A/N: Have patience with me guys :) Busy lang talaga. Harthart <3

CHAPTER 20

CHIANTI'S POV

"Nakikinig ka ba sa sinasabi ko o tinutulugan mo na ko?"

Napakurap ako sa malalim na pag-iisip at nag-angat ako ng tingin kay Gaige na nakatunghay sa akin. Hawak pa rin niya ang isa kong kamay para alalayan iyon sa paghawak sa decanter ng kape kung saan nilalaman niyon ang kakabrewed lang na kape.

"Ha?"

Naiiling na kinuha niya sa akin ang decanter at ipinatong iyon sa counter. Itinuro niya ang tasa ng kape sa harapan namin. "Hindi na heart ang ginagawa natin."

Ipinilig ko ang ulo ko para gisingin ang sarili ko at tinignan ko ang tasa. Napangiwi ako ng makita kong wala ngang nabuo roon. Kung bakit naman kasi tuturuan lang ako s apag gawa ng latte art ay kinakailangan pa na sobrang lapit niya sa akin. I can't even think straight when he's at the opposite side of the room. Ano pa kaya na halos wala ng distansiya sa pagitan namin?

"Gusto mo bang mag swimming na lang tayo?"

Sinimangutan ko ang lalaki. "Kulang lang ako sa tulog. Ako pa? Kayang kaya ko 'to. I'm an artist you know?" nakapameywang na hinarap ko siya. "And the heart is not visible, Mr. Hendrix. Makikita mo lang ito kapag binuksan mo ang dibdib ng isang tao. That is art. You need to think about the deeper meaning-"

Naputol ang sasabihin ko ng bigla na lang niyang pisilin ang ilong ko. Akmang aalma na sana ako ng yumuko siya at binigyan ng magaang halik ang ilong ko na pinanggigilan niya at paniguradong namumula na.

"Magkalinawan nga tayo, Mr. Hendrix. Hindi tayo friends okay? 'Wag ka ngang masyadong FC. You know? Feeling close."

"Hindi naman talaga tayo magkaibigan. Friends wouldn't do this." he said and put a hand on the lower part of my back and pulled me close. "Or do this." he whispered and lean down, his lips almost an inch away from mine.

And as always, I was spellbound. There's no use on denying it. Alam ko na maraming nagbago sa sandaling nakilala ko siya. Mga bagay na gusto kong pigilan pero wala akong magawa. I want to run away from it at the same that I don't want to.

Bawat segundo na nakakasama ko siya nakikita ko kung sino ang totoong Gaige Hendrix. Na hindi lang siya ang Gaige Hendrix na kayang makuha ang kahit na anong bagay...ang kahit na sino sa isang pitik lang ng mga daliri niya. That he works hard for everything that he has. That he takes care of everything he owns.

Hindi na nakakapagtaka kung bakit mataas ang respeto ng mga tauhan niya sa kaniya. Dahil sa kabila ng yaman niya ay makikita sa kaniya ang pagiging simpleng tao. That he's not so hard to reach and if he really is...he will go down to the pedestal to be with you.

"So...wanna try again?"

Sunod-sunod na napakurap ako ng imbis na ang inaasahan ko ay lumayo siya sa akin at muling kinuha ang decanter. May maliit na ngiti sa mga labi niya na tila may kung anong sekreto siyang itinatago sa akin.

"Ha-ha." sarkastiko kong sabi. "Pwedeng mag request?"

Kumikinang sa kapilyuhan ang mga mata na nagtaas siya ng kilay. "What is it?"

"Pwedeng doon ka sa kabila? I need my space."

Nangingiting sinaluduhan niya ako at pumunta siya sa kabilang panig ng center island. Hinila niya ang isang tasa ng kape kung saan perpekto niyang nagawa kanina ang isang triple heart.

Kumuha ako ng panibagong tasa at nagsimula ako ulit. "Bakit ba marunong ka nito? Hindi ba dapat nakaupo ka lang sa trono mo at nagbibilang ng salapi?"

"I love learning new things. Isa pa maganda na din na alam ko ang trabaho ng mga tao ko. Sa paraang iyon mas nakikilala ko sila."

"Nasubukan mo na ring mag-ani ng kape?"

"Yes."

Nag-angat ako ng tingin sa kaniya saglit bago ko ibinalik sa ginagawa ko ang atensyon ko. "Magsasaka ka nga ng kape no? Buti hindi ka naging nerbyoso. With all that caffeine?"

