Chapter 4
The Introduction of Pain

“Dito na ako, Rasie...” Dali-dali akong bumaba sa sasakyan niya. Hinawakan pa niya ang braso ko st pinaharap sa kaniya. He looked into my eyes and planted a kiss on ny forehead.

“Take care, Lev...” He said and waved his hand at me.

Pagkatapos naming kumain ni Rasie ay inihatid na niya ako sa bahay ni Tito. Sa daan lang siya nagpaiwan at kumaway sa akin. Tanging flashlight lang ng cellphone ang nagsisilbing ilaw ko sa daan habang nilalakbay ang medyo mapunong lugar. Hindi naman siya katatakutan dahil wala masyadong lasing na tumatambay doon sa tindahan. Lalo na’t si Carmel ang nagbabantay ngayon. She’s so freaking quick-tempered. Kahit sinong lalaki ay tatarayan niya kapag nangahas manggulo sa lugar.

Tahimik lang akong naglakad papasok sa bahay nila nang may narinig akong yabag sa likuran ko. Hindi ko naman talaga alam kung pandinig ko lang ba ’yon o kaya’y sadyang matakutin lang ako. Kahit na pagaspas ng mga ibon ay nagulat ako. Paano ba naman kasi...ang dilim ng paligid. Kung hindi ako gumamit ng flashlight ay natitiyak kong naliligaw na ako.

Binilisan ko nalang ang paghakbang ko hanggang sa nakarating ako sa loob ng bahay. Akmang kakatok ako nang makita ko si Tito Valir na masama ang titig sa akin.

“Magandang gabi ho... Tito,” pagbati ko sa kaniya. Nanginginig na ako dahil sa takot. Hindi ko inaasahang uuwi siya ngayon. Pati na ang labi ko ay nanginginig na rin dahil sa kaba. Baka saktan niya ulit ako.

“What made your night good, Levina? Did I allow you to go outside? It’s almost ten in the evening,” galit ang pagkakabigkas niya.

Yumuko ako upang ikubli ang naramdamang kaba. God! please...help me tonight! Ilang dasal pa ang natapos ko bago ulit magsalita si Tito.

“Sinong kasama mong gumala, ha?!” Galit niyang sigaw sa akin kaya napatakip ako sa aking tainga. Sobrang nakabibingi ang boses niya. My body was shaking again. Fears hunted me again! They’re bringing great armor to me which I couldn’t endures.

“Tito let me explain po...” I said while sobbing. I know that it sound too odd but this is true. I was afraid of being abused again. Ang sakit isipin na pagod ka at gusto mo lang naman sanang magpahinga pero sasalubungin ka ng ganito. I want to die earlier! But too many obligations left behind me.

“Explain? What kind of explanations? Na maharot ka? Kahit sinong lalaki lang ang isasama mo sa labas? You’d better rot in hell, Lev...dahil diyan, I’ll add more months for you para magtrabaho sa akin!” Sigaw niya sa akin na nagpatumba sa akin. Hindi ko alam na may parang matigas na bagay ang tumama sa ulo ko.  His words are indeed keen. It piercing my whole body and made me shattered into pieces. He’s not even thinking what am I feeling right now. I am too exhausted and...tired of everything.

“Tito—”

I didn’t finish my words. Agad dumapo sa pisngi ko ang malalaki niyang palad. Sa hampas niyang ’yon ay parang nabuwal na agad ako. I was unconscious and fall. No one would dare to help me. Only the darkness who whisper me to closed my eyes. Only the darkness keep on saying me to sleep in his reign.

I opened my eyes. Puting kisame ang sumalubong sa akin. Ni hindi ko alam kung nasaan ako. Dumampi na rin sa mukha ko ang sinag ng araw kung kaya’t napabalikwas ako. Am I dreaming? Why I am here in a sudden? Bakit ako nandito ngayon? Hindi naman siguro ako nanaginip na nakasama ko si Rasie kagabi? Only him whom I remembered. But...where is he? Did he just send me here, confused and clueless?

Mabaho ang buong kuwarto. Nasusuka ako dahil sa amoy ng medisina. Hindi ako sanay sa ganitong lugar. Suddenly, the door opened. Bumungad naman kaagad sa akin ang isang lalaking nakasuot ng puti. Naka-mask pa siya at sa palagay ko, isa siyang doctor.

Nagulat ako nang ngumisi siya sa akin. I know him! He’s doctor Prince Dale Sandoval!

“Doc, Prince...” I mentioned his name. His brows creased as he didn’t understand me. Tinanggal niya ang mask niya at nilapitan ako.

“I’m not Prince. I’m Doctor Kyle Raze...” he said.

Natulala ako. Then who’s that Prince? I often hear his name but I ca’t remember. Tanging si Rasie lang ang nakilala ko dahil pagkabukas pa lang ng mga mata ko, nakikita ko siya. Pero agad namang naglaho.

I feel that my head is aching again. Saka ko na napagtanto na may balot pa lang kulay puting tela itong noo ko.

“Then... what happened to me, Doc Prin—Doctor Kyle Raze?” Halos hindi ko na mainda ang sakit ng ulo ko kaya napasubsob ako sa unan ng hospital bed. Parang ayaw kong magsalita dahil sumasakit ang ulo ko. Lalo na ’tong mga nagsasalita sa isipan kong hindi ko naman naintindihan! Nakakainis na ’to!

