Tegen vijf voor elf staan Nigel en ik al te wachten voor de inkom op de anderen. Ik had gedacht dat na wat er gisteren bijna gebeurd was dat de momenten met twee een beetje ongemakkelijk zouden zijn maar dat is eigenlijk helemaal niet. Het is alsof hij zelfs opener is dan ervoor. Hij vraagt me naar m'n ouders en ik leg hem uit dat ik wees ben en hoe dat gekomen was enzo. Geheel onverwacht verteld hij over zijn eigen familie.

"En hoe is het met je broer?" Vraag ik hem nadat hij over zijn ouders gepraat had.

"Mijn broer? Ik heb je niet verteld dat ik een broer heb." Antwoord hij een beetje achterdochtig. Ik denk even na. Hij heeft gelijk, hij had niets gezegd over broers of zussen.

"Oh, mijn fout. Ik dacht dat je zei dat je een broer had." Probeer ik.

"Ik heb een broer maar dat heb ik je niet verteld. En dan nog, je kent hem niet dus waarom zou je willen weten hoe het met hem gaat?"

"Ik heb geen flauw idee. Ik dacht niet na wat ik zei. Die vraag kwam in me op en ik stelde hem gewoon." Dat was de waarheid maar het klonk zelf ongeloofwaardig in m'n eigen oren. Voor hij iets kan zeggen word ik vanachter opgetild en rondgedraaid. Ik geef een gilletje van het verschieten. Mijn belager laat me los en grijnst schaapachtig.

"Sorry, ik kon het gewoon niet laten." Verontschuldigd Cédric zich. Ik geef hem een vrij harde mep op z'n schouder

"Doe dat nooit meer."

"Of anders?" Ik zwaai met m'n hand en tover een spiegel tevoorschijn. In de plaats van zichzelf ziet hij zichzelf in een roze jurk en met lang haar met roze strikjes erin.

"Oké, ik heb het begrepen." Lacht hij. "De andere zijn op komst hoor."

"Oh, oké." En inderdaad een paar minuten later komen de meiden eraan maar ze zijn niet alleen. Ze lopen naast twee spetters.

"Hoi, jongens, dit zijn Barry en Dimitri." Zegt Jana en Jane vult aan.

"Barry en Dimitri dit zijn Cédric, Nigel, Arno en Nandita."

"Hoi." Begroeten de twee spetters ons vriendelijk. We beantwoorden hun groet.

"Vinden jullie het oké als ze vandaag met ons rondhangen?" Vragen m'n vriendinnen met een hoopvolle blik.

"Natuurlijk, hoe meer zielen, hoe meer vreugde. Toch?" Ik gebruik de zin die zij ook gebruikten toen ik hetzelfde vroeg met Nigel.

"Jeuh." Met z'n alle liepen we het park binnen.

"Wat zullen we eerst doen?" Vraag ik.

"Hebben jullie de 'Tower' al gedaan?" Vraagt Barry ons.

"Nee, nog niet. Wat is het voor iets?" Vraag ik hem.

"Een freefall van 150m hoog."

"OMG, zalig. Gaan we die doen?" Ik kijk m'n vrienden hoopvol aan. Ik ben gewoon gek op alles dat met hoogte en snelheid te maken heeft.

"Ik weet niet hoor, het is nogal hoog." Zegt Jana als we voor de attractie staan. We hadden besloten erheen te gaan en daar te zien wie hem wilde doen.

"Kom op, die is echt leuk."

"Ik weet niet hoor." Blijft ze een beetje tegenstribbelen.

"Ik zal bij je blijven." Zegt Barry om haar een beetje gerust te stellen. Dat lijkt haar over te schreef te trekken en ze loopt met ons mee naar binnen. Iedereen gaat mee. We hebben geluk en kunnen net met z'n alle tezamen gaan. Voor we vertrekken staat er assistente in de deuropening die uitlegt hoe we onze riem moet vastmaken enzo. Ik zit helemaal vooraan rechts. Ze vraagt of ik een parachute bijheb.

"Nee."

"Oh, het spijt me." Ze wijst naar boven me. Boven elke zitplaats zit er een rooster boven en bij mij niet. "Sorry." Zegt ze nog eens en ze sluit de ingang af.

"Geen zorgen." Zegt Nigel die naast me zit. "Ik zorg wel dat je niet wegvliegt."

"Bedankt hoor." De woorden zijn nog maar net m'n mond uit als we naar beneden de diepte in schieten. Met een schok komen we tot stilstand en we klimmen weer omhoog. Dat doen we nog een paar keer, omhoog, omlaag ... Het is zalig gewoon.

De attractie is spijtig genoeg afgelopen en we staan alweer buiten.

"Omg, ik wil nog eens!" Zegt Jana.

"Ik zei je toch dat hij leuk is." Lacht Barry. "Kom op." We gaan weer naar binnen om nog eens een uur aan te schuiven. Dit keer zit Nigel toevallig op de plaats waar ik de vorige keer zat. De assistente herkent ons.

"Oh, slim hoor. Hopelijk heeft je vriendje een parachute bij dit keer?"

"Nope." Lacht hij.

"Oh, sorry dan." Ze haalt haar schouders op en sluit de deur weer af.

"Geen paniek, ik zorg wel dat je niet wegvliegt." Stel ik Nigel met zijn eigen woorden gerust.

"Bedankt." En daar gingen we weer. Na nog een paar attracties gedaan te hebben besluiten we eerst even iets te gaan drinken en snoepen in een cafeetje. Cédric en Arno gaan naar de wc en de andere drie zijn drinken en snacks gaan halen dus zitten wij hier met z'n drieën. Ik zie meteen de kans om hen naar Barry en Dimitri te vragen.

"Wel, ik was m'n sleutel op m'n kamer vergeten en Jana was de hare kwijtgespeeld." Na een kwade blik van Jana corrigeert Jane zichzelf. "Ze was de hare op tafel vergeten. We liepen dus terug naar het restaurant maar de sleutel lag daar niet meer."

"Ik was echt zeker dat ik hem daar had laten liggen. Je kunt je wel voorstellen dat we een klein beetje in paniek waren. Toen we het restaurant buitenliepen kwamen die twee spetters op ons af." Vervolgt Jana.

"Ze hadden gezien dat iemand van onze tafels z'n sleutels vergeten was en dat wij net vertrokken dus wilde ze ons de sleutels teruggeven. En als bedankje hebben we hen meegevraagd." Besluit Jane.

"Daar leken ze maar al te blij mee." Zeg ik.

"Jij moet niet veel zeggen met hem daar." Ze knikt in de richting van m'n kamergenoot. Alsof hij voelt dat ik kijk draait hij zich naar me om en glimlacht. Onwillekeurig begin ik ook te glimlachen. "Wat zei ik nou." Lacht ze. Niet veel later zijn alle jongens terug en genieten we van een drankje en verschillende snoepjes. Er liggen verschillende soorten zakjes Haribo op tafel samen met verschillende soorten chocolade en chips. Terwijl denken we al na over een volgende attractie.