"Having a business about coffee doesn't mean I drink gallons of it a day."

Nagkibit-balikat ako dahilan para muling pumalpak na naman ang ginagawa ko. Goodness! Kahit sa pagpinta hindi ganito kasensitive ang canvas ko. "Duane!"

Ilang sandali lang ay pumasok sa kusina ang personal assistant ni Gaige. Nakangiting hinarap ko ang lalaki at iniangat ko ang tasa ngunit bago pa ako makapagsalita ay naunahan na niya ako.

"I'm sorry Mrs. Hendrix but I already have three cups of your erm...art. Baka hindi na ho ako makatulog niyan mamayang gabi."

Napapabuntong-hininga na ibinaba ko ang tasa ng kape. Ayoko na talaga. Wala akong talent maging barista. I would never look down on those fancy latte art again. Hindi biro ang ginagawa nila para lang makalikha ng isang masterpiece na tiyan lang naman ng mga taong hayok sa kape ang makikinabang.

"Oh, look at that." Napatingin ako kay Gaige ng kunin niya ang bagong tasa ko ng kape at ipinakita niya kay Duane ang laman niyon na animo may deform shape na nakadisenyo. "Isn't that a heart Duane?"

"P-Po?"

"A heart is not visible. You can only see it if you cut open a person's chest." Gaige said to the bewildered man who's still looking at the coffee cup and looking for a heart.

"Err...yes, sir." the assistant answered and smiled. "Maiwan ko na ho muna kayo."

Pigil ang ngiti na humalukipkip ako ng humarap sa akin si Gaige. Tinaasan ko siya ng kilay habang hinihintay ang sasabihin niya ngunit tahimik na dinala lang niya sa tapat ng mga labi niya ang tasa at pagkatapos ay sumimsim roon.

Sa pagsasama namin ni Gaige dito sa Palawan, pakiramdam ko ay iba't-ibang bersyon niya ang nakilala ko. Gaige na seryoso, over protective, mahilig mang-akit, clueless, makulit, a doting husband and playful.

Minsan pakiramdam ko ilang taon na kaming magkakilala dahil tila automatiko ang mga kilos niya sa kilos ko. Na kahit hindi ako magsalita ay nahuhulaan niya agad kung ano ang kailangan ko. Alam niya kapag hindi na ako komportable. He knows when to stop and move away from me.

Oo wala siyang inaaksayang panahon at hindi niya itinatago ang gusto niya. He can be too forward at time but I know...I know that he will never force me to do something I'm not comfortable with.

"You're miles away again."

Tumikhim ako at nag-iwas ng tingin. "Iniisip ko lang kung paano ko iiempake ang mga gamit ko. Doble na ata ang mga iyon dahil sa mga pinagbibili natin sa bayan."

Two days ago sumama kami kay Duane sa pagpunta sa bayan. Parehas kasi na naubusan na kami ng gagawin pareho. Ilang oras din kaming tumagal roon dahil nawili kami sa pagbili ng kung ano-anong pasalubong.

"I guess you really want to go home."

Nagkibit-balikat ako. "I miss my cat."

Tumingin ako sa kaniya at nagtama ang mga mata namin. If I'm being honest I know that we both don't want to go home. Being here...it feels like we're in our own personal bubble. It feels like a dream...like it's not even real. At pagbalik namin sa kabila ng magkakasama pa rin kami dahil sa kontrata ay mas magiging busy na kai sa kaniya-kaniya naming buhay.

"Hey."

"Ano?" tanong ko.

"May utang ka pang babayaran sa akin."

NAGTATAGIS ang mga bagang na pinagpatuloy ko ang ginagawa ko kahit na ang gusto ko sa mga oras na ito ay tumakbo papunta sa dagat at magbabad roon. O kaya mas mabuti papasok na lang ako sa loob ng refrigerator.

"Are you feeling okay, painter?"

Binigyan ko ng matalim na tingin si Gaige at hindi ako sumagot. Pinagpatuloy ko ang pagpinta sa canvas na tila nag-aapoy na sa nagbabagang tingin na ipinupukol ko roon.

Nangangalahati pa lang ako sa ginagawa ngunit unti-unti ng nabubuo roon ang imahe ni Gaige kung saan nakaupo siya sa kama at nakasandal sa headboard habang ang tanging nakatakip lang sa ibabang parte ng katawan niya ay manipis na puting kumot.

The look in his eyes alone can set the room on fire but his body...it's the fuel that can burn the whole house. I can see every hard edge and bulge of his body. And when I say 'every'...it means everything.

