Het scherm gaat weer omhoog. 'Dit wordt zeker een nachtmerrie.' Zegt Kaira sarcastisch. In de kamer staan allemaal kisten hoog opgestapeld.

'Misschien zit in één van die kisten een deur.' Zeg ik zelfverzekerder dan ik me voel. Kaira kijkt me met grote ogen aan.

'Denk niet dat ik een kist in ga, dat is veel te krap.'

'Als je je adem inhoudt pas je er wel in.' Zeg ik.

Ik loop op de eerste doos af. Voorzichtig open ik de doos. Ik geef een hoge gil. Allerlei insecten kruipen uit de dozen. Ik ren op Kaira af die staat de beven op haar benen. 'Z-zag jij d-dat ook?' Vraagt ze stotterend.

'Die enge insecten die met hun grote ogen naar mij keken zie ik zeker.' Zeg ik angstig.

'N-nee n-iet dat de m-muren verschoven richting ons.'

'Open jij eens een doos, dan let ik wel op.'

Kaira doet wat ik van haar vraag. Nu zie ik het ook de muren schuiven naar ons toe.

'Dit wordt mijn dood.' Jammert Kaira.

'Als jij maar niet eerder dan mij dood gaat vind ik het oké.'

'Wil jij dood?' Vraagt Kaira vol verbazing.

'Nee, maar als het moet wel eerder dan jou in deze ruimte, ik wil echt niet zien hoe die insecten jou opeten.'

Kaira rolt met haar ogen, ze schuift dozen opzij. Met een harde klap valt een doos op de grond neer. Allemaal vliegende insecten komen eruit. De muren komen weer op ons af.

'Roos, schiet eens op. Hoe meer je nu opschiet, hoe minder lang je naar insecten hoeft te kijken.'

'Ik heet Rosalie.' Zeg ik extra goed articulerend.

Dan loop ik naar de dozen toe, ik schuif ze voorzichtig opzij. Ik moet van het idee beven dat aan de andere kant van de doos duizenden insecten lopen. Ik kijk even achterom naar Kaira. Haar witte blouse hangt slordig over haar donker grijze broek en haar haren zitten in een rommelige knot. Ik wil vragen of ze zo altijd naar feestjes gaat, maar ik besluit het niet te doen dat is niet de reden waarom we hier zitten.

'Er lijkt geen einde aan die rot dozen te komen.' Gilt Kaira door de ruimte. Ze trapt één van de dozen omver. Weer komen allemaal insecten eruit gekrioeld. Ik wil huilen, ik wil naar huis. Of naar mijn vriendinnen of naar Mike. Nu ik er zo over nadenk heb ik spijt wat ik bij het feestje heb gedaan. Mike zal dit nooit doen.

'Stop alsjeblieft eens met tegen die dozen trappen Kiarania. Straks gaan de muren nog voorbij de deur.'

'Dat is het, misschien zijn de dozen wel te gebruiken als bouwmateriaal om bij de deur te komen.'

Ik trek een wenkbrauw op. Ik heb niet het idee dat degene die ons hier opsluit ons op insecten wilt laten staan. Ik schuif wat dozen opzij, maar nergens is iets van een uitgang te vinden. Ik slaak een zucht, wat ben ik slecht in mezelf bevrijden. Ik geeft het al na een paar uur op. Dat is ook de reden dat ik tijdens de vorige verjaardag van Mike niet mee ging omdat hij naar een escaperoom wilde gaan, maar ik dat echt niet wilde. Ik heb er niet zoveel mee om mezelf op te sluiten terwijl ik gewoon vrij kan zijn. Nu heb ik alleen wel spijt dat ik nooit naar escaperooms ging. Dat zal nu goed van pas komen nu ik in een echte levende escaperoom zit waar echt mijn leven vanaf hangt.

'Waarom zijn deze dozen zo zwaar.' Zegt Kaira geërgerd.

'Insecten zijn gewoon zwaar. Het zijn niet voor niets de ergste beesten op aarde.' Gil ik door de kamer. Ik raak hier helemaal gefrustreerd van.

Ik ga op één van de dozen zitten. Ik kijk naar mijn blote voeten. Ik heb mijn hakken ergens neergelegd omdat ik er echt de blaren van kreeg. Ik geeft een gil. Er kruipen verschillende soorten insecten over mijn benen.

