Als ik wakker word zie ik dat hij al weg is. Vreemd, ik ben normaal een erg lichte slaper en een vrij vroege vogel en het is al 9 uur. Er word op de deur geklopt. Ik doe open. Het zijn Jana, Jane, Cédric en Arno.

"We hebben je toch niet wakker gemaakt he?" Vraagt Jana me bezorgd.

"Nee, ik was net wakker. Kom binnen." Zeg ik.

"Waar is hij?" Vraagt Cédric.

"Geen idee, ik ben net wakker en hij was al weg dus. En wat is er?"

"We kwamen je halen."

"Voor?"

"Ontbijt?"

"Oja, ik wist niet dat dat om negen uur was eerlijk gezegd."

"Van half negen tot half elf."

"Oh oke. Ik ga me even snel klaarmaken." Ik snel naar de kast pak er een willekeurig setje kleren uit en loop naar de badkamer. Snel mijn favoriete croptop, gehaakte T-shirt voor erover en jeanshortje aandoen, haar vaststeken, tanden poetsen en wassen en ik sta klaar. Deze keer denk ik er wel aan om m'n sleutels mee te nemen. Gelukkig maar.

"En hoe is de nacht verlopen?" Vraagt Arno me met een grijns.

"Wel, vrij stil eigenlijk."

"Hoezo?"

"We sliepen." Iedereen lacht. We liepen de gang door naar de trap en liepen het restaurant in en regelrecht naar het buffet. Ik koos een paar koffiekoeken en een glas verse fruitsap als ontbijt. Dezelfde tafel als dat we gisteren zaten is vrij en we gaan daar zitten. Weer hetzelfde als gisteren en Cedric zit dan ook weer naast mij. Nu Nigel dat gezegd had viel het me op. Ik merkte dat hij tijdens het eten me constant in de gaten hield en ik werd er eerlijk gezegd een beetje ongemakkelijk van.

"Dus we komen jullie ophalen tegen tien uur?"

"Ja, goed voor mij, Nandita?"

"Huh, wat?" Ik had niet door dat ze tegen me spraken.

"Is het goed dat we je tegen tien komen ophalen. Alleja iets later want we gaan eerst nog de andere ophalen he."

"Ophalen voor wat?"

"Voor het park?"

"Oh, oke is goed."

"Nou nou, je bent er met je gedachten niet bij precies." Merkt Jana heel erg snugger op.

"Nee niet echt." We ruimen af en gaan naar onze kamers. Nigel is al terug.

"Hey, waar was je?" Vraag ik hem.

"Oh, gewoon ik was even gaan wandelen in de tuin."

"Oh, oke. Zeg, heb je misschien zin om met ons mee het park te komen verkennen?"

"Ik denk niet dat dat zo'n goe idee is."

"Hoezo niet? Het kan leuk worden."

"Er zijn dingen waar je echt niet in betrokken wilt raken dus nee."

"Het is maar een daggetje rondlopen hoor. Het is niet dat we heel je leven gaan uitpluizen ofzo."

"Ik weet dat je gisteren gezien hebt hoe Des deed. En dát is hetgeen waar ik niet wil dat jij of eender wie in betrokken raakt."

"Jij gaat je laten tegenhouden door een paar eikels? Dat is net wat ze willen. Je afsluiten van alles en iedereen zodat ze kunnen zeggen dat je een loner bent en dat je dat dan echt gelooft omdat je door hen gewoon niemand binnenlaat."

"Wauw, jij hebt echt wel iets met preken he."

"Sorry, ik wilde niet preken maar komaan. Wat ga je doen? Een hele week alleen zijn?"

"Ik..."

"...ga mee met jullie." Vul ik zijn zin aan waardoor hij lacht.

"Oké, alleen vandaag."

"We zullen zien."

Nadat hij zich klaargemaakt had en we onze spullen gepakt hadden liepen we al naar buiten omdat het tijd was en mijn vrienden kwamen er net aan.

"Hey." Groeten ze.

"Oh, ook Hey." Groet Jane Nigel.

"Hoi." Antwoord hij.

"Nigel gaat met ons mee. Dat is oké toch?" Ik kijk hen aan met een blik die zegt om vriendelijk te doen en niets te zeggen over zijn eerder gedrag. Jana is de eerste die iets zegt.

"Tuurlijk. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, toch?" Met zijn alle lopen we naar de ingang van het park. Op een paar bankjes voor de ingang zitten er leerkrachten waar we onze tickets halen.

