Napatingin ako sa daan, hindi ko na alam kung saan kami papunta. Isang malawak na taniman na nakapalibot sa daan ang tinatahak namin ang nakita ko at natigilan ako nung makita ang pamilyar na sasakyan sa gilid ng daan.

Tumigil si Dylan sa tabi non at lumabas ng sasakyan. Nakita kong lumabas si David sa kotseng iyon at nag-usap sila ni Dylan. Tango lamang ang sagot ni David kay Dylan. Nung natapos sila ay lumapit si Dylan sa sasakyan at pinag buksan ako ng pintuan. Bumaba ako at lumapit kami kay David.

"This is a big hassle to my part lalo na at hiniram pa nitong si kuya ang sasakyan ko. Why are you in the airport anyways? Akala namin ay aalis ka ng bansa." kumunot ang noo ko sa way ng pagsasalita ni David. This is the first time na nakita kong hindi siya inis o galit.

Pag nakikita ko kasi siya ay pakiramdam ko galit siya sa buong mundo. Pero ngayon.. parang close pa kami. Ngumiti pa siya sa akin.

"Well hinatid lang namin si Jade." napawi ang ngiti niya sa sinabi ko. Humigpit ang hawak sakin ni Dylan. May nasabi ba akong mali? Hindi ba ay dapat matuwa pa siya?

"W-what did you say? B-bakit hindi ko alam?" Napaawang ang labi ko sa nakikita ko. Is he crying? For what?

Lumingon siya kay Dylan at nakita kong nag a-alala na rin si Dylan sakanya.

"K-kuya.. bakit hindi natin alam?" Para siyang batang pinagkaitan ng katotohanan.

Gusto kong maawa sakanya pero hindi ko magawa dahil alam kong siya rin naman ang dahilan kung bakit umalis si Jade. Whenever I see him, I can always see Jade's crying face.

"Why are you acting like this? Hindi ba iyon ang gusto mo? Ang mawala sa landas mo si Jade?" Sunod sunod kong saad sakanya. I can't think of anything na dahilan niya para maging ganito.

Except if.. he loves her.

"I love her" natigilan ako sa sinabi niya. The tears that he tried to stop is now flowing. Natawa pa ito, I don't know what to react. 

"Yeah, I love her.. it took me a long time to say this but yes I love her. Pero tama na iyon, I know she'll be happy there" tumingin siya kay Dylan at tinapik ito sa balikat niya. 

"Chase your happy ever after brother" sabi nito at naglakad na papunta sa sasakyan niya. Sumakay ito doon at pinaharurot ito.

"What did just happened? I mean.. why did he hurted her if he loves her?" Nagtatakang tanong ko kay Dylan.

Bumuntong hininga si Dylan at hinaplos ang pisngi ko.

"Nakita niya kung paano ka nahirapan sa sitwasyon natin. He doesn't want her to experienced that kaya niya ginawa ang lahat para masaktan si Jade. He did everything to make Jade hate him." Napakagat ako sa ilalim ng labi ko.

"Bakit ikaw? If you know Im hurting, why are you still keeping me?" Seryoso kong tanong sakanya.

He looked at me in my eyes. Dahan dahan siyang lumapit sa akin at hinalikan ako sa noo. Napapikit ako dahil doon. Bumaba at hinalikan niya ako sa tungki ng ilong ko. Nag mulat ako ng mata at nakita ko ang sinseridad sa mga mata niya.

"Because I love you too much to stay away from you. Ayaw kitang masaktan pero ikamamatay kong hindi ka makasama. I sounded so gay but this is the truth." Pinunasan niya ang mga luhang nag simulang nag sitakasan sa aking mata. Naninikip ang dibdib ko sa hindi malamang dahilan.

"Then are you saying that your brother's love for Jade isn't that strong?" Tanong ko sakanya pero umiling ito.

"What I am saying is.. may ganon talaga. Kahit kapatid ko siya, what I can say is hanggang doon nalang ang kayang gawin ng pag mamahal niya sakanya. The only thing he can do is to save her from the misery. Maybe the love is not that strong, I don't know. But I am sure that they'll find what they deserve." Napatango nalang ako.

I may not understand what is happening to David but I know in the future, at the end of this. Maiintindihan ko rin and I hope sa time na yon mahanap na nila ang deserve nila.

"Let's stop thinking about that." Sabi niya at hinila ako pasakay sa kotse niya. Tinahak na namin muli ang daan.

"Bakit yung kay David yung dala mo kanina?" Tanong ko sakanya. Hinawakan niya ang kamay ko.

