"Ik zweer het, als je nog een keer durft te zeggen dat je niet met Evan moet zijn, dan vermoord ik jullie allebei." Zei Hazel, hard genoeg voor beide jongens om haar te horen boven het nu luide geluid van de stortregen.

"Hazel!" Riepen ze allebei in koor, geschrokken. Castor keek haar schuldig aan en stapte bijna automatisch weg van Evan, maar Evan greep naar zijn hand.

"Nee, je hoorde me Castor. Ik ga terug naar de parkeergarage, niet mijn koffie vergeten." Zei ze waarna ze omdraaide en Evan weer herinnerde dat ze eigenlijk koffie gingen halen.

"Nou, je hoorde Hazel Cas, we kunnen beter koffie gaan halen." Mompelde hij waarop Castor zijn schouders ophaalde en de twee hand in hand verder liepen.

~~

Het was halverwege de eerste week dat ze in de parkeergarage waren en Percy verveelde zich nu al dood.

Hij miste al zijn spullen die hij altijd door middel van meenam in zijn broekzakken. Hij had een schone broek gekregen van James in het strandhuisje, maar al zijn spullen lagen daar nog in zijn oude broek. Inclusief zijn gitaar die hij ooit had gestolen met Callum van een band. Hij miste zijn kleine fotoalbum met oude foto's van Andrew, Alyssa en Avina, ook al waren twee van de drie bij hem.

Andrew kwam aanlopen en ging naast hem zitten. Hij liet zijn hoofd op Percy's schouder leunen en staarde naar buiten waar de regen nog steeds aan het stromen was.

"Was je alleen? al die jaren?" Vroeg hij zacht terwijl Percy zacht zijn hoofd schudde en een hand door Andrews haar haalde. Hij vertelde Andrew in lange maten over Callum en de weerwolven, zichzelf verliezend in de details. Andrew luisterde geïnteresseerd en wilde Percy het liefste niet onderbreken in zijn verhaal.

"Jeetje Percy. Hoeveel jij hebt meegemaakt in wat, een jaar? Terwijl ik gewoon depressief boeken aan het schrijven was in mijn kamertje." Mompelde hij toen Percy zijn verhaal eindigde met een gaap en tranen in zijn ogen. "Ach. Niet iedereen gaat hetzelfde door met leven na het verlies van hun beste vriendin." Mompelde Percy terwijl Andrew zacht knikte, het eens met Percy.

"Waar is hij?!" Echode plots door de hele parkeergarage. De schrille stem liet Percy's haren overeind staan en hij sprong op met zijn toverstok uitgestrekt, beschermend voor Andrew. "Wie is daar?!" Riep hij terug terwijl Lucy en een slaperige James naar beneden kwamen gelopen, gevolgd door Narcissa, Alyssa, Parker en Nathaniel. Evan, Castor en Hazel waren nog niet terug van buiten.

Er klonken haastige voetstappen en een bruinharig hoofd verscheen langzaamaan uit het trapgat. "Alex?" Vroeg Lucy terwijl haar mond openviel en ze richting hem rende, tegelijk met Percy. Lucy probeerde hem een knuffel te geven, maar Percy kwam eerder bij hem en duwde hem hard achteruit. "Achterlijke stomkop! Wat doe je hier, ga weg!" Riep hij woedend terwijl Alex hem een boze blik gaf wat weinig deed met Alex' absoluut niet angstaanjagend gezicht. Hij liep stug door in de richting van Parker die bijna automatisch door de spreuk werd overgenomen.

"Alex, nee!!" Schreeuwde Alyssa terwijl ze in paniek raakte en Parker meetrok, ver weg genoeg zodat hij Alex niet meer in zicht had. "Alyssa, Parker gaat er niet dood van!! Ik weet welke vloek er op hem rust en ik ben er klaar voor om hem over te nemen van Parker!! Hij verdiende de vrijheid!!" Schreeuwde Alex naar de overkant van de parkeergarage terwijl Lucy hem sceptisch aankeek.

"Maar, ging de laatste ziener niet dood toen Parker de spreuk overnam?" Vroeg ze terwijl Alex naar haar draaide. "Alleen omdat zij al honderden jaren oud was." Zei hij terwijl Percy knipperde. "En je weet dit heel zeker?" Vroeg hij terwijl Alex knikte. Lucy was niet overtuigd en trok hem mee aan zijn arm.

"Je weet helemaal niets hiervan zeker." Zei ze toen de twee buiten gehoorafstand van Percy en de rest waren. "Nee, maar zo leven kan niet. Als het wel de spreuk is die ik denk dat het is, kan het best zijn dat ik Parker en mijzelf heel van de vloek op de spreuk die hem zo dodelijk maakt." Mompelde hij terwijl hij met zijn handen speelde om hemzelf te kalmeren. "Wacht, ik snap het niet meer. Je denkt dat het een spreuk in plaats van een vloek is?" Vroeg ze waarop Alex knikte.

"Jup. Ik denk dat het van de oude legende van de twee zieners komt. Je weet wel, de twee broers die in vele andere verhalen als goed en slecht werden gezien. Omdat de ene de slechte voorspellingen gaf en de andere de goede kanten van de slechte voorspellingen. Maar iemand was zo geschokt door de voorspelling waar hij om had gevraagd dat hij woedend op de twee zieners werd. Hij-" "vervloekte de twee zieners tot een. De goede kant verdween en kwam nooit meer terug. Dit maakte de slechte kant met de jaren meer verwoestend en dodelijk." Maakte Lucy het oude volksverhaal af.

