Chapter 6
The Dark Past

Minsan, may mga bagay na naalala ko. On how me and Rasie talked  in an unknown place. Kasi malabo ang mga ‘yon sa isipan ko. I was like dreaming that...I was hurt by my parents which triggered me. Sa tuwing bumabalik ‘yon at nanariwa sa ‘king isipan, umiiyak ako.

“Prince, maari bang lumabas muna tayo? Sa Garden lang,” pagputol ko sa katahimikang namayani sa aming dalawa ngayon. Titig na titig siya sa akin ngunit hindi ko alam kung ano ang ibig sabihin no’n. Ang mga mata niya'y namumungay habang nakahawak sa kaliwang kamay ko. He even squeezed it. Ang sarap sa pakiramdam na parang hinilot-hilot ‘yon.

Ngumiti siya sa akin at tumango.  “Pero...makakalakad kana ba? Kung hindi...ay ayos lang din naman. Kapit ka lang sa ‘kin,”aniya.

Inalalayan niya akong makatayo. Mag-iilang linggo na kasi kami rito sa Hospital pero kaunti pa lang ang maalala ko. Araw-araw din akong binibisita ng doctor upang tingnan ang kalagayan ko. Aniya, hindi rin naman magtatagal ay babalik na rin ang memorya ko. Expected, maybe next month, I can recover easily. Araw-araw din naman akong umiinom ng gamot.

It’s been two weeks since Rasie didn‘t come back. He told me that he has important things to do so that Prince will be the one to look after me. And I am thankful because with him, I am happy. I just don’t know why.

“Maganda ba ang lugar? Masyado kang natulala,” si Prince. Patuloy siyang kumakaway sa aking mukha dahil nakatanaw ako sa malayo. in fact, may bumabalik lang sa isipan ko. He’s too helpful. Mas inuna niya akong bantayan kaysa sa sarili niya. He should have to check his legs kung kailan ba ‘yon maaayos. Katulad ko, he also needs rest.

“Hindi kaba napagod na bantayan ako rito? Puwede ka namang umuwi at magpahinga sa bahay mo,” suhistiyon ko sa kaniya. Para sa ‘kin, parang hindi ko rin naman gusto ang mawala siya sa paningin ko. He’s been with me since Rasie left.

Mapakla siyang tumawa at tumingin sa direksyon kung saan doon din ako nakatingin. “Aren’t you comfortable being with me?” he asked in a husky voice. “Kasi ako? Ayaw kong maiwan ka rito. Once you recover, I’ll bring you home. I’ll show you the meaning of love,” he said which made my heart race. Love? This word is new for me. Did someone love me? Including him? How wonderful if that is.

I think...he really loves me. Gano’n ba ako kaimportante sa kaniya para lang bantayan ako ng ilang linggo na? I have not yet felt what  love is. Kasi...nagising ako na... walang-wala. Nagising ako na litong-lito ang isipan at maski ang mga importanteng tao siguro sa buhay ko ay.. nakakalimutan ko na. Pero... I’ll try my best to recover easily.

Pero paano kung sa paggising ko ay puro pangamba, takot, galit at lungkot ang sumalubong sa ‘kin? May matitira pa bang tao para sa ‘kin? Para alagaan at sasama sa akin sa pagharap ng mga ‘yon?

Prince cleared his throat. “Are you feeling better now? If not yet, I can bring you back inside. Masyadong hindi yata ito ang magandang lugar para sa—”

“I’m fine here, Prince. Thanks for accompanying me...every day. I’m so thankful for having a person like you.” I smiled widely. Ayaw ko rin namang idamay pa si Prince sa mga katanungang nabuo sa isipan ko. Only me who can answer it. I’ll swear!

“Okay. Just tell me if you are not comfortable with me,“ he said. “Hindi ako lalayo o uuwi man. I’ll stay with you no matter what.”

Sa sinabi niya, parang natuwa ang puso ko. Uminit ang pisngi ko sa hindi ko alam na dahilan. Ngumiti siya sa akin at tinugunan ko rin ito. Hindi ako nakasalita dahil sa pakikinig ko sa pintig ng aking puso. May kung ano sa sinabi niya na nagpapangiti sa ‘kin.

“You’re blushing, Lev. Ano bang meron sa sinabi ko?" He laughed. Naningkit ang mata niya habang nakaharap sa akin. Ang saya siguro kapag nakakatayo siya tapos sabay kaming iikot sa buong garden.

“H-Ha? Wala ‘to,” I lied. Hindi ko alam kung bakit parang may namuo sa lalamunan ko at nauutal pang sumagot sa kaniya. Tinitigan ko siya sa mata ngunit nakikipaglaban siya. Ako na lang ang umiwas at ngumiti.

