Een hele tijd later hebben we genoeg van de coasters en besluiten we gewoon wat te wandelen. We wandelen en wandelen helemaal naar het einde van het park, naar een groot plein. Op dat plein staat een podium opgesteld met een band die muziek speelt.

"Het is nightcore!" Roep ik verbaasd uit.

"Wat is nightcore?" Vraagt hij me.

"Ken je dat niet?! Dat is een groep van humans die ander human-liedjes zo op een bepaalde manier versnelt eigenlijk wat een helemaal een ander effect geeft dan het originele lied. Het is mega goed." Dan begint er een ander liedje.

*I live for the night, I live for lights.
I live for the hight till am freefalling*
Het is 'I live for the night'.

"Deze plaat is zalig. Komaan we gaan dansen." Ik sleep hem mee naar de dansvloer voor het podium.  Nou dansen is het niet echt, meer doen alsof. Wat springen en je handen in de lucht gooien en gewoon keihard meezingen en show verkopen. Ik krijg Nigel zelfs zover dat hij meezingt en mee doet alsof hij kan dansen. Hij doet robotje en andere bekende moves. We amuseren ons kapot. Het liedje is gedaan en 'let her go' begint. Een ander genigthcored liedje. Dit liedje is vele rustiger maar ook niet al te traag. Geheel onverwacht pakt hij me aan m'n middel en trekt me zachtjes dichter, z'n ene hand verplaatst zich naar de mijne en de andere blijft liggen. Mijn andere hand begeeft zich automatisch naar zijn schouder. Nu doe ik hem na. Ik heb geen idee hoe maar ik herken het dansje dat we doen. Het is alsof ik op automatische piloot sta. Ik vind het niet erg. Het geeft me de tijd om hem eens goed van dichtbij te bekijken. Ik kijk naar zijn kin en zijn zachte kaaklijn, naar zijn lippen gekruld in een tevreden glimlach, naar zijn ogen die schitteren en waarin ik mezelf zie. Opeens krijg ik de neiging om hem te kussen. Ik stap een klein stapje dichter naar hem toe. Ik voel zijn adem op mijn gezicht als hij zich dichter naar me toe buigt...

"Hey Nandita, Nigel."

Betrapt laat ik hem los, draai me om en zie Cédric en Arno staan. Natuurlijk was het Cédric die ons geroepen had.

"Oh, sorry." Het klonk niet alsof het hem speet. "Ik zag jullie en ik wilde zeggen dat het me speet van daarstraks." Tegen Nigel zegt hij. "Je zult zelf wel weten hoe het zit, wie ben ik om daarover te oordelen."

"Maakt niet uit. Ik snap je volledig." Antwoord die.

"Euh jongens, ik denk dat ik maar een naar Jana en Jane ga en daarna ga ik naar m'n kamer, ik moet Babs' kaartje nog even afwerken." Was me dat even een slecht excuus om hier weg te kunnen.

"Kan ik helpen?" Vraagt Cédric me.

"Nee, het gaat wel. Ik moet maar een paar foto's toevoegen dus. Tot morgen." Zei ik tegen Cédric en Arno. En tegen Nigel. "Nou euh, tot straks." Snel draaide ik me om en liep naar de meiden.

"Sorry, we wilden hem nog tegenhouden maar hij was nogal snel." Verontschuldigen ze zich.

"Maakt niet uit." Antwoord ik.

"Nee, what is meant to happen, will happen annyway."

"Wat hebben jullie nog gedaan?" Vraag ik hen om even over iets anders te beginnen.

"Gewoon wat rondgelopen en wat attracties gedaan. Cédric was hele tijd aan het kijken of hij jou niet zag." Zegt Jana. Ik zucht.

"Hoelang hebben jullie het al door?" Vraag ik hen. Ze kijken elkaar eerst aan en geven dan pas antwoord.

"Al meer dan een jaar." Geven ze toe.

"En jullie hebben me niets gezegd?!"

"We dachten dat je het zelf al doorhad maar dat je er gewoon liever niet over praatte of dat je gewoon van de aandacht genoot."

"Nee, niet echt dus."

"Wanneer viel hem bij jou dan?"

"Gisteren."

"Wat? Dan pas?! We dachten echt dat je het al vele langer wist. Maar hoe?"

"Euh, Nigel had het opgemerkt en hij zei iets over m'n vriendje en ik heb geen vriendje enzo."

"Wauw, dat heeft hij dan snel opgepikt."

"Ik wil er niet over praten. Is het goed als ik naar m'n kamer ga? Ik moet Babs' kaartje nog afwerken." Weer dat rotslechte excuus. "En het was nogal een drukke dag."

"Tuurlijk, snappen we. We praten er niet meer over tenzij jij het wil." Zegt Jane.

"Ja, inderdaad. En doe haar de groetjes van mij he." Zegt Jana.

"Van mij ook he."

"Ja, zal ik doen. Slaapwel." Ik geef hen beiden een knuffel en beantwoord Arno's zwaai vanuit de verte. Ik wring me door de mensenmassa tot ik op het hoofdpad kom waar het rustiger is. Mijn hoofd tolt van alles wat er vandaag gebeurd is -of net niet.