△▽ APRIL ▽△

-Co się dzieje? - Zapytał Dipper, gdy tylko pojawiliśmy się w Tajemniczej Chacie.

-Zaczęło się. Jednak znaleźli sposób żeby się przedostać.

-Skąd niby to wiesz?

-Wyjrzyj przez okno i powiedz na co ci to wygląda, bo jak dla mnie to koniec świata.

-Hej, hej, uspokójcie się - powiedziałam. - Tylko waszych kłótni mi tu brakuje. Gdzie twój wujek Dipper?

-Nie wiem. Ja muszę jechać po Mabel, jest u koleżanek.

-To niebezpieczne.

-To moja siostra, nie zostawię jej. - Spojrzał na mnie i ruszył do auta.

-Ej, młody! - Krzyknął Bill. - Tylko się pośpieszcie, jesteście nam potrzebni.

-Znajdźcie sposób jak powstrzymać to coś! - Odkrzyknął i ruszył z piskiem opon.

Spojrzałam do góry. Chmury tworzyły spiralę, w której widać było błyski jasnego światła.

-Bill, patrz! To wujek Dippera - wskazałam na biegnącego do nas mężczyznę. Odsunęliśmy się, a on wpadł do środka dysząc. Cyferka od razu zamknął za nim drzwi.

-Jak się pan czuje? - Zapytałam pomagając mu usiąść na krześle i podając szklankę wody.

-Gdzie są dzieciaki? - Wysapał.

-Zaraz wrócą. Dipper pojechał po Mabel.

-Jednak miałeś rację Cyferka.

-Wiem. Musimy ich zatrzymać, albo koniec.

-Jakieś pomysły? - Zapytałam.

Spojrzeliśmy po sobie, a ziemia po raz kolejny zatrząsła się pod naszymi stopami.

△▽ DIPPER ▽△

Jechałem po siostrę, ale ziemia znów zaczęła się trząść, w efekcie czego wjechałem do rowu. Nie było czasu na bawienie się w wyciąganie auta. Wysiadłem i spojrzałem w górę, w niebie otwierała się szczelina zwiastująca naszą zgubę. Ile sił w nogach zacząłem biec.

Z hukiem wpadłem do domu jednej z jej przyjaciółek.

-Dipper! - Rzuciła mi się na szyję, a ja z wielką ulgą przytuliłem ją do siebie.

-Już jestem, już dobrze - wziąłem kilka głębokich wdechów. - Zmywamy się stąd, chodźcie. - Wyszliśmy na zewnątrz. - Cuksa, twoje auto działa?

-Tak, oczy...

-Super, dawaj kluczyki i wsiadajacie. Jedziemy do Chaty. - Dziewczyna wręczyła mi kluczyki, a kiedy już wszyscy byli w środku, ruszyłem najszybciej jak się dało. Jadąc z zawrotną prędkością, o mało nie potrąciłem jakiegoś zwierzaka. - Kurwa! - Krzyknąłem wymijając go.

Tym razem bez większych przeszkód udało nam się dojechać na miejsce. Szybko przedostaliśmy się z samochodu do domu.

-Jak dobrze, że nic wam nie jest - wujek Ford zamknął nas w uścisku od razu jak tylko weszliśmy do środka.

-Szczelina się powiększa coraz bardziej - oznajmiłem. - Co mamy robić?

-Wygląda na to... Że nie da się już nic zrobić - powiedział Ford.

Spojrzałem na Billa z nadzieją, że może wuj się myli, ale ten się nie odezwał. Czyli co? Tak mamy skończyć? Oparłem się o ścianę zrezygnowany. April podeszła do mnie i położyła mi dłoń na ramieniu.

-Coś wymyślimy - uśmiechnęła się. Jej uśmiech był niczym lek na wszystko co złe. - Coś na pewno da się zrobić, a nawet jeśli nie, to nie poddamy się tak łatwo. Nie oddamy im Wodogrzmotów, nie po dobroci.

Uśmiechnąłem się słysząc te słowa.

-April ma rację - poparłem ją. - Już raz ocaliliśmy to miasto - spojrzałem na demona - dlaczego teraz miałoby się nam nie udać? Odbijemy Wodogrzmoty. Po raz drugi.