες που έχει αυτό το μέρος. Πάμε τώρα;"
Ο Κάρτερ χαμογέλασε και πάτησε το κουμπί για τον ενδέκατο όροφο. Όταν οι πόρτες έκλεισαν, έσυρε το χέρι του χαμηλά στη μέση μου και με γύρισε ώστε να τον κοιτάζω. "Είναι σταθερό το κραγιόν που φοράς;" ρώτησε χαμηλόφωνα. 
"Ναι, γιατί;"
Τα χείλη του όρμησαν στα δικά μου χωρίς να απαντήσει, όχι βέβαια ότι ήταν και απαραίτητο. Αποσπάστηκε απαλά από την λαβή μου όταν ο θάλαμος σταμάτησε στον τρίτο και οι πόρτες άνοιξαν. Χαμήλωσα το βλέμμα καθώς ο ηλικιωμένος άντρας μπήκε στο ασανσέρ και έπιασα το χέρι του Κάρτερ. 
Ηρέμησε, είπε στο μυαλό μου. Ξέρω ότι με θες, πρέπει να κάνεις όμως λίγο υπομονή. 
Του έχωσα μια τσιμπιά στο μπράτσο σαν απάντηση και περίμενα υπομονετικά μέχρι να φτάσουμε στον όροφο. 



================*=================*==================*=================*===

Τα γραφεία της King Coorporation ήταν σαν αυτά που βλέπουμε στις ταινίες. Τεράστια, αχανή και μινιμαλιστικά. Μόλις φτάσαμε στον όροφο, μας έψαξαν για τυχόν αιχμηρά αντικείμενα - όχι, οι κυνόδοντες δεν μετράνε - με έναν ανιχνευτή μετάλλων και έπειτα μας οδήγησαν σε έναν προθάλαμο, από όπου και βγήκε μια ψηλή, θηλυκή φιγούρα με ξανθά μαλλιά πιασμένα σε μια αλογοουρά στο κεφάλι της και πράσινα μάτια. Φορούσε ένα ταγέρ με φούστα ως το γόνατο και κρατούσε έναν φάκελο. Δεν μου διέφυγε το γεγονός ότι σούφρωσε προκλητικά τα χείλη της όταν πέρασε δίπλα από τον Κάρτερ, και το ύφος που πήρε όταν εκείνος δεν την κοίταξε δεύτερη φορά. 
Ένα από τα πράγματα που μου αρέσει σε εκείνον, είναι αυτό. 
Ο Φίλιπ Κινγκ, ένας ψηλός, επιβλητικός άντρας βγήκε από το γραφείο του και στάθηκε μπροστά στον Κάρτερ. "Κύριε και κυρία Ο'Ντόνοβαν" έκανε με γλοιώδη τρόπο και έπιασε το χέρι του Κάρτερ. "Χαίρομαι πολύ που σας γνωρίζω". 
"Κι εγώ" έκανε ο Κάρτερ. Ο Κινγκ έπιασε το δικό μου χέρι και με κοίταξε κατάματα. 
"Τί όμορφη σύζυγο που έχετε, αγαπητέ μου!" αναφώνησε.
"Είμαι πολύ τυχερός" έκανε χαμηλόφωνα ο Κάρτερ, παρόλα αυτά το χέρι του με τράβηξε στα αριστερά του με μια εντελώς μη διακριτική κίνηση.
"Μάλιστα, μάλιστα. Λοιπόν, αγαπητοί μου, περάστε στο γραφείο μου".
Χωρίς πολλά πολλά περπάτησα δίπλα στον Κάρτερ, αφομοιώνοντας κάθε λεπτομέρεια του χώρου. Υπαλλήλους, κάμερες και τα σχετικά. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα σου χρειαστούν.
Ο ηλίθιος κοιτούσε το δεύτερο ζευγάρι μάτια, έφτασε η σκέψη του Κάρτερ στο μυαλό μου.
Το ποιό; ρώτησα μπερδεμένη. Μετά κατάλαβα. Α... Μην δίνεις βάση, για άλλο λόγο είμαστε εδώ.  
Στο λέω απλώς για να έχεις το νου σου ότι ίσως χρειαστεί να ξεκολλήσεις τα δόντια μου από τον λαιμό του. 
Κάρτερ, είπα αυστηρά. 
Καλά, καλά... Γκρινιάρα. Αγνόησα το σχόλιό του. Εξάλλου θα τα λέγαμε και σπίτι αργότερα. 



