Jest środa, jest i rozdział ;-)
Endżojcie
********
(POV Loki)

   Leżeliśmy wtuleni w siebie przez dłuższy okres czasu. Emocje opadały w ciszy, którą przerywały jedynie nasze oddechy. Mogłoby tak zostać na zawsze - tylko ja i Sygin. 

   W końcu jednak cisza zaczęła ciążyć; było w niej zbyt dużo niezadanych pytań z nigdy nieudzielonymi odpowiedziami. Zbyt dużo ciemnych plam, zbyt dużo niewiadomych. Zdecydowałem się na przerwanie leniwej atmosfery. 

Odchrząknąłem:

- Gdy Odyn wysłał mnie do tamtego zamku, gdy uświadomiłem sobie własną niewolę i słabość... - nie umiałem mówić o emocjach, zwłaszcza tak kruchych i zakopanych głęboko, tak głęboko, że do teraz negowałem ich istnienie. - Byłem wściekły i pełen nienawiści. A jak odkryłem, że dodatkowo pozbawiono mnie mocy; odczułem żal. Żal i gorycz, które tylko napędziły machinę nienawiści do Odyna. Nigdy mu tego nie zapomnę, Sygin. Nigdy. Przyjdzie dzień, gdy odpowie za wszystko co zrobił - od buntu, który podniósł z braćmi, poprzez kłamstwa i intrygi, aż po moje osobiste krzywdy.

Sygin uniosła się na łokciu. W jej oczach czaił się autentyczny smutek. Ktoś współczuł Kłamcy, a tego nienawidziłem. Litość i współczucie to nieszczere emocje, one tylko pokazują wyższość drugiej osoby nad tobą, to jak łatwo może wykorzystać twoje demony do manipulacji. 

- Ciagle jest twoim ojcem, Loki.

- Nie - odparłem oschle. - Nie jest.

Wyczułem, że dziewczyna chciała zaprotestować, więc nie dałem jej do tego sposobności:

- Jaki ojciec skazuje syna na banicję! Bez żadnych wyjaśnień?

Znowu zapadła cisza - tym razem wypełniona była jednak skrajnymi emocjami, które zagęściły atmosferę.

- Dotarło do mnie co się stało dopiero, gdy próbowałem uciec, wrócić - uśmiechnąłem się krzywo. - I co? I nic. Nie mogłem nawet opuścić terenu rezydencji. Uwierz - nie dało się. Zaklęcia tego zdrajcy nałożone na granice były silne i nawet będąc w pełni sił miałbym z nimi niejaki problem. Nieważne - machnąłem ręką, a ta niemal natychmiast została pochwycona i złączona z dłonią Sygin. Splotła nasze palce na mojej nagiej piersi.

- Ważny jest fakt, że te kilka miesięcy we własnym towarzystwie dużo mnie nauczyły. 

- Czego?

- Prawdy. Tego, że rodziny nie ograniczają i nie definiują więzy krwi. Krew można zdradzić, ta wartość jest niczym.

- Uważam, że...

 - Szacunku - kontynuowałem - do własnych mocy i słabości. Miłości - do drugiej osoby.

- I?

- I czystej nienawiści. Krystalicznej i prostej, zabójczej i nie do wyplewienia, zbudowanej z zabitych marzeń i zdrady tych, którzy je zbudowali. 

- To straszne. To co mówisz.

- Ale najważniejszą lekcją okazała się być lekcja ,,pokory".

- Loki i pokora?!

- Dotarło do mnie, że żeby móc cokolwiek osiągnąć, stać się - mówiłem szybko, wyraźnie - ucieleśnieniem snów, czyimś wyobrażeniem o idealności, najpierw trzeba zagrać. Trzeba udawać. Ukrywać prawdziwe oblicze za maskami, a nie tak łatwo po prostu zdjąć maskę, którą kształtowało się przez lata.

   Sygin nic nie powiedziała. Siedziała z pokerową twarzą i na próżno szukała na mojej twarzy oznak tego, że żartuję. Zdążyłem już zacząć zacząć żałować otworzenia się przed drugą osobą. 

Po co było się odsłaniać?! Jesteś idiotą, Loki. Popieprzonym idiotą z chwiejnością emocjonalną i zaburzeniem osobowości. Jesteś idiotą...

- Dziękuję.

- Dziękuję? - powtórzyłem kpiąco.

- Tak, dziękuję za szczerość. Doceniam to. Wiem jak trudno się otworzyć, pozwolić drugiej osobie usłyszeć prawdziwe myśli.

Poczułem się dziwnie lekko, gniew i plany jakby przygasły zastąpione twarzą Sygin. Mojej Sygin. Mojej. 

- Mówiłem ci już, że cię kocham?

- Kilka razy...

***

(POV Sygin)

   Właśnie ogrywałam kowala kłamstw i mistrza kreatywnej prawdy w karty, gdy podszedł do nas posłaniec. 

   Słońce było w zenicie i oświetlało pałacowe ogrody w leniwe, bezwietrzne popołudnie. Wtedy to stolik przysłonił cień i usłyszeliśmy niepewne chrząknięcie. 

- O! Tony, jak miło... - zaczął Loki, rozpoznawszy blondyna. Jednak zanim skończył zdanie jakąś niewątpliwie wredną i wyszukaną obelgą kopnęłam go w kostkę.

Mężczyzna spojrzał na mnie jak zbity pies.

- Książę, lady Sygin - chłopak skłonił się sztywno. - Mam dostarczyć list.

   Zapieczętowana koperta szybko znalazła się w szczupłej dłoni Lokiego. Widząc pieczęć adresata zielonooki bóg aż zagwizdał z wrażenia. Tony uśmiechnął się niepewnie - na jego nieszczęście Loki to zauważył. 

- Drogi Tony... - zaczął - możesz już iść.

- Oczywiście, panie.

- I chciałbym dodać, że jeśli interesują cię twoje zaginione przedmioty, to radziłbym udać się do zamtuzy w Trzeciej Dzielnicy i powiedzieć Lucasowi, że wróciłeś po rzeczy z akcji pod kryptonimem Róża.

   Posłałam Lokiemu mordercze spojrzenie, które jednak kryło wesołość. A więc jednak wcielił plan kradzieży ubrań w życie... Ciekawe.

Posłańca zamurowało. Zaczerwienił się.

- Panie, ja...

- Idź już! I powodzenia..! - twarz boga rozjaśnił najwredniejszy uśmiech na jaki było go stać.

   Gdy Tony zniknął z pola widzenia (wracał lekko się zataczając) pochyliłam się nad stolikiem i warknęłam w kierunku mężczyzny:

- Loki, księciu Asgardu - jesteś nieprawdopodobny! 

- Nieprawdopodobne to jest to - Loki pomachał listem przed moją twarzą, skutecznie odwracając moją uwagę.

- Czyli co?

- Ha! Zaproszenie na ślub Thora i Sif.

********

To tyle na dzisiaj :3

Ps. Do końca historii pozostały tylko 3 rozdziały i epilog...