"anak, ingat ka ha?" sinabi ko sa cellphone ko. "Opo nay' Ingat!" sabi ng anak ko at binaba ang kaniyang cellphone.ngumiti ako at binaba rin ang cellphone ko. Naku sana magingat siya sa kanyang bagong trabaho.Umupo ako sa aking upuan na malapit sa aking telebisyon. Nanood ako ng news, Mayroon daw nadisgrasya sa kalsada dahil sa mga terorista.Umiyak ako dahil yun' ang bus ng sinasakyan ng anak ko. Tumakbo ako at Tinawagan ko ang mahal ko at sinabi ko ang news.

Umiyak rin siya at niyakap ako habang kaming dalawa ay umiiyak sa aming kama. Sa susonod na linggo, bumisita kami sa sementeryo kung saan ng ang anak ko. Nakabihis ng itim, luha dumudulas sa aming pisngi. Tinignan namin ang burol. Hindi nakita ang katawan kaya't ginawa naming headstone na lang para sa kanya.

Iyak ng iyak kami. Wala na siya, hindi na namin makikita ang kanyang mukha nagnumungiti.Umuwi kami ng asawa ko sa aming bahay. Humiga ako sa aking kama at tinignan ang larawan ng anak ko sa aming pamilya.Tinignan ko ng mabuti at nakita ko may hawak siyang baril kapareho ng kasama niya. "Bakit may hawak siyang baril?" inisip ko bago binalik ko ang larawan sa aking desk. Sa susunod na araw nanood ako ng news at nakita ko ang anak ko inaaresto ng mga pulisya. nakalaygay sa news na pineke ang kanyang pagkamatay at  siya ang nagplano ng pagkapatay sa mga tao sa bus.Tinanong ng news reporter kung bakit niya ginawa ito, ngumiti siya at sinabi. " umingat kase ako"