'Kom op Roos, even doorbijten, we zijn hier zo weg. Kan je wat doze hierheen schuiven, dan maken we een soort trap naar het plafond.'

Ik doe wat Kaira me vraagt. Ik heb namelijk geen enkel ander idee om hieruit te komen. Ik zet twee dozen voorzichtig op elkaar en schuif ze naar Kaira toe. Ze zet de dozen als een soort mini trap op degene eronder. Ze kijkt me verwachtingsvol aan.

'Heb je nog meer dozen nodig?' Vraag ik zuchtend.

'Ja, hoe komen we anders boven? Vliegend of zo?' Vraagt Kaira.

'Als dat kon hè. Heb je trouwens een elastiekje?'

Kaira rolt met haar ogen en schiet vervolgens een elastiekje precies tussen een grote hoop insecten.

'Ieuw Karia. Wil je me dit echt aandoen?'

'Jij wilt toch zo hoognodig een elastiekje.'

Op mijn tenen loop ik naar de insecten toe. Soms voel ik ze onder mijn voeten wegschieten. Ik buig me langzaam naar het elastiekje toe die ik van de insecten afpak. Zo snel als ik kan ren ik door de insecten heen naar de dozen.

Ik heb al een stuk of tien dozen naar Kaira geduwd, maar het plafond in deze kamer is een stuk hoger dan van de vorige waardoor we nog steeds niet genoeg dozen hebben. Ik krijg last van mijn rug en ik heb geen zin meer.

Ik duw de laatste twee dozen naar Kaira toe. Behendig zet ze ze neer, dan klimt ze omhoog. Ik ga op de eerste doos zitten, ik ben echt kapot. Kaira bestudeerd alles om zich heen. Plotseling blijft ze stilstaan.

'Roos, ik heb wat gevonden, in deze doos zit een deur. Alleen heb je daar wel een sleutel voor nodig.' Gilt Kaira razend enthousiast. Ze begint op de dozen te springen. Ik zucht, niet nog meer werk.

'Ten eerste, stop om op die dozen te springen. Straks lig je tussen miljoenen Insecten, ten tweede waar is die sleutel?' Zeg ik vermoeiend.

Kaira stopt met springen, ze kijkt om zich heen. Haar ogen blijven op het plafond hangen.

'Roos, kom snel en neem je hakken mee.'

'Die laat ik hier ook niet achter.'

Ik loop naar mijn hakken toe om ze van de grond op te rapen, vervolgens pak ik mijn hakken en loop via de trap van dozen naar Kaira toe. Ik kijk om me heen, het is hier wel hoog.

'Ik zal zeggen, maak de deur maar open.' Zeg ik met een grijns op mijn gezicht. Hopelijk zijn we nu verlost uit deze escape room. Kaira grist een hak uit mijn handen.

'Wat doe je nou weer.' Zeg ik

Kaira wijst naar het plafond, er hangt een sleutel aan, onder een laag harde dikke verf. Kaira probeert de sleutel uit de muur te trekken, maar het is onmogelijk. Ze pakt mijn hak. Waar ze met de punt van de hak het verf van de sleutel probeert te halen. Ik pak mijn andere hak en doe haar na.

Ik denk dat we na vijf minuten eindelijk de sleutel hebben. Weer komt een groot scherm uit het plafond.

'Zo, het is jullie helaas weer gelukt om weg te komen uit deze kamer, maar de volgende is nog veel extremer. Nog twee dingen, jullie tijd loopt, jullie hebben nu nog tien dagen. Hier is geen eten of drinken te vinden, tenzij jullie insecten willen eten. Ten tweede jullie zijn hier nog lang niet weg.' Ik hoor de harde valse lach van de man. Ik wil hier niet langer blijven, ik wil dat dit over is. Kaira zucht, dan doet ze de sleutel in het slot. De deur gaat open. Ik wenk Kaira dat ze eerst mag gaan, dit doet ze dan ook. Ze gaat op de rand zitten en glijd via een soort glijbaan naar beneden. Een paar tellen later volg ik haar voorbeeld, ik begin te gillen. Dit doet pijn en het gaat veel te hard. Ik bots vlak na Kaira in een nieuwe ruimte, ik kijk om me heen. Nee hè, hier gaan we weer.

'Mijn kont doet echt pijn door die vervelende glijbaan, waarom bedenken ze niets anders.'

'Ik heb nergens last van.'

Ik kijk om me heen.

'Schiet op, ik wil hier weg.' Zeg ik.