"Ω, έλα τώρα, Ρέιβεν!" Η φωνή του Κάρτερ ακούστηκε παραπονιάρικη και έτοιμη να παρακαλέσει όσο μπορούσε μέχρι να υποκύψω. Του γύρισα την πλάτη πηγαίνοντας πίσω από το παραβάν, αλλάζοντας σε ένα άνετο φόρεμα.
"Ξέχνα το, Κέιν" του είπα αυστηρά. "Αποκλείεται". Έβγαλα το νυχτικό μου και χώθηκα σε ένα μαύρο φόρεμα με κορσέ και σκούρα μωβ σχέδια. Φόρεσα τα παπούτσια μου και σήκωσα το κεφάλι πάνω από το παραβάν για να τον κοιτάξω. Εκείνος βρισκόταν ακόμα ξαπλωμένος, με το σεντόνι να τον καλύπτει καλλιτεχνικά από την μέση ως τα γόνατα και το χέρι πίσω από το κεφάλι. Μια απλή κίνηση, που όμως τέντωνε τους μύες του κάνοντάς τον να μοιάζει με σμιλεμένο άγαλμα.
"Ξέρεις, η εμπειρία μου, μού λέει πως όταν αρχίζεις να με φωνάζεις με το επίθετο, είμαι δύο στάδια μακριά από την εκπλήρωση του στόχου μου".
Έβγαλα το κεφάλι από το παραβάν βγάζοντάς του τη γλώσσα και ξαναχώθηκα από πίσω,δένοντας τον κορσέ.
"Και μόλις πλησίασα ακόμα ένα στάδιο" ανακοίνωσε περήφανος, με μια υποψία γέλιου να χρωματίζει τη φωνή του.
"Απόλαυσέ το, γιατί τόσο κοντά θα φτάσεις" του πέταξα καθώς έβγαινα από το παραβάν, πλησιάζοντάς τον. Εκείνος ανασηκώθηκε, κρατώντας ακόμα το σεντόνι μπροστά του.
"Έλα, αφού ξέρω ότι θέλεις" μου είπε πονηρά.
Κούνησα το κεφάλι αριστερά και δεξιά. "Ξέχνα το. Σου είπα είναι επικίνδυνο".
"Και τί φοβάσαι; Μην πάθουμε τίποτα;" ρώτησε ειρωνικά, χαϊδεύοντας το μάγουλό μου με τα χείλη του.
"Δεν πρόκειται να υποκύψω" είπα, ωστόσο ένιωθα τις άμυνές μου σιγά - σιγά να κάμπτονται.
"Σίγουρα" έκανε ο Κάρτερ. Ένιωσα το στόμα του να κυρτώνει σε ένα πονηρό χαμόγελο καθώς μετακινούσε τα χείλη του από τον ώμο στο αυτί μου και από εκεί πάλι κάτω.
"Ξέχνα το" απάντησα ξανά, πολύ πιο αδύναμα.
"Το ξέχασα ήδη" είπε χαμηλόφωνα. "Για τί πράγμα μιλούσαμε;"
Τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από τη μέση μου και με τράβηξε κοντά του, ενώ τα δόντια του διέγραφαν μικρά ημικύκλια στο δέρμα του λαιμού μου. Το ένα του χέρι κατέβηκε εξαιρετικά χαμηλά, αλλά δεν έδειξα ιδιαίτερα πρόθυμη να τον σταματήσω.
"Καλά" είπα στο τέλος, μιας και κάτι μου έλεγε πως ήταν ικανός να με βασανίζει για ώρα, μέχρι να υποκύψω. "Εντάξει, δέχομαι".
Τα χέρια του με έσφιξαν πιο πολύ και γέλασε. Με φίλησε απαλά αλλά εξαιρετικά ερεθιστικά και έπειτα στύλωσε το βλέμμα του πάνω μου.
"Θα δεις, θα είναι τέλεια" με διαβεβαίωσε χαρούμενος. 

===========================*==========================*===================

"Διευκρίνισε το "τέλεια", Κάρτερ" του είπα. Είχε φορέσει ένα μαύρο πουκάμισο, με τα πρώτα κουμπιά ανοιχτά, ικανά για να με κάνουν να μετανιώσω που είχα ενδώσει σε μια τόσο τρελή ιδέα και δεν τον είχα πείσει να περάσουμε όλη τη μέρα στο δωμάτιο. Το παντελόνι του ήταν επίσης μαύρο και τίποτα στην αμφίεσή του δεν έδειχνε αυτό που σχεδίαζε.