"Heb jij geen ticket nodig?" Vraagt Arno.

"Nee, ik heb al een abonnement vanthuisuit."

"Leuk." We laten onze tickets -en abonnement- zien en lopen het pretpark binnen. Ik zie gewone attracties zoals in humaniä -je weet wel waar de 'humans' wonen. Ik zie ook kermiskraampjes en als we er naartoe lopen zien we dat je er je magie moet gebruiken om dingen te winnen. We lopen naar een plattegrond en zien dat er nog zoveel meer is dan we nu al zagen. Spookhuizen, achtbanen, waterattracties, het zwemparadijs beneden, verhalen, attracties waar je op dingen moet schieten -met je magie, die kermiskraampjes, rollercoasters, een sneeuwhuis, carrousels, vliegende stoeltjes, draaiend huis en nog veel meer. Zoals ik al zei lijkt het veel op attractieparken in Hunmaniä maar dan met het enige verschil dat er magie bij komt kijken bij meerdere attracties. Ik pak een plannetje van de houder zodat we overal kunnen zien waar we zitten en waar we heen moeten. We hebben geen idee waar te beginnen dus verzinnen we een tactiek. Om de beurten duiden we met gesloten ogen iets aan en dat wordt het dan. Al is het van de ene kant van het park naar de andere. Dat brengt wel veel variatie in attracties. Zo gaan we van een spookhuis naar een rit door een sprookje en van daar naar een divecoaster en daarna naar een carrousel enzo. Ach het was echt superleuk.

Tegen de middag besluiten we iets te gaan eten. Ik stel voor om alles te gaan halen terwijl zij een plekje zoeken in het gras. Ik zie dat Cédric wilt voorstellen om mee te gaan maar Nigel is hem voor. Samen lopen we erheen. Ze nemen onze bestelling op en we schuiven op naar de plaats waar we alles moeten afhalen.

"Bedankt om me toch mee te sleuren Nanidta. Ik heb in tijden niet meer zo veel plezier gehad."

"Das niets. Daar hoopte ik trouwens al op. Ik was bang dat je misschien verveelde ofzo."

"Nee, echt niet." Onze bestelling is er en we nemen het mee naar het grasveld.

"Ik zou graag meer met jullie mee willen gaan als jullie dat niet erg vinden." Hij weet niet hoe blij dat dat me maakte. Mijn hart maakte sprongen van blijdschap. Verdorie wat is er toch met me aan de hand?

"Dat is volgens mij echt geen probleem. Ik denk dat ze dat leuk zouden vinden."

"Behalve je vriendje dan."

"Hoezo? Ik heb geen..." Oh, hij bedoelde Cédric weer. Maar wacht wat? "Waarom niet?"

"Leg ik straks wel uit." We waren bij de groep aangekomen dus ik snapte zijn antwoord wel. Jana en Jane stonden op en trokken me mee.

"Wij gaan even naar de Wc." Riepen ze de jongens toe.

"Oke, wat is er aan de hand?" Vraag ik hen.

"We willen dat je ons even iets uitlegt." Verklaard Jana.

"Ja, wat is er gebeurd?" Vraagt Jane.

"Niets."

"Kom op. Niets heeft ervoor gezorgd dat mister arrogant opeens mister vriendelijk is geworden?"

"Ik ben misschien een beetje tegen hem uitgevlogen." Gaf ik toe.

"Hoezo? Wat is er gebeurd?"

"Gewoon, hij deed weer arrogant en dat was het gewoon."

"Ah, hij is vele leuker zo. Zijn uitdrukking past nu bij zijn uiterlijk." Zegt Jane. Daar moeten we mee lachen.

"Dus nu komen jullie vele beter overeen he."

"Ja, dat zie je toch."

"Ja, dat zien we inderdaad." Zegt Jane mysterieus.

"Hoezo?"

"De manier waarop je straalt, hij biedt zijn hulp aan, hij plaagt je. Het is alsof jullie elkaar al jaren kennen." Ergens wist ik dat het waar was. Ik kende hem al een tijdje ik weet alleen niet vanwaar....

"Ach, ik denk dat hij inderdaad opzoek is naar nieuwe vrienden." Antwoord ik. "Gaan we weer? Voordat ons eten koud is of dat alles al op is."

"Ja, inderdaad."

"Ach nee, ze mist hem gewoon." Grapt Jana.