"Babe, ayos ka lang ba?"

Napapitlag ako, bigla akong bumalik sa realidad nang maramdaman ko ang mainit na palad ni Airo na humawak sa kamay ko.

Nasa harapan kami ng TV pero ni hindi ko naman iniintindi kung ano ang palabas. Tulala. Malalim ang iniisip.

"Mukhang ang lalim ng iniisip mo. Kasama ba ako d’yan?" Pabirong tanong niya habang nakaupo sa tabi ko.

Natawa ako nang mahina. "Babe, naaalala mo ba 'yung unang araw na umamin ka na gusto mo ako?" tanong ko nang hindi man lang siya nililingon.

Biglang kumunot ang noo niya. Tila hindi makapaniwala sa narinig. "Anong umamin sa'yo? Ikaw kaya ang unang umamin sa'kin! At babe, huwag na huwag mong kakalimutan 'yun. Iyon ang araw na, para bang... nabuhayan ulit ako. Ikaw ang dahilan kung bakit bumalik ang sigla ko."

Tumabi siya nang mas malapit sa akin. Hindi ko alam kung may balak pa siyang magsalita pero ang sumunod niyang ginawa, binuksan ang TV. Agad na bumungad sa amin ang paborito naming palabas—Tom and Jerry.

"Tom and Jerry talaga, babe. Classic. Ikaw si Jerry, ako si Tom." Natatawa niyang sabi.

Ngumiti ako, pero pumasok sa isip ko ang simula ng lahat. Ang lahat ng ito.

June 2013.

"Airo, may naisip ka na bang idea para sa essay natin?" tanong ko habang kumakain ng tanghalian.

Simula nang sabay kaming umuwi, nagkaroon na rin ng kasunduan na magkasama kumain. Hindi ko alam kung bakit, pero parang natural na lang. Mas nagiging close ko siya kaysa kay Roanne—na palaging inaabala ang wallet ko.

"Wala pa eh. Ikaw?" sagot niya habang isinubo ang isang kutsarang kanin.

Tinitigan ko siya habang kumakain. Ewan ko, pero nakakaaliw siyang panoorin.

"Jar of Aldren." sabi ko.

Napakunot ang noo niya. "Jar of Aldren? Ano 'yun?"

Hinawakan ko ang baso ng Coke at sumimsim bago sumagot. "Parang title ng essay ko. Marami kasi akong iniisip ngayon. Siguro isusulat ko na lang lahat sa kwento. Parang therapy, ganun."

"Hmm. Ano bang magiging takbo ng kwento mo?"

Napasandal ako sa upuan. "Hindi ko pa alam. Pero gusto ko 'yung tungkol sa pagbangon ulit kahit ang bigat na ng buhay. Siguro inspirasyon na lang din."

Ngumiti siya nang bahagya. "Pwede naman kitang tulungan—" Hindi na niya natapos ang sinasabi niya nang biglang may malamig na tubig na bumuhos sa ulo ko.

"Malandi ka talaga! Alam mo bang may girlfriend si Airo?" sigaw ni Lucky habang hawak pa ang pitsel. "Kanina pa namin siya hinahanap, ‘yun pala nandito kayo! Nilalandi mo siya?"

Hindi agad ako nakasagot. Nanginginig ako sa lamig at sa gulat. "Anong nilalandi? Lucky, ano bang sinasabi mo?" tanong ko habang pinupunasan ang mukha ko gamit ang manggas ng uniform ko.

Humalakhak siya. "Haliparot ka! Kilala ko ang galawan mo. Gagamit ka ng kaibigan tapos dadakmain mo kapag nagkaroon ka ng pagkakataon. Akala mo ba hindi ko alam? Para kang ahas, Aldren!"

Napatulala ako. Nakaramdam ng bigat sa dibdib. Pero bago pa niya ako maabot para sampalin, hinawakan ni Airo ang braso niya.

