Als ik klaar ben met eten neem ik afscheid van m'n vrienden want ik ben erg moe en ga naar mijn kamer.

"Hey, Nandita wacht even." Hoor ik iemand roepen. Ik kijk achterom en zie dat Hij achter me aan loopt. "Hier, je bent daarstraks je sleutels vergeten en nu net je gsm."

"Oh, bedankt maar hoe weet je mijn naam en hoe kom je dan aan mijn gsm?" Vraag ik hem verward. Hij klinkt anders, vriendelijker.

"Je vrienden."

"Hoezo?"

"Ik liep voorbij hen om je je sleutel te geven omdat ik vermoedde dat je naar de kamer ging en zij vroegen mij om 'Nandita  haar gsm terug te geven' omdat ik toch bij jou op de kamer slaap."

"Oh. Oke." Ik neem m'n spullen van hem aan. "Bedankt." Ik wil me weer omdraaien om verder te gaan maar hij roept me terug.

"Onze kamer is eigenlijk ook de andere kant uit."

"Oh, oke." Ik loop hem voorbij, niet goed wetend wat ik nu van hem moet verwachten. Waarom is hij opeens zo vriendelijk? Ik wandel verder. Hij komt naast mij lopen.

"Waarom heb je me mijn spullen gebracht?" Vraag ik hem.

"Omdat je vrienden dat vroegen."

"Oh." Het was even stil. "Hoe heet jij?"

"Kijk, het is niet omdat ik je je spullen gebracht heb dat ik m'n hele levensverhaal aan je neus ga hangen, oké?" Dat gezegd zijnde, draait hij zich om, loopt in de tegengestelde richting en verdwijnt achter de eerste hoek die hij tegenkomt. Wat had ik nu weer verkeerd gedaan? Ik zucht en vervolg mijn weg. Dit word nog een vermoeiende week.