Ο αέρας στην ψηλότερη κορυφή του Σάντοουφορτ Μουρ ήταν κρύος, αλλά δεν με πείραζε. Μαστίγωνε το πρόσωπό μου ανακατεύοντας τα μαλλιά μου και κάνοντάς με σίγουρα να μοιάζω πιο σίγουρη από όσο ένιωθα στην πραγματικότητα.
"Δεν είναι τέλεια αυτή η αίσθηση εδώ πάνω;" έκανε ο Κάρτερ πλησιάζοντάς με και βάζοντας τα χέρια του στους γοφούς μου. "Ο άνεμος, η νύχτα και οι μυρωδιές της... δεν νιώθεις στο στοιχείο σου;"
Ομολογώ πως ένιωθα. Έξω, στον ψηλότερο πύργο του Σάντοουφορτ Μουρ, μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και με τέτοιον αέρα, ένιωθα πραγματικά αυτό που ήμουν.
Βρικόλακας.
"Το επόμενο κομμάτι με ανησυχεί" παραδέχτηκα. "Η πτώση. Το ξέρεις πως έχω υψοφοβία;" είπα κοιτώντας τον, ελπίζοντας να αλλάξει γνώμη. "Είχα, δηλαδή, όσο ήμουν άνθρωπος".
"Όσο είσαι μαζί μου, Ρέιβεν Μπλακ, δεν έχεις να φοβάσαι κανέναν και τίποτα" είπε ο Κάρτερ, ξεγυμνώνοντας τα δόντια του. Μέσα στο σκοτάδι, το κατάλευκό του δέρμα τον έκανε να μοιάζει πραγματικά απειλητικός.
Τα δάχτυλά μου αρπάχτηκαν από την θηλιές της ζώνης του και τον έφερα πιο κοντά μου. "Μεγάλη ιδέα έχεις για τον εαυτό σου, Κάρτερ Κέιν" έκανα πονηρά.
"Ολόκληρο το ονομάτεπώνυμό μου;" έκανε χαμογελαστός. "Θεέ μου, τί έκανα για να αξίζω τέτοια τύχη;" Με τράβηξε κοντά του για ένα φιλί γεμάτο έξαψη και έπειτα στάθηκε δίπλα μου, μπλέκοντας τα δάχτυλά του με τα δικά μου. "Όποτε είσαι έτοιμη, Χιονάτη" είπε χαμηλόφωνα.
Έσφιξα το χέρι του και προσευχήθηκα από μέσα μου. Δεν συνηθίζεται κάτι τέτοιο ανάμεσα στους βρικόλακες, οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να προφέρουν το όνομά Του, αλλά με έκανε πάντα να νιώθω καλύτερα.
"Πάμε" του είπα και κοίταξα ίσια μπροστά. Ο Κάρτερ άφησε ένα μακρόσυρτο, τρομαχτικό γέλιο και άρχισε να τρέχει μαζί μου προς το κενό. Από εκεί και έπειτα, αφήσαμε τον άνεμο να μας παρασύρει μέχρι το έδαφος, εκατοντάδες μέρα πιο κάτω. 

=========================*=======================*=======================

Εντάξει, οφείλω να ομολογήσω πως η αδρεναλίνη φτάνει στα ύψη με τέτοια ριψοκίνδυνα κόλπα και προφανώς ο Κάρτερ το είχε καταλάβει. Και δεν είναι μόνο η αδρεναλίνη. Δεν πρόκειται να δώσω πολλές λεπτομέρειες, ας πούμε απλά πως όλο το υπόλοιπο βράδυ δεν είχε κανείς όρεξη να βγει από το δωμάτιό μου, παρά μόνο το επόμενο πρωί.
Τα μάγουλά μου ήταν ελαφρώς κοκκινισμένα από τον νυχτερινό αέρα, δίνοντάς μου μια πιο ανθρώπινη όψη και ελαφρώς πιο γλυκιά. Ο Κάρτερ με κορόιδευε σε όλο τον δρόμο από το δωμάτιό μας μέχρι την τραπεζαρία στο ισόγειο, λέγοντάς μου πως μοιάζω με πεντάχρονο που μόλις έκλεψε μια καραμέλα και η έξαψή του έχει χτυπήσει κόκκινο. Μόνο που το πεντάχρονο έκλεψε μία καραμέλα. Εγώ, πολλές.

