Hallo, mijn naam is Ethan Bloodwood.
Vijf jaar gelden hebben mijn 'beste vrienden' me proberen te vermoorden en gedeeltelijk is hen dat gelukt. Ik ben niet meer levend, maar ik ben ook niet dood. Ik ben een vampier en eentje met een groot wraakgevoel. Ik ben van plan om mijn zogenaamde 'beste vrienden' terug te pakken.

Mijn voetstappen zijn zichtbaar in de witte glinsterende laag sneeuw. De lucht is donker en koud. Het heeft me vijf jaar van geduld gekost om alles over hen te weten komen. Mijn beste vrienden, Jace, Liam en Lara. Ik moet ze terug pakken voor wat ze met me gedaan hebben. De pijn die ze bij me veroorzaakt hebben. Een levende dode moeten zijn. De manier waarop ik vermoord werd is niet snel of zonder pijn. Ingedeeld mijn 'beste vrienden' bonden me vast in een stoel. De kamer waar ik ik zat, hing vol spinnenwebben en schimmel. Om middernacht kwamen ze binnen, ieders met een ander wapen. Liam had een zweep, Jace had een groot glimmend mes en Lara had een zwaard. ze lachte kwaadaardig naar me. 'Je mag smeken.' De stem van Lara was zoet en lief, maar aan haar gezicht zag je dat ze de duivel was. Ik slikte, maar zei niks. 'Goed dan. Ik zal je nog wel laten smeken.' Haar stem was niet meer lief, het was gevuld met haat en woede. Met een luide klets kwam de zweep van Liam op mijn schouder terecht. Ik gilde luid tot de volgende klap kwam. Wanneer ik weigerde nog te gillen door de zweepslagen, gleed het mes van Jace over mijn wang. Ik weigerde te schreeuwen en me wanhopig te gedragen ook al stonden de tranen me in de ogen en deed mijn keel zeer van de schreeuwen in te houden. 'Kom op, Ethan, schreeuw dan toch' riep Lara boos. Ik keek haar minachtend aan. Toen sloeg Liam weer met zijn zweep. De pijn was onverwacht waardoor ik begon te jammeren. 'Dat is het, Ethan.' Ik keek haar vuil aan. 'Waarom?' Vroeg ik haar. Ze begon luid te lachen, haar lach was kwaadaardig. Ik kromp ineen. 'Oh, lieve, naïeve, domme Ethan. Ik doe dit omdat ik je nooit heb gemogen.' Ik keek haar verbaasd aan. 'Bye, Bye Ethan.' Dat is het laatste dat ze tegen me zei voordat ze haar zwaard in mijn maag duwde. Langzaam aan werd het zwart voor mijn ogen. Ik schud de herinnering weg en concentreer me.
In het huis op het einde van de straat zit mijn eerste prooi, Liam. Op vampierssnelheid loop ik naar het huis en stamp de deur met mijn kracht open. Een geschokte Liam kijkt me aan. 'Wat doe jij hier? Jij bent dood.' Zijn stem is gevuld met angst. En met mijn verbeterde zicht zie ik enkele druppels zweet op zijn voorhoofd glinsteren. Ik lach duivels. Ik vind het leuk dat hij zo op me reageert. Ik hoop de andere ook zo op me reageren. Hij knippert en wanneer hij zijn ogen opent sta ik recht voor hem. 'Ik ben inderdaad dood, maar speciaal voor wraak ben ik hier.' Hij kijkt me verward en angstig aan. Het licht om ons heen begint te flikkeren tot het uitvalt. Ik buig me voorover. 'Ik weet dat jij een meeloper bent dus heb ik voor jou iets minder pijnlijk in gedachte dan voor de rest.' Ik hoor hem slikken en zie hem beven. Ook de geur van angst en wanhoop hangen ik de lucht. Het licht springt weer aan en Liam schrikt op wanneer hij mijn bloedrode ogen en mijn lange snijtanden ziet. Voor elke stap die ik naar hem toe zet doet hij er een naar achter. Ik lach. Loop maar dat maakt het alleen leuker denk ik bij mezelf met een duivelse lach. Ik verschijn achter hem en breek in een korte beweging zijn nek.

