Prompt: Σας ζητάμε να αξιοποιήσετε τη φαντασία σας στο έπακρο και, χρησιμοποιώντας τις δυνατότητες του δικού σας μυθικού πλάσματος ή Θεού, να μας δώσετε μια εξήγηση ενός φυσικού φαινομένου. 

Λέξεις: 1048

-

   Ο δυνατός βρόντος του κεραυνού σείει το χωριό από τα θεμέλια. Γύρω από τα χαμηλά σπίτια, τα κλαδιά των δέντρων κοπανιούνται με το αιφνίδιο μπουρίνι και μια γυναίκα τραβάει πάνω της τον γιο της καθώς τρέχουν μέχρι το σπίτι. Τον σπρώχνει πρώτο μέσα φωνάζοντάς του να βιαστεί να κλείσει τα παράθυρα και ύστερα, παλεύοντας με τον αέρα, καταφέρνει να κλειδαμπαρώσει την πόρτα πίσω της. Όλα αυτά τα παρατηρεί ο Νιριόν, όρθιος όπως είναι μέσα στην ασημένια του άμαξα, με το ακόντιο στο χέρι. Αυτά και όλα τα υπόλοιπα: το παχύ μαύρο σύννεφο που έχει σηκωθεί στην άλλη άκρη του ορίζοντα, λυγίζοντας ολόκληρο το δάσος με τη μανία του.

   Ο Ντέας έρχεται, σκέφτεται και σφίγγει τα δάχτυλά του γύρω από το ξύλο. Όσο πλησιάζει τόσο καλύτερα μπορεί να τον παρατηρήσει. Μέσα από το σώμα του, πυκνό και μαύρο, ξεπροβάλλουν τα τεράστια σαγόνια και από αυτά, το ανοιχτό του στόμα, μια αστραπή πετάγεται και σκάει στο έδαφος, τυλίγοντας ένα δέντρο στη φωτιά. Ύστερα ακολουθεί το ρουθούνισμά του, ο βρόντος, και ο Νιριόν για μια στιγμή φοβάται πως θα χάσει την ισορροπία του και θα πέσει από την άμαξα, κατευθείαν στο κενό. Αλλά δεν πέφτει. Τραβάει τα χαλινάρια του και τα άλογα χλιμιντρίζουν. Τον έχει πολεμήσει τόσες φορές· ο κεραυνός του δεν τον φοβίζει πλέον.

   Για μια στιγμή σηκώνει το κεφάλι, κοιτάει προς τον χρυσό δίσκο του Ηλίου και παίρνει μια βαθιά ανάσα. Δεν θα την απογοητεύσει. Όχι, δεν μπορεί. Αποφασισμένος χτυπάει τα χαλινάρια και τα άλογα ξεχύνονται στον ουρανό, καλπάζοντας αντίθετα απ'τον αέρα.

   Ο Νιριόν ήταν μαζί της όταν έφτιαχνε τον κόσμο.

   Στεκόταν στο πλάι της και κρατούσε το καλάθι με τα αγαθά που μοίρασε στους ανθρώπους: το δέρμα της που έγινε το χώμα, οι τούφες των μαλλιών της που έγιναν τα δέντρα, το κομμάτι από το πλευρό της με το οποίο έπλασε τα ζώα. Και στο τέλος, κοιτώντας τον ουρανό, το άπλετο αδιαπέραστο γαλάζιο του, είχε βγάλει τις πολύχρωμες πέτρες από τη ζώνη της. Οι μικρές πέτρες θα γίνονταν τα αστέρια, η λευκή πέτρα το φεγγάρι και η πιο μεγάλη, αστραφτερή και όμορφη, χρυσή πέτρα θα γινόταν ο ήλιος.

«Μα», της είχε πει ο Νιριόν. «Αυτή είναι η πιο πολύτιμη πέτρα που έχεις».

   Και η Εφίρα είχε κουνήσει το κεφάλι της: «Ναι, και τους την δίνω».

   Κανένας από τους δύο δεν είχε παρατηρήσει τα δυο μάτια που τους παρακολουθούσαν τότε. Κρυμμένος στις σκιές, ο Ντέας, παρακολουθούσε την αδερφή του να δίνει και να δίνει στους ανθρώπους: να δίνει το σώμα της, να δίνει τη ψυχή της, να δίνει τα υπάρχοντά της, να δίνει τα πάντα. Και αυτός ο τρόπος που άπλωνε τα χέρια της προς τους ανθρώπους, έκανε μέσα του να δημιουργηθεί μια τόσο τεράστια, απίστευτη ζήλια. Όταν η Εφίρα έβγαλε και την χρυσή πέτρα από τη ζώνη της, δεν μπόρεσε άλλο, πήδηξε από την κρυψώνα του, με το σώμα του να αστράφτει και να βροντάει, και έτρεξε προς το μέρος της, προσπαθώντας να πιάσει τον Ήλιο, να τον κατεβάσει από τον ουρανό.

