Chapter 33: Chasing Him

Sa araw na sinabi ni Adam na nakatakas umano si Thalia, hindi ko maiwasang matakot dahil sa balitang 'yon. Inihatid na rin ni Prince si Evo sa kanila pagkatapos ng ilang mga araw.

Pumasok na rin ulit ako sa trabaho pagkatapos ng mga ilang araw at gano'n din si Prince.

I heaved a sigh while playing the pen on my hands. I was supposed to be happy because I born fo be free. But why do adversity always accompanied me? I can't be sure that I am safety. Kahit na batid kong ligtas ako sa piling ni Prince, hindi ko pa rin maiwasang mag-alala na baka pati siya ay madamay rito. Kung may sasaktan pa mang tao ang mga taong katulad ni Thalia, sana ako na lang. Sana ako na lang at huwag na ang mga taong mahalaga para sa akin.

Ngumiti ako sa kawalan upang maiwasan ang pag-iisip ng gano'n. Hindi rin naman siguro kami pababayaan ng nasa itaas, 'di ba?

I bit my nails while waiting for Carlo to come. Binuksan ko ang bintana ng opisina at sumilip sa labas. Ang aga ko kasing nakarating dito dahil maaga rin namang pumapasok si Prince. He just dropped me by.

Ilang minuto na ang lumipas pero wala pa siya. Kaya kinuha ko ang cellphone sa bulsa ko at nagbukas ng Facebook account. While scrolling through my newsfeed, bumungad sa akin ang isang balitang hindi ko alam kung matutuwa bs ako o maawa.

"Isang babaeng nagngangalang Thalia Fernandez, isa sa mga Phoenix Group sa Casanova, hindi nakarating sa patutunguhan dahil pumutok umano ang sinasakyang eroplano nito. Ayon pa sa ating kapulisan, siya'y sinundan nila sa airport ngunit tanging gulat na lamang nila nang malamang pumutok ang sinasakyang panghimpapawid."

Nanginginig ang kamay ko habang tinititigan ang balitang 'yon. Unti-unting umulap ang aking mga mata at kalaunan ay tumulo na rin ang luha ko.

Si Thalia...

I know she deseve to be forgiven pero bakit kinuha pa rin siya? Maari naman siyang magbagong buhay at magsimulang muli, 'di ba?

"Levina..." Bumukas ang pintuan at iniluwa ro'n si Carlo. May dala siyang dalawang milk tea ngunit agad niya namang nilapag 'yon sa mesa nang makita ako. "Why the fuck are you crying, huh? What happened...Levina?" Tarantang tanong niya sa akin at kinuha ang panyo sa kaniyang bulsa.

Hindi ako nakasagot dahil sa paghikbi ko. People are mistaken sometimes because they thought that the things they are doing can make them satisfied. That's why sometimes we cannot avoid to be mistaken because it helps us to learn and realized that we aren't perfect.

"Thalia is dead." I sobbed. Kinuha niya ang cellphone sa kamay ko at tuluyan na rin siyang natulala. "D-Did she deserves it?"

Carlo looked at me and shook his head. "It depends on the mistake she'd made. Siguro...panahon niya na talaga, Lev."

That's it. It's indeed that our life has an end. We have boundaries. Ngunit, handa ba si Thalia no'ng kinuha siya? Napatawad niya kaya ang mga nagkasala sa kaniya?

Even though I am still brave, I cannot say that I sm not afraid to die. Takot ako no'n. Kahit na sinasabi ng iba na hindi dapat katakutan 'yon, pero sa totoo lang, natatakot ako. Paano kung mamamatay ako na hindi ko pa natutupad ang mga pangako ko sa sarili? Na aahon ako mula sa mababa at lilipad kasama ang mga mahahalagang tao sa buhay ko. Takot akong mamamatay dahil hindi ko alam kung sino ang mga iiyak kung mawawala man ako.

"Sky—"

Kumalas ako mula sa pagkakayakap kay Carlo at tiningnan kung sino ang lalaking sumigaw sa pinto. Carlo comfort me because he knows how lonely I am. Kahit na gano'n si Thalia sa 'kin, parang anak na rin 'yon ni Papa, eh.

Prince looked at me, his eyes were watery. My eyes landed on the things on his hand. It was red roses. A bouquet of beautiful flowers that I always liked. Nalaglag 'yon mula sa kaniyang mga kamay habang siya ay nanatiling nakatitig sa 'min. Tumayo ako at pumagilid naman si Carlo para makadaan ako. Sasalubungin ko na sana siya nang bigla siyang umatras at tumakbo palabas.

"Prince, what you see is wrong! Hayaan mo akong magpaliwanag!" Sumigaw ako at sinundan siya. Masyadong malaki ang paghakbang niya at sumakay siya kaagad sa kotse niya. Sumigaw ako at napaluhod dahil sa nangyari.

Why my life today is so...misery? Namatay si Thalia, umiyak ako ngunit nakita ni Prince na pinapatahan ako ng iba, sa nakita niya, agad siyang lumayo sa akin ni hindi ako hinintay na magpaliwanag sa kaniya.

Isn't it the end, right? Maari ko pa siyang mahabol.

Right, maybe I can chase him.

Tumakbo ako sa daan. Karamay ko ang malamig na hangin ngayon na parang hinahaplos ang mga luhang nagsilandasan mula sa aking mga mata. Akala ko'y natutuyo na 'yon ngunit muli na namang bumuhos ang aking luha. Hindi ako nakaramdam ng pagod sa pagtakbo. Mabuti na lang at mabait ang ulap, hindi niya pinasikat ang sikat ang araw at ipinakita niya sa 'kin ang paborito kong tanawin—ang madilim na kalangitan na noon pa ma'y iniibig ko na.

I felt dizzy but I kept to raise my legs. I managed to smile even though my bones was seemed to crack. Sa ngayon pa lang, parang gusto ko na agad huminto. Ang taong sinasandalan ko ay tinalikuran ako.

I fucking need time! I fucking tired! Gusto ko nang magkaroon ng oras para magpahinga. Ngunit hindi maari, kung hindi ko makakausap si Prince. I felt so... hopeless while running on the road.

I thought that it was a rain that keeps on falling to my feet, luha pala. Tumingala ako at napabagsak sa lupa.

"Ang saya mo namang kasama," I said, looking at the rain that is dropping on me. It looks beautiful but, just like me, I looked happy and...brave but I am also fell. Nahuhulog din at napipira-piraso. Ilang beses kong sinubukang takasan ang panaghoy ngunit patuloy rin akong niyayakap nito. It always leashes my feet to stop.

Ilang sasakyan na ang dumaan pero ang sasakyang aking inaabangan, ay tuluyan na akong nilisan at kinalimutan.