Na een lange, lange, lange rit komen we eindelijk aan in Everland. Het is het mooiste wat ik ooit gezien heb. Everland zelf ligt op een megagroot stuk vliegend eiland waaraf 3 riviertjes een mooie, gigantische waterval vormen.

Die waterval komt uit aan de rand van gigantisch meer waar het waterpark aan gebouwd is. De leerkrachten gebaren om hen te volgen en we lopen naar de achterkant van de waterval. Daar staan rijen glazen liften die via het water omhoog en omlaag bewegen. Vanaf de voorkant van de waterval is er niets van te zien maar ja, dat is omdat je zowat alles kunt verbergen met magie. Per 20 gaan we een lift in en we suizen omhoog door het glinsterende water. De liften stoppen. We zijn nu in een gigantische grot verlicht met magische toortsen. We volgen de leerkrachten een trap op. Eens boven aan de trap staan we in een tuin die zich over de hele breedte van het eiland uitstrekt. Recht voor ons, in het midden van de tuin staat een fontein omringt door allerlei bloemen in felle kleurtjes, aan beide kanten naast de bloemen lag er een stenen pad. Het pad loopt van waar wij nu staan, naar links, naar rechts en rechtdoor naar de fontein. Bij de fontein kon je eromheen lopen en verder rechtdoor lopen of afslaan naar links of rechts. De rest van de tuin was bezaaid met witte bankjes, witte tafeltjes met stoelen, bloemen, bomen en andere decoraties zoals standbeelden enzo. Alle paden leiden uiteindelijk naar het mooiste prinsessenkasteel dat ik ooit heb gezien.

Het is een groot, sierlijk, wit glinsterend kasteel met ijsblauwe glinsterende puntdaken. Aan beiden kanten loopt er een wit glinsterende omwalling die vanaf het kasteel het hele eiland omwalt. Ook de omkadering van de ramen en deuren zijn datzelfde ijsblauw. Rond de torens zijn er kantelen gebouwd.

"Wauw!" Gilt Babs opgewonden in m'n oor. "Het is nog mooier dan op de foto's."

"Ja, echt wel. Ik ben benieuwd naar de kamers." Stemt Jana in.

"Wat doe je?" Vraagt Cedric me als ik in m'n koffer begin te rommelen.

"3 heeft gevraagd om megaveel foto's te trekken voor haar. Dus dan doen we dat he." Eindelijk heb ik gevonden wat ik zocht, mijn fototoestel.

"Wij zullen ook mee foto's trekken." We draaien ons naar het kasteel toe en trekken een paar foto's van onze omgeving. Daarna volgen we de groep die al onderweg is naar het kasteel. Het kasteel is erg multifunctioneel zie ik als ik er binnenloop. Er zweven verschillende sprankelende bordjes die de weg wijzen. Blijkbaar is het restaurant op de gelijkvloers en is er een gamehal op het eerste verdiep. De andere verdiepingen zijn hotelkamers. Een voor een krijgt iedereen zijn kamersleutels en worden ze naar hun kamer gebracht. Ook mijn vrienden hebben hun sleutels al gekregen maar ze wachten nog even op mij. Er komt ook nog een andere school binnen. Als bijna iedereen weg is komt er een receptioniste op ons af.

"Excuseer, wie van jullie is mejuffrouw Nandita." Vraagt ze.

"Ik" antwoord ik. Waarom zou ze mij moeten hebben? Vraag ik me af.

"Nou, er is een klein foutje gebeurd in verband met de boeking van uw kamer."

"Wat voor fout bedoeld u ?" Vraag ik haar.

"Wel, doordat ze de boeking van uw vriendin hebben geannuleerd hebben we per ongeluk iemand anders in haar plaats in uw kamer bijgeboekt. Iemand van een andere school. We zouden u of de andere persoon uiteraard een andere kamer geven maar helaas zijn we volledig volboekt."

"Oh, euh dus wat nu?"

"We hebben de baas gebeld en hij is onderweg om het persoonlijk met jullie over een oplossing te hebben. Intussen vragen wij u om even te wachten met een drankje en versnapering op onze kosten uiteraard. Onze excuses voor het ongemak." Even snel als ze gekomen was verdween ze weer.

