De dag behaalde zijn dieptepunt toen ik de kantine met mandarijnen bekogelde.

De dag was al helemaal top begonnen: Ik werd tien minuten voor het begin van de les wakker en moest me als een gek omkleden. Toen ik op school kwam was de les al een kwartier bezig. Dat betekende nablijven. Top. Toen ik mijn boeken in mijn kluisje wou doen bleek het dat ik mijn kruispasje vergeten was, en ik dus 10 kg moest meezeulen. 

Terwijl ik die 10 kg door de school zeulde, vervloekte ik mijn wekker. Hoe moeilijk kon het zijn op tijd af te gaan? Oké, misschien was ik degene geweest die hem op 8.30 had gezet, in plaats van 7.30, maar toch! 

Opeens werd ik keihard tegen mijn schouder geramd en gleed mijn 10 kg zware tas van mijn schouder op de grond en ontplofte op de grond. Mijn boeken lagen in een grote kring de gang over verspreid. 

Woedend keek ik de jongen aan die mijn leven verwoest had. Zwart, warrig haar, felblauwe ogen, ondraaglijke grijns. Ja hoor. De etterbak van de school. Jordan Watson. Hij grijnsde me spottend aan.

"Sorry." zei hij gemeen. Voor ik het wist gooide ik de half gepelde mandarijn die ik in mijn hand had met volle vaart tegen zijn gezicht aan. Jordan bewoog zijn hoofd heel lichtjes, zodat de mandarijn langs zijn hoofd suisde en tegen de muur ontplofte. Een grote oranje vlek tekende zich af tegen de witte muur. 

Jordan kreeg een woeste blik. "Dus jij wil gaan vechten?" Zei hij uitdagend. Hij pakte zijn half opgegeten appel en gooide hem mijn richting op. Hij had me geraakt, als ik niet ook zo goede reflexen zou hebben. Ik dook aan de kant en de appel schoot achter me door het glas van de vitrine waar al jaren de beeldjes van de kunstgroepen stonden. Die waren nu kapot. Het boeide me totaal niet. Ik greep in mijn tas en pakte er een flesje water uit. Ik haalde het dopje er af en liep dreigend op Jordan af. Hij vertrok geen spier. 

"Dat durf je toch niet, watje." 

Ik snoof triomferend terwijl ik de hele inhoud van mijn fles over zijn hoofd gooide. 

Jordan ademde verrast in en keek me met grote ogen aan. Het water liet zijn haar tegen zijn gezicht plakken. Zijn grijns was verdwenen. In plaats daarvan fonkelde er nu echt haat in zijn ogen. Hij greep in zijn tas en haalde er een fles cola uit. Hij draaide dramatisch aan de knop en geschrokken zette ik een stap achteruit. Jordan zette een stap naar voren en zo gingen we verder tot ik met mijn rug tegen de muur stond. Jordan bracht zijn gezicht zo dicht bij het mijne dat onze neuzen elkaar bijna raakten. Hij hield de fles boven mijn hoofd en ik kneep mijn ogen samen. 

Maar er kwam geen cola over mijn hoofd heen. Ik voelde hoe Jordan van me weg stapte en hoopte dat er een docent kwam die gezien had hoe hij mij bedreigd had. Tot mijn teleurstelling was dat niet het geval. Jordan stond met zijn fles cola over mijn boeken heen te gieten.

"LUL!" Gilde ik en ik stormde op hem af. Ik duwde hem zo hard dat hij op de grond viel en schopte hem in de zij. Hij pakte mijn voet en ook ik belandde op de grond. Ik hoorde hoe de bel ging en vloekte zacht. Ik ging zitten en probeerde hopeloos mijn boeken te redden.

Woedend draaide ik me om naar Jordan. "Weet je hoeveel dit gaat kosten!"

"Weet je hoeveel dít gaat kosten!" Antwoordde hij terwijl hij zijn shirt omhoog hield. 

"Dat is water! Dit is verdomme Cola!" Ik voelde tranen prikken achter mijn ogen. Mijn ouders gingen me vermoorden als ze hier achter kwamen. Ik knipperde snel om de tranen te verdrijven, en begon mijn boeken in te zamelen. 

"Zal ik helpen?" Zei Jordan met een lief stemmetje voordat hij een tweede fles cola over mijn hoofd goot. Waar had hij al die flessen voor nodig?!

"Fuck you!" Gilde ik en sprong op. Woedend schopte ik met mijn knie in zijn pijnlijke plekje. Hij kreunde en liet zich op de grond vallen. 

"Dat heb je verdiend!" Zei ik terwijl ik mijn natte haar uit mijn gezicht veegde. Ik begon mijn boeken weer bij elkaar te rapen. Een paar waren nog wel te redden, maar de meeste waren hopeloos verwoest. Ik haatte hem. Ik ging hem vermoorden. Ooit zou er in de krant staan 'Jordan Watson slachtoffer van wanhopige moord.' Zonder dat wanhopige dan. Hij zou wanhopig zijn. Niet ik.

Ik bekeek mijn boeken nadenkend. Nu ze toch al kapot waren, kon ik ze beter nog voor iets anders gebruiken...

Ik legde alle boeken op een stapel en liep op de nog steeds op de grond liggende Jordan toe. Ik hield mijn boeken hoog boven zijn hoofd en glimlachte lief. Die geliefde neus van hem zou zó lelijk worden!

"Wat is dit?!" Door de schrik lieten ik mijn boeken vallen. Het was precies de bedoeling geweest, maar nu leek het op een ongeluk. Eigenlijk wel goed, dacht ik toen ik me naar de conrector omdraaide. Meneer Feter fonkelde me woedend aan. Ik hoorde Jordan naast me kreunen, maar ik gaf hem geen aandacht. Ik keek beschaamd om me heen. De vitrines waren versplintert, op de muur waren vlekken, en op de grond lag een bad van cola verspreid. Jordan en ik waren doorweekt.

"Oeps." Mompelde ik zacht.

------------------------------------------------

JA ik weet dat ik aan SURVIVE moet verder schrijven, maar ik wil ZO graag een keer een cliché lovestory schrijven en ik heb er ZO veel meer zin in dan in SURVIVE. Solly :(

What do you think? Sorry voor het schelden, maar het wordt onmogelijk om het zonder te schrijven.

xx - Fauna

O ja, het liedje is wel toepasselijk bij dit verhaal ;)