Chapter 27: Trapped by Her Own Trap

"Do you know Thalia?" Prince asked me while I am busy preparing myself because today is the day that I will going to visit my dad.

Nangunot ang noo ko sa tanong niya at bigla na lamang nagtambol ang aking puso. Sa takot kong mawala sa paningin ko si Prince, hindi ko maiwasang mag-isip ng mga posibleng mangyari. Paano kung sa susunod na araw, makukuha siya ni Thalia? Ang daling kunin ng tiwala niya!

Para hindi mahalata ni Prince ang iniisip ko, humarap ako sa kaniya.

"Kilala ko siya. She's my classmate when we were college. Bakit?" I managed to smile, while my lips shaking.

"Kasi kilala ka niya." He laughed.

"Kainis ka. Bakit ka tumawa? Tama naman 'yong sagot ko, ah?" Nangunot ang noo ko sa naging reaksyon. Tinawanan ba naman ako! Wala namang nakatatawa ro'n, ah?

"Kasi tinatanong lang kita, parang nanginginig ka. Anong meron sa kaniya?" He chuckled.

I shook my head. "Wala namang meron sa kaniya."

Ngumiti siya sa akin sabay yakap. "I know Thalia and I saw you with her yesterday pero tumalikod na siya at sumakay sa kotse."

"Did they saw you?"Tinugunan ko rin ang yakap niya sa akin at hinigpitan 'yon. Natahimik siya sa naging tanong ko kaya tiningnan ko siya sa mata. "Nakita ka ba ni Thalia? At ng Phoenix group?"

He sighed and ruffled my hair. "Thalia saw me running towards you but I don't know the Phoenix group. Anong meron sa kanila?"

I bit the bottom of my lips. Hindi ko siya sinagot bagkus ay sinubsob ko ang ulo ko sa dibdib niya.

"Love, anong meron sa kanila? Sabihin mo sa 'kin, aalisin natin sa bayan ang mga kinatatakutan mo," aniya at ipinatong ang baba sa ulo ko.

I shook my head as an answer. Hindi ko naman maaring sabihin 'yon sa kaniya dahil sa 'min lang 'yon ni Thalia. Wala siyang kinalaman. Kung puwede lang sanang ngayon din paalisin ang mga 'yon, ginawa ko na.

I know that sometimes, world is cruel. But not all time, the favor is on the enemy. If there was laughter, there is also sadness. Kung may aalis, may darating. But I don't want the world to take Prince away from me. He's now my only one partner who was with me to achieve my dreams.

Kumalas siya sa pagkakayakap at hinawakan ang balikat ko. "Huwag kang mag-aalala, poprotektahan kita."

I nodded my head, biting my lips to suppress my smile. "Thank you for being my sun, Prince. I love you," I said and kissed his cheek.

Ngunit nang maalala ko ang sinabi ni Thalia, unti-unting nawawala 'yong ngiti ko sa labi at namuo ang luha sa aking mata. Kung sa balang-araw na darating ay may sasaktan sina Thalia, dapat ako lang 'yon, hindi si Prince. This man is innocent to our fights.

Envy is indeed a sin. Dahil kahit matagal na 'yong nangyaring away namin ni Thalia, nananatili pa rin sa kaniyang isipan.

"I have something to ask you," I said and caught his attention. He tilted his head and drawn a smile.

"What is that?"

"Kapag ba...makahahanap ka ng mas maganda pa sa 'kin, makalimutan mo na ako?" I asked, even though my mind always says that I am pretty enough.

He shook his head. "You are gorgeous, Love. Kung may nagsasabi man sa 'yo na hindi mo deserve ang mahalin ka, sila 'yong mga taong mga insecured sa sarili nila. Because I know that you deserve my love." Pinahiran niya ang luhang namuo sa aking mga mata. "Hayaan mo ang mga taong 'yon. At saka hindi na ako maghahanap ng iba. Always put into your mind that even my hair will become white, I will chose you until the day of my death."