Het is een paar weken geleden sinds de dood van Liam. De rest is onrustig door zijn dood, maar schrijven het af als toeval. Het doet me lachen dat ze nog niet weten dat ik achter hen aanzit. Mijn volgende prooi is Jace.

Ik wacht bij mijn oude school. De sneeuw heeft plaats gemaakt voor grote plassen water. De temperatuur is gestegen, maar is nog steeds fris. Dan komt de persoon op wie ik wacht eindelijk het school uit gewandeld. Hij loopt langs me heen de poort uit en ik zet de achtervolging in. Ik zorg ervoor dat hij weet dat ik er ben, maar dat hij me niet kan zien. Ik volg hem helemaal naar zijn huis. Ik laat hem naar binnen gaan en wacht enkele minuten voor ik aanklop en de straat uit ren. Hij doet open maar ziet niemand. Vanaf de plek waar ik sta, hoor ik zijn hart tekeer gaan.
De deur sluit en weer klop ik aan. Het enige verschil is dat ik nu voor de deur blijf staan. De deur gaat met een protesterend geluid open. 'Ethan?' Hij klinkt bang. Ik lach duivels. 'Jace.' Mijn stem is gevuld met haat. 'Hoe kan dit? J-jij bent dood?' Ik lach minachtend. 'Ben ik ook.' Jace begint te beven en al snel begint hij te mompelen dat hij droomt en dat dit niet kan. Ik grijp mijn mes en laat hem tussen mijn vingers draaien. 'Wist je dat ik al lang op dit moment heb gewacht?' Hij schud zijn hoofd ontkennend. Ik kijk naar mijn draaide mes, maar vanuit mijn ooghoek zie ik dat hij naar achter begint te lopen. ik grijp het mes stevig vast en loop achter hem aan de trap op. 'Ren zoveel je wil. Ik krijg je toch wel.' Roep ik naar hem toe. Ik lach en ga voor hem staan. Hij kijkt naar met een blik vol onbegrip. 'Je vraagt je zeker af hoe ik hier zo snel ben.' Hij antwoord niet en blijft me met grote ogen aankijken. Zijn blik is gevuld met onbegrip, angst en wanhoop. 'Ik ben een demon, een vampier en ik ben gekomen voor wraak.' Zijn blik is pure angst. 'Ik wilde het niet.' Ik kijk hem vreemd aan. 'Je wilde niet, maar je deed het toch en daar zal je voor boeten.' Ik laat het mes langs zijn arm gaan. Zijn geschreeuw vult de kamer en bloed stroomt langs zijn arm. Ik laat mijn mes neer komen op zijn been. Nog een schreeuw vult de kamer samen met mijn gelach. Ik lik het bloed van het mes af. Mijn snijtanden groeien en mijn ogen gloeien rood. Met harde knal laat ik het mes op de grond vallen en ren op Jace af. Ik bijt hem in zijn nek een drink al zijn bloed op. Ik laat hem met een luide knal naast het mes vallen. Ik lach als ik zijn gepijnigde blik zie. Met het gevallen mes kras ik een boodschap in de grond. 'Ik kom voor jou, Lara.'

Lara is mijn laatste prooi en het prooi, waar ik het langste van ga genieten. Ik wacht enkele weken zodat ze mijn boodschap zeker heeft ontvangen.

Ik volg haar overal naartoe. Ze weet dat er iemand achter haar aan zit. Ik zie aan elke beweging die ze maakt als ze een geluid achter haar hoort. Ik moet mijn lach inhouden. Wees gerust, Lara, je tijd kom nog. Ik loop achter haar wanneer ze van school komt. Ik volg haar tot in haar slaapkamer, waar ik me in haar kast verstop. Om middernacht kom ik uit de kast en laat mijn tanden groeien en mijn ogen gloeien. 'Lara, word wakker.' Ik schud haar wakker. Haar ogen open langzaam en een hels gegil komt uit haar keel wanneer ze me ziet. 'Dag Lara, ja, ik ben het. Heb je me gemist?' Vraag ik haar. Ze blijft gillen. Ik lach kwaadaardig en verdwijn wanneer ik haar ouders voor haar deur hoor. Nu ze weet dat ik het er ben, ga ik nog veel lol met haar beleven.

