Amir, sana diye başlayan mektuplar yazmayalı epeyi oluyor. Bir okulda öğretmenlik yapıyorum ve işimi severek yapmak konusunda gayretliyim. Kendimle ilgili olumlu şeyleri söylemek konusunda artık çok daha iyiyim, hayır kendimi övmüyorum.

Nişanlandığım, evlenmeme ramak kalan kişiden sonra kimseyle görüşmedim, evlenmek üzere bir adım hiç atamadım Amir. Böyle olması gerekliymiş, diye düşünüyorum.

Bu arada, sınıfta Hale diye bir kız var Amir. Hayır, senin soyadını taşımıyor, bu filmde kaderler beklenmedik şekilde çakışmıyor. Kaderlerimiz bizim, bir yerde çakışmıştı, o zamanlar 19uzumuzda ve hiç kimseyi sevmemiştik. Birden karşılaştık ve birbirimizi de birden sevmiş bulunduk. Ondan sonra geçen dört sene iki insanın birbirini ne kadar iyi tanıyabileceğini gösterebilecek bir süreydi. O dört yıldan sonra kaderlerimiz ayrıldı ve bir daha kesişmedi Amir.

Otuz üç yaşımda, kalbim avuçlarımın arasında bir kapıyı yumruklama isteğinden epeyi yoksun, annesine, babasına ve ağabeyine yetmeye çalışan biriyim ben Amir. Evet, kişiliğim birine yetmek konusunda pek müsait bir alana sahip değildi, ama ben o alanda bir şantiye açtım ve yepyeni bir bina inşa ettim, üstelik mimarı, mühendisi ve işçisi de bendim.

Artık bir arayışta olmamakla birlikte, aramış olmanın eşsiz lezzetinden tatmış bulunduğumu da biliyorum, Amir.