Elke week schrijft een gastauteur een kort verhaal in het thema van die week. Deze week is het de beurt aan LunaLovegoooood!

Die maanden en maanden aan opgebouwde enthousiasme, die honderden uitgegeven euro's aan merch, die duizenden tweets in alleen maar hoofdletters, en al die songteksten die ik beter uit mijn hoofd kende dan de namen van mijn eigen familie, hadden me hier geleid. Elke fanfictie wees op dit moment - nu zou het moeten gebeuren.Ik wist gewoon zeker, dat mijn leven vandaag volledig zou veranderen.Vanaf het moment dat hij op het podium was verschenen, had ik niet kunnen stoppen met gillen. Ik had gesprongen, geroepen, gedanst en gezwaaid. De menigte was verstikkend geweest, de mensen warm en bezweet en het licht als een puls die mijn brein pijnigde bij elke flits. De bastonen lieten de vloer trillen onder mijn voeten. Mijn lichaam werd als een vlag heen en weer geslingerd tussen de honderden gillende fans.Naar voren naar voren.Ja, ja oké - ik moest me houden aan het plan dat Jane en ik hadden afgesproken. We moesten bij het podium komen. Dan zou hij ons zien staan, dan zou hij ons opmerken en zou ons leven veranderen zoals gebeurde in al die fanficties die ik had gelezen.Ik perste mezelf door de bezwete, bewegelijke tieners heen. Mijn hart maakte een sprong in mijn borstkas telkens als de bastonen door mijn lichaam heen schokten. Waar was Jane überhaupt? De laatste keer dat ik haar had gezien, had ze staan gillen, gehuld in het roze licht. Ach, dat deed er ook niet toe.Nee, ik moest gewoon blijven persen en persen, duwen en dwingen. Hoe meer ik het podium naderde, hoe dichter de menigte werd. Fans kropen haast over elkaar heen, staken hun handen uit en strekten hun vingers om naar het podium te rijken. En hoewel mijn hoofd begon te duizelen en er zwarte vlekken voor mijn ogen begonnen te dansen, bleef ik doorgaan. Mijn huid leek te branden van de warmte en mijn maag keerde zich om. Toch raasde de adrenaline door mijn aderen. Ik zou mijn doel bereiken... ik moest mijn doel bereiken.Al die moeite zou toch zeker niet voor niets zijn geweest?Nee, zeker niet. Tussen de zwaaiende armen door, zag ik dat hij de concertzaal toesprak. You, als in "jullie", niet "jij" - hij zei het wel honderd keer. Hij keek de zaal rond alsof het een massa was, alsof elke fan slechts deel uitmaakte van die zee die hem aanbad. Hij leek geen individuen te zien, geen personen - slechts die levende, kolkende stroom van fans.Maar dat zou veranderen.Ik wist het zeker.Ik was nooit het persoon geweest dat voor kroop in rijen of porde met ellebogen om mijn doel te bereiken, maar hier leek dat niet meer uit te maken. Ik negeerde mijn zwakke knieën en dwong mezelf langs de opeengepakte lichamen heen. De gillen, die ik onmogelijk kon onderdrukken, rezen uit mijn keel op als verlossingen van mijn adrenaline. Ik botste tegen verschillende mensen op, werd aan de kant geduwd, maar gaf niet op tot ik de rand van het podium voelde.Ik sperde mijn ogen open.Daar stond hij dan: badend in het licht van de schijnwerpers, rijkend naar de handen die zich in alle macht naar hem uitstrekten. Ik voelde mezelf bevriezen.Nu zou het gebeuren. Hij zou me zien, hij zou me opmerken - hij zou inzien dat ik anders was dan alle andere fans. Ik was immers zijn grootste fan, ik verdiende het om anders behandeld te worden dan alle andere fans, zoals de meisjes in al die fanficties die ik gelezen had. Al deze moeite, allemaal voor dit moment.Zijn ogen vonden mijn gezicht.En gleden weer weg.In dat moment, realiseerde ik me dat ik helemaal niets betekende. Ik was slechts een fan; slechts één van de miljoenen mensen die hem aanbaden. Er kwam geen moment dat mijn leven veranderde.Ik stond daar slechts.In het felroze licht.Zonder woorden.