Beni yatırmışlardı. Şu anda ellerim ve  de  kollarım  bağlıydı. Kımıldayamıyordum.

"Lütfen  bana  zarar vermeyin".

"Sana  zarar vermeyeceğiz,  bunu  sana daha önce söyledik".

"Canımı  yakmayın".

"Merak  etme birazdan  bayılacaksın  ve hiç  bir şey hissetmeyeceksin  diyerek " koluma iğne  yaptı, uzaylı. Uzaylılardan biri  zayıf, diğeriyse şişmandı. Ben  bunu  hak  edecek  ne  yapmıştım?  niçin  bir  bedel  ödüyordum?

"Niçin?"  ve gözlerim  anında  kapandı. Uyandığımda korku  içindeydim. Aynada  kendime  baktım. Aynıydım.

"Bana  ne  yaptınız?  ben aynıyım".

"Görüntünde bir  değişiklik olmayacak  merak  etme.  Fakat  şunu  bil ki sen  artık bir insan  değilsin".  Halen  daha bu  olanlara bir  anlam veremiyordum.

"Yalan  söylüyorsun  diyerek bağırdım"  uzaylıya.

"Yakında  göreceksin".

"Biz nereye  gidiyoruz?".

"Yepyeni  bir  gezegene  sana  tüm  bunları  dün  gece  açıkladık.  Niçin  tekrar-tekrar  soruyorsun?".

"Küçük  hanım  henüz  kendisine  gelemedi,  yakında  bu  duruma  alışacaktır.  Biz  işimize  bakalım,  dedi"  diğer  uzaylı.

"Ben dünyaya  geri  dönmek  istiyorum  bırakın  beni, beni  kaçırdınız".

"Dünyaya  asla  geri  dönemezsin,  artık  çok  geç. Dünya  çok geride  kaldı.  Ve  daha  çok  yolumuz  var. Dünyayı  unut, ve  kendine gideceğimiz  yerde  yeni  bir  hayat  kur,  mutlu  ol.  Orada  sonsuzluk  var. Ölüm  yok. Korku  yok. Dert,  tasa  yok. Her  şeyden  önemlisi  kötülük  de  yok. Bunu gerçekleştirmek  için  çok  uğraştık,  anlıyor  musun?  yıllarca uzaktan  dünyayı  izledik. Kötülüğü,  karanlığı  gördük. Dünya  yaşanılacak  bir  yer  değil,  olmaktan  da  çıkmıştı, ve bitmek  bilmeyen gelecekteki  savaşlar zaten dünyanın  sonunu  getirecekti. Oradan seni  kurtardığımız  için bize  teşekkür  etmeli , ve  kendini  şanslı  saymalısın. Artık mutlu ve özgür  olacağız,  tüm  canlılar.  Irklar, cinsiyetler,  türler olmayacak. Sadece barış  olacak".

Duyduklarım  karşısında  resmen yıkılmıştım.  Bir  daha asla  dünyaya  geri  dönemeyecektim. Annemi,  babamı, ablamı,  abimi,  arkadaşlarımı,  sevdiklerimi,  akrabalarımı,  ve  sevgilim Berk'i, bir  daha  göremeyecektim. Ağlamaya  başladım.  Gözyaşlarım yanaklarımdan aşağıya  doğru  akmaya  başlamıştı. Üşüyor,  adeta  titriyordum. Uzay  gemisinin  içi  oldukça  soğuktu.

İşin  acı  kısmıysa  bunun  bir  rüya  olmamasıydı.  Yaşadıkları  gerçekti. Gerçekler  acıdır.

Keşke  bir  rüyada olsaydım, burada  olmasaydım,  derken birden  gene fenalaşıp,  bayıldım.