"Lucky, ano bang problema mo?" kalmadong tanong ni Airo. "At anong girlfriend ang pinagsasasabi mo?"

Nagulat si Lucky. "Si Tricia. Girlfriend mo siya, 'di ba?"

Napailing si Airo. "Tricia? Kapatid ko siya, Lucky."

Tumahimik ang paligid. Para bang tumigil ang oras sa sinabi ni Airo.

"A-ano?" parang nabasag na boses ni Lucky.

Tumayo si Airo, at tumingin nang diretsahan kay Lucky. "Lumipat ako dito para bantayan si Tricia dahil ikaw ang laging umaapi sa kanya. Alam ko ang lahat ng ginawa mo sa kapatid ko. Lahat."

Napatingin ako kay Airo. Hindi ko alam kung saan galing ang tapang na iyon, pero ramdam ko ang bigat ng bawat salitang lumalabas sa bibig niya.

"Airo, nagkaka—misunderstanding lang kami ni Tricia!" pilit na sabi ni Lucky, pero nanginginig na ang boses niya.

Tumawa si Airo, pero puno ng sarkasmo. "Misunderstanding bang maituturing nang buhusan mo siya ng kape? I-lock sa CR? I-subsob ang mukha niya sa plato? Misunderstanding ba talaga, Lucky?"

"S-sorry—"

"Hindi ko matatanggap 'yang sorry mo. Wala akong pakialam. Lumayas ka na bago pa ako mawalan ng kontrol."

Hindi na nagsalita si Lucky. Tumalikod siya at tumakbo palayo. Nang mawala na siya sa paningin namin, bumuntong-hininga si Airo.

"Pasensya ka na, Aldren. Napuno na siguro ako."

Wala akong nasabi. Tahimik lang akong nakatitig sa kanya. Pero bigla akong napatayo. Hinawakan ko ang kamay niya. At bago pa ako makapag-isip, hinalikan ko siya.

Mabilis ang pangyayari. Parang panaginip.

"Teh!!!"

Boses ni Roanne ang nagpagising sa akin. Napamulagat ako. Agad akong tumigil at umatras. Napaupo si Airo sa sahig.

Hindi ko na siya natulungan. Tumakbo ako papalayo habang pabilis nang pabilis ang tibok ng puso ko.

"Sh*t. Anong ginawa ko?" bulong ko sa sarili habang tinatakasan ang mismong emosyon ko.

Hinabol ako ni Roanne. Nang magka-abutan kami, hinawakan niya ang braso ko. "Teh, ano 'yun?!"

"Wala!" mabilis kong sagot. Hindi ko siya matingnan sa mata. "Uwi na tayo. May naisip na akong isulat para sa essay ko."

Walang nagawa si Roanne kundi sundan ako hanggang sa makasakay kami ng jeep. Tahimik lang ako habang iniisip kung paano ko haharapin si Airo. Ngunit sa kabila ng lahat, hindi ko maiwasang hawakan ang labi ko at mapangiti.

Nabalik ako sa kasalukuyan, biglang natawa si Airo.

"Anong iniisip mo na naman d’yan? Parang gusto mo akong i-kiss ulit." biro niya.

Siniko ko siya nang mahina. "Loko ka talaga."

Napatitig siya sa akin. Nagseryoso ang mukha niya. "Alam mo, kahit gaano ka pa kabaliw minsan, ikaw pa rin ang gusto kong kasama araw-araw. Ikaw pa rin."

At sa sandaling iyon, alam kong tama ang desisyon ko noong araw na iyon.

Ang araw na pinili kong huwag nang magpanggap. Ang araw na naglakas-loob akong ipakita kay Airo ang totoong ako—kahit sa pinaka-walang kwenta at pinaka-kumplikadong paraan. Kung tutuusin, wala naman akong intensyong magpahayag ng nararamdaman noong araw na iyon. Pero minsan, may mga bagay talagang kusang dumadating kahit hindi mo planuhin.