Sa kabila ng nakatakip 'roon' na kumot ay hindi maikukubli niyon ang bagay na dapat ay hindi makita. I've seen many naked bodies, I touched a lot of them...but I never encounter something as... Oh heavens, bakit naman masyadong gifted ang taong 'to? Hindi ata fair sa ibang lalaki sa mundo na nasa kaniya na lahat. He can even lift me up with that...

"Is this part so hard?"

Mabuti na lang ay napigilan ko ang paggalaw ng kamay ko ng marinig ko ang pagsalita niya. Tila isa akong bata na takot makastigo ng nakakatanda. "W-What?"

"This part." he repeated, gesturing at the lower part of his body. "Mahirap bang ipinta?"

"N-Not really. The rumple of the sheet is a little hard to put on the canvas but it's fine."

"Pwede ko namang alisin-"

"Wag!" sigaw ko ng umakto siyang hihilahin paalis ang kumot na tanging nakatakip sa kaniya.

Naramdaman ko ang pag-iinit ng mga pisngi ko nang mahinang tumawa si Gaige sa naging reaksyon ko. He casually leaned back on the headboard. "Kidding."

Pinaningkitan ko siya ng mga mata. "Kapag hindi ka tumigil sa pagkilos, gagawin kong katawan ni spongebob ang katawan mo dito sa painting."

He chuckled at a response. Napabuntong-hininga na lang ako at nagpatuloy muli. Sa dami ng mga painting na natapos ko ang isang ito lang ang pinakamahirap na ginawa ko. Pakiramdam ko ay ano mang sandali ay mag co-combust na lang ako bigla at magiging abo.

I've seen bodies much more toned than Gaige's but there's something about him that cannot match up to them. Looking at Gaige ang tangi ko lang nakikita ay ang sarili ko sa mga bisig niya. Iyon ang mga isipin na pumapasok sa utak ko mula pa kanina. I can't stop my mind from traveling to those thoughts. Kaya imbis na mabilis akong makapinta ay bumabagal pa ako dahil bigla bigla na lang akong nawawala sa sarili ko.

I never been interested with a man's body. Para sa akin ay wala namang kakaiba sa katawan ng isang lalaki. They're just an object for a man to show off and it's just an object that is vulnerable at a woman's touch.

But looking at Gaige, I just want to run my fingers with his body. I want to trace my fingertips on his biceps, his chest, his abdomen...to feel his hard middle. I want to be in his arms, to feel how strong his arms can be when he wrapped those in my body. I want to feel his firm legs when I-

Nabitawan ko ang brush na hawak ko at napatayo ako. Lumikha ng tunog ang palette ko ng bumagsak iyon sa sahig kasama ng mga pintura na nakapatong sa isang maliit na lamesa ng matabig ko iyon.

"Chianti?"

Nakita kong nag-aalang akmang tatayo na si Gaige pero iniangat ko ang isa kong kamay. "Please. Stay there."

Huminto siya sa pagkilos. Ipinikit ko ang mga mata ko at malalim akong huminga. This kind of feeling...this desire, it's overwhelming. Hindi ako tanga para hindi maintindihan ang mga nararamdaman ko. Pero ano ba ang dapat kong gawin? Patuloy na kumapit sa kontrol na unti-unti ng numinipis...o bumitaw at hayaan ang tadhana ang magdesisyon para sa akin?

"Let go, Chianti. I won't let you get hurt."

And with just those words...I stopped hanging from the edge and let go. Hindi ko na alam kung sino ang unang kumilos. Basta natagpuan ko na lang ang sarili ko na nakalapat ang likod sa kama habang si Gaige ay nakakubabaw sa akin.

The sheet is still covering him but I can feel it. I can feel his hard body pinning me down. I can feel the heat warming me...and my heart that was been locked down at the depth of a dark cold place for a long time.

"If you tell me to stop, I will."

Bahagya akong ngumiti. "Hindi ako virgin, Gaige. I'm not fragile."

"No, you're not. You're not fragile but you are precious to me."

A tear escaped my eyes and rolled at the side of my face at the same time I felt his lips touched mine. Ipinalibot ko sa balikat niya ang mga kamay ko at sinagot ko ang kaniyang halik. Hinayaang kong lukubin ako ng nararamdaman ko. Hinayaan kong tangayin ako sa init ng mga halik niya.

Hindi ko alam kung anong mangyayari sa amin pagkatapos nito. Pero...pero ayoko ng kumapit pa.

