Yasmine stond op en liep terug naar het feest. Ik bleef even zitten en liet het gesprek op me inwerken.

"Waar is Ryan?" hoorde ik Thijs toen zeggen en liep meteen naar het terras van mijn tuin.

"Lester is hier. Met Tirza," vertelde hij me en ik keek door het raam naar binnen in de woonkamer. Ik zag dat Lester langzaam naar binnenliep met het zusje van Daan.
Ik snelde naar binnen, gevolgd door Thijs.

"Wat doe je hier?" vroeg ik en probeerde Lester terug te leiden naar de gang.
"Het is niet gegaan zoals jullie denken," zei Tirza.

"What the f*ck!" hoorde ik achter me en Daan stapte op Lester af.
Thijs hield hem tegen, maar Daan stond dichtbij genoeg om Lester goed in de ogen aan te kijken.

"Tirza," zei hij toen hij zijn zusje zag. "Wat doe je met deze m*therf*cker," schold Daan boos.

"Daan, kalmeer even! Lester heeft niks fout gedaan. Ik vind hem leuk. Al een lange tijd en ik heb mezelf beloofd dat ik niks zou doen tot ik 18 was, maar ik heb het dus laatst tegen hem gezegd. Ik kon het niet meer voor me houden," vertelde Tirza.

Daan kon zijn oren niet geloven. Ik zag het aan zijn gezicht.

"Lester was degene die eerst zei dat het niet kon vanwege jullie bro-code of zo, maar ik ben geen slet, als je dat denkt, die meteen haar benen opengooit," ging Tirza verder en Daan zuchtte.

"Ik zou dat nooit over je denken," zei hij toen.

"Hij heeft zich ook niet opgedrongen aan mij. Ik wilde met hem dansen. Ik wist niet dat je dat zo erg vond," zei ze. "Wees alsjeblieft niet meer boos. Ik wil geen ruzie met je,".

"Jij en ik hadden ook geen ruzie," zei Daan.

"Willen jullie misschien even ergens zitten en rustig verder praten?" vroeg Thijs toen en Tirza knikte.

"Je kan de studeerkamer gebruiken, daar," zei ik en wees naar de deur achter de eettafel. Daan en Tirza liepen weg en ik keek Lester aan.

"Jezus man, wat een verhaal," merkte ik op.

"En dat is niet het enige verhaal," reageerde Thijs en wees naar Wessel die met Ruby op mijn bank aan het zoenen was. Die twee zaten aan elkaar vast geplakt en de vonken leken er vurig van af te spatten.
"Ik moet er zelfs een beetje aan wennen om hem zo te zien," grapte Lester en we moesten lachen.

"Is het weer oke?" vroeg Lester toen en ik keek Thijs aan.
"Tuurlijk broeder," zei hij en ik was het met Thijs eens.

Het was bijna 04:00 uur en er waren al wat mensen naar huis gegaan. Natalie, Linde en mijn vader waren nog vol energie en dit was de eerste keer dat ik mijn vader zo laat nog zag feesten.
Terwijl ik nog een biertje pakte en rondkeek in het huis zag ik dat Yasmine zich klaarmaakte om te gaan. Ze ging naar haar moeder en gaf haar een kus.

"Ik zie je straks thuis," zei ze toen.

"Ga je nu al?" vroeg haar moeder die het erg jammer vond dat haar dochter al naar huis ging.

"Ja, ik ben best moe," zei ze en bedankte mijn vader dat ze er mocht zijn.

"Hij is een goeie jongen hoor," merkte mijn vader op en ik voelde de ongemakkelijkheid. Waarom zei hij dat nou? Ook al kon ik het waarderen dat mijn vader zo goed over me sprak. Meer dan ik verdiende.

Yasmine ging ook naar Ruby om gedag te zeggen en wist ook dat die niet weg te slaan was van Wessel.

Yasmine liep naar de gang en ik zag mijn kans om gedag te zeggen.

"Hey," zei ik toen ze de gang in liep en bijna de voordeur opende.

"Geen zin meer?" vroeg ik met mijn aangeschoten hoofd.

Yasmine schudde haar hoofd. "Ik ben eigenlijk niet in een feeststemming, maar dat begrijp je denk ik wel," zei ze met een zwakke glimlach. Ze keek naar de grond en ik voelde me zo vervelend over onze situatie.
Ik had haar erg gekwetst en ik wist niet of ze me het echt kon vergeven.

"Ik ben in ieder geval een soort van blij dat je gaat nadenken," zei ik toen.

"Ja, nog even over dat," begon ze. "Ik heb al nagedacht,".

Wat? Nu al? Was ze zo snel? Wist ze dat ze bij me zou blijven? Dat ze toch voor mij zou kiezen? Zou ik een nieuwe kans krijgen?

