"Tot morgen!" zei ik nog als laatste. Ik zwaaide naar Bo Lilly en Lara. "Tot morgen!" zeiden ze terug. Met een glimlach stapte ik op mijn fiets en fietste ik naar huis. "De eerste dag was zo slecht nog niet. Ik heb nieuwe vrienden en ze zijn zo lief voor me!" dacht ik in mezelf....

~1 maand later~

Ik stapte op de fiets en reed naar school toe. Ik pakte me telefoon erbij en appte in de besties groep dat ik wat later kwam. Ze stuurden "Is goed, we zeggen t wel tegen onze docent." terug. Ik knikte en stopte mn telefoon in mn tas. Ik keek op me heen en stak over. Opeens zag ik in mn ooghoek een auto aankomen. Hij reed te snel dus kon niet optijd remmen. Het werd zwart voor mn ogen en ik voelde niks meer....

Langzaam werd ik wakker. In een witte kamer. Ik hoorde onduidelijk geroezemoes. "Jongens. Volgensmij is ze weer bij bewust zijn!" hoorde ik iemand zeggen. Ik keek naast me. Het was een man. Een erg bekende man. Ik probeerde m'n hand op te steken maar het deed te veel pijn. Ik probeerde me te concentreren.. Ik kon beter zien wie t was. "Papa?" kreunde ik. "Ja lieverd?" het was inderdaad mijn vader. "Waar ben ik?" zei ik bang. "Je bent in het ziekenhuis Ariana." hoorde ik een vrouwenstem zeggen. Ik keek naar mn andere kant. Ik zag Bo Lilly en Lara. "Wat is er gebeurt?" vroeg ik. "Je bent aangereden door een jongen die op weg was naar onze school." zei Bo. "Is die jongen hier ook?" vroeg ik. "Nee. Hij is naar school gebracht nadat hij ondervraagd werd." zei Lara. Ik knikte zachtjes. "Is het ernstig?" vroeg ik zacht. "Nee, het valt mee. Je hebt geluk gehad meid. Die jongen reed zo hard. Hij kon je wel dood rijden." zei Lilly. "Oh.. Oke.." zei ik zacht. Ik sloot mijn ogen en probeerde te slapen.