"Babe, parang napakalalim na naman ng iniisip mo," biglang sabi ni Airo, halatang napansin ang katahimikan ko.

Ngumiti ako, pilit na itinatago ang kilig na biglang dumaan sa sistema ko. "Naalala ko lang talaga 'yung mga nangyari noon. ‘Yung araw na sinigawan mo si Lucky... ‘yung—"

Bigla siyang tumawa, nakangiti pero parang nahihiya. "Babe, ang kulit mo. Hanggang ngayon ba hindi mo pa rin makalimutan 'yun? Grabe ka naman. Napaka-dramatic."

Umiling ako, ngumiti pa rin. "Hindi lang kasi ‘yun basta drama, Airo. Para sa akin, iyon 'yung araw na... nagkaroon ako ng dahilan. Alam mo 'yun? 'Yung parang bigla akong nagkaroon ng lakas ng loob na... umamin kahit hindi pa sigurado kung ano ang mangyayari."

Tahimik siyang tumitig sa akin. Bihira mangyari ang ganitong sandali sa amin—karamihan kasi ng oras, nagbibiruan lang kami o nag-aasaran. Pero sa pagkakataong ito, seryoso ang mukha niya. Hindi ako nakatiis na hindi magtanong.

"Uy, bakit parang biglang seryoso mo d’yan?"

Tumawa siya, pero halata ang sinseridad sa boses niya. "Alam mo ba, Aldren, na kung hindi ka umamin noon, baka hanggang ngayon, nagtatago pa rin ako?"

Natigilan ako. "Ha? Anong ibig mong sabihin?"

Huminga siya nang malalim, parang nag-iipon ng lakas ng loob. "Hindi ako gano'n ka-open dati. Hindi ako gano'n ka-prangka sa nararamdaman ko. Ikaw kasi 'yung tipo ng tao na... handang sabihin ang lahat, kahit pa nakakahiya, kahit pa hindi mo alam kung ano'ng magiging reaksyon ng iba."

Nagulat ako sa sinabi niya. "Talaga? Pero ikaw 'yung laging mukhang matapang. Parang lahat kaya mong sabihin, lahat kaya mong gawin."

Umiling siya. "Maskara lang 'yun, babe. Pero sa loob? Takot na takot ako. Ikaw ang nagturo sa'kin na maging totoo. Kaya nung sinabi mo 'yung nararamdaman mo, parang bigla akong nabuhayan. Sabi ko sa sarili ko, ‘Kung siya nga kayang gawin 'yun, bakit ako hindi?’"

Napatingin ako sa mga mata niya. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko, kaya ngumiti na lang ako.

"Kaya babe," dagdag niya habang hinahawakan ulit ang kamay ko, "kahit ano pa ang isipin mo ngayon, tama ang desisyon mo noong araw na iyon. Tama ka na umamin. Tama ka na nagtiwala. Kasi kung hindi mo ginawa 'yun... wala tayo dito ngayon."

Tumawa ako nang mahina. "Babe, sobrang corny mo."

"Corny pero totoo!" Sagot niya, sabay kurot sa pisngi ko.

Sa tabi namin, patuloy pa rin ang takbuhan ni Tom at Jerry sa screen ng TV. At kahit hindi ko napapansin ang palabas, napaisip ako—kung may natutunan man kami mula sa kwento ng dalawang iyon, iyon ang patuloy na habulin ang isa’t isa. Kahit anong gulo. Kahit anong hirap.

Hinawakan ko nang mahigpit ang kamay ni Airo, at sa isipan ko, naisip kong hindi ko na siya bibitawan.

"Alam mo, Airo," sabi ko, habang nakatingin sa mga mata niya, "buti na lang talaga, sinubukan ko."

Ngumiti siya, 'yung ngiti na parang sinasabi sa’kin na kahit anong mangyari, nandiyan lang siya.

At sa sandaling iyon, alam kong tama ang desisyon ko noong araw na iyon—at araw-araw pa mula noon.