Ο Βλαντ καθόταν στο τζάκι απέναντι από τον πατέρα μου και μιλούσαν για δουλειές. Η Σκάι είχε κουρνιάσει σε έναν καναπέ, με τα πόδια στο στήθος και ένα βιβλίο που της είχα δανείζει ανοιχτό μπροστά της. Εξεπλάγην ευχάριστα, όταν πρόσεξα πως δίπλα της καθόταν ο Κρις, κοιτάζοντάς την με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα.
Από τον θάνατο του Μπρένταν και μετά, ο Κρις είχε εμφανίσει μια πολύ στοργική πλευρά απέναντι στη Σκάι. Ο Μπρένταν, ο πρώην βρικόλακας - σύντροφός της ήταν εκείνος που είχε αποφασίσει να μας προδώσει και να σφετεριστεί την δύναμη του μπαμπά μου. Είχε καταφέρει μάλιστα να στρέψει της φυλή των Λυκανθρώπων και των Νεράιδων εναντίων μας, απλά για να καταλήξει να γίνεται στάχτη. Η Σκάι δυσκολεύτηκε αρκετά μετά τον χαμό του, αλλά σιγά - σιγά, έδειχνε να παίρνει τα πάνω της.
Η μητέρα μου και η Έμπονι συζητούσαν στην άλλη γωνιά της τραπεζαρίας, με την Τζινξ, τον Γκάρφιλντ και τα τέσσερα βρικολακο-γατάκια τους να μπλέκονται στα πόδια τους. Άγνωστο πως, τα γατάκια της Τζινξ και του Γκάρφιλντ ήταν ολόλευκα σαν το χιόνι, σε αντίθεση με την κατάμαυρη μητέρα και τον πορτοκαλί πατέρα τους και ακόμα δεν είχαν όνομα. Γενικά, ήταν πολλές οι πλευρές της γατο-οικογένειας που μου προκαλούσαν έκπληξη, αλλά δεν είχα ασχοληθεί ποτέ εις βάθος.
Μόνο ο Ντέβερελ, ο αδερφός μου - για τον έξω κόσμο - και ο κολλητός του Κάρτερ έλειπε.
Ο Κάρτερ μου έριξε ένα παμπόνηρο βλέμμα και πήγε προς τον πατέρα του κι εγώ κατευθύνθηκα προς τη Σκάι και τον Κρις.
"Ω, Ρέιβεν!" έκανε εκείνη μόλις με είδε να πλησιάζω. Με έπιασε από το χέρι και με έβαλε να κάτσω δίπλα της. Περίεργη εικόνα, αλλά αργά συνηθίζαμε και οι δύο. "Έλα να μου πεις" άρχισε. "Δηλαδή ο Έντι είναι κανονικός βρικόλακας;" ρώτησε γεμάτη έξαψη.
"Έντι;" έκανα χιουμοριστικά, κοιτώντας τον Κρις, που ανασήκωσε τους ώμους.
"Της αρέσει περισσότερο από το Έντουαρντ" είπε εκείνος.
Η Σκάι κούνησε το κεφάλι σε ένδειξη συμφωνίας. "Είναι;" επέμεινε.
"Είναι" της είπα.
Το βλέμμα της γλύκανε αμέσως. "Αχ, αυτό είναι πολύ ρομαντικό" είπε, κρατώντας το βιβλίο στο στήθος της. "Πολύ μου αρέσει αυτή η λογοτεχνία των ανθρώπων, τελικά. Έχεις κι άλλα τέτοια;"
Χαμογέλασα. "Έχω. Μόλις τελειώσεις αυτό, θα σου δώσω το επόμενο".
Η Σκάι δάγκωσε τα χείλη της από ανυπομονησία, άνοιξε ξανά το βιβλίο και αφού με ευχαρίστησε, συνέχισε το διάβασμα.
"Πού είναι ο Ντεβ;" ρώτησα τον Κρις. Εκείνος μου ανακάτεψε τα μαλλιά.
"Ο μπαμπάς σου τον έστειλε σε μια δουλειά. Μην ρωτήσεις παραπάνω, δεν έχω ιδέα. Εσύ... όλα καλά;"
Το βλέμμα του ήταν βουτηγμένο στην πονηριά καθώς ρωτούσε.