"I can't go out of the house na dala ang kotse ko. Hind pwede, they're thinking I won't ever come back." Hinila ko ang kamay ko sakanya. Mukhang nagulat din siya sa reaksyon ko.

"Ganon sila katutol sa atin? Paano si David? Makikita nila ang kotse. Siguradong hahanapin ka nila. Mag aalala ang mommy mo at kagagaling lang niya sa hospital." Tinigil niya ang sasakyan at humarap sa akin.

"Si David na ang bahala, alam na niya ang gagawin at isa pa babalik na rin naman tayo bukas. Can't we just think about us first? You're too selfless that it's scaring me" napapikit ako sa sinabi niya.

Marahan akong tumango at tumingin nalang sa daan. Hinawakan niya ang kamay ko muli at doon ko lamang siya tinignan. Ang atensyon niya ay nasa harap ng daan pero mahigpit ang hawak niya sa akin.

Pumikit nalamang ako at umidlip.

NAGISING nalang ako nung may narinig akong kalampog. Napa balikwas ako at napatingin ako sa paligid. Nasa isang kwarto ako pero hindi ko alam kung kanino ito.

Base on my observation, this is a modern house. Tumayo ako dahan dahan at nahagip ng mata ko ang isang litrato sa bed side table. Dinampot ko ito at napaawang ang labi ko sa nakita ko. It was a picture of me holding a banner saying Go Jayden! I can remember na ito ang unang game ni JD kasama sila Kuya Jos.

Binitawan ko ito at linibot ang mata ko. Is this his house? Kompleto ang mga gamit dito. Siguradong may nakatira dito, hindi na ba siya nakatira sa parents niya?

Tinungo ko ang pinto at marahan itong binuksan. Naglakad lang ako ng naglakad hanggang makakita ako ng hagdan. Looks like Im in the second floor. Bumaba ako at nakita ko ang kabuuan ng bahay. Napakalaki nito, at puro mamahaling furnitures. Sino ang nakatira dito?

Naputol ang pagiisip ko nung marinig ako ng kaluskos. Nakakita ako ng ilaw sa kanan ko kaya tinungo ko ito. Nawala ang kaba ko nung makita ko si Dylan na naka apron. Mukhang nagpalit na rin siya ng damit, naka muscle tee at jersey shorts nalamang siya.

"Dylan" natigilan siya at isang ngiti ang sumalubong sakin. Nawala ang mga bigat sa puso ko noong mga panahong iyon. Sinuklian ko na rin ito ng ngiti.

"You're awake" marahan akong tumango sa sinabi niya. Umupo ako sa isang stool doon at tinignan lamang siya. Lumapit siya sa akin na may dalang pinggan, may laman itong sunog na hotdog at sunog na itlog.

"I don't know how to cook" saad niya at nag iwas ng tingin. Napataas ang isa kong kilay. Sumubo ako ng itlog at halos gusto kong tumakbo papuntang lababo para iluwa yon pero nginuya ko pa rin.

"I can see that" natatawang sabi ko kahit hirap na hirap akong lunukin ang itlog na yon.

"Don't eat it. Baka malason ka lang" sabi nito at nilayo ang pagkain na hinain niya pero pinigilan ko siya. Kinuha ko ang pagkain at linapag muli iyon sa harap ko.

"Just the thought of you cooking for me is making me full already. Thank you Dylan" wika ko at nakita kong ngumiti na rin siya. Kumuha nalang ako ng ketchup at nilagay iyon doon. Atleast the ketchup tastes so good.

Tinapos ko ang pagkain kahit hirap na hirap ako. He told me he was still full kaya hindi siya sumabay. Halos gusto ko ng sakalin ang sarili ko pero pag naiisip ko na pinagluto niya ako ay parang sumasarap na rin ang pagkain. I want to say thank you for the ketchup tho.

Tinungo namin ang balkonahe. Yinakap niya ako mula sa likuran at tinignan namin ang langit. I felt safe in his arms. Gabi na nga, ang bilis ng oras. Bukas ay babalik na rin kami.

"Kaninong bahay to?" kanina ko pa gusto itanong sakanya yon.

"Mine and yours" huh? Akin? Kailan pa?

"Pinagawa ko to two years ago. Walang nakakaalam nitong bahay na to maliban sa mga kapatid ko. Nangailangan ako ng malaking pera para dito, hindi ko pwedeng gamiting ang savings ko mula sa business namin dahil mapapansin nila. Kaya laking pasasalamat ko nung magkita kami ni Josh. May lead na ako sayo, may business pa ako. Its like killing two birds with kne stone" nanlambot ang puso ko dahil doon.

