Een half uur later ging de bel. Onze eerste les zat erop en we hadden pauze. Ik liep achter mijn 3 vriendinnen aan en ze vroegen me van alles. "Hoelang is het pestten al bezig." vroeg Bo ineens toen we in de aula aankwamen. Ik ging zitten en vertelde het hele verhaal. "Ik zat in groep 8 en ik had erg veel vrienden.. Totdat er een jongen in mijn klas kwam. Hij heette Pascall." begon ik..

Ik stond voor de klas. Iedereen moest zich voor stellen omdat Pascall dus nieuw was. "Mijn naam is Ariana." zei ik vol zelf vertrouwen. Ineens stond Pascall op. "Hahah!! Wat een lelijke kop." zei hij gemeen. Ik negeerde het. De klas begon te lachen. De docent keek pascall streng aan. Ik mocht weer zitten. "Psst. Ariana. Je bent echt lelijk." zei hij terug. Ik probeerde het te negeren maar opeens begon iedereen me uit te lachen. Het pestten begon. Iedere keer als ik op school aan kwam scholden ze me uit. Ze sloegen me en niemand deed er wat aan. De tijd was aangebroken. Ik ging naar de middelbare school. Ik hoopte nieuwe vrienden te maken. Maar niemand wilde dat. Pascall was gelukkig naar een andere school gegaan. Maar een paar pesters zaten op dezelfde school. Weer begonnen ze me te pestten. Dit keer erger. Soms zagen docenten het maar ze deden niks. De hele school had een hekel aan me. Vaak moest ik naar het ziekenhuis voor een controle. Het bleek dat ik mijn pols had gekneusd. Vaak had ik gedacht aan zelfmoord maar het leven is te mooi voor dat. Mijn moeder stierf een paar jaar later toen ik 14 was. Het pestten werd erger en mijn vader begon me te slaan door zijn drank verslaving. Toen m'n vader niet meer verslaafd was ging het allemaal goed en verwisselde ik van school..

"En tja.. Nu zit ik hier dus! Te hopen dat ik nooit neer gepest zou worden."
De meiden keken me verschrikt aan. "Gelukkig ben je nog steeds in leven. En gaat het nu wel na al die jaren?" vroeg Lilly. Ik knikte. "Nu wel ja"