De stilte die tussen James en Lucy zat was oorverdovend.

"Duss..." mompelde Lucy terwijl ze met haar rietje in haar drankje roerde. "Duss..." herhaalde James haar terwijl het doosje zwaar in zijn broekzak woog.

"Het is een leuk restaurantje." Zei ze terwijl hij zwak glimlachte. "Eh, Jup." Mompelde hij terwijl Lucy zuchtte en hij haar een beetje ongemakkelijk aankeek.

"Ga je me nog vertellen waarom je me mee hebt genomen naar een veel te overpriced restaurant wat al drie jaar bestaat?" Vroeg ze terwijl James haar licht verbaasd aankeek en hij zuchtte.

Hij pakte het doosje uit zijn zak en stond op om vervolgens op zijn knie te gaan zitten.

Adem in adem uit.

Je kan dit James.

"Lucy, ik houd echt ongelofelijk veel van je en ik zou mijn alles met je willen delen tot het einde van mijn leven. Wil je met me trouwen?" Vroeg hij, een hoopvolle blik in zijn ogen. Lucy's mond hing open, maar ze leek niet erg blij. Er viel een traan over haar wang en ze stond langzaam op. "W-wat?" Mompelde ze zacht terwijl James ook opstond en Lucy hem verbaasd aankeek. "Wil je met me trouwen Lucy?" Vroeg hij voorzichtig.

Lucy begon het benauwd te krijgen en ze voelde ieder paar ogen in het stilgevallen restaurant op haar. Alle mensen die haar wilde horen huilen. Alle mensen die haar wilde horen gillen. "Ja! Oh James natuurlijk wil ik met je trouwen!" Maar ze was nog te jong. Ze wilde dit nog helemaal niet.

Ze voelde zich bij het concept gelijk opgesloten en ze kon het niet. Ze kon het nog niet.

Niet nu.

Niet als ze 19 is.

Voordat Lucy het wist was ze volledig aan het huilen en was ze het restaurant uitgerend, James achterlatend.

Ze zag niets meer, en rende tegen iemand aan die haar schouders vastpakte en haar hoofd voorzichtig omhoog bewoog. Voordat haar zucht duidelijk genoeg werd realiseerde ze zich dat het Remus was.

"Re-Remus.. Hij, hij heeft het gevraagd. Ma-maar ik wil nog, nog niet." Wist ze uit te brengen terwijl haar zucht duidelijker werd en Remus' gezicht in focus kwam. "Shh.. hey, kom maar. We gaan nu naar huis oké? Dan kan je morgen weer naar James als je wilt, maar je hebt nu even apart tijd van hem nodig." Zei hij kalm terwijl Lucy zijn hand op haar rug voelde en hij haar weg van het restaurant begon te brengen.

Lucy realiseerde zich dat ze was gestopt met huilen toen ze op Sirius' motor kwam, en Sirius kalm tegen haar begin te praten. "Hey Luce.. het komt goed, James begrijpt het echt wel als hij de tijd ervoor krijgt om erover na te denken. Waar wil je heengaan?" Vroeg hij terwijl hij zijn motor opstartte en Lucy diep in en uit begon te ademen.

"Kunnen we naar het strand?" Vroeg ze een beetje schokkerig terwijl Sirius knikte. "Tuurlijk Luce. Wil je in het strandhuisje slapen?" Vroeg hij terwijl Lucy haar hoofd schudde. "Nee.. ik wil gewoon naar het strand." Zei ze terwijl Sirius knikte en wegreed in de richting van het strand.

Eenmaal aangekomen op het strand liepen ze met zijn tweeën het zand op en gingen ze een paar meter van het water verwijderd zitten op een deken die Sirius ergens vandaan toverde. Hij had ook een aantal kussens meegenomen blijkbaar en hij trok Lucy in een knuffel terwijl ze samen de zon onder zagen gaan.

"Ik voel me schuldig. Dat ik James zo heb achtergelaten..." Mompelde ze terwijl Sirius fronste. "Wat had je anders moeten doen? Ja zeggen en tegen je zin in trouwen?" Vroeg hij terwijl Lucy zuchtte.