"Maar dat is een oude mythe Alex. Waarom zou het echt zijn?" Vroeg ze, terwijl Alex zwak glimlachte. "Hij is nooit afgemaakt. Mythes zijn altijd afgemaakt, maar deze niet." Zei hij terwijl Lucy zwak knikte.

"Het zou best kunnen dat het hetzelfde verhaal is. Maar hoe ben je zo zeker dat jij de andere kant van de spreuk bent en niet de volgende voor de vloek?" Vroeg Lucy, waarop Alex zijn schouders ophaalde. "Het is toch vreemd dat er twee zieners in zo'n korte periode ontstaan? Het moet haast wel."

"En je weet zeker dat dit niet de dood voor een van jullie wordt?" Vroeg Alyssa die plots achter hun stond. "Heel eerlijk, nee. Maar de kans is te groot. We moeten het proberen." Zei hij, zijn blik vallend op Parker die langzaamaan steeds dichterbij begon te lopen.

"Als jij dit wilt, ben ik bereid om het te proberen." Zei hij, seconden voordat zijn ogen geel werden en hij in Grieks begon te praten.

Parker greep Alex' schouders vast en de woorden wervelden om hun heen alsof ze in de lucht werden geschreven. Alex hoorde de woorden in zijn eigen hoofd, maar hij kon ze plots begrijpen. Zijn hoofd werd licht en het voelde alsof hij begon te zweven. De woorden werden steeds duidelijker en ergens ver weg registreerde Parker dat ze anders waren dan de woorden die hij had gehoord jaren geleden toen hij de vloek kreeg.

De ying ontmoet haar yang bij de val van de nacht.
De vloek is gebroken, waar de yang jarenlang al naar smacht.
Apart leven ze nooit meer, zoiets gebeurt nooit weer.
Ze krijgen de keus om door te leven zonder de krachten ooit nog eens te gebruiken, de eindeloze storm van duister getemd door al haar kracht te verbruiken.

De groep keek toe in angst. Ze wilden weten wat er gebeurde, waarom het zo lang duurde en of ze allebei nog leefden op het einde.

"Alex?!!" Woedend verscheen er iemand anders in het trapgat. Iedereen staarde verbaasd naar hem terwijl Lucy zwak grinnikte. Regulus. Natuurlijk.

"Alex!" Riep hij terwijl de spreuk rond Alex en Parker plots leek te stoppen en de twee op de grond vielen.

Regulus was de eerste die bij hun was. Hij begon Alex wakker te schudden, een poging om de tranen uit zijn ogen te houden. Narcissa toverde een nat doekje tevoorschijn en liep richting Parker, die wakker werd toen ze het doekje tegen zijn voorhoofd depte.

Dit zorgde ervoor dat Regulus zijn aandacht op hem vestigde. "Hoe kon je zoiets doen!" Riep hij terwijl Parker hem wazig aanstaarde en hij fronste. "Wat heb ik gedaan?" Vroeg hij terwijl hij naar Percy keek die zijn tanden op elkaar klemde en Regulus boos aanstaarde. "Reg, het was Alex' idee." Zei Lucy terwijl ze naast hem ging zitten en Regulus haar aankeek, alle woede bijna gelijk weg.

Hij kon niet boos zijn op Lucy. Nooit.

"Waarom?" Mompelde hij zacht terwijl Lucy zuchtte en het verhaal uitlegde aan hem en de rest. Ze was net klaar toen Alex zijn ogen voorzichtig opende en zijn ogen helder wit werden voor twee seconden. "Oh jemig dat is eng." Mompelde Lucy terwijl Alex' blik op haar en Regulus viel en hij knipperde en onschuldig glimlachte. "Sorry Regulus.." Mompelde hij in een poging om Regulus dichterbij te trekken in een knuffel.

"Nee. Nee. Ik ben nog steeds boos." Zei hij stern terwijl hij wegdraaide en Alex een pruillipje trok. "Weet je wel niet hoe bang je wordt als je vriendje ineens weg is wanneer je wakker wordt in het midden van de nacht?" Zei hij terwijl Alex opstond en Regulus' arm vastpakte. "Sorry." Zei hij terwijl Regulus omdraaide hem en een lange kus gaf waarin Alex verbaasd meeging. Toen ze wegbraken mompelde Regulus nog snel boos "waag het om ooit nog zoiets te doen" voordat de twee weer kusten.

"Wat hebben we gemist?" Vroeg Evan terwijl hij, Castor en Hazel zeiknat binnenliepen.

Narcissa en Andrew zuchtten tegelijkertijd terwijl Alyssa haar grinnik tegenhield.

~~~
A/N: hallo hallo.

Ik heb een beetje het gevoel dat niemand meer leest ondertussen maar who cares weetje. Ik schrijf op het moment namelijk voor mezelf :)

En om het helemaal af te maken zodat ik ze kan herschrijven in het Engels en op ao3 kan plaatsen hehe.

Ja dit was het wel weer denk ik.

1550 woorden