"Kung dalawa man tayong mahulog sa patibong ni Thalia, always choose yourself, Prince. Iligtas mo ang sarili mo at hayaan mo akong maging bayani sa pagligtas sa sarili ko," I said while tears rolling down my cheeks. Sayang lang 'yong powder na nilagay ko, tuluyan nang tinangay ng aking mga luha.

He shook his head and wiped the tears from my cheeks using the back of his palm. The warmth of his touch made me calm and it always told me that Prince is my another saviour at this moment. Parang nanunuot sa kalamnan ko ang init ng palad niya sa aking mukha.

"Ang laban mo ay maging laban ko na rin. Don't teach me to be selfish. I love you and that won't change." He kissed my forehead.

Ngumiti ako sa kaniya at akmang magsasalita pa ngunit tanging pag-awang lang ng bibig ang nagawa ko dahil parang wala na akong maitugon pa sa kaniya.

Biglaan ding bumukas ang pinto at bumungad sa 'min si Adam sabay sabing, "Sir, handa na po ang sasakyan. At saka...bakit..."Tinuro niya ako at inilipat ang tingin kay Prince. May pagtatanong ang paraan ng tingin niya sa 'kin.  "Pinaiyak mo, Sir?"

Napatawa ako sa naging tanong ni Adam sa kaniya. Hinilot ko na lang ang sintido ko dahil sa reaksyon niya.

"Anong pinaiyak? Kung paiiyakin ko 'yan dapat hindi sa sakit,  kundi sa sarap." Kumindat si Prince sa 'kin ngunit agad ko siyang sinamaan ng tingin.

Humagikhik si Adam sa sinabi ni Prince. Kahit pa siguro ang mga lamok ngayon ay natatawa sa sinabi niya.

"Tama naman po, Sir," tumawa si Adam at parang suporta pa nga siya sa sinabi ni Prince. Habang ako naman ay namumula dahil sa ka-corny-han niya.

Adam smiled and motioned us to go outside. I nodded and followed him. Prince intertwined our hands. Siya ang nagdala ng handbag ko habang tinahak namin ang daan patungo sa kotse niya.

I saw a beautiful butterflies around me. Everytime I saw Prince, the sun that shine upon me is indeed filled with hope and inspiration.

Prince looked at me. His eyes is like a drug which I get addicted to. Everytime he blink, I can't deny that he is so precious.

"What's with that looks, Sky? A-Are you...going to kill me those stares?" Prince asked while his cheeks flushed. Kung nakamamatay nga 'tong mga titig 'to, kanina pa siguro siya namatay.

Humilig ako sa kaniya pagkatapos kong iniwas ang tingin. "Hindi naman nakamamatay 'yan, eh. Saka na ako papatay kung mawawala ka na."

"B-Bakit ka naman papatay kung wala na ako?"Hindi naman masyadong malakas ang boses niya ngunit pati si Adam ay lumingon sa 'min. "Hoy, Adamos! Ayusin mo ang pagd-drive, mababangga tayo!"

"Oo na nga, Sir," ani Adam at itinuon ang tingin sa daan.

Umayos ako ng upo at tumikhim. Ngumiti ako nang ibinaling ni Prince ang tingin niya sa akin.

"Dapat hindi talaga kita iiwan, Sky. Papatay ka pala, eh!" Tumawa siya at umakbay sa 'kin.

I giggled and hugged him tight as if there was no tomorrow. "Because everytime you are hovering me, I always in good mode. Kaya hindi ako makapatay, eh!"

He caressed my chin using his index finger, he vowed his head and his eyes landed on my eyes too. "Kung gano'n, palagi akong manatili sa 'yo para palagi ka ring good mode."

Tumawa na lang ako sa sinabi niya. Halos naubos ko na ata ang oras ko sa kayayakap sa kaniya. But that was enough! 'Di baleng naubos ang oras, kung si Prince naman ang nilaanan.

