Unutursan iyileşirsin. demişti. F. Nietzsche

Hiçliğin, ve boşluğun,  ve her şeyin yaşandığı mümkün olduğu bir   gezegende hayat  hikayemiz devam ediyor.

İşte buyurun.

Mesafeler çok  da önemli  değildir, gönüller  bir  olsun diye  düşündüm,içimden. Bugün tüm  gün Alex, bize  hayatta kalmak için temel bilgileri öğretmişti.Düşmanlarımız yakında ortaya çıkacaklardı. Başarılı olmak zorundaydık. Aksi taktirde huzura  varamadan ölüp, giderdik. Bazı güçler kazanmıştık. Bunu iyi kullanmamız gerekiyordu. Artık ışınlanabiliyor, bazı cisimleri,  bedenimizden  ışıklar saçarak hareket ettirebiliyor,  uçabiliyor, tırmanabiliyorduk. Biz uzaylılar çok  mutluyduk.

Şimdilik mutluyuz dostlar  ancak  unutmayın  ki, bu uzun sürmeyebilir. Düşmanlarımız yakında harekete geçecekler dedi Alex.

"Onları yenmeliyiz dedi  Aslı.

"Aksini aklına bile getirme dedi" Yılan.

Gözlerimi Alex'e,  diktim  ve "Niçin her  zaman bu denli olumsuz olmak zorundasın? yani bizi  çalıştırırken hiç  de  öyle  değilsin".

"Bak Merve, ben hayal kurmayı  severim,  ama, gerçeklerden  de kaçamam. Düşmanlarımız da  en  az  bizim kadar  güçlüler. Ve bu savaşta ne  olacağını kesin söylemek zor. Ben sadece  sizi bu gerçekle yüzleştirmeye çalışıyorum. Evet hayatta kalabiliriz ,ama, ölebiliriz de".

"Anlıyorum,  ama,  biraz  eğlenmeyi  de, hak  etmiyor  muyuz yani? o  zamana  kadar".

"Sen hayatımda gördüğüm en rahat uzaylısın Merve  dedi " Alex. Ona  bakarken içinden acaba insanken de  öyle miydi? diye düşünmeden edemedi.

"Sen  niçin diğerleri  gibi değilsin? diye sordum" gözlerimi Alex'e,  doğru dikerek.

"Ne  gibi?".

"Yani sen de bizim  gibi insan  gibi görünüyorsun oysa bir uzaylısın".

"Benimde üzerimde  deney yapıldı tıpkı  sizin  gibi".

"Anlıyorum diyerek karşılık  verdim. Bu mesele görünenden daha karmaşıktı".

Karışıktı.

Buranın en güzel yanı herkesin,  tüm canlıların özgür olmasıydı. Kimse kimseye karışmıyordu. Özgürlük çok önemliydi. Özgür olamayan birey mutsuz ve  de  saldırgan olurdu.

Ayrıca burada internet,  sosyal medya da  yoktu. Bu da canlıların,  varlıkların mutluluğunu daha da artırıyordu. 

Burası  sınırsızdı. Bir  yerdi,  ama, hayat vardı.  Hayat burada  da  devam  ediyordu. Ve zoru başarmak zorundaydılar. 

O  zor düşmanlarıyla olan savaşları olacaktı.