Ngumiwi ako nang kumikirot ang sintido ko. Did someone hurt me? Naaksidente ba ako?Nakakainis lang dahil wala na akong ibang maaalala.

I just took a nap. Nang muli kong ibukanang mga mata ko, si Rasie ang bumungad sa akin. It is possible that I can’t remember anything but only him? He’s the only person na naka-registered sa isipan ko. Kahit anong gawin ko para maalala lang ang mga nangyari sa akin ay hindi ko talaga maalala. Parang nilalaruan talaga ako ng tadhana ngayon, ah?

“Rasie...are you Rasie?” I asked him. Nakangiti pa ako dahil alam ko naman na siya iyon. He won't lie to me. Alam kong may pake siya sa akin dahil kaibigan niya ako. I can remember something about him but not that all. Only his face. Only his voice.

Umiling siya at ngumisi sa akin. Na naman? Hindi siya si Rasie? Ngayon, sino siya? Lord, please...gisingin mo na ako! Hindi ko na matiis ang mabuhay sa mundong wala akong nakilala.

"You’re..." Tinuro ko siya. He’s really in my mind but I can’t remember his actual name. Parang napanaginipan ko na siya o kaya’y nakita ko na sa personal.

“Sebastian Fremont. I just heard you here screaming so I checked you...” he said. “Actually, nasa kabilang room lang ako. Nagbabantay sa mag-ina. Si Yna at ang magiging anak nila ng boss—I mean... Sir Kashton. Anak nila...gano’n.” Wika niya at mas lalong lumawak ang ngiti niya sa akin.

May binabantayan pala siyang pasyente sa kabila pero bakit nandito siya sa akin ngayon? Hindi naman siguro ako importanteng tao para lapitan niya at e-check. Kaya siguro hindi ako dinadalaw nina Mama dahil wala akong silbi. Because if they really care about me, then they will be here beside me. I can’t remember anything about them. ’Yon lang kung may magulang pa ba akong naghihintay sa akin. Na nag-aalala sa akin. Parang wala naman.

“I’m...” I can’t even remember my name. Sino nga ako?

“You’re Levina Sky Cordovan. I met you last night in the Jollibee. Remember that I am the one who took your phone. Ako po ’yon. Binilhan ko lang ng pagkain si Ma'am Yna Salvatore,” wika niya sa akin.

I’m not satisfied. Pero at least may kasama na akong makipag-usap dito. Gusto ko siyang tanungin kung bakit ako nandito pero everytime na binabalikan ko ang mga nangyayari sa akin, sumasakit na lang ang ulo ko kaiisip at wala talaga akong maalala.

“I am Levina...then... you’re Sebastian?” I asked.

He nodded. “Sebastian Andrey Fremont. Anyways...if you need something, just call me. Here’s my number,” he said. He took me his phone kaya kinapa ko rin ang cellphone ko.

Agad kong ni-save ang number niya at ibinalik sa kaniya ang cellphone. Nagpaalam naman siyang umalis kaya napatango naman ako. Nakasuot pa ako ng kulay blue na damit na pang-pasyente talaga. Naagaw ang atensyon sa cellphone number na nasa cellophane ko. Ilang missed calls ang nakita ko mula kay Rasie Kim Cuervo Sandoval. Naka-full name pa nga.

I called him. Hindi ko pa nga nabubuksan ’yong mga messages sa Facebook ko. Saka ko na naalala na Levina Sky Cordovan nga naman pala talaga ang pangalan ko.

“Levina? Thanks God you’re awake. How are you? Puwede na ba kitang puntahan? Ayos ka na ba ngayon? Teka...anong gusto mong kainin?Sa McDonald’s ba o kaya’y sa Jollibee?” Sunod-sunod niyang wika sa kabilang linya pero bakas sa boses niya ang pag-aalala. Nagsimulang magpawis ang buong palad ko dahil sa sinabi niya. He’s worried. He’s Rasie.

“I’m Levina...and can you please brought me some food? I’m hungry. I’m sorry pero gusto lang kitang makita ngayon...” I caressed my belly. Tumutunog talaga ang tiyan ko dahil ginugutom na ako. Gusto ko lang makita si Rasie ngayon. Parang hindi ko siya kilala pero may pakiramdam ako na matutulungan niya ako.

Sino bang lalaki ang tatawagan ka ng ilang times? Sino bang taong maghatid sa ’yo ng thirty plus messages? It’s Rasie...of course.

“Don’t hang up the call. Stay on line Lev...I wanna hear your voice,” aniya.

Sinunod ko naman ang sinabi niya sa akin. Hindi ko nga binaba ang tawag kaya naririnig ko siyang nakikipag-usap sa mga tao. He’s walking at palagay ko, nasa counter na siya no’ng nagsalita na siya ulit. He keep on calling me on call.

Parang nagpa-panic pa siya. Rinig ko ang paghangos niya at ang pagpaandar niya ng makina. I just feel easiness when someone is knocking on the door.

Hindi pa nga ako nakababa ay bumungad na sa akin ang doctor kanina at sa palagay ko ay si...Rasie. Kasi siya lang ang may dala ng paper bag at nakita ko pa ang nakaukit na pangalan doon. It was from Jollibee.

“Rasie...” I murmured when he finally saw me. Nakangiti siya sa akin at tinanggal niya pa ang suot niyang sumbrero. Pumunta siya kaagad sa tabi ko at yumakap sa akin.

“I’m worried about you, Levina. Malalagot ako ni Prince kapag may nangyari sa ’yo.”