"Και έτσι, όπως καταλάβατε, ο πατέρας μου απέκτησε όλη του την δύναμη από τον πατέρα του, κι εγώ από εκείνον..."
Κάπου εκεί τελείωσε το λογύδριο του Φίλιπ και μπόρεσα επιτέλους να πάψω να σκέφτομαι τρόπους αυτοκτονίας. Ο Κάρτερ σηκώθηκε στην καρέκλα του και έστρωσε το σακάκι του, κι εγώ προσπάθησα να μην δείξω πόσο είχα πλήξει. 
"Σας κούρασα, ε;" ρώτησε έπειτα από λίγο. 
"Όχι, όχι, καθόλου..." επέμεινε ο Κάρτερ πριν μιλήσω. "Απλώς... χωρίς παρεξήγηση, κύριε Κινγκ, μετά από εδώ πρέπει να βρεθούμε επειγόντως στο κέντρο της πόλης για ένα επείγον ραντεβού..."
"Ω, μάλιστα, ναι, καταλαβαίνω... Λοιπόν, ας μπούμε στο θέμα. Ενδιαφέρεστε για την έκταση ανατολικά της έκτης οδού, σωστά; Που περνάει μέσα από το δάσος;"
Σάντοουφορτ Μουρ, το λένε, ηλίθιε, σκέφτηκα. Ο Κάρτερ έγνεψε. 
"Με σκοπό;"
"Η γυναίκα μου κι εγώ σκεφτόμασταν να επενδύσουμε ένα μεγάλο κεφάλαιο σε ... ας πούμε σαν ξενοδοχείο". 
"Περισσότερο σαν ξενώνας" πέταξα εγώ.
"Ωραία. Ξέρετε βέβαια, πως η έκταση, εννοώ το κτίριο μαζί με την γύρω περιοχή, πάνε πακέτο και απαιτούν πολλή δουλειά. Και άρα, πολλά λεφτά". 
"Θέλουμε το ακίνητο, κύριε Κινγκ" έκανε ο Κάρτερ με έμφαση, γέρνοντας μπροστά στην καρέκλα του, στέλνοντάς μου μια μικρή ανατριχίλα.
Θεέ μου, είναι τόσο απίστευτα σέξι όταν γίνεται αυστηρός. 
Το άκουσα αυτό, Ρέιβεν, μου έστειλε γελώντας.
Να πάρει.  
"Ωραία. Τότε..." έκανε ο Φίλιπ και ξερόβηξε παίρνοντας τον χρόνο του, "πρέπει μόνο να σας μιλήσω για κάτι τελευταίο". 
"Ακούμε" είπα, την ώρα που η γραμματέας μπήκε και πάλι στο γραφείο του με έναν δίσκο με κόκκινο κρασί και τρία ποτήρια. Γέμισε το ποτήρι του Κινγκ και του Κάρτερ και όχι το δικό μου. 
Με συμπάθησε, μου έστειλε ο Κάρτερ όταν η σπαστικιά έφυγε. 
Θα σε σφάξω μαζί της τότε, αστειεύτηκα. Προς απάντησή μου, το χέρι του Κάρτερ έπεσε στο γόνατό μου και ανέβηκε αργά και βασανιστικά προς το στρίφωμα του φορέματος. Το απομάκρυνα ευγενικά. Δεν μας έπαιρνε να χάσουμε την συγκέντρωσή μας τώρα. Εμένα δηλαδή, γιατί με το χέρι του στο πόδι μου, λίγα πράγματα μπορούσα να κάνω που θα αποσπούσαν την δική του προσοχή. 
"Έχετε ακούσει για τις φήμες, φαντάζομαι". 
"Φήμες;" Έκανα ανήξερη. 
Διάνα. 
"Ναι... Κοιτάξτε να δείτε... εγώ δεν τα πιστεύω και επιπλέον λίγο με αφορά, αφού η μόνη μου δουλειά είναι να σας φέρω σε επικοινωνία με τον ιδιοκτήτη του ακινήτου... αλλά να... κυκλοφορούν φήμες γι' αυτό το μέρος. Επιπλέον, ο κύριος Πόττερς δεν είναι και ο πλέον συνεννοήσιμος άνθρωπος". 
Πόττερς; Να πάρει, Ρέιβεν, ο μπαμπάς σου έχει ταλέντο, είπε ο Κάρτερ. 
Έλα τώρα, είμαι φαν του Χάρι Πόττερ, ξέρεις πως ήταν δική μου ιδέα να δώσει αυτό το ψευδώνυμο. 
Απλώς ήθελα να βεβαιωθώ. 
"Πείτε μας για τις φήμες" είπα εγώ. "Το τελευταίο που θέλουμε είναι τρομαγμένοι επισκέπτες και τα παιδάκια από το ξενοδοχείο της Λάμψης". 
"Η πόλη λέει... πως μένουν περίεργα πλάσματα στο οίκημα". 
"Φαντάσματα, σαν να λέμε;" έκανε γελώντας ο Κάρτερ, δείχνοντας απόλυτα ήρεμος. "Ελάτε τώρα, κύριε Κινγκ. Δεν μπορεί να το πιστεύετε αυτό!"
"Όχι φαντάσματα... περισσότερο σαν... άτομα εξαιρετικών ικανοτήτων". 
"Δεν μας βοηθάτε". 
"Ειλικρινά δεν ξέρω κάτι άλλο. Ξέρω απλά πως οι άνθρωποι, μιλάνε για περίεργους κατοίκους. Μόνο αυτό. Καλύτερα να πάτε ως εκεί, να ρίξετε οι ίδιοι μια ματιά. Αλλά όχι μόνοι και όχι νύχτα". 
"Δεν φοβάμαι πια τα φαντάσματα, κύριε Κινγκ" είπα χαμογελαστή. 
"Αγαπητή μου" είπε εκείνος και έριξε το πρόσωπό του κοντά στο δικό μου. "Τα φαντάσματα να είναι η μικρότερη ανησυχία σας".