Our kiss went from slow to frantic, our hands touching each other...searching. His kisses were hard but it didn't hurt. I need it...I need it like I need air to breathe.

I was always robotic...calculated. But with him it's different. Para bang bawat galaw namin ay bagong tuklas, naiiba.

It didn't took awhile when I was finally free from clothes. And it certainly didn't took long when I finally felt him skin to skin. His movement was intense but gentle at the same time. Tila may koneksyon na nagbibigkis sa amin para ibigay ang pangangailangan ng isa't-isa na hindi nagiging sobra..at hindi nagiging kulang.

I arched my back with my eyes closed when I felt his fingers rolling the tip of my peak while his lips were busy giving kisses to the sensitive part of my neck. His body moved as if he's consuming me...possessing me yet giving me the choice to give back...to answer him.

My eyes snapped open when I felt his tongue lashing on one sensitive peak. Automatikong gumalaw ang kamay ko at dumapo iyon sa likod ng ulo niya. Hindi para palayuin siya...ngunit para mas palapitin na tila hindi pa sapat ang distansiya namin sa isa't-isa.

"G-Gaige..."

He wasn't done. Not in the slightest. Walang pag aatubli na naramdaman ko ang paggapang ng isa pa niyang kamay pababa sa aking sentro. His fingers spread me, giving me a feather light touch...rubbing me.

He didn't stopped raining tiny kisses on my body. At bawat daanan ng halik niya, pakiramdam ko ay nabubura niyon ang dungis na akala ko noon ay hindi na maaalis sa buong pagkatao ko. With just his kisses I begin to understand. That I deserve more.

That I deserve to feel this.

Naramdaman ko ang pagkilos niya. Ang mga kamay niya ay nakatukod sa magkabilang gilid ng ulo ko habang ang mga mata niya na nangungusap at puno ng nagbabagang paghahangad ay nakatuon sa akin.

Umangat ang kamay ko at hinaplos ko iyon sa pisngi niya. "I'm okay."

Pumikit siya at hinayaan ako sa paghaplos sa kaniya. Umangat ang kamay ko at pinagapang ko iyon sa buhok niya. My hands tangling with his hair...playing with the softness of it.

"We should probably used Rous' gift." I whispered.

"I got tested. And I never had anyone when I met you." he said, opening his eyes.

Bahagya akong ngumiti. "It's not for you. My work-"

"I trust you."

"Gaige...."

Hindi na niya ako pinatapos sa sasabihin ko. Hinila niya ang kumot na tumatakip sa kaniya dahilan para bumungad sa akin ang kaniyang pagkalalaki. I gasped in surprise while looking at it. It was magnificent. There are no words to describe it just...absolute perfection.

He took my hand and guided it towards his manhood. I wrapped my hand around it but it's impossible. He was just so...so huge. Nag-angat ako ng tingin at muling nagtama ang mga mata namin.

I slowly guided his manhood inside me, never breaking the connection in our eyes. I felt his hardness enter my body. Marahan ang kaniyang pagkilos na animo natatakot siyang masaktan ako. He was so gentle...so loving.

I hear a soft groan escaped his lips when everything of him was finally inside me. I never been so full like I am now. I am never been stretch as he's doing to me now. "Gaige...please..."

He begin to thrust inside me, slow...steady. Bumaba ang mga labi niya sa akin at kaagad kong sinagot ang kaniyang halik. His tongue entered my mouth, mine clashing with his as his manhood impale me...pound in me.

My hand flail around me, searching for something to hold on to as surge of electricity run on my body. But I stopped myself and let go. I don't need to hold on to anymore...except to him.

My hands raked his back as my body vault from the bed, moving with him, racing to reach the same thing his looking for.

"Perfect..so perfect..." he whispered in my ear.

Heat burst from where our bodies connect shooting straight to my spine and sending the warmth on my every nerves. His movement became frantic...more intense as he drove inside me. And in the next moment it feels like there's a huge explosion surrounding us, enveloping us.

Naramdaman ko ang pagdagan ng kaniyang katawan sa akin. His face buried at the side of my neck. I can hear my heavy breath tune in with his. Ilang sandali lang ay nag-angat siya ng tingin. His eyes still blazing with emotions as he look at me.

"Thank you, Gaige." I whispered.

For a moment he didn't answer. He just keep looking at me as if memorizing the every angle of my face. Then at the next moment he was kissing me again.

I needed no response. I waited for none.

Because it was already answered.

_____End of Chapter 20.