"Μια χαρά, γιατί;"
"Τίποτα" έκανε χαμογελαστός, τα σχεδόν διάφανα μάτια του περιπαικτικά. "Αντέχετε, βλέπω".
Αν μπορούσαν να κοκκινίζουν φυσικά τα μάγουλά μου, θα το έκαναν. Σηκώθηκα όρθια καλύπτοντας το στόμα με το χέρι. "Θεέ μου, Κρις! Δεν ξέρω τί να πω!" έκανα συγχυσμένη.
Ο Κρις έγειρε πίσω και γέλασε. "Μην ανησυχείς, θα κρατήσω το βρώμικο μυστικό σου" σχολίασε. "Χαίρομαι που τα πάτε καλά".
Χαμογέλασα εγκάρδια στον τεράστιο βρικόλακα, την ώρα που το Κάρτερ μας πλησίασε και βολεύτηκε δίπλα στον Κρις, σηκώνοντάς με όρθια.
"Τί λέει;" έκανε άνετα. Με έπιασε από το χέρι και με τράβηξε να καθίσω στα γόνατά του.
"Κάρτερ!" διαμαρτυρήθηκα. "Είναι οι δικοί μου εδώ".
"Και;" έκανε γουρλώνοντας τα μάτια. "Δεν κάνουμε τίποτα κακό".
Ενέδωσα, ακόμα μια φορά και τον άφησα να με τραβήξει πάνω του, βολεύοντας το κεφάλι του στην κοιλότητα του λαιμού μου.
"Μόλις έλεγα στη φιλενάδα σου..." ξεκίνησε ο Κρις αλλά σταμάτησε μόλις τον παρακάλεσα με το βλέμμα.
"Ναι;"
"Άσ' το, θα είναι αμήχανο. Τα μάθατε;"
"Τί να μάθουμε;" ρώτησα εγώ, αρπάζοντας την παραμικρή ευκαιρία να αλλάξω θέμα.
"Εξαφανίστηκε η Βασίλισσα των Νεράιδων" έκανε ο Κρις.
"Τι πράγμα;" Ο Κάρτερ τινάχτηκε από την θέση του και έριξε το χέρι του στο στομάχι μου για να με κρατήσει. "Τί εννοείς εξαφανίστηκε;"
"Εννοώ πως δεν μπορούν να την εντοπίσουν και κανείς δεν ξέρει πού βρίσκεται" εξήγησε χαμογελώντας ο Κρις.
"Πότε έγινε αυτό;" επενέβην. Η Βασίλισσα; Εξαφανισμένη;
"Προχθές" απάντησε ο Κρις. "Αλλά... μάλλον ήσασταν αρκετά απασχολημένοι, γι' αυτό δεν το μάθατε".
"Φτάνει" του είπα αυστηρά κι εκείνος σήκωσε τα χέρια σε ένδειξη παραίτησης, χαμογελώντας ακόμα.
Ο Κάρτερ χαμογέλασε, έφερε τα χείλη του σε μικρή απόσταση από το αυτί μου και έπειτα απομακρύνθηκε. "Τί σενάρια παίζουν;" ρώτησε.
"Απαγωγή" είπε ο Κρις. "Το πρώτο και επικρατέστερο". Οι καημένοι οι απαγωγείς...
"Το δεύτερο;"
"Ότι βαρέθηκε από τις υποχρεώσεις τη, δεν μπορεί να ελέγξει τα ξωτικά και την έκανε με ελαφρά πηδηματάκια" εξήγησε ο Κρις.
Το βλέμμα μου συνάντησε αυτό του Κάρτερ και είπαμε με μια φωνή "Απαγωγή".
"Έτσι νομίζω κι εγώ. Το θέμα είναι ποιός την απήγαγε και γιατί".
"Τί μας νοιάζει; Δεν μας έστρωσε και την κατάσταση με τον πόλεμο τότε με ροδοπέταλα. Μάλλον με αγκάθια" σχολίασε ο Κάρτερ αδιάφορα.
"Ισχύει και προσωπικά, θα ήθελα να έχω βάλει ένα χεράκι στην απαγωγή της, αλλά ξεχνάς κάτι" είπε ο Κρις και μας πλησίασε. "Αν απήγαγαν την Βασίλισσα των Νεράιδων, που έχει το πιο απόρθητο φρούριο από όλους μας, που μόνο λίγοι ξέρουν την ακριβή της τοποθεσία, ένα είναι σίγουρο. Κάτι δεν πάει καλά στον κόσμο μας".