Bumaba na ako sa sasakyan nang makarating kami sa hospital kung saan doon na-admit si Daddy. Inihatid ako nina Prince at Adam dito bago sila bumalik sa daan patungo sa opisina ni Prince.

I hugged Prince as farewell. Pagkatapos ay pumasok na ako sa loob. I was in the waiting shed because I am waiting Thalia. She chatted me that she was in my father's side and before I will going to see him, I must met her first. Dahil sa kagustuhan kong makita si Daddy, sinunod ko siya.

"Good morning! I-It's you again," halos hindi ko na makilala ang lalaki dahil malaki na ang pinagbago nito. Ngumisi siya sa 'kin at nag-abot ng kamay.

"Hi, Sebastian!" I took his hand. Ngumiti ako sa kaniya dahil dito ko rin siya nakilalang lubusan. Sinamahan niya ako rito no'ng mga panahong miserableng-miserable ako.

Naisipan ko na umalis ako sa hospital no'n na hindi man lang nakapagpasalamat sa kaniya. Niyaya ko siyang umupo muna para makapag-usap kami.

"Alam mo, ang dami kong nakalimutan no'n, " I started. "Pero ngayon ko lang naalala."

His brows creased and tilted his head, his expression seems questioning. "Ngayon, ayos ka na ba? Have you remember those people who hurt you that time?"

Oh! He spoke like Prince. The way he asking me, the tone of his voice was kinda similar to Prince. But I know they are different because Prince is handsome than him.

I smiled at him and nodded. "Of course, yes. I forgot to say thank you for being with me that time. How are you?"

Ngumiti siya sa akin ngunit iba ang dating ng ngiting 'yon. Parang may malalim na kahulugan at pilit takpan ang kaniyang nararamdaman.

I tapped his shoulder because I can see to his eyes the sadness. Even how he good trying to hide it, the pain will still shown up to his eyes.

"Ayos lang naman. I just missed them. Especially...her." He swallowed hard and sniffed. "If only I knew that she suffered too much that time, matagal ko na sanang pinatay ang mga taong 'yon. They make her suffer! Gusto kong tiklupin ang mga taong 'yon pero alam ko na mahalaga pa 'yon sila para sa kaniya. She loves them."

Hindi ko alam kung sino-sino ang mga taong sinabi niya at ang babaeng tinutukoy niya ro'n. Whoever she is, she was gifted, valued and loved by Sebastian. I shouldn't meddling Sebastian's life because we are just friends. The right thing I must do today is... to comfort him.

Hinagod ko ang likuran niya dahil parang humihikbi na ito. I took the handkerchief from my pocket and gave it to him. Tiningnan niya lang 'yon habang unti-unting pumatak ang mga luha niya sa mata.

Inangat ko ang kamay ko at dinampi ang panyo sa mukha niya. Pinunasan ko ang mga luha sa pisngi niya at ngumiti.

"Took it. It will comfort you, for sure." Inabot ko ulit ang panyo. At sa oras na ito, dinampot niya na ito at ngumiti sa 'kin.

"Thank you. You're indeed. Everytime we alone, handkerchief is willing to wipe off our tears." Tumawa siya at hinaplos ang kaniyang pisngi. "Maari ba kitang mayakap? Kahit saglit lang. Mga three seconds."

Nagulat ako sa naging hiling niya. Kung may makakita sa 'min at nakakaalam sa relasyon namin Pero nag-usap na kami ni Prince tungkol dito, kaya pinagbigyan ko na. I open my eyes widely and nodded my head. "You are always welcome with my hugs, Baste."

"Baste? You called me that name, again! But..." He pouted while searching for words. Hindi ko maalala na tinawag ko siya no'n.

Umawang ang bibig ko pero wala akong mahagilap na salita. Naramdaman ko na lang na kumirot ang ulo ko nang parang may namuong alaala sa isipan ko.

I force myself to be okay. Kasi ayaw kong ipakita kay Daddy ngayon na mahina ako! Ayaw kong itataboy niya ako na parang aso lang! Gusto ko pang mabuo ang pamilya namin dahil gusto ko nang manahimik kapiling sila. I want to live in peace. No conflict, fight, and blame!