Lara krijgt politiebescherming. De boodschap die achterliet bij Jace werd als een bedreiging beschouwt,maar dat was het niet. Het was een belofte, die ik ga waar maken. Ze komt haar huis niet uit. Dat maakt het voor mij heel gemakkelijk. Ik maak de plaats klaar waar ik haar ga vermoorden. Ik heb een duistere kerker gekozen. Ook ratten en spinnen zijn er te vinden. De kerker ligt onder een catacombe op het kerkhof. Vandaag ga ik langs bij Lara om haar de stuipen op het lijf te bezorgen. Ik klop op haar kamerdeur tot ze open doet. Ik lach, maar laat me niet zien. 'W-wie is daar?' Ik lach luider door haar gestotter. 'E-Ethan b-ben jij dat?' Vraagt ze. Ik stop met lachen en ga terug naar de kerker. Elke dag opnieuw ga ik bij haar langs. De ene dag klop ik op haar deur, de andere kras ik haar raam. Elke keer hoor ik hoe haar hartslag omhoog gaat en hoe de lucht zich vult met de geur van angst en wanhoop. Nog een paar dagen, Lara.

Ik ga haar laten lijden. Ik neem eerst iedereen waarvan ze houd bij haar weg.

Ik verschijn in Lara's huis. Haar moeder staat in de keuken en haar vader zit in de zetel enkele politieagenten staan voor de voordeur en nog een paar voor de deur van Lara's kamer. Ik loop naar de keuken en verschijn achter haar moeder. Ik tik op haar schouder en wacht tot ze zich om draait. Ik kijk diep ik haar ogen en dwing haar om Lara te roepen. Ze doet wat ik zeg. Eigenlijk kan ze niet anders, het is een kracht die elke vampier bezit. Dwang. Lara komt de trap afgestormd en blijft als bevroren staan als ze mij ziet. Ik lach naar haar. 'Dag Lara.' Minacht druipt van mijn stem. Ik draai me weer naar haar moeder en beveel haar om een mes uit de keuken te gaan halen. 'Mammie, waarom luister je naar hem?' Vraagt ze. Ik lach onheilspellend en loop naar haar vader toe. Hij was veel te geconcentreerd om me op te merken wanneer ik hem beveel om doodstil te blijven zitten. De moeder komt de kamer binnen met het mes in haar handen. Ik neem het mes en snij de keel van de moeder door waarna ik haar vader in zijn maag steek. 'Fijne dag nog.' Zeg ik voor ik ga.

Een paar dagen laat ik haat me rust. Hopend dat ze denkt dat alles voorbij is. In deze paar dagen bezoek ik mijn maker, de vrouw die me weer tot 'leven' heeft gebracht, Kate. Samen met haar smeden we een gruwelijk plan om Lara te laten lijden.

Het is een maandagochtend wanneer ik ons snode plan in actie zet. Ik kijk naar Lara als ze haar huis verlaat. Ik volg haar richting school, maar voor ze haar bestemming kan bereiken, grijp ik haar beet en sla haar buiten bewust zijn. Ik sla haar handen ik de boeien en verlaat dan de kerker. Een grijns bereikt mijn lippen. Dit gaat leuk worden.

Haar ogen gaan langzaam open en weer begin ik duivels te grijnzen. 'Goedemorgen Lara.' Ze kijkt me bang en geschrokken aan. 'W-wat doe ik hier?' Haar gestotter doet me lachen. 'Is de zelfverzekerde Lara bang voor de idiote Ethan?' Elk woord die ik uitspreek, druipt van gif. Ze schud haar hoofd vastberaden. 'Weet je het zeker? Ik kan je hart tot hier horen kloppen.' Zeg ik met een brede grijns op mijn gezicht. Ze probeert bij me weg te kruipen, maar de ketens houden haar tegen. Ik pak haar bij haar nek beet en kijk haar boos aan. 'Waar denk je dat je naartoe kan? Denk je dat je ooit hier vandaan kan geraken? Wel, denk dan nog maar eens. Ik ga je hier houden tot ik genoeg van je heb en dan kan je achter Liam en Jace aan.' Ze slikt en enkele tranen lopen over haar lijkbleke gezicht. Ik laat haar al lachend vallen. 'Morgen ben ik er weer en dan gaan we iets leuks doen.'

