De receptioniste die ons daarstraks geholpen heeft brengt ons naar onze kamers. Eerst mijn vrienden en dan naar de onze. Wij krijgen blijkbaar een torenkamer. Ze opent onze deur, legt nog een een aantal dingen uit omdat wij de info gemist hadden die de andere leerkrachten iedereen had gegeven en toen verdween ze en bleef ik alleen achter met een chagrijnige jongen. Ik kijk wat om me heen want daar had ik dernet nog geen tijd voor gehad. Net als alle andere muren in het kasteel, zijn onze muren glinsterend wit. Maar de accentkleur is geen glinsterend ijsblauw maar een degradatie van een hele boel lichte kleuren. Van roos naar rood, van rood naar oranje, van oranje naar geel, enzovoort met de kleuren groen, blauw en paars. En alle accenten zijn met diezelfde degradé, de handvaten van de kasten en de deur -dat vond ik persoonlijk niet zo mooi-, de schappen aan de muur, de kadertjes met foto's van het park erin, de gordijnen, het tapijt onder het bed en voor de deur die toegang geeft tot het teras. Het is slechts anderhalve meter breed maar er staat een klein bankje waar je net met twee op zou passen. Ik loop naar de deur van de badkamer en loop hem in. De badmat en de handdoeken in de kast hebben ook weer die degradatie en de patronen op de spiegel ook. Het is een krulpatroon met het magische embleem erin verwerkt. Hetzelfde patroon zag je ook op de douche, het bad en de handdoeken, washandjes, zeepjes en douchegel enzo. Ik loop de kamer weer in en leg m'n koffer op bed om te beginnen uitladen. Hij heeft zijn koffer ergens aan de kant gesmeten en hijzelf zit in de kleine tweepersoonszetel en zit te sms'en. Hij kijkt zelfs niet op als ik binnenkom. Tegenover het bed staat de kast.

"Welke kant van de kast wil jij?" Vraag ik hem.

"Maakt niet uit." Reageert hij nogal bot. Alsof ik al een hele tijd aan het praten was en mijn mond maar niet wilde houden. Pffft, ik hoop maar dat dat geen hele week zo gaat zijn. Ik laad mijn koffer uit een geef alles een plaatsje. Alleen m'n boek nog niet. Ik wil hem op het nachtkastje leggen maar dan pas realiseer ik me dat het een tweepersoonsbed is. Oeps.

"Euh, welke kant wil jij?" Vraag ik hem een beetje onzeker. Hij kijkt op en ik zie gewoon aan zijn gezicht dat hij iets grof wilt zeggen maar dan kijkt hij ook naar het bed, krullen zijn mondhoeken even omhoog maar dan komt er toch een geïrriteerd antwoord.

"Links. Nog vragen?"

"Ja, nu je het zegt wel." Hij kijkt me gepikeerd aan maar ik ga gewoon verder. "Hoe heet je, of wil je liever dat ik je de hele tijd gast noem of he zeg?"

"Weet je wat ik het liefste zou hebben? Dat je me helemaal niets zou moeten noemen. E is een reden dat ik een kamer alleen gevraagd had." Ik sta op het punt op iets terug te snauwen maar er word op de deur geklopt. Ik doe open en zie m'n vrienden er staan.

"Hey, de leerkrachten waren je vergeten zeggen dat we nu gaan eten."

"In uniform?"

"Ja zodat het makkelijker is met de andere school en morgen weet iedereen dan zijn plaats en dan mogen we in gewone kleding."

"Oh oké." Ik loop de kamer in en neem m'n gsm. Voordat ik door de deur loop kijk ik nog even achterom. Ik sta op et punt om gedag te zeggen maar dan herinner ik me zijn gedrag en verander ik van gedachte. Zonder iets te zeggen volg ik mijn vrienden naar het restaurant.