"Anyways, what are you doing here? Visiting you Dad?" he asked, seems he really knows me. How did he know my Dad? Madalas ba siya rito sa hospital? Hindi ko naikuwento ang tungkol sa kanila sa kaniya pero bakit parang alam niya ang lahat?

I nodded. "Ikaw? Anong ginawa mo rito?"

"I am Sebastian Fremont, adopted son of Fremont's family who lives in France but I was here today because I just recently resigned as bodyguard and studied for Psychology," he explained. "In short, I am training...may pasyente ako sa kabila pero nakita kita, kaya...umupo muna ako rito."

Talaga? Hindi ko alam 'to. Ang tanga ko rin dahil nakita ko na nga na nakasuot siya ng pang-psychology, hindi ko pa kaagad nalaman. 

Napasapo na lamang ako sa aking noo at tumawa. "Oo nga pala. Ang galing mo naman. Kung sakaling maging buang ako, huwag mo sana akong tanggihang maging pasyente mo." I chuckled.

"Don't say that. Kahit hindi ka maging buang, araw-araw kitang paglingkuran. Kaso nga lang, baka mabaril ako ni Prince." Tumayo na siya at nilagay sa side pocket ang panyong ibinigay ko. "Akin na 'to. Baka magkita tayo balang araw, tappos maging buang ka na, ipapaalala ko sa 'yo na ikaw ang nagbigay nito. Ba-bye!" Sa wakas, nakita ko na ang totoong ngiti niya. 'Yong hindi pinilit.

Kumaway na rin ako sa kaniya.

Akmang sisilip na ako sa pinto ng room ni Daddy, bumukas ng malaki ang pinto at bumungad naman kaagad si Thalia.

"You won't see your Dad, unless you will give the money I asked," his voice seems so bad. Ang pangit ng tono niya.

Hindi ko maiwasang mag-isip ng masama dahil sa sinabi niya. Paano kung siya pala ang dahilan kung bakit nandito si Daddy ngayon? Paano kung ginagamit niya lang si Dad para lang matugunan ang mga Pangangailangan niya? Ang dami-daming tanong ang namuo sa isipan ko pero ni isa ay wala akong nasagutan.

"Money? For Dad's sake? Or for your wants?" I raised my brows at her.

Mabilis namang dumapo sa pisngi ko ang palad niya kaya napatili ako sa sakit. Hindi ko alam kung natamaan ba siya sa sinabi ko o kaya'y naiinip siya dahil hindi ko kaagad inabot ang pera?

"Anong nais mong iparating? Na ginamit ko ang Daddy mo para magkapera ako?" Nanlisik ang mata niya sa akin na kahit anong oras, kaya niya akong tumbahin sa harapan niya. "Huwag na huwag mo akong panghinalaan na ako ang dahilan kung bakit siya inatake! If you think I poisoned him to have money, you are mistaken."

I smirked and understand what she was trying to say. "I now get it. How much?" I asked her.

"Twenty-five thousand plus bills," aniya at inilahad agad ang palad sa 'kin.

"I'll going to pay the doctor." Gusto kong mahuli si Thalia sa mga aksyon niya. I want to prove if she was telling me the truth. Because at first, she was trapped by her own trap. She was caught by her own guard.

"No. Sa 'kin mo ibigay." Hinablot niya kaagad sa akin ang pera. Hindi niya alam na pinaghirapan ko rin 'yon.

Sige lang, makakabawi rin ako. Aayusin ko muna ang sarili ko. Hindi naman sa lahat ng panahon, talo ako.

Sumilip lang ako kay Daddy pagkatapos kong ibigay kay Thalia ang pera. Pagkatapos ay sumipot ako sa trabaho. Parang isang kidlat lang, nawala na agad ang pinaghirapan ko ng ilang buwan.

My Dad is like a moon to me. Ang ganda niyang tingnan ngunit minsan ko lang nasisilayan.