Ik zet een stoel met handboeien in de kerker waar Lara zit en wacht tot ze wakker word. 'Dag Lara, goed geslapen?' Ze draait haar hoofd weg. Ik kijk haar boos aan. 'Doe niet zo onbeleefd.' Bijt ik haar toe. Een rilling gaat over haar heen. Ik grijp haar bij haar polsen beet en smijt haar in de stoel. De handboeien sluit ik met een harde knal. 'Oke, nu je zit, kan het plezier beginnen.' Ik haal mijn mes te voorschijn en laat het draaien tussen mijn vingers. 'Ik zal je het spel eens uitleggen.' Zeg ik haar wanneer ik het mes steviger vast hou. 'Ik ga je een paar vragen stellen en als het antwoord me niet bevalt, heb je pech.' Ik laat met mes over haar arm glijden als demonstratie. Ze kijkt me bang aan. 'Eerste vraag, waarom zijn wij ooit vrienden geworden?' Ze lijkt verbaasd door mijn vraag. 'Huh?' Ik grijns. 'Fout antwoord.' Ik maak een snee in haar arm. Haar gegil vult de ruimte. 'Oke. Vraag twee, hoe kwam je aan den zwaard?' Ze kijkt me aan, vastberanden om niet meer te zeggen. Mijn grijns komt terug. 'Had ik al gezegd dat geen antwoord ook telt als fout antwoord?' Met mijn mes ga ik over haar ander arm. Ze schreeuwt het uit. Zo gaan we een tijdje door tot ik bij de essentiële vraag kom, de vraag waarvan het antwoord me ook datwerkelijk interesseert. 'Waarom heb je mij vermoord.' Haar ogen worden groot en haar lippen trillen. 'O-omdat ik je niet mag.' Bijt ze me toe. Mijn blik word rood van woede. 'Fout antwoord.' Sis ik en plant het mes in haar been. Ik laat het mes zitten en sta op. 'Morgen kom ik terug en dan mag je hopen dat ik je antwoord wel leuk vind.' Ik loop de kamer uit.

Al snikkend zit Lara in de stoel met het mes in haar been. Ze vraagt zich af hoe ze hier ooit uit zou komen. Of ze hier dood zal gaan. De wonden die Ethan bij haar maakte bloeden nog steeds, maar al veel minder dan eerder. Ratten lopen langs haar voeten over de grond. Wat bij Lara een hoge kreet van angst produceert.

'Hoelang ga je haar nog hier houden?' Ik kijk omhoog en denk na. 'Zolang het duurt voordat ik mijn antwoord krijg.' Mijn stem klink vastberaden en koppig. 'Dat gaat waarschijnlijk nog lang duren.' Kate kijkt me met haar killer blik aan. 'Wat ben je van plan?' Ik klink wantrouwig want ik uiteraard ook ben. Kate mag dan misschien mijn maker zijn, maar dat betekent niet dat ze te vertrouwen is integendeel zelfs. 'O, lieve, Ethan, je zal wel zien.' Zegt ze met een grote grijns.

