Okula gitmeyi sevmediğimi bildiğin halde beni her gün aynı saatte erkenden kalkıp okula gitmem için arardın Amir. O telefonu sırf ekranda senin adın yazıyor diye açacağımı bilirdin. Ankara sokaklarındaki en bıkkın görünen az neşeli insan benim sanardım, sen yanımda yürürken. Oysa sadece bıkkın görünürdüm. Neşemi çok az gösterirdim çünkü uçup gideceğine inanırdım.

Amir, artık o okulun yıkılmasını istemiyorum, sabahları çok erken uyanıyorum. Seninle yan yana yürüdüğümüz yollardan da nefret etmiyorum artık. Senin ardından çok kere, beni bırakıp gidişine küfürler savurmuştum, hatırlıyorsun. Ben küfretmekten nefret ediyorum artık Amir.