"Dat is het nou juist. Het is niet tegen mijn zin in, ik zou mezelf niet met iemand anders dan James zien, maar..." haar zin dwaalde af, meegenomen door de kalme golven van het water waar de zon op reflecteerde terwijl hij onder de horizon dook.

"Het is te vroeg." Maakte Sirius haar af terwijl Lucy haar hoofd tegen zijn schouder liet rusten en er een traan over haar wang dwaalde. "Ja.." Mompelde ze zacht waarop Sirius zijn armen rond haar middel sloeg. "Het komt echt wel goed. Ik weet dat James het echt wel gaat snappen en ik weet dat jullie voor elkaar gemaakt zijn. Jullie vinden elkaar wel weer, met of zonder ring om je vinger." Zei hij waarna Lucy zwak glimlachte.

"Je hebt gelijk Sirius." Zei ze zacht terwijl het langzaam begon te regenen en Sirius Lucy zacht porde. "Nu ga ik je vrolijk maken hoor, anders blijf je telkens zo somber." Zei hij waarna hij haar begon te kietelen en Lucy lachend op het zand viel.

"Ah! Nee Sirius!" Riep ze lachend terwijl haar lach over het strand echode.

~

Ze wil me niet meer.

Lucy wilt me niet meer.

Natuurlijk niet ze heeft waarschijnlijk gerealiseerd dat ze beter als mij kan.

James keek op naar verschillende mensen in het restaurant die naar hem toeliepen en de serveerder bood hem een gratis diner aan, maar James' etenslust was weg.

Hij moest niet huilen.

Hij was niet boos of teleurgesteld.

Tuurlijk was hij wel verdrietig, maar niet dat verdrietig dat je het liefste uren lang jezelf in je kamer zou opsluiten en alleen zou huilen.

Hij was het soort verdrietig dat een leeg gevoel in zijn borstkas achterliet. Het leek alsof het lege gevoel knaagde en steeds groter werd met de minuten dat het inzonk.

Lucy wilde hem niet.

Ze had geen eens nee gezegd.

Ze was gewoon weggerend.

James verliet het restaurant in stilte en keek verbaasd op naar Remus die stond te wachten bij de deur op hem.

"Hey James."

James probeerde hem te negeren en hij was van plan om te verdwijnselen, maar hij realiseerde zich dat hij nog steeds de fucking ring bij had.

"Laat me met rust Moony." Zei hij kortaf waarna hij de straat uitrende en na een tijdje het stadje uitrende, buiten adem.

Hij gooide de ring zo ver als hij kon weg, klaar met het fucking aanzoek. Klaar met Lucy, klaar met de liefde klaar met alles.

Wat had het leven hem nog te bieden? Als zijn ouders er niet meer waren en Lucy hem toch niet wilde. Als hij niet op de frontlinie zou vechten. Waar was hij nuttig voor?

Juist, voor niets.

Hij was gewoon nutteloze verspilling van adem en plaats. Hij was gewoon een rijke klootzak die zich beter als iedereen voelde.

En hij had Lucy ongemakkelijk laten voelen door haar het zo publiek te vragen.

"Remus ik heb het verpest." Mompelde hij zacht, want hij wist dondersgoed dat Remus achter hem stond in stilte.

"Ze houd echt wel van je, het was gewoon te vroeg voor haar." Zei hij zacht terwijl James omdraaide, tranen in zijn ogen prikkend. "Ja tuurlijk! Dat zeg je gewoon omdat je me wilt troosten! Je kan me ook gewoon vertellen dat ik weer te extreem van haar ben ga houden! Dat ik weer mijn hart heb weggegeven om het gebroken terug te krijgen!!"

Hij liet zichzelf op de vloer vallen, zijn handen over zijn hoofd en tranen snel over zijn wangen stromend.

Want James hield van mensen.

Hij gaf zijn hart zo gemakkelijk weg en hij hield van Lucy met alles dat hem dierbaar was.

Betekende dat niets voor haar?

~~~
A/N:

Ik zeg niets, want ik ben gevaarlijk bezig.

1230 woorden