I think dahil sa responsibilidad niya sa business nila kaya napaka mature na niyang mag isip. Sure na sure na siya sa mga desisyon niya. I am the type of person who is always afraid of risks pero ito siya, sunggab ng sunggab sa mga pangyayari.

"Why do you have my picture? I mean the Jayden Banner thing?" Tanong ko sakanya. Narinig ko naman siyang mahinang tumawa.

"Actually David took that, he mistakenly thought na ikaw si Jessica ang kapatid namin but I never tried to delete that picture" Wow David?

Matagal na katahimikan ang namayani. Nakatingin lamang ako sa langit. Nararamdaman ko ang marahang pataas ng dibdib niya.

"You know? I never wished to have a very complicated love life. Ang wish ko lang ay makakilala ng matinong lalaki na mahahalin ako. When I reach the age of 25, magpapakasal na kami at mamumuhay ng masaya. But I think what is happening right now is the total opposite" saad ko.

Marahan niya akong lingon sakanya. Kita ko ang pag aalala sa mukha niya.

"Napapagod ka na ba? Dahil sobrang komplikado nito?" Napangiti ako sa sinabi niya. Hinaplos ko ang mukha niya at kita ko namang kumalma ang ekspresyon niya.

"Hindi naman. Kahit siguro mapagod ako kay pipilitin ko paring gumawa ng paraan para hanggang sa huli ay tayo. Because just like you.. hindi ko na kayang mabuhay, thinking na hindi kita kasama" sabi ko sakanya at yinakap niya ako.

Yinakap ko rin siya.

"I am sorry.. I promise to make this less hard. I will try my best to make you happy and for you not to experience pain." Sinserong wika niya sa akin. Tinapik ko naman ang balikat niya na para bang sinasabi kong okay lang yon.

"It"s okay.." sabi ko nalang.

Humiwalay siya sa akin at tinignan ako sa mata. Halos marinig ko ang tibok ng puso ko. Dahan dahang bumaba ang labi niya sa akin at napapikit ako. Naramdaman ko ang malambot niyang labi sa akin at banayad lamang ang mga kilos non. Para akong nauubusan ng hininga dahil dito. Sobra sobra ang kabang nararamdaman ko. I felt longing in his kisses. Randam ko sa bawat haplos ng labi niya ang pagmamahal niya sa akin.

Pinulupot ko ang braso ko sakanya at iniangat niya ako. Pinaikot ko na rin ang paa ko sa bewang niya. Nawawala ako sa huwisyo nung mga panahong iyon. He was asking for entrance but I don't know what to do. Wala na ako sa sarili ko.. all I was thinking is how I love this man.

Kinagat niya ang pang ibaibang labi ko kaya napaawang ang labi ko. Ipinasok niya ang dila niya dito, oh gosh! This is my first time. Nakakahiya! Wala akong kaalam alam sa ganito. He invaded my mouth, my whole being and somehow I felt the thing they are saying about being a complete woman.

He dominated me. Dahan dahan ay bumaba ang halik niya sa leeg ko. I moaned because of this. This is the first time someone actually kissed me there. He sucked me there and bit me. Oh gosh! Hindi naman ako mangmang! I know the thing called hickey! I know bukas meron ako non.

I moaned again when he touched my breasts. Napatakip pa ako sa bibig ko. What is happening to me?! I can't even stop him because I know that I trust him. I can feel myself getting wet down there!

"Dylan" napasigaw ako nung maglakad siya papasok sa kwarto. Ibinaba niya ako sa kama at hinalikan ang noo ko.

"I just lost my control out there. Doon nalang ako sa guest room matutulog. I am sorry.. I respect you, I shouldn't have done that." Kita ko ang sinseridad sa mata niya. Pero hinawakan ko siya sa kamay. Hinalikan ko siyang muli ng mabilis at ngumiti.

"I know you respect me. Thank you, pero dito kana matulog. Konti na ngalang ang oras natin tapos ganito pa? I trust you" sabi ko sakanya. Tumango naman siya at humiga sa tabi ko.

Inihiga niya ang sa dibdib niya at pinaglaruan ko ang kamay niya. This is the best feeling I felt for my whole twenty-one years of existence.

"I love you Dylan" sambit ko at marahan niya akong hinalikan sa ulo.

"I love you Jasmine" sabi niyo sakin at yinakap ko siya.

Ipinikit ko ang mata ko, naramdaman kong yinakap rin niya ako at inayos niya ang higa namin. Kinumutan din niya ako.

I slept in his arms and God knows how I prayed na sana ganito lang kami. Walang problema at masaya nalang.