"Ik denk niet dat het nog iets gaat worden. Ik merkte meteen dat ik mezelf opzadelde met iets waarvan ik het antwoord eigenlijk al wist. Het is klaar. Het is beter om elk ons eigen weg te gaan. We zijn buren, dus we zullen elkaar nog weleens zien," zei ze.

Ik was diep geraakt, maar dat wilde ik niet laten merken. Ik slikte even en knikte langzaam.

"Onze ouders zijn ook vrienden," zei ik toen en Yasmine knikte.

"Het is ook goed om even alleen te zijn. Te onderzoeken wat je wilt doen," zei ze.

"Ik begrijp het.. nou.. fijne avond dan maar," zei ik en ze opende de deur.

"Slaaplekker," zei ze en ik keek haar na totdat ze niet meer in mijn zicht was. Dit deed pijn. Veel pijn. Zachtjes deed ik de deur dicht en had meteen geen zin meer in dit feest.
Het was al bijna half 5 en er gingen steeds meer mensen naar huis.

Wessel en Ruby kwamen lachend de gang ingelopen en keken op toen ze mij zagen.

"Jullie hebben het heel gezellig zie ik," zei ik en klopte Wessel op zijn schouder.
"Goed gedaan man," lachte ik en Wessel grijnsde.

"Ik ga je helemaal uit elkaar trekken," riep Ruby dronken en pakte Wessels hand.

"Je hoort het, maat. Ik spreek je morgen," zei hij en Ruby nam hem mee naar haar huis.

In de woonkamer zag ik Lester, Tirza, Talisha en Daan met elkaar praten.
Het leek goed te gaan en daar was ik blij om.
Yasmine bleef door mijn hoofd spoken en ik ging de tuin in om die joint te roken die ik nog had.
Dat was het enige wat mijn hoofd nog kon leegmaken.

Terwijl ik stevig doorpofte spookten de gedachtes door me heen.
Anna en ik die in de woonkamer de kleren van elkaars lijf afscheurden en de bel die ging waar Yasmine stond die erg gekwetst was. Ik had nooit met Anna moeten gaan.

"Robert! Robert!" hoorde ik ineens iemand gillen en keek op.

"Bel 1-1-2! Nu! Iemand, bel de ambulance!" hoorde ik Natalie gillen en ik zag dat mijn vader op de grond was gevallen.
Linde checkte zijn hartslag door haar vingers in zijn nek te leggen.
Ik liet de joint op tafel liggen en raaste naar binnen.

"Pap! Pap!" riep ik en zakte bij hem neer.
Hij lag er levenloos bij.

"Amersfoort, ambulance," hoorde ik Thijs zeggen aan de telefoon.

"Pap! Alsjeblieft," riep ik paniekerig.

"Hij kreeg last van zijn borst en viel ineens neer," hoorde ik Thijs vertellen.
Alles flitste in mijn ogen voorbij.
Het voelde alsof ik in een tijdsframe opgesloten zat. Alles om me heen versnelde, maar ik stond stil. Ik bleef naar mijn vader kijken en voelde hoe ik werd weggepakt toen de hulpverleners binnenkwamen.

"Ryan, we moeten even aan de kant, zodat zij hun werk kunnen doen," hoorde ik Natalie in de verte zacht zeggen.

Ik hield mijn handen door mijn haar en mijn ogen begonnen te tranen toen ik de hulpverleners hem zag reanimeren.

"We hebben een hartslag. Wel te laag," hoorde ik en ik wist niet wat dat allemaal betekende.
Mijn vader was niet bij bewustzijn en de angst voor het ergste werd alleen maar groter.

"We nemen hem mee naar het ziekenhuis," zei één van de hulpverleners tegen mij.

Ze brachten mijn vader op een brancard naar de ambulance die voor de deur stond en Natalie vroeg of ik mee wilde rijden. Ik knikte langzaam en besefte nog steeds niet dat wat er gebeurde echt was.

"Kan je mee gaan?" vroeg ik toen ineens aan Natalie. Ik keek haar wanhopig aan.
"Natuurlijk," zei ze en we gingen samen de ambulance in die razendsnel naar het ziekenhuis reed.

De enige vraag die door mijn hoofd spookte was: zou het goedkomen met mijn vader?

Einde.

F*CKBOY is ten einde! Althans: deel 1 is ten einde. Bij genoeg stemmen en reacties op dit verhaal zal ik een deel 2 schrijven.

Ik heb erg genoten van het schrijven van dit verhaal. Ik ben aan alle karakters gehecht, zelfs Angela, de moeder van Ryan, die zeker nog een rol zal spelen in dit verhaal.
Ik hoop dat jullie als trouwe lezers ook erg genoten hebben om dit boek te lezen! Laat me ook weten wat je ervan vond! Jullie mening motiveert me!

F*CKBOY is het begin van mijn erotische collectie die ik ga uitbreiden met meer soortgelijke verhalen. Hoe meer smud, hoe beter.
Zijn jullie er klaar voor?