“Natutuwa ako, sa tuwing ngumingiti ka.” Mas lalong lumapit sa akin si Prince at hinawakan ang aking kamay. “Sana...ako iyang dahilan kung bakit ka ngumingiti,” he’s right. Siya nga. Because if he didn’t smiled at me, I am now frowning. He’s  one of those who can make me smile. Ang gaan sa loob sa tuwing kinakausap niya ako.

I don’t know what envelopes us now. Sobrang tahimik naming dalawa. I took a glimpse on him and he caught me, so...I look away. I can see that he was smiling at me.

“Pasok na tayo, nilalamok na kasi ako...”He scratched his hand. Nakita kong namumula ito at dahil nakasuot lang siya ng t-shirt na kulay puti, sigurado akong hindi siya nagsisinungaling.

“Tara,” agad naman akong sumang-ayon sa kagustuhan niya. Baka magkasakit pa kami rito sa labas, kaya wala nang rason para manatili roon. Tapos na rin naman akong magpahangin.

“Kapit ka sa ‘kin. Baka mabuwal ka,” aniya na parang wala siyang tiwala sa akin. Kaya ko namang maglakad at medyo...naging maayos naman ang bawat hakbang ko.

Tumawa ako. “Grabe ka! Hindi naman ako madaling mabuwal, promise...” I raised my left hand, as I am swearing na hindi na ako mabubuwal.

“May tanong nga ako,” aniya. Habang papasok kami sa loob, kumapit siya sa sidsid ng pang-hospital kong damit. Tinapunan ko ito ng tingin ngunit hindi pa rin niya ito binitawan.

Sabik na akong marinig kung ano ‘yon. Kaya napangiti ako. Something’s excitement! Parang sa lambing pa lang ng boses niya, that question will surely make me smile.

I turned my gaze to him. “Ayusin mo ang tanong mo. Iyang...pati ang kuko ng uwak ay puputi, ha?” I laughed. Parang gusto ko na agad galugarin ang utak ni Prince at suriin kung ano-ano pa ang laman no’n.

“Of course, it is thrilling but...” he trailed off. “...Sana hindi ka magagalit,” I am surely won’t get mad if that question won’t hurt me, right? Hindi naman ako agad magagalit kung ang tanong na ‘yan ay nakatutuwa.

“Ano ba ‘yan? Sabihin mo na kasi...” I was about to open the door but he suddenly blocked me. Tinaasan ko siya ng kilay.

“If ever...bumalik na ang alaala mo, sana...hindi mo ako itataboy kung liligawan kita ulit,” he said, seriously. Hindi ako nakagalaw dahil sa naging tanong niya. Napawi ang ngiti ko dahil do’n.

What kind of question is that? Nanliligaw ba siya sa ‘kin no’n? Hindi ko naman siya masyadong kilala pero...kapag kung magsasalita siya, kabisadong-kabisado niya ako. Kilalang-kilala niya ako pero...ako? Hindi! Hindi ko siya maalala.

“D-did we met before? Ayos lang naman kung...ano...” I laughed to hide my curiosity. “Kung friends tayo no’n, friends rin ang ituturing ko,” I don’t know if my words are good. Dahil sa reaksyon niya pa lang na bumagsak ang balikat niya, parang hindi maganda ang naging sagot ko.

He looked away and took a deep sigh. Hindi ko na alam kung ano ang nasabi ko na nakasasama sa kaniya. Ano kasing klaseng tanong ‘yon at napa-slow mo talaga ako. Ngayon niya pa ako tinanong na kahit nga kamag-anak ko, hindi ko kilala.

“Uhm...did I hurt you? Tell me if you got hurt because of me. I’ll accept it. Just tell me,” sobrang tahimik na niya. Pinihit na nga niya ang doorknob at nauna sa loob kaya sumunod na agad ako mataposbkong isara ang pinto.

“Bakit friends? Hindi mo ba naaalala na—Ay! Oo nga. Sana naman...maalala mo na ako. I won’t get tired of waiting you. However, I hope that you will be happy once you're recovered, ” he said. He moved near to me and hold my hands tightly. “I will...wait for you until you say ‘yes’ to me.” He smiled and fixed my hospital bed. Inayos niya ang unan doon at sng Putin kumot.

“Baka sa panaginip ko, makilala na kita. Pahinga muna ako, ha? Huwag kang aalis sa tabi ko.” Safety kasi ako kapag siya ang nasa tabi ko. Even I don’t really know him that much, I can feel that he had care to me.

Is he my husband? Suitor? O, kaya’y...taong gustong maghiganti sa akin? Ang pangit nsman nitong isipan ko! Hindi naman siguro ako makasalan para lang paghigantihan, ‘di ba?