Vroeg in de morgen sta ik naast Lara die op de stoel in slaap is gevallen. Met een ruk trek het mes uit haar been zodat ze al schreeuwend wakker word. 'Dag Lara, klaar om mijn vraag te beantwoorden?' Ze spuwt op de grond, naast mijn voeten en kijkt me koppig aan. 'Mij best dan doen we het op de moeilijk manier.' Ik maak een snee in haar been. 'E-Ethan stop.' Fluistert Lara zacht. ik lach en doe gewoon verder. 'Je had mijn vraag moeten beantwoorden, dan was dit allemaal niet nodig geweest.' Ik steek haar meerdere keren in haar zij, maar ik let op dat ik geen cruciale organen of een slagader raak. Mijn keel begint te branden dus ik doe wat nu mijn instinct is, ik zet mijn tanden in haar nek. Lara begint luid te schreeuwen van de pijn en smeekt me op te stoppen, maar dat kan en wil ik niet. Ik heb dorst en ik zal van haar drinken. Ik ben de controle helemaal verloren. Net wanneer ik haag met huid en haar wil verslinden komt mijn maker binnen en beveelt me om te stoppen. Een ding dat je moet weten is dat als je maker je iets beveelt je dat ook moet doen, willen of niet.

Ik leun tegen de muur en kijk Kate vuil aan. 'Je ruïneert mijn pret, Kate.' In mijn stem is mijn woede duidelijk te horen. Mijn maker kijkt me ongeïnteresseerd aan en loopt naar Lara toe. 'O, meisje toch.' Zegt ze. Ik kijk verbaasd op bij haar bezorgde houding. Met een snelle beweging maakt ze een klein sneetje in haar pols en zegt tegen Lara dat ze moet drinken. 'Kate, wat doe je?' Grom ik boos. 'Ik heel haar. Iets wat jij al had moeten doen.' Zegt ze met een vanzelfsprekend toon.

Ik sla hard tegen de muur waardoor er grote barsten over heel de muur lopen. 'Wie de hel denk jij wel niet wie je bent?' Roep ik boos en ontbloot mijn hoektanden om mijn woorden kracht bij te zetten. 'Ze is MIJN gevangen, niet de jouwe.' Vervolg ik mijn woede uitbarsting. Ze kijkt me geamuseerd aan. 'Ik ben Kate Evile. Ik ben de oudste van de New Orleans stam en IK ben JOUW MAKER.' Zegt ze nonchalant, maar laat de woorden 'ik' en 'jouw maker' duidelijk verstaan. Ik zucht en storm boos de kerker uit, wetende dat ik niet tegen haar kan winnen.
Achter mijn hoor ik Lara opgelucht zuchten.

Kate zeg zich naast Lara neer en vraagt hoe het met haar gaat. Lara is echter zo bang dat ze niet durft te antwoorden of zelfs maar durft op te kijken. 'Lara, toch?' Vraagt ze aan haar. Ze knikt snel, maar kijkt Kate nog steeds niet aan. 'Ik ga je geen pijn doen.' Kates stem klinkt zorgzaam en betrouwbaar. Lara kijkt langzaam naar haar op. Ze lacht haar vriendelijk toe. 'Ik beloof je dat ik je hier uit krijg.' Haar stem is niet meer dan een fluistering die enkel Lara kan horen. Ze kijkt hoopvol naar Kate, opzoek naar een teken, hoe klein dan ook, dat ze liegt. 'Meen je dat?' Vraagt Lara wanneer ze niets vindt. Kate knikt en lacht naar haar. 'Ik pinky zweer het.' Ze steekt haar pink uit en klemt die om die van Lara. Meteen verschijnt er sinds een lange tijd weer een glimlach op haar gezicht. 'Dank je.' Zegt Lara.

Wanneer ik genoeg ben afgekoeld loop ik de kerker weer in. Ik kijk naar Lara die met een glimlach op haar gezicht voor zichzelf zit te staren. 'Iemand is blij.' Mijn stem klinkt koud. Nog geen seconde en de glimlach vind plaats voor een bange gezichtsuitdrukking, maar in haar ogen is duidelijke hoop te zien. 'Ga je mijn vraag beantwoorden?' Vraag ik haar vriendelijk. Ze negeert de vraag. 'Ethan, je bent irritant.' Ik kijk haar verbaasd aan en zeg: 'kijk wie er een ruggengraat heeft gekregen?' En grijns. Ik stamp tegen de stoel zodat ze met de stoel op de grond valt. Ik laat haar al kermend van de pijn liggen en loop weg.