Een van de leerkrachten besloot dat zij met ons zou wachten (mijn vrienden wilden wachten tot ik ook naar m'n kamer kon) tot de baas er was. Ze kon ons nu moeilijk alleen achterlaten ook. Dus gingen we in een van de vele comfortabele lounges zitten en maakten het ons even gemakkelijk, wie weet vanwaar die baas moest komen. Hoe dan ook het kan nog wel even duren. Met z'n allen zitten we over Cédric's gsm gebogen. Zelfs de leerkracht kijkt mee. Telkens hij een beweging maakt al is hij nog maar zo klein voel ik zijn been tegen demijne of zijn arm in mijn zij. Enkele minuten later hoor ik iemand verhit discuteren met de receptioniste die daarnet naar mij toe was gekomen. Het is een jongen in Bordeaux uniform met een wit hemdje en een Bordeaux gestreepte das eronder. Het embleem op zijn borstzakje is vanuit waar ik zot erg onduidelijk maar ik meen er een zweem goud in te zien. Net zoals ons embleem maar dan echt. Ons embleem is met goudkleurige draad erop genaaid maar dat van hem is met echte gouddraad gestikt. Toen drong het tot me door, hij is de andere persoon. Zo te zien heeft hij er meer moeite mee dan ik, hij is duidelijk niet hoed gezind. Ze staan te ver weg om goed te kunnen horen wat ze zeggen maar ik vang een paar woorden op die bevestigen wat ik al dacht. De receptioniste vraagt hem en zijn leerkracht om nog even geduldig te wachten tot de baas er is om samen voor een geschikte oplossing te zorgen. Na nog even tegen te stribbelen gaat hij toch -wellicht met duidelijke tegenzin- op een van de andere lounges zitten. Ik richt me weer op Cédric's gsm maar om de een of de andere reden blijf ik op die gast letten. Het valt me op dat hij mij ook in de gaten houdt. Bij hen is het stil, geen van beiden zegt een woord. Het enige wat hij doet is af en toe 'subtiel' mijn kant op kijken. Een gevoel van herkenning gaat door me heen maar ik heb geen idee vanwaar. Ik vertel het mijn vrienden.

"Hoezo? Vanwaar dan?" Vraagt Babs me.

"Geen idee." Antwoord ik naar waarheid.

"Nou, ik begrijp je wel. Zoiets zou ik me ook wel herinneren." Zegt Jana goedkeurend.

"Pffft, zo speciaal is hij nu ook weer niet. Hij doet te hard zijn best." Sneert Cédric. Geen idee waar dat vandaan kwam. Zo heb ik hem nog nooit horen praten, zo bits. Ach, waarschijnlijk is hij het wachten ook gewoon zat. Net op het moment dat ik dat denk loopt er een man in een wit pak en twee zakken in zijn handen het gebouw binnen. Een van de mannelijke receptionisten snelt naar hem toe en neemt meteen de twee zakken van hem over. Hij volgt de man naar de balie en blijft er geduldig wachten terwijl de man met een receptioniste praat. Zij roept haar collega erbij die in onze richtingen wijst. De baas komt in onze richting gelopen en de receptioniste loopt naar de andere toe.

"Wie van jullie is Nandita?" Vraagt hij vriendelijk.

"Dat ben ik, meneer." Antwoord ik terwijl ik mijn hand op steek om meteen duidelijk te maken waar ik zit. Wij zitten er immers met een hele groep. Babs, Jana -mijn besties-, Cédric, Arno -heel goede vrienden maar niet zo van ik-vertel-je-al-mijn-diepste-geheimen-vrienden- en dan die leerkracht.

"Om te beginnen wil ik jullie zeggen dat het me ze erg spijt dat er zo'n vergissing is kunnen gebeuren." Begint hij. Ik zie dat hij naar een plek achter me kijkt, ik kijk om en zie die jongen en zijn leerkracht er staan. "Uiteraard zou ik een van u beiden een andere kamer aan bieden, zou het niet zo zijn dat we volledig volboekt zijn door de festivals en optredens komende weken." Vervolgt hij.

"Ja, dat hadden we al gehoord. Wat stelt u voor?" Vraagt mijn leerkracht.

"Ik vrees dat er geen andere oplossing is. Het spijt me zeer. Maar het is slechts voor een weekje als ik het goed begrepen heb. Volgens mij zijn deze twee volwassen genoeg om hier mee om te gaan."

"Ja misschien wel maar dat wil niet zeggen dat ik van plan ben mijn kamer te delen met een vreemde. Dat kunt u niet verwachten." Je kunt het al raden zekers? Dat was hij.

"Het spijt me meneer Cavanaugh, er is helaas geen andere oplossing. Zo'n groot probleem is het toch niet hoop ik? Mevrouw laurentes?"

"Euh, ik overleef het wel." Glimlach ik. Hij glimlacht opgelucht terug dat er tenminste een iemand is die er geen probleem van maakt.

"Oh, dit was ik bijna vergeten." De mannelijke receptionist had de zakken aan de zijkant van de zetel gezet en hij pakte ze weer op en rijkste ons beide er een aan. Ik neem ze beide aan en wil er een doorgeven dus draai ik me om en schrik van de vernietigende blik die mijn kamergenoot me schenkt. Zijn leerkracht ziet zijn blik en neemt snel de zak van mij aan en glimlacht verontschuldigend. Ik ga weer zitten en kijk even snel in de zak. Het is eigenlijk gewoon een grote goody-bag. Er zit vanalles in; kaartjes, allerlei souveniertjes uit de winkeltjes en cadeaubonnen voor de restaurants en winkels en nog vanalles.

"Bedankt." Bedank ik hem beleefd. Ik vind het erg vriendelijk van hem dat hij toch probeert het goed te maken. Natuurlijk kan hij er ook niets aan doen, fouten gebeuren.

Hij brengt ons nog even persoonlijk de sleutels van onze kamer en gaat dan met de twee leerkrachten richting zijn kantoor om samen met hen een compromis te sluiten voor het ongemak. Waarschijnlijk krijgen ze korting of zoiets.