❇️❇️❇️

Thea's POV

---

It's already 9:30 AM and it means this time is our break time.

Lumabas na ako ng room kasama sina Niks at Dap. Kasama nila Dap ang mga boyfrie niya. Pati si Vale nandito na din at kasama niya ang KAPATID niya na si Gale. Ipinapaliwanag sa kanya kung ano ang mga napapapansing kakaiba ng kapatid niya sa paligid.

Nakakita ako ng isang tindahan doon. Canteen malapit sa building namin. Inaya ko sila pero si Vale lang ang may gusto na samahan ako. Kaya kami ang magkasamang bumili sa canteen na 'yon tappos sila sa ibang canteen bibili. Ang unfair ng mga hunghang na 'to.

Habang naglakad sa hallway papuntang canteen, napasulyap ako sa kasama ko na nakatuon lang ang buong atensyon sa dinadaanan naming dalawa.

"Hindi mo man lang ba ako kakausapin?" pagkuha ko ng atensyon niya kaya napatingin siya sa akin at napatigil sa paglalakad. Kaya pati ako napatigil na rin at napatingin sa kanya.

"Kapag kinausap kita, siguraduhin mong makakahalik ako sayo." aniya na siyang ikinagulat ko.

Wait... namumula ba pisngi ko? Wait, no! Hindi pwede 'yon! It's unfair! Kapag kinakausap ko siya hindi naman ako humihingi ng kapalit nang dahil lang sa kinausap ko siya. Walang hiyang lalake 'to! Ang hilig sa halik.

"H-hindi na lang. B-baka kung saan pa mapunta yung halik. Baka mabuntis ako ng maaga, huwag na lang," Siyempre advance akong mag-isip.

He chuckled. "Ang advance mo namang mag-isip, baby. Hindi naman kasi ako gano'n. Kiss lang sapat na sa akin." aniya.

Naramdaman kong mas lalong uminit ang pakiramdam ko sa mukha ko nang sabihin niya ang mga salitang iyon. Alam ko at aware ako sa nararamdaman  ko. Alam kong kinikilig ako at mainggit kayo...

Joke!

"Ayieeee! Kinikilig ka, baby oh! Yung baby ko kinikilig oh! Hanep kiligit yung baby ko. Ang cute!" pasigaw niyang sabi kaya siniko ko siya para huminto siya.

Sumigaw ba naman ng gano'n tapos sa maraming estudyante pa. Hay... Matapos niyang isigaw 'yon, tinawanan niya lang ako nang dahil sa naging reaksyon ko.

"Baliw ka talaga, Vale. Baby ka d'yan." mataray kong sabi sa kanya.

"Aba! Masanay ka na, baby. Ikakasal na tayo. Dapat nga tawagin mo na rin akong baby mo eh. "

Aba! Demanding ang potek! Tawagin ko ba naman daw siyang baby. Eh kapag nalaman nila Daddy, baka paglitan pa ako. Hindi pa ako nagpapaalam sa kanila kaya bawal pa for now.

Nagpatuloy ako sa paglalakad. "Nope, hindi pa pwede. You know the reason why, Vale..." sabi ko saka siya nilampasan.

Nilingon ko ulit siya. "Kay Dad." dugtong ko at tuluyan na nga siyang iniwan. Sumunod naman siya kaagad sa akin at sinabayan akong maglakad.

***

Nang makarating na kami sa canteen, hinila niya ako bigla na siyang ikinagulat ko kaya tinaasan ko siya ng kilay at nag-cross arm sa harapan niya.

"How dare you to pull me away, huh?" mataray kong tanong.

Hindi siya tumingin sa akin. "Canteen is already full and some staff are busy carrying some stuffs for their customer's orders. May dadaan kanina kaya hinila kita palayo kasi baka maaksidente ka pa doon." walang emosyon niyang sagot.

Biglang nawala ang inis ko sa kanya nang matapos kong marining ang dahilan niya. Okay, tinatarayan ko na naman siya. I promised to myself and to him na hindi ko na siya aawayin kahit kailan pero parang yung kanina, papunta na naman doon. Buti na lang at ipinaliwanag na ni Vale ang dahilan niya kaya naintindihan ko kaagad.

I don't know why I can't control my emotions. I can't control my temper! Ganito naman na kasi ako kahit dati. Kung ikukumpara sa iba, mainisin akong tao, madali akong magalit, I'm cold as an ice, nananakit din ako depende sa sitwasyon at ang pinakamalala pa ay hindi ako marunong manuyo ng tao. Yes, I know how to say sorry and begging to forgive me from what I've did pero hanggang doon lang talaga ang kaya kong ibigay.

So, ayon na nga. Bumili na kami ng meryenda namin ni Vale. Isang order ng spaghetti at isang klase ng softdrink sa akin. Si Vale naman, isang order ng sopas at katulad ng softdrink ko ang i-norder niya.

Sabay kaming kumain at sa ay ding natapos. Sorry naman, mabilis lang talaga kaming kumain na dalawa. Talagang meant to be talaga kami kami parehas kaming mabilis kumain. Charr!

Meant to be kami kasi mahal namin ang isa't isa at gusto naming kami na ang para sa isa't isa habangbuhay. Ayaw naming mahiwalay sa isa't isa dahil ayoko ng sayangin ang mga panahon ngayon. Lalo na't kami na.

I will never let him go again. I will not allow him to talk to other girls or flirting with the other girls out there. Or else, I will kill him with my two hands. Ganyan ko siya kamahal.

"Tara na?" tanong ko sa kanya.

He replied me a smile and said... "Okay, if that's what you want."

"Ayaw mo pa ba?" tanong kong muli.

Umiling siya. "Gusto ko rin naman."

Ang arte nito! May pagano'n-gano'n pang nalalaman, gusto rin namang umalis na dito sa canteen. Teka, nasaang canteen kaya sila Vian?

"Tara na lang kila Vian. Para may kasabay na tayong pumasok ulit sa classroom." aya ko sa kanya sabay hawak sa kamay niya at hinila siya palabas ng canteen.

"Aww! That's too much, baby! You already hurt me. See what you did, come here." Ang reklamador naman ng lalakeng 'to! Batukan ko kaya 'to. Napakaarte! 'Nyeta!

"Ang arte mo naman, BABY! Namula lang naman yung kamay mo nang dahil sa pagkakahila ko sayo. Baka nakakalimutan mong AKO ang babae at hindi ikaw. Kaya huwag kang mag-inarte d'yan. Being so sensitive one is not good after all. Kaya ibahin mo 'yang mga ikinikilos mo ngayon kung ayaw mong hiwalayan kita ng maaga." pananakot ko sa kanya.

Biglang naging seryoso ang mukha niya. "Okay, hindi na po ako mag-iinarte. I'll be the man you dreaming of." aniya na siyang ikinatuwa ng puso ko.

Kaya ayaw kitang pakawalan, Vale eh. Kasi maliban sa pagmamahal mo sa akin, palaging ako ang mas priority mo kaysa sa sarili mo. And that's why I love you, I love you because you treasure me as your most special person you've ever met in your whole life. And I'm so thankful for that.