   Ίσα που πρόλαβε να τον παρατηρήσει η Εφίρα και πανικόβλητη, άρπαξε το ακόντιο της, το έριξε προς το μέρος του, με τέτοια απίστευτη δύναμη που ξέσκισε ένα κομμάτι από τα σωθικά του και αίμα, ρευστό και γαλάζιο, έπεσε παντού στη γη. Τρεις φορές έγινε αυτό μέχρι ο Ντέας να παραδεχτεί ήττα και να τρέξει να γλιτώσει. Τρεις φορές έσταξε αίμα από την κοιλιά του, μέχρι που οι θάλασσες γέμισαν με αυτό, το ίδιο και οι λίμνες. Τα φυτά σήκωσαν τα φύλλα τους και άπλωσαν τις ρίζες του βαθιά για να το μαζέψουν. Τα ζώα έτρεξαν στις λακκούβες και στα ποτάμια για να το ρουφήξουν. Και οι άνθρωποι σήκωσαν τα κεφάλια τους, άνοιξαν τα χέρια και ήπιαν όσο περισσότερο μπορούσαν: Ήταν το μαγικό αίμα του θεού του θανάτου, του θεού που μόνο ήξερε να παίρνει, όχι να χαρίζει.

   Η μάχη, όμως, ξεθέωσε την Εφίρα που δεν μπορούσε άλλο να σταθεί στον ουρανό, να προσέχει την πολύτιμη πέτρα του Ήλιου της. Έτσι, στράφηκε σε εκείνον.

«Νιριόν», του είπε. «Είσαι ο πιο πιστός μου υπηρέτης. Σου δίνω αυτό το ακόντιό μου και το ασημένιο μου άρμα και θα γίνεις εσύ ο φρουρός του Ήλιου μου, του πιο πολύτιμου αγαθού που έδωσα στους ανθρώπους».

   Έτσι και τώρα, όπως έχει κάνει τόσες φορές στο παρελθόν, ο Νιριόν κατευθύνει το άρμα του γοργά προς το μέρος του Ντέα. Από εκείνη τη μέρα – την πρώτη μέρα – ο θεός του θανάτου προσπαθεί συχνά να κλέψει τον Ήλιο από τον ουρανό και κάθε φορά που επιτίθεται βρίσκει τον Νιριόν φρουρό, με το ακόντιο στο χέρι, έτοιμο να τον αποκρούσει. Έτσι και τώρα του επιτίθεται ο φρουρός, φωνάζοντας δυνατά:

«Ντέα, δεν μπορείς να πλησιάσεις!»

   Ο θεός τον αγνοεί. Βρυχάται προς το μέρος του και ρίχνει έναν κεραυνό που παραλίγο να ρίξει τον Νιριόν από το άρμα του. Αλλά ο φρουρός καταφέρνει να τον αποφύγει και, βάζοντας όλη του τη δύναμη για να μην το παρασύρει ο αέρας, πετάει το ακόντιο του στον θεό έτσι ώστε αυτό να καρφωθεί στην τεράστια, φτιαγμένη από μαύρα σύννεφα κοιλιά του.

   Ο Ντέας βρυχάται ξανά και όταν ο Νιριόν τραβάει το ακόντιο. Ένας πίδακας νερού ξεπηδάει από μέσα του, καταβρέχοντας ολόκληρη τη γη. Πολεμάνε για πολλή ώρα έτσι, μέχρι που το έδαφος έχει ποτιστεί από το αίμα του και ύστερα ο Ντέας βρυχάται για μια τελευταία φορά και του γυρνάει την πλάτη, πετώντας ηττημένος για να χαθεί στον ορίζοντα. Ο Νιριόν φυσάει μαλακά μέχρι να απομακρύνει και τα τελευταία σύννεφα που άφησε πίσω του και ύστερα, ικανοποιημένος, επιστρέφει στη θέση του, φρουρός μπροστά στον Ήλιο.

   Βάζει το χέρι μέσα στο πουγκί που κρέμεται από τη μέση του και βγάζει μια χρωματιστή σκόνη την οποία πετάει με δύναμη στον αέρα: ένα τόξο δημιουργείται, ξεκινώντας από τα δάχτυλα του μέχρι το βάθος του ορίζοντα, γεμίζοντας όλο τον ουρανό με χρώματα. Είναι ένα μήνυμα αυτό, μια ειδοποίηση για την Εφίρα, ώστε να ξέρει πως ο Ντέας νικήθηκε για μια ακόμη φορά. Από κάτω του, στο έδαφος, οι άνθρωποι έχουν αρχίσει να βγαίνουν από τα σπίτια τους, να μαζεύουν το μαγικό υγρό που άφησε πίσω του ο θεός του θανάτου. Και μερικοί, ανάμεσα τους, να, έτσι σηκώνουν το κεφάλι προς τον ουρανό, χαζεύοντας το ουράνιο τόξο.

   Ο Νιριόν χαμογελάει. Σφίγγει τα δάχτυλα του γύρω από το ακόντιο. Ο Ντέας θα επιστρέψει, ξέρει, αλλά το μόνο που έχει να κάνει είναι να τον νικήσει ξανά.