Ik loop naar mijn kamer en maak me klaar voor een hazenslaapje. Ik zorg er ook voor dat Kate mijn kamer niet binnen kan door de deur te barricaderen met mijn bed.Ik leg me neer in mijn bed en sluit mijn bed en droom van de gruweldaden die ik Lara nog ga aandoen.

Kate wandelt door de gangen, voorbij de kamer van Ethan richting de kerker waar Lara zit. Wanneer Kate bij de kerker is aangekomen ziet ze dat Lara op de grond ligt terwijl ze nog steeds in haar stoel zit. Meteen loopt Kate naar Lara toe en zet de stoel met 1 hand recht. Ook trekt ze de boeien om haar polsen los en helpt Lara uit de stoel. 'Kom we moeten nu gaan.' Zegt Kate gehaast. Lara heeft er moeite mee om te blijven staan. Ze is verzwakt door het weinige eten en de constante martelingen die ze krijgt. Ze loopt mank met het been waar Ethan het mes heeft gestoken. Ook al heb ik haar mijn bloed gevoed het heelt niet voor 100%. Kate leid haar door de tunnels van de catacombe. Af en toe nemen ze pauze zodat Lara op adem kan komen. samen komen ze aan op het kerkhof aan. Lara slaat een vreugde kreet en roept dat ze eindelijk vrij is. Terwijl Kate haar met een grijns aankijkt en een duistere twinkeling in haar ogen.

'Stervelingen zijn zo eenvoudig te misleiden.' De lieve stem van Kate is duister en wreed. 'Dacht je nu echt dat ik je zou laten gaan?' Vraagt ze spottend. Lara kijkt haar geschrokken aan. 'Ik ben de kat en jij bent de muis, je bent niets meer dan mijn diner wanneer je Ethan eindelijk hebt verteld waarom je hem hebt vermoord en om eerlijk te zijn ben ik ook wel benieuwd.' Met grote stappen gaat Lara achteruit tot ze tegen iets stevig, maar zacht aanbotst. 'Dacht je echt dat je weg kon zonder mijn vraag te beantwoorden?' Vraag ik haar spottend. Met een harde klap werd alles donker voor Lara haar ogen.

Ik draag Lara naar de kerkers en zeg haar in een andere dan ervoor deze had geen stoel maar een rad. Ik boei haar polsen en enkels. Met een zucht zet ik me neer op de enige stoel en wacht tot Lara wakker word. Na 3 eindeloze uren word ze eindelijk wakker. Ik sta met een zucht op. 'Kate.' Roep ik wetende dat ze hierbij wil zijn. Het was haar idee om te doen alsof ik controle verliezen zodat Kate Lara kon redden en haar hoop kom geven om hier ooit uit te komen. Ik heb je al eerder gezegd dat als Kate iets bedacht heeft het echt duivels is. 'Is ze wakker?' Ik knik. een luid gesnik is te horen wanneer Kate de kerker binnenkomt. 'Waarom?' Snikt Lara. Ik lach duivels. 'Heel gemakkelijk vertel mij wat ik wil weten en dan laat ik je misschien vrij.' Ze blijft nog een tijdje luid snikken. 'Ik geloof je niet. Je zal me nooit laten gaan.' Roept Lara haar angst en verdriet hebben plaats gemaakt voor woede en afkeer. 'Zal ik je zeggen waarom ik je vermoord heb?' Vroeg ze woest. Ik knik en zeg haar dat dat het enigst is wat ik wil weten. 'Je hebt mijn hart gebroken. Ik was verliefd op je, maar je zag me niet staan en besloot om met Diana uit te gaan. Ik haat je omdat je brak en ik zou het zo weer doen, ik zou je zo weer aan mijn katana rijgen.' Ik kijk haar verbaasd aan, maar mijn woede groeit alleen maar. Ik kijk van Lara naar Kate en weer terug. 'Kate, ze is helemaal voor jou.' Zeg ik voor ik de kerker verlaat en lach met het gegil en de smeekbedes van Lara die van achter me komen.

Ik kreeg mijn wraak op de mensen die van mij een monster hebben gemaakt.

-EINDE-