Była nocą. Poezją pełną niedomówień. Krakowską szkołą obrazu z Matejką na czele. Małgorzatą tego miasta i królową mego balu z wycałowanym kolanem. Była skarbem skrytym u korzeni góry.

— Nie możesz się ciągle zadręczać. To nie twoja wina.

Była moim Lisem. I moją Różą, której nie dało się nie kochać. Była jak Londyn Pod. Nie mogłam jej zostawić.

— Nigdy nie było z nią dobrze, przecież wiesz. 

Ale zrozumiałam to za późno. Spóźniłam się. Wróciłam po północy i nie zastałam już Kopciuszka. Zostały po niej tylko Martensy w różowe kwiatki.

— Musisz sobie jakoś poradzić.

Jak ma sobie poradzić Mistrz